Hij gelooft niet meer in Sinterklaas… Of toch wel?!
Afgelopen zomer leek het ons de hoogste tijd om Thomas te vertellen over hoe het ware verhaal nu zit, wat betreft Sinterklaas. Ergens was er vorig jaar al de twijfel. Maar nu hij 8 jaar is en in groep 5 zit en daar lootje gaat trekken, konden we er niet meer om heen. Thomas leek het goed te begrijpen. En ondanks de teleurstelling vond hij het ook wel reuze interessant om met ons een geheim te hebben voor zijn kleine broertje. Maar Toen begon het Sinterklaasjournaal… De twijfel begon zichtbaar te worden.
Ondanks de “nieuwe Pieten” zat Thomas er meteen weer vol in, net als de voorgaande jaren. Ik probeerde het nog met knipogen. Hij zag ze niet! Of wilde hij ze niet zien? Het moment dat de stoomboot aan de kade kwam te liggen was toch wel het meest vreemde moment wat ik als moeder ooit beleefd heb! (nou oke, bijna dan…
Ineens was Thomas weer vol in zijn geloof in Sinterklaas!
Weg was die grote jongen die met ons samen een geheim deelde…
Sinterklaas zei het toch zeker zelf!
Vol verbazing zat ik de hele situatie in mij op te nemen, hoe is zoiets mogelijk!
Toen Sinterklaas aan het einde van zijn ronde door Maassluis nog een woordje sprak waren de rapen helemaal gaar! Sinterklaas zei: Jullie mogen allemaal je schoentje opzetten! Helaas, deze moeder doet daar nog niet aan mee. Sinterklaas komt in ons dorp een week later aan. En dan pas mag er hier een schoentje worden gezet.
Woest was Thomas! Ondertussen druk aan het snoepen uit zijn eigen tas van Sint Maarten. Sinterklaas had toch zeker zelf gezegd dat het wel mocht! Ik was maar een stomme moeder!
Nou ja, prima, dan ben ik maar een stomme moeder…
Die zaterdag probeerde Thomas het nog heel geregeld. Echt boos was hij op ons en vooral op mij. Want Sinterklaas had het toch echt wel gezegd!
Het hele weekend bleef Thomas vol houden wat voor stomme moeder ik wel niet ben! En na het weekend ging hij hier vrolijk mee verder. Want zijn vriendje had zijn schoen wel mogen zetten. En er hadden heel veel cadeautjes en pepernoten in gezeten! En Thomas had nu helemaal niks… En dat was mijn schuld…
Dat zijn Tas met Sint-Maarten snoep nog niet eens half leeg was, dat boeide niets! Thomas had geen pepernoten en cadeautjes gekregen van Sinterklaar. Punt.
Welke afslag heb ik nu gemist?
Ik vraag me nu maar steeds af, hoe is dit toch mogelijk? Hij twijfelde toch al? Hij vond het toch heel stoer om met ons dit geheim te delen?
Wat is er in die tussentijd gebeurt?
Welke afslag in zijn hoofd heb ik (weer eens) gemist??
En ja, ik weet dat ik zelf ook elk jaar weer een traantje moet weg pinken als Sinterklaas dan eindelijk weer met zijn stoomboot in zicht is.
Maar het blijft me intrigeren hoe dat werkt in zo’n kinderkoppie. Er gaat zoveel in om. Ze denken dat ze zoveel al weten over het leven, maar ze zijn tegelijk nog zo ontzettend onschuldig. Ik vind deze hele situatie ook best wel heel erg grappig! Want volgens mij weet Thomas prima hoe het zit! Maar he! Je kunt zoveel meer uit deze hele situatie halen! Zoals cadeautjes op zondagmorgen bijvoorbeeld!
Ik ben nu al zo benieuwd hoe dat volgend jaar is!
Hoe gaat dat bij jullie kinderen? Hoe gaan jullie om met de hele situatie in december? Laat het weten in een reactie!
X, Roelfien
Stay connected