geboren met drie duimpjes

In juli 2016 raakte ik eindelijk na 5 jaar zwanger van onze derde spruit. Zwanger worden van de derde ging helaas niet zonder problemen, het ziekenhuis was dan voor ons ook een tweede thuis geworden in die periode. We hadden al twee prachtige gezonde kinderen een jongen en een meisje. Vaak kregen we de vraag waarom dan nog een derde kindje? Waren we niet tevreden met twee gezonde kinderen? Tuurlijk wel, zielsgelukkig waren we met onze twee pracht kinderen maar toch was er nog een plekje in ons gezin wat leeg aanvoelde.
In juli 2016 werd ons wachten dan eindelijk beloond en een positieve zwangerschapstest, we konden onze ogen niet geloven. We waren super blij maar toch vonden we het ook erg spannend en eng. Omdat we het zo eng vonden en natuurlijk al een heel medisch avontuur achter de rug hadden mochten we al vrij snel naar de verloskundige komen voor een vroege echo (5 weken en een paar daagjes). Op de echo was natuurlijk nog maar weinig te zien maar voor ons voelde het zo fijn dat er bevestigd werd dat er echt een klein wondertje in mijn buik groeide.
Rond de 12e week kregen we de groei echo en nekplooimeting in het ziekenhuis. De echo zag er keurig uit, alles erop en eraan maar toch brengt het wachten op de uitslag van de nekplooi meting altijd weer behoorlijk wat spanning met zich mee. Gedachtes gaan door je hoofd “wat als de uitslag nou niet goed is wat dan?”
Na een paar dagen kregen we de uitslag van de nekplooimeting deze was helemaal goed. Eindelijk kon ik gaan genieten van mijn zwangerschap. Alle echo’s en controles die volgende zagen er super uit. 10 vingertjes (werden er gezien gek genoeg), 10 teentjes…mooie lange benen en een hoofdje dat iets kleiner was dan gemiddeld maar dit werd als normaal beschouwd. Ondanks de goede controles en echo’s had ik toch een raar onderbuik gevoel waarom eigenlijk, want ja hier was totaal geen reden toe. De hormonen kregen dan ook de schuld maar want een andere reden kon ik me niet bedenken op dat moment maar achteraf gezien weet ik wel beter.
een stukje extra om van te houden
In de 37e zwangerschap week werd ik omwille van lichamelijke klachten en een verhoogde bloeddruk ingeleid. Op 16 maart 2017 werd onze kleine meid geboren, wat waren we blij en dol gelukkig. Echter werd dit geluk even na de bevalling verstoord met de mededeling dat onze dochter twee duimpjes “ofwel in medische termen polydactylie” had aan haar rechter handje. Tuurlijk schrokken we even maar we hadden zoiets van ach als dit alles is wat maakt het dan uit. We waren eigenlijk er nuchter op dat moment en mijn man en ik zeiden tegen elkaar “nu hebben we een stukje extra om van te houden”. Wel zou de kinderarts nog even langs komen om haar geheel te onderzoeken, kindjes die met polydactylie geboren worden hebben soms namelijk ook andere afwijkingen/syndromen.
We genoten van de eerste momentjes samen, we kregen hier ook echt de tijd voor in het ziekenhuis. Een tijdje later kwam de kinderarts om onze dochter te controleren. Bij controle bleek dat er twee botjes in haar rechter duimpje zaten en dit dus niet afgebonden kon worden met hechtdraad. Soms hebben kindjes alleen een extra duimpje zonder een botje erin en dan word dit kort na de geboorte afgebonden met hechtdraad waarna het stukje huid er binnen een paar dagen af valt net zoals een stukje navelstreng zeg maar. Ook werd haar hoofdje en hartje grondig nagekeken tijdens het onderzoek. Opvallend was dat haar grote fontanel aan de kleine kant was en dit in combi met polydactylie kan er op wijzen dan er nog meer aan de hand was. Ook al waren we erg nuchter ingesteld toch werden we meteen weer keihard met beide voeten op de grond gezet. Tsja daar lig je dan pas bevallen vol met allerlei gedachtes en emoties. We kregen van de kinderarts een afspraak voor als onze kleine meid 3 weekjes was om op controle te komen dan zou ook alles verder uitgelegd en besproken worden.
Tijdens de eerste controle werd ze volledig nagekeken, opvallend was dat ze weinig gegroeid was en dat ze nog behoorlijk geel zag (maar dit kon komen door de borstvoeding). Toch konden dit ook allemaal signalen zijn dat er misschien toch meer aan de hand kon zijn met ons meisje. Er werd besloten dat er bloed afgenomen zou worden om te kijken of de genetische basis aanleg goed was, er werd een echo gepland van beide niertjes, we kregen een afspraak bij de plastische chirurg maar ook kwamen we op de wachtlijst bij de klinisch geneticus. Dit laatste kon wel 4-5 maanden duren voordat er plek was.
Een week later stond de afspraak voor bloedafname gepland, dit vond plaats op de kinderafdeling, de uitslag kon 2-3 maanden duren. En toen ze 7 weekjes oud was werd er een echo gemaakt van haar niertjes. Daar lag ze dan onze kleine meid op zo’n grote onderzoekstafel, ze kreeg gel op haar zij links en rechts, de echo werd gemaakt door een specialist. De echo specialist legde alles goed uit tijdens het maken van de echo en vertelde ook meteen dat de niertjes er super goed uitzagen maar dat we de volledige uitslag later die ochtend zouden krijgen van de kinderneuroloog waar we ook een afspraak hadden.
Eenmaal aangekomen bij de kinderneuroloog werd onze meid weer volledig nagekeken en werd de echo besproken. Alles zag er goed uit, ze groeit goed en het geel zien leek ook eindelijk minder te worden. Wel was haar fontanel nog altijd aan de kleine kant maar hij was nog open en dit was het aller belangrijkste, want als de grote fontanel te snel sluit kan dit grote problemen geven en is vaak ook een operatie nodig. Het was dan ook dagelijks dat ik de fontanel aan het controleren was omdat ik bang was dat hij al gesloten zou zijn, elke dag klinkt heel overdreven en onzinnig maar mij gaf het wel rust als ik voelde dat hij nog open was. Nu was het afwachten tot de bloeduitslagen binnen waren en we opgeroepen werden door de klinisch geneticus.
Toen onze meid 9 weekjes was hadden we de intake bij de plastische chirurg. De chirurg heeft haar duimpjes goed bekeken en kort uitgelegd wat de beste was om te doen. Zijn advies was dan ook om een duimpje weg te halen (amputatie) zodra ze 1-1 ½ jaar is. Dit was zijn advies, puur vanwege het feit dat haar “goede”duimpje zou kunnen vergroeien en ze zou pijn kunnen krijgen hierdoor. Hierbij kwam natuurlijk nog het cosmetische stukje om de hoe kijken maar ook het praktische stuk. Denk alleen al eens aan handschoenen, hoe ga je twee duimen in een gat krijgen dat gemaakt is voor een duim? Het lijken allemaal z’n simpele kleine dingen maar die kunnen wel van grote invloed zijn uiteindelijk. We hebben dus om al deze redenen ook gekozen een duimpje operatief te laten verwijderen zodra ze 1-1 ½ jaar is.
Toen onze meid 5 maanden was kregen we eindelijk de oproep van de klinisch geneticus en mochten we langs komen voor onderzoek en de uitslagen van het bloedonderzoek. De bloeduitslagen zagen er goed uit en dit in combinatie met haar ontwikkelingen en groei voldoende om geen vervolg afspraak te plannen. De grote fontanel was weg bijna dicht maar haar hoofdje groeide nog goed dus ook hierin zagen ze geen problemen, maar dit was wel iets wat we de komende maanden zelf samen met het consultatie bureau in de gaten moesten blijven houden. De conclusie van de arts was een knappe, vrolijke gezonde dame. Jeetje wat viel er op dat moment een last van onze schouders zeg.
Wel werd er nog kort besproken dat dit geen garantie bied voor te toekomst omdat het best kan zijn dat er toch wat aan de hand is wat ze nu nog niet kunnen zien. We moesten dan vooral denken aan leerproblemen, problemen met haar motoriek maar eventueel ook andere problemen. We hebben dan ook samen met de arts afgesproken dat we gewoon lekker gaan genieten van haar en zodra we merken dat er iets anders is dan normaal dat we aan de bel trekken, dat zal haar dossier weer geopend worden en zal gekeken worden of verder onderzoek nodig is.
Momenteel is onze meid 8 maandjes oud en ontwikkeld ze zich super, ze doet absoluut niet onder voor haar leeftijdsgenootjes. We genieten dan ook volop van ons lief & karaktervol meisje.
Liefs Lianne

Stay connected