Gaan wij nu verhuizen?
Wie weet er nog als de dag van gisteren dat we ons huis verkochten en zijn verhuisd naar mijn schoonouders? Dat is alweer bijna anderhalf jaar geleden! Omdat ik de afgelopen maanden vaker de vraag heb gekregen hoe het staat met onze zoektocht naar een nieuw huis of nieuwe volgers die niet snappen waarom we bij mijn schoonouders wonen, leek het me een goed idee vandaag weer eens een update te geven. De laatste update is namelijk alweer van een jaar geleden.
HET BLEEF RUSTIG
De reden waarom ik niet eerder een update plaatste, is dat er ook niet veel gebeurd is. We kijken goed om ons heen, maar er is nog geen huis voorbij gekomen waarbij we de neiging hadden een kijkafspraak te maken. En toen ik afgelopen april zwanger bleek te zijn, ging de focus eigenlijk meer naar de zwangerschap. Al snel besloten we dan ook niet meer te gaan verhuizen voor de bevalling. Dat gaf vooral mij heel wat rust. Ik wist vanaf toen waar het baby’tje geboren zou gaan worden en kon me bezig gaan houden met de inrichting van de babykamer. Ik werd eerder namelijk erg zenuwachtig als ik eraan dacht dat we nog voor de bevalling een huis zouden vinden. Hoogstwaarschijnlijk gaan wij een oud herenhuis kopen, waar nog alles aan verbouwd moet worden. Als we dat dus hadden gevonden, dan zag ik het al voor me dat we dat nog niet klaar zouden hebben terwijl de baby ieder moment kon komen. Die verhalen dat zwangere vrouwen tot op het laatste moment staan te klussen, zijn echt een ver-van-mijn-bed-show. Daar zou ik niks van willen weten.
WE HEBBEN OOK GEEN HAAST
Het fijne aan de hele situatie is dat we ook helemaal geen haast hebben. Nog steeds hebben we het reuze fijn bij mijn schoonouders. We genieten van deze fase, die waarschijnlijk nooit meer terug zal komen. Maxime heeft de tijd van haar leven. Er is altijd wel iemand die met haar wil spelen of wil oppassen. Iedere ochtend gaat ze even bij haar opa en oma buurten in bed, voordat we gaan douchen en dat vinden mijn schoonouders net zo gezellig als dat zij dat vindt. Ook nu Lilou er is kan ik niet ontkennen dat met mijn schoonouders in de buurt, de eerste moeilijke, zware babytijd voor mij enorm is meegevallen. Nooit zijn ze te beroerd even te helpen en dat is zo ontzettend lief en fijn. We proberen iedere avond samen te eten en omdat JP ook vaak in de avond weg is voor werk, vind ik het wel gezellig dat ik niet alleen thuis ben. Ik besef me heel goed dat dit een unieke situatie is hoor, want ik krijg vaak te horen dat mensen er niet aan moeten denken samen met hun schoonmoeder/schoonouders te wonen.
De vrijheid die JP en ik nu hebben zullen we nooit meer krijgen. Iedere avond kunnen wij in principe gewoon weg. Nu ben ik graag thuis, dus dat doen we niet zo vaak, maar het kan wel. Soms vind ik het fijn nog een paar uurtjes te werken in de avond en dan kan ik zonder pardon naar kantoor als de meisjes in bed liggen. Nooit gedoe met oppassen regelen!
ONZE EIGEN VERDIEPING
“Maar hebben jullie dan wel genoeg privacy?”, is een vraag die ik regelmatig gesteld krijg. Ik kan niet anders zeggen dan volmondig “JA”. Wij hebben de luxe dat we een hele verdieping tot onze beschikking hebben en allemaal een eigen kamer en een aparte badkamer. Hoeveel privacy moet je hebben? Voor ons is dat meer dan genoeg. De keuken delen we en dat vinden we juist enorm gezellig. Verder zijn we zo vertrouwd met elkaar (anders kun je denk ik ook niet samenwonen) dat we gewoon bij elkaar op de verdieping lopen in de pyjama’s.
DE TOEKOMST
Regelmatig horen we vrienden of familie zeggen dat we nooit meer weg gaan bij mijn schoonouders. Mijn antwoord: zeg nooit,nooit, maar ik denk het wel. Jp en ik hebben wel de wens naar een eigen huis te gaan. Als je mij al volgde toen we nog in ons oude huis woonden, dan weet je dat ik ook heel erg bezig kan zijn met interieurinrichting. Het is een van mijn grootste hobby’s. Gelukkig heb ik me goed kunnen uitleven in de peuterkamer van Maxime en de babykamer van Lilou en verander ik mijn kantoor ook nog wel eens, gewoon omdat ik dat leuk vind. Mijn handen jeuken als ik eraan denk dat we naar een nieuw huis gaan en ik helemaal los kan gaan met de keuken, de badkamer of de woonkamer…daar kan ik zo over dagdromen!
Gelukkig hebben JP en ik dezelfde instelling….het loopt zoals het loopt. Situaties forceren heeft geen zin. Vertrouwen hebben dat er een mooi huis voor ons komt echter wel. En dat doen we dus ook. Ik voel van binnen dat er iets moois op ons staat te wachten en geduld is een schone zaak. Misschien is het wel morgen!
Zou jij het aandurven bij je ouders of schoonouders te gaan wonen? Of moet je er echt NIET aan denken? Heel benieuwd, laat het me weten in de reacties!
Stay connected