Fulltime mama zijn in Australië

Daar zit ik dan aan de andere kant van de wereld. Mijn man heeft een drukke fulltime baan en ik ben iedere dag thuis met mijn twee kinderen. Hoe vul ik mijn dagen? Is het gemakkelijk om andere mama’s te ontmoeten? En hoe is het om fulltime mama te zijn in Australië?

Vier maanden in Australië betekent voor mij ook vier maanden niet werken en fulltime mama zijn. Gelukkig was ik in Nederland al gewend om 24/7 met de kids te zijn. Dat was overigens niet een vrijwillige keuze. Vlak voor mijn tweede zwangerschap werd ik het slachtoffer van bezuinigingen. Ik moest dus op zoek naar ander werk. Al kon ik het nog gemakkelijk verhullen, het voelde niet goed om tijdens een sollicitatiegesprek niet te melden dat ik zwanger was. Maar heb jij al eens geprobeerd om een job te scoren terwijl je zwanger was? Voor mij bleek het onmogelijk. Gevolg was dat ik van een happy parttime werkende mamma veranderde in een iets minder happy fulltime mama.

 

‘Het voelde als een soort van falen’

Als ik in mijn tienerjaren fantaseerde over de toekomst, dan kwam fulltime mama zijn zeker niet op mijn lijstje voor. Toen ik ruim 1,5 jaar geleden thuis kwam te zitten en hele dagen doorbracht met mijn peuter, was ik echt niet blij. Het voelde als een soort van falen. Begrijp me goed, ik houd enorm veel van mijn kind maar toch wilde ik heel graag werken. Het huis uit, dingen delen met collega’s en Paulien zijn in plaats van alleen maar mama. Daarbij was ik van mening dat het ook voor Liam goed was om niet hele dagen met zijn mama te zijn. Hij ging al 1,5 jaar lang twee dagen per week naar het kinderdagverblijf en was gewend om andere kindjes om zich heen te hebben. Ik voelde me ten opzichte van hem schuldig. Ondertussen had ik meer tijd dan me lief was voor het huishouden (zo niet mijn hobby). Ik werd boos als Jérémy weer eens laat thuis kwam en ik voor de zoveelste keer alleen met Liam moest eten. Wat duurden de dagen lang. Je moet trouwens niet denken dat ik van mening ben dat alle moeders zouden moeten (blijven) werken. Iedereen moet voor zichzelf bepalen wat haar het gelukkigst maakt. Fulltime mama zijn paste niet bij mij.

 

 

‘Ik heb mezelf beloofd om van ze te genieten zolang het kan’

Het grote omslagpunt kwam tegen het einde van mijn zwangerschap. Liam had inmiddels de leeftijd om naar peuterschool te mogen en ging twee ochtenden per week. Ik leerde meer mensen in de buurt kennen en had dus meer sociale contacten. Toen Mila er eenmaal was, vond ik het behoorlijk wennen om weer een baby’tje in huis te hebben. Van één naar twee kinderen is toch wel een grote verandering. Ik was zo druk met twee kids dat ik eigenlijk wel blij was dat ik niet na drie maanden (wat normaal einde zwangerschapsverlof is) weer moest beginnen met werken. Langzaam ging er een knop om in mijn hoofd. Ik zag fulltime met mijn kinds zijn niet meer als moeten, maar als een voorrecht. Het cliché is waar: kinderen groeien zo snel op, voor je het weet gaan ze het huis uit. Ik heb mezelf beloofd om van ze te genieten zolang het kan en dat is een heerlijk gevoel!

 

Nu wonen we in Australië. Het moederschap heeft hier voor mijn gevoel meer aanzien. Veel vrouwen stoppen met werken zodra ze een kind krijgen. Daar schaamt niemand zich voor en daar kijkt ook niemand vreemd van op. Dat vind ik in Nederland toch wel anders. De druk om als vrouw financieel onafhankelijk te zijn en te blijven is best aanwezig. Mocht je in Australië na de geboorte willen blijven werken dan is parttime geen punt. Ook dat is in Nederland lang niet altijd even gemakkelijk te regelen. In de branche waarin ik werkte was minimaal vier dagen toch wel erg gewenst.

 

‘Fulltime mama zijn lijkt hier bijna de normaalste zaak van de wereld’

Fulltime mama zijn lijkt hier bijna de normaalste zaak van de wereld. Ga op een willekeurige doordeweekse dag naar een park, speeltuin of strand en je struikelt bijna over de wandelwagens. Overal zitten groepjes mama’s lekker te kletsen terwijl de kleintjes samen spelen, gevoed worden of lekker liggen te slapen. Er zijn zelfs speciale mum and bub fitnessgroepjes waar je kleintje onderdeel is van de oefeningen. Of waar een nanny aanwezig is die op de kinderen past terwijl jij je in het zweet werkt. Hoe leuk is dat?!

 

Australiërs staan open voor nieuwe contacten. Zo was ik in een van de eerste weken met de kinderen in de speeltuin. Mila zat in de wandelwagen en Liam zat op de schommel. Uiteraard stond ik hem te duwen. Naast mij stond een mama met een tweeling en we raakten aan de praat. Tien minuten later namen we afscheid en hadden we nummers uitgewisseld. Een andere plek waar mama’s elkaar regelmatig ontmoeten is bij een playgroup. Een playgroup is een (meestal door een kerk) georganiseerde speelochtend voor kindjes in de leeftijd van 0-5 jaar. De kinderen kunnen met elkaar spelen terwijl de mama’s bijkletsen. Het kost slechts een paar dollar per keer en je kan per week bekijken of je gaat. Naar een playgroup ben ik nog niet geweest, maar ik hoor er positieve verhalen over.

 

‘Als ik eerlijk ben heb ik nog niet eerder zo’n druk sociaal leven gehad.‘

Het feit dat ik in Nederland al niet meer werkte heeft het voor mij gemakkelijker gemaakt om te settelen in Australië. Vijf dagen na onze verhuizing Down Under moest Jérémy aan de slag bij zijn nieuwe werkgever. Als ik op dat moment voor het eerst hele dagen alleen was geweest met de kids dan had ik me zeker erg belabberd en alleen gevoeld. Ik weet niet of ik het dan volgehouden had. Inmiddels ken ik een handje vol mama’s die bijna allemaal in dezelfde situatie zitten als ik: ze zijn geëmigreerd vanuit Europa, hebben kleine kinderen, werken zelf niet maar hebben een man met een drukke baan. Het contact met die meiden is al erg vertrouwd. We herkennen elkaars verhalen en delen daardoor veel. Ook gebruiken we elkaar als vraagbaak. Normaal zien we elkaar met kids (die spelen dan samen), maar binnenkort staat onze eerste girls night out gepland :). Als ik eerlijk ben heb ik nog niet eerder zo’n druk sociaal leven gehad.

 

Van mensen uit Nederland krijg ik vaak de vraag of ik hier werk / wil werken. Op zich zou ik dat best wel willen, maar financieel is het niet haalbaar. Stel dat ik drie dagen ga werken dan moeten Liam en Mila die dagen naar de kinderopvang. Dacht je dat kinderopvang in Nederland duur was, het kan veel gekker. Hier ben je rond de €125,- per kind per dag kwijt. Dat komt voor twee kinderen (drie dagen) op €3000,- per maand. Iemand met een Australisch paspoort of een permanent visum krijgt ongeveer de helft van dit bedrag terug van de overheid. Wij niet. Ik zou dus een enorme bak geld moet verdienen om de opvang te kunnen bekostigen. Maar áls dat al zou lukken, zou ik voor mijn gevoel alleen werken om de kinderopvang te kunnen betalen. Daar pas ik voor, dan geniet ik liever van mijn kindjes.

Hoe vult deze fulltime mama haar dagen vraag je je misschien af? Voornamelijk met leuke dingen (sorry schat, maar iemand moet het geld verdienen)! Ik spreek geregeld af met mijn nieuwe vriendinnen, bezoek een strand of park (ben nog nooit zo vaak in de speeltuin geweest), doe spelletjes met mijn aapjes en heb tijd voor mijn hobby: armbanden maken. Uiteraard moeten de boodschappen gedaan worden, de maagjes moeten worden gevuld en vergeet de huishoudelijke klusjes niet. De weekenden trekken we er vaak met zijn vieren op uit. Ieder weekend voelt bijna als vakantie. Je hoort mij niet klagen… Deze fulltime mama is momenteel zeer gelukkig!

 

Natuurlijk ben ik reuze benieuwd naar jouw verhaal: Heb jij een baan of ben je fulltime mama? Wat waren je afwegingen? En vond je het moeilijk om je carrière in de ijskast te zetten?

 

Cheers,

Paulien

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!

Houd mij op de hoogte!