Waar vind ik mijn evenwicht terug?
Ik ben weer terug in de fase om de deur van de kinderkamer dicht te doen. het is papa-week en ik voel al het tijdje dat het me niet erg vlot meer gaat. Ik mis ze zo erg als ze niet thuis zijn! En het lukt me gewoon niet om m’n gedachten te verzetten. Wat is dat toch?! Went dit ooit?
De laatste tijd lijkt mijn hoofd ook alleen maar vol met gaatjes te zitten. Zo vergeetachtig, niet normaal. Ik moet echt rust in mijn hoofd krijgen. Als ik het moeilijk heb word ik aan de stille kant. Ik word dan heel introvert terwijl ik anders behoorlijk het tegenovergestelde ben.
Nu krijg ik ook vaak te horen “oh, leuk dat je nog zo goed opschiet met je ex”. Nu ja, dat is zeker goed; zeker voor de kids. Maar dat wil niet zeggen dat alles ‘makkelijk’ verloopt en een eitje is.. Ik begrijp ook wel dat het vaak bij anderen heel anders verloopt. Met veel ruzie en haat. En dat vind ik echt heel erg. Niet alleen voor de mensen zelf; maar vooral voor de kinderen die daar in opgroeien. Hoe moet je als kleintje evenwichtig groot worden als je wereld al meteen zo onevenwichtig is? Je mama en papa zijn op zo’n jonge leeftijd toch voornamelijk de enige twee steunpijlers in leven. En ik ben er zeker van dat het je verder vorming toch beïnvloed als je een onevenwichtige thuis gehad hebt als kind. Nu zal het natuurlijk ook veel met het karakter van elke kind individueel te maken hebben, maar toch.
Toen ik nog maar net verhuisd was in oktober heb ik wel het een en ander moeten doormaken. Had ik toen niet de steun gehad van enkele hele close vriendinnen, dan weet ik niet hoe het verder had gelopen. Op een avond bel ik helemaal overstuur naar een vriendin. Het enige wat tot me doordringt van haar woorden is: “An, is uw deur los? Ik kom er aan!” Ik was echt een hoopje ellende op dat moment. Klaar om opgeveegd te worden. (Ik moet zeggen: “K, je hebt echt de meest rustgevende stem ter wereld!”)
FREEDOM
Soms wil ik echt even ontsnappen uit de realiteit. Hebben jullie dat ook wel eens? Gewoon de eerste de beste vlieger met bestemming FREEDOM… even weg van alles. De zon in je gezicht, de wind door je haar.. maar vooral even je gedachten helemaal leeg. (iemand nog wat plaats in zijn/haar koffer voor mij?)
Het is niet makkelijk om je focus steeds op de positieve dingen te houden…
“Verleg je focus”
“Doe iets waardoor je weer aan betere dingen denkt”
“Zoek mensen of een plek op om je gedachten te verzetten”
Stuk voor stuk gouden tips, maar je moet ze wel zelf willen toepassen. Soms is het genoeg als iemand je aan het lachen brengt. Of je even uitnodigt om een kop koffie te komen drinken. Maar er zijn ook veel momenten dat het niet helpt en dat ik gewoon somber blijf.
Dan is er vooral stilte… en leegte… en geen licht. Ik besef dat ik hier weer ‘even’ door moet en gewoonlijk kom ik ook sterker uit zo’n dieptepunt.
En dan is er plots weer dat lichtpunt, ik zie het weer wat zitten. Het komt wel goed. ’t Is bijna mama-week. Klaar om de twee kapoenen weer thuis te verwelkomen! En ik heb iets heel cools in huis gehaald voor mijn twee superhelden!
Ik liep al een tijdje met het idee rond om walkie-talkie’s aan te schaffen voor de kinderen. Het idee dat ze zelf kunnen beslissen om even met mama of papa te praten naargelang ze daar nood aan hebben lijkt me ‘leuk’ en ‘luchtig’ voor hen. Nu heb ik er dus laatst gekocht en ik heb ze gegeven in de mama-week. Leek me gepaster om er tijdens die week mee te starten anders geef ik misschien het idee dat ze enkel mama horen te missen tijdens een papa-week.
Het eerste walkie-talkie gesprekje verloopt met het nodige gekraak, maar oefening baart kunst. En de kinderen vinden het super. Het verkleint de afstand tussen hun en de ouder die ze ‘moeten’ missen. Nu alleen nog even duidelijk maken dat ze het apparaatje niet hoeven vol te spugen of tegen hun lippen te drukken om verstaanbaar te zijn J. Ook nog wat oefenen op de coördinatie van drukken op het knopje en zelf spreken om dan weer het knopje los te laten en te wachten tot de ander iets gezegd heeft… haha.. but we’re getting there!
Verloopt jullie scheiding ook niet op de ‘traditionele’ manier met ruzie en haat? Hoe pakken jullie het aan? Hebben jullie ook van die afspraken onderling wat het voor de kinds makkelijker maakt?
Veel liefs,
An
P.S. Wil je meer lezen van An? Klik dan hier.
Stay connected