Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Mijn eerlijke bevallings verhaal: de eerste uren erna


17 maart 2017


I

In het eerste deel kon je lezen hoe de bevalling verlopen is. Een hele krachtige en snelle bevalling van in totaal ruim drie uur. Een hele andere ervaring dan bij Maxime, waar het meer dan achttien uur heeft geduurd. Ik had er negen maanden zo tegenop gezien en wat was dat een cadeautje dat het nu zo mee was gevallen. Alleen meteen na de bevalling liep het niet helemaal volgens het boekje. Ze bleef blauw en werd bij me vandaan gehaald.

Deel 1 van mijn bevallingsverhaal kun je hier lezen.

De eerste minuut lag ze heerlijk op mijn borst. De verpleegster vroeg welke naam we haar gaven en vol trots antwoordde ik: LILOU. Heel grappig reageerden zowel de verpleegkundige, de verloskundige en de gynaecologe tegelijk: ohh, wat mooi! Dat was wel leuk als eerste reactie op de naam te krijgen. JP mocht de navelstreng doorknippen en ik had tranen van geluk. De eerste gedachten die door mijn hoofd gingen waren vooral dat het zo snel was gegaan en hoe dankbaar ik daarvoor was. Ik kon niet beschrijven hoe opgelucht ik was dat het achter de rug was. Het leek te zijn gebeurd in een flits en daar was ik zo ontzettend blij mee.

Na een minuut sloeg de sfeer een beetje om. De gynaecologe bleef maar boven ons hangen en ik vroeg een beetje paniekerig wat er was. Heel eerlijk antwoordde ze dat ze het raar vond dat Lilou niet uit zichzelf roze kleurde. Ik zei gelijk ook: “doe iets dan.” En inderdaad ze handelde gelijk en nam Lilou van mijn borst. Ze werd op een warmtetafel gelegd onder een warme lamp en ze werd onderzocht. Tegelijkertijd piepte ze de kinderarts op en die was snel ter plaatse. Lilou kreeg een slangetje in haar keeltje en het leek erop dat ze iets aan het uitzuigen waren. Ik wilde dat er tegen me gepraat werd, want ik wilde precies weten wat er aan de hand was. Gelukkig stelde iedereen ons goed gerust. Er was niets ernstigs aan de hand, maar Lilou had wel een iets moeilijkere start.

Dat ik bij de laatste perswee mijn benen heel snel moest strekken en daarna zo hoog mogelijk moest optrekken was om een reden. Lilou was bij de voorlaatste wee vast komen te zitten met een schoudertje. Hierdoor heeft ze het iets moeilijker gehad met haar ademhaling.

De kinderarts was bezig met het wegzuigen van slijm uit de neus en de keel, terwijl de gynaecologe en de verloskundige met mij en JP bleven praten. Dat heb ik als een van de meest fijne momenten ervaren. Ze vergaten ons niet en gaven ook onze gevoelens veel aandacht. Doordat ze bleven uitleggen wat er aan de hand  was, heb ik me geen moment ongerust gemaakt. Ik bleef heel kalm en vertrouwde erop dat wat ze zeiden ook klopte. Er was niks ernstigs aan de hand, ze had alleen even een moeilijkere start. De gynaecologe legde het heel rustig en “in onze taal’ uit. Ze is op het laatst dus met een schoudertje vast komen te zitten. Dit is te vergelijken met het volgende: je wordt vrij lang onder water gehouden en net voordat je geen lucht meer over hebt mag je heel even adem happen en dan moet je nog een keertje zolang onder water blijven. Er was gelukkig geen sprake van een zuurstofgebrek, want baby’s hebben reserves als het gaat om zuurstof doordat ze nog vastzitten met de navelstreng.

Na enkele minuten werd Lilou roze en constateerde de kinderarts al snel dat alles weer ok was. De APGAR score bleek als eerste 5 te zijn, maar na vijf minuten was deze een 8. Geen reden om de start dus “slecht’ te noemen. Lilou heeft een matige start gehad in de eerste vijf minuten, maar daarna bleek ons meisje het hartstikke goed te doen. Ze werd terug op mijn borst gelegd, toen het volgende probleem zich voordeed….

WAAR BLEEF DE MOEDERKOEK

De grootste tegenvaller bij de bevalling van Maxime was dat ik ruim twee liter bloed ben verloren. De moederkoek kwam er niet uit en daardoor bleef het bloed maar stromen. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar toen was het kwaad al geschied. Maandenlang heb ik daar nog last van gehad. Ik voelde me vaak duizelig, mijn huid was grijzig van kleur en door de ijzertabletten had ik veel bijwerkingen. Ook dit had ik in mijn geboorteplan gezet: als de moederkoek er niet meteen uitkomt, dan wil ik dat deze operatief verwijderd wordt. Ook hier moet ik de gynaecologe en verloskundige enorm voor prijzen, want ze namen geen risico’s. Na tien minuten waren ze het erover eens dat het waarschijnlijk weer het geval was dat de moederkoek niet vanzelf kwam. Er werd gebeld naar de operatiekamer en ik kon gelijk gaan. Normaal zou ik hier redelijk van in paniek raken, maar nu voelde het meer als een opluchting. Ik had de zekerheid dat het horrorverhaal van de eerste bevalling zich niet nog eens zou voordoen. Ik wilde wel dat JP met me meeging tot aan de operatiekamer om me gerust te stellen en daardoor moest Lilou heel even bij de verloskundige blijven. Ze nam Lilou zo lief in haar armen en ik wist meteen dat ze in goede handen was. Ik werd weggereden naar de O.K. met JP aan mijn zijde. Omdat ik de ruggenprik nog had hoefde ik niet onder narcose, maar kreeg ik weer opnieuw medicatie toegediend zodat ik niks zou voelen.

De operatie duurde niet heel lang, ik denk in totaal ongeveer 45 minuten. Ik merkte dat emoties van blijdschap en opluchting de overhand hadden. Ik kon niet bevatten dat de bevalling achter de rug was en dat het zo goed gegaan was. Ons meisje was er en nu ik wist dat ze het na vijf minuten uitstekend deed, kon ik alleen maar genieten. Op de recovery stonden JP en Lilou mij op te wachten. Ik mocht mijn meisje meteen weer op mijn borst leggen en dat voelde heel fijn. Wat was ze perfect, wat was ze mooi en zo van ons. Ze leek sprekend op Maxime constateerden we samen. JP was ook opgelucht dat het achter de rug was en alles goed was met Lilou en mij. We waren uitgeput van alles en konden niet veel meer praten. We genoten van de stilte na de storm en ik aaide Lilou over d’r rugje. Ze lag er zo heerlijk en vredig bij.

Na een klein uurtje mocht ik naar de verpleegafdeling. De verpleegsters zorgden gelijk heel goed voor ons. Zo werd er aan ons beiden gevraagd of we honger hadden. JP wilde niets hebben, maar ik had inderdaad honger als een paard. Ik kreeg een avondmaaltijd die was overgebleven en de boterhammen met kaas smaakten verrukkelijk. Daarna hielp de zuster me met wassen (in bed) en daarna was het klaar. Ik was moe en wilde gewoon rustig liggen. Ik zag aan JP dat ook hij voor zich uit staarde en moe was. Ik zei dat hij naar huis moest gaan en moest proberen wat te slapen. We namen afscheid van elkaar. Lilou en ik bleven samen achter. Het was midden in de nacht, het was muisstil in het ziekenhuis en ik kon niet geloven dat mijn kleine meisje er was. Wat was ze perfect, zo’n mooi wondertje. Ik voelde tranen over mijn wangen stromen en gaf me eraan over.

Ik maakte me alleen een beetje zorgen over de ademhaling van Lilou. Ze ademde heel zwaar en ik had het idee dat ze niet goed lucht kreeg. Je hoorde bij iedere ademhaling een roggel alsof er nog steeds slijm dwarszat. Toen de verpleegster me kwam helpen met het aanleggen aan de borst deelde ik mijn zorgen en ze wilde het toch even voorleggen aan de kinderarts. Er kwam gelijk een arts naar ons toe. Ze onderzocht Lilou en stelde me gerust dat ze goed reageerde op alles, maar dat ze inderdaad wat moeite had met ademhalen. Ze zei dat dat nog kon zijn van haar matige start en daarom besloten we gezamenlijk dat het beter was Lilou voor 24 uur ter observatie in het ziekenhuis te houden. Ik vond dat wel fijn, want je kunt maar beter dichtbij alle expertise zijn wanneer er iets mis blijkt te zijn.

DE EERSTE OCHTEND SAMEN

De dag erna hield ik Lilou veel op mijn borst. Ondanks de pijn die ik had, voelde ik me hartstikke goed. Ik kon maar niet geloven dat ik zo’n fijne bevalling had mogen hebben. Ik had er negen maanden zo tegenop gezien en nu was het eigenlijk een hele fijne ervaring geweest. Zo dankbaar dat ik ook de andere kant van de medaille heb mogen meemaken!

Lilou werd de rest van de dag goed in de gaten gehouden door de verpleegsters en de kinderarts, maar er was gelukkig niets raars op te merken. Het ademhalen ging steeds beter en ’s avonds hoorde ik haar ademhaling al niet meer zo zwaar.

WE MOCHTEN NAAR HUIS

We werden de tweede ochtend wakker en het was wachten op de kinderarts voor een laatste controle. Als deze goed zou zijn mochten we met ons meisje naar huis. Rond 11 uur kwam de kinderarts langs en werd Lilou uitvoerig getest. We kregen het verlossende woord: alles was goed met haar en ze was klaar om naar huis te gaan. Wat waren we blij! We bedankten iedereen op de afdeling en daarna liepen we met ons drieën heel trots naar buiten.

Benieuwd hoe de eerste dagen thuis bevielen? De kraamtijd was een groot contrast met mijn eerste kraamtijd. Maandag komt de blog online!

handtekening MAMA to the max blog mama moeder baby kind opvoeding zwanger handtekening MAMA to the max

Marjon

Volg MAMA to the max ook op Facebook, instagram, twitter en Youtube voor de laatste updates.

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!