Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Een brief voor mijn ongeboren kind – Deel 2


2 september 2016


V

Vorige maand deelde ik de persoonlijke brief van Celine aan haar ongeboren kind. Zij en haar man Mark willen dolgraag een gezinnetje stichten, maar helaas kan dat niet via de ‘normale’ weg. Ze deelde haar onzekerheden en de angsten die dit met zich meebracht. In deel 2 van “Een brief voor mijn ongeboren kind” vertelt Celine hoe de TESE/PESE behandeling van start is gegaan en of hun wens daadwerkelijk is uitgekomen.

Heb je deel 1 gemist? Lees hem hier

Operatie

In oktober werd papa geopereerd en dat was absoluut geen fijne dag. Zal er wel of geen zaad gevonden worden? Zo nee, dan konden we naar huis en was geen enkele behandeling meer mogelijk. Want ja, als er geen zaad is, dan is er geen bevruchting. De operatie bestond uit twee delen. In het eerste deel mocht mama mee, maar de tweede niet. Het eerste deel was helaas mislukt, dus op naar deel twee. Het feit dat de eerste helft al mislukt was, gaf ons onwijs veel stress. Ondertussen ging mama in de wachtkamer maar was SMS-en met de oma’s voor wat afleiding. De uren voelden als dagen, maar na twee uur was het dan zover. Er stonden vier artsen om papa’s bed, dat kon toch geen goed nieuws zijn? Een diepe zucht, kom maar op, vertel het maar. “We hebben goed nieuws. Er is voldoende zaad gevonden om meerdere kansen te creëren. Dus jullie zijn een heel stap verder.” Het moment dat volgde was vol emotie, tranen, wat een intens gevoel van geluk. Wat waren wij ontzettend blij!

Punctie

Inmiddels was het december en er was een heleboel te verwerken. Máár, het zaad is er, nu de ICSI nog. Afspraak met de medicatie instructies en alles eromheen volgde. De behandeling zal per direct gestart worden dus wauw, jemig, we zijn écht dichtbij jou! Wat betreft mama’s vrouwhormoonhuishouding was alles prima en dat was een goed voordeel qua planning van het verloop van de medicatie. Ondertussen vroeg het ziekenhuis of we ook mee wilden doen aan een studieonderzoek. Zij zouden alles netjes bij houden. Voor ons voelde dit als een wederdienst en gaven akkoord. Dit waren vermoeiende lange dagen reizen, maar gelukkig voelde ik me erg gesteund door lieve familie en vrienden. Dat bleek achteraf een ramp, want er was wat mis met de hoogte van de medicatie en na een lang overleg was er toch de juiste keuze genomen. Uiteindelijk was daar dan de punctie, die overigens goed verliep. Mama kon fijn onder narcose en later bleken er wel zes eitjes bevrucht. Helemaal te gek, super! Er werd één teruggeplaatst en toen begon het wachten…

image001

Foto: De eerste poging van de bevruchting

Miskraam

Na twee  weken werd een angst werkelijkheid en hoefde ik geen test meer te doen. Het was duidelijk dat poging één mislukt was. Een erg heftig gevoel want ondertussen was ik zo bezig met het gevoel van zwanger zijn. Het was echt vallen en opstaan, maar gelukkig waren er toch vijf cryo’s in de vriezer. En dan is het wachten op dat telefoontje… En ja, aan het einde van de dag ging de telefoon. Ik nam op en helaas was mijn voorgevoel waar en zijn alle cryo’s kapot gegaan. De afspraak voor de terugplaatsing ging niet door. Bam! De grond viel weg onder onze voeten. Zoveel emotie, kwaad, verdrietig en geen idee hier op te moeten reageren. Dit betekend dat we de hele molen van ICSI overnieuw moeten doen. We besloten wel na een paar dagen gelijk om verder te gaan. Liever nu in één keer door dan niets. Die avond zijn we lekker wezen stappen om dit van ons af te laten glijden…

image003

FOTO:De tweede poging

Terugplaatsen bevruchte eicel echoFOTO:Echo van de terugplaatsing vanuit katheter (pijltje)

 

Jaaa! Zwanger!

De tweede keer ging alles een stuk voorspoediger. De eitjes groeiden mooi en er volgden ook weer zes matches, waarvan één weer teruggeplaatst zou worden. Weer twee weken lang wachten en stiekem gingen we er vanuit dat het weer niet ging lukken en dat we moesten rekenen op een derde poging. Dat zou de teleurstelling immers meevallen. Gelukkig heeft mama veel geduld, niet dus. Maandag mochten we een zwangerschapstest doen en het ziekenhuis had al gewaarschuwd dat het dan misschien nog te pril is. Toch kon mama het niet laten om tijdens het shoppen met een vriendin toch een test te kopen. Wie had er verwacht dat die twee dikke strepen liet zien! IK BEN ZWANGER! Ik huilde en heb in paniek papa gebeld. Die dacht dat er heel wat anders aan de hand was. Papa was er stil van, verbaasd? Iedereen was ontzettend enthousiast, de reacties waren erg mooi om te zien.

Eerste echo

Zo mooi, zo emotioneel, die eerste echo. Nu we daadwerkelijk zagen dat jij in mijn buik groeide, kon het genieten echt beginnen. Een super klein mensje, een kloppend hartje, zo ongelooflijk mooi. Wij wisten het zeker, jij lieve Lynn, zal voor altijd blijven zien. De rest van de wereld hoefde op dat moment nog niets te weten, dit was ons geheim, ons nieuws. We waren in de wolken, zo verliefd en zo blij!

Veilig in de buik

FOTO: Hier zat je veilig in mama’s buik

De bevalling

Na een 29 uur durende bevalling was je er dan eindelijk. Onze lieve, mooie Lynn. Wat was dat een supermooi gevoel, al moest ik er wel aan wennen dat je ook écht van mij (en papa) was. Het besef was er nog niet gelijk, het voelde meer onwerkelijk. Is dit prachtige kindje van ons? Heb jij al die tijd in mijn buik gezeten? Wie had gedacht dat je zó mooi zou zijn, wauw! De kraamweek verliep heerlijk. Papa en de kraamverzorgster deden veel, want mama had nog niet de fysieke kracht vanwege de bevalling om mee te kunnen helpen. Maar, dat geeft niet en dat hoeft ook nog niet. Maar, ik had je graag voor het eerst in bad willen doen. Gelukkig genoot ik net zoveel van papa’s handen om jouw lichaampje terwijl je in dat enorme baby bad verdwijnt.  Je was een heel tevreden kindje. Je liet je alleen maar horen als je last had van vervelende krampjes. Overdag vond je het heerlijk om bij papa of mama te liggen.

Hoe gaat het nu met Lynn?

Het eerste jaar is voorbij gevlogen! Je bent een tevreden meisje, die gek is op aandacht. Het maakt niet uit van wie, want je lacht en ‘kletst’ met iedereen. Je heb je ontzettend goed ontwikkeld. Met vier maanden rolde je praktisch de kamer door en met negen maanden liep je al langs de tafel. Toen je 11 maanden was moesten we oppassen, want toen je eenmaal doorhad dat je kon lopen, was je niet meer te stoppen.

Voor andere (aanstaande) papa’s en mama’s

Is dit wat ik er van verwacht had? Nee. Het is beter! Dat klinkt misschien gek, maar dit is mij alles waard. Het traject is zwaar en ik kan ook niet ontkennen dat het niets met je relatie doet. Maar de komst van zo’n klein mensje maakt álles weer goed. Neem de kansen die je hebt en geef niet op. Vraag om voldoende steun van lieve mensen om je heen, je hebt het nodig! Maar blijf bovenal dromen en hopen!
Veel liefs,

Celine

 

* Wegens privacy redenen zijn de namen in deze blog veranderd

Marijke

Hi allemaal! Ik ben Marijke (29) getrouwd met Arjan en moeder van Demian en Danique. Inmiddels ben ik in blijde verwachting van ons derde kindje en in augustus 2018 uitgerekend. Ik schrijf voornamelijk redactionele artikelen voor Mama to the max, maar ook leuke recepten of DIY's. Liefs, Marijke

2 Reacties op “
Een brief voor mijn ongeboren kind – Deel 2

  1. Herkenbaar. Wij hebben ook vier icsi behandelingen achter de rug. Na miskramen en mislukte pogingen nu eindelijk ruim 18 wkn zwanger van een meisje! De kritieke periode zijn we inmiddels al een tijdje voorbij maar toch kan ik las echt opgelucht ademhalen als ze veilig op mijn buik ligt en alles goed is.

    • Wat een geweldig nieuws na zo’n lange onzekere periode! Geniet van je zwangerschap en heel veel geluk straks! Liefs, Marijke

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!