Een bezoekje aan het Consultatiebureau in Curaçao
Ook op Curaçao is er een consultatiebureau. Het is niet verplicht om daar naartoe te gaan, maar omdat ik het belangrijk vind dat mijn dochters het rijksvaccinatieprogramma volgen, gaan wij er om de zoveel maanden braaf heen.
Op Curaçao gaan dingen nét even anders dan in Nederland. Zo ook het hele consultatiebureau gebeuren. Op Curaçao krijg je niet automatisch een oproep vanuit de overheid/GGD, zoals in Nederland, maar werden wij door onze kraamverzorgster aan het juiste adres geholpen. Hoewel we voor de inschrijving van onze jongste dochter, Roos, geen afspraak hoefden te maken, heb ik toch even van tevoren gebeld. Mijn georganiseerde Nederlandse ik. Niet nodig mevrouw, komt u maar gewoon langs. Van andere Curaçao mama’s had ik al gehoord dat we zo vroeg mogelijk binnen moesten zijn, want het kon nog weleens lang duren.
Niet echt kindvriendelijk….
Het bureau waar mijn dochters naartoe moeten, ligt midden in Willemstad. Om er de eerste keer te komen, was een drama, want de weg was opengebroken. Met onze Bugaboo hobbelden we als een terreinwagen langs de werkzaamheden. Toen kwamen we bij de deur van het bureau, het volgende obstakel. Het deurtje was zo smal, dat er met geen mogelijkheid een kinderwagen doorheen paste! Even dacht ik dat ik verkeerd zat. Niet echt kindvriendelijk, zo’n smalle ingang. Maar gelukkig deed een vriendelijke oude man (later bleek dit een soort conciërge te zijn) de dubbele deurtjes open en konden we naar binnen stappen. Van 30 graden plus, naar een koele 20 graden in de airco. Brrrrrr.
Net als in Nederland wordt je kindje eerst gewogen en gemeten. Uiteraard plaste onze dochter meteen de weegschaal vol. Hoort erbij! Omdat de airco zo hard stond te blazen, wilde ik mijn dochter direct weer aankleden, maar dat mocht niet van de zuster. “Ze moet nog langs de arts”, bitste ze me toe. Okee dan, lang leve de extra grote hydrofiele doeken waarin ik Roos wikkelde. Ik nam weer plaats op een van de stoeltjes in de wachtkamer. Het wachten kon beginnen.
Ik moet zeggen dat het lange wachten bij het eerste bezoek aan het consultatiebureau nog wel meeviel. Ik denk dat we na een half uur naar een kamertje werden gebracht, waar ik onze persoonlijke gegevens moest invullen. Lang genoeg, want Roos lag inmiddels te rillen van de kou. Daarna moesten we weer wachten in de wachtkamer, want we moesten nog langs de arts. Te vroeg gejuigd. De kleren mochten nog niet aan.
Zo gezond als een vis!
De arts was een vriendelijke dame die Roos van top tot teen bekeek en wat algemene vragen stelde. Alles bon bon. Zo gezond als een vis. Weer werden we naar de wachtkamer gestuurd. Want de zuster moest ook nog even kijken naar de baby. (Hoeveel kamertjes gaan we vandaag vanbinnen bekijken, denk je dan?). De zuster was minder (kind)vriendelijk en leek niet echt zin te hebben in haar werkdag. Weer werden min of meer dezelfde algemene vragen gesteld, over onze gezinssituatie en waar Roos sliep etc. Had ik dat net ook niet aan de arts verteld? Nee, deze zuster moest alles nog even in de computer zetten. Of ik mijn kind wel eens sloeg of door elkaar schudde? Nee, natuurlijk niet! Of ik rookte in haar bijzijn? Nee, ik heb nog nooit in mijn leven een sigaret aangeraakt. Standaardvragen wellicht, maar er zijn – hoe erg ook – genoeg ouders die anders doen (al vraag ik me af of ze dat aan deze zuster zouden toegeven).
En toen begon het. Het denigrerende toontje, waar ik van andere ouders al zoveel over had gehoord. Waar ik in Nederland overigens totaal geen last van had gehad. Voor mijn eerste dochter waren ze bij het consultatiebureau daar altijd super lief.
Gaf ik borstvoeding? Nee. Twee weken na haar geboorte ben ik overgestapt op de fles, omdat Roos mijn borst niet accepteerde en ik liever gewoon kon zien hoeveel ze dronk. FOUT. Alsof ik de ergste moeder was die ze ooit had ontmoet, ging de zuster verder. We moeten het even over het gewicht hebben van uw dochtertje, want voor een pasgeborene is ze erg licht. Zelfs nog ruim onder haar geboortegewicht. Licht? Mijn eerste dochter is met 35 weken geboren en die was petit! Ik was blij dat ik eindelijk een volgroeide baby had gebaard die een stuk zwaarder was dan haar zus. Bovendien ben ik zelf ook maar een klein vrouwtje. Hadden ze wel goed gewogen? Tenslotte had Roos geplast en niet helemaal stilgelegen op de weegschaal. De zuster vond het toch wel zorgwekkend en dus moesten we over een week terugkomen om Roos nog een keer te laten wegen. Ik sprak haar maar niet tegen.
De week erna ging ik braaf weer naar het consultatiebureau. Roos werd gewogen en plaste uiteraard weer op de weegschaal. Deze keer was ze meer dan een kilo aangekomen. Althans dat gaf de weegschaal aan (volgens mij toch niet helemaal goed gewogen die eerste keer, maar goed). Ook dit kon niet de goedkeuring wegdragen van de zuster. U gaf geen borstvoeding meer? Tja, in kunstmatige voeding zitten ook veel meer dikmakers. Hoeveel voedingen geeft u? Om de 2-3 uur? Ja, dat is natuurlijk veel te veel! Mijn hemel, het vuur werd me aan de schenen gelegd. Niets deed ik goed in de ogen van de zuster. Gaf ik geen extra water? In Nederland werd dat misschien afgeraden, maar op Curaçao hebben baby’s extra vocht nodig. Liet ik haar doorslapen als ze eigenlijk voeding nodig had? Wat ik ook zei, de zuster gaf me het gevoel alsof ik alles fout deed. En door de zwangerschapshormonen, stond ik toen ook niet stevig genoeg in mijn schoenen om een weerwoord te bieden.
Vanaf dat moment, nam ik me voor om mijn eigen gevoel te volgen. Zolang mijn dochters netjes hun vaccinaties krijgen en er gezond en happy uitzien, ben ik gelukkig. Weg met al die “goedbedoelde” adviezen. Ik doe mijn eigen ding en vaar wel op mijn gevoel en de ervaring die ik heb met mijn eerste dochter.
Roos is inmiddels een supergezonde 7 maanden oude dreumes. Ze is nog nooit ziek geweest en inderdaad een stukje groter dan haar zus. Niet te dik, helemaal in proportie, wel boven de gemiddelde groeicurve, maar gezond! Dat ik al zo vroeg overstapte op poedermelk en haar met 4-5 maanden al wat wortelhapjes liet proeven (wat hier door het consultatiebureau streng werd afgeraden) heeft haar echt geen kwaad gedaan. Laat het consultatiebureau maar lekker kletsen. Niemand is gemiddeld. Ieder kind is uniek!
Ik heb een eigen website en blog, waarin ik vertel over mijn ‘beach life’ op Curaçao. Klik hier voor de website.
Foto’s: met dank aan Eelco van de Stolpe
Stay connected