Doen of blijven dromen?
Vorige maand werd ik verrast door een e-mail van Marjon. Het onderwerp van haar bericht: Hoera!! Je bent erbij! Het duurde even tot het tot me doordrong… WAUW ik mag bloggen voor MAMA to the max!!! Ik vind het een geweldige eer en hoop dat jullie met plezier mijn blog gaan volgen.
Mijn man en ik waren deze zomer 10 jaar samen. Ik had hem al langer op het oog, maar als verlegen Hollands meisje van 15 jaar ga je echt niet achter een van de barmannen van de camping aan. Ik tenminste niet. Jaren ging ik met mijn ouders naar dezelfde camping in het westen van Frankrijk. Hij ook met zijn gezin. Ieder jaar hield ik hem op afstand in de gaten, maar actie ondernemen no way. Tot het jaar dat ik alleen met mijn zus op de camping was en zij mijn gezwijmel helemaal zat was. Ze stelde me voor een keuze: je gaat er werk van maken of houdt vanaf nu je mond. Ik heb al mijn moed verzameld en hem met een smoesje aangesproken. Et voilà… nog geen jaar later verliet die leuke fransman zijn familie, zijn stad en zijn land om bij mij in Nederland te gaan wonen. Marco Borsato zong het goed, ‘de meeste dromen zijn bedrog’. De mééste inderdaad, die van mij niet.
Voordat we kinderen kregen hebben we mooie reizen gemaakt naar West-Amerika, Canada en Australië. Australië stond vooral hoog op mijn lijstje. Al van kleins af aan heb ik iets met dat land. Ik denk dat dat komt door een tante en oom van mijn vader. Zij zijn eind jaren vijftig geëmigreerd naar Australië en waren in 1990 voor het laatst in Nederland. Ze zijn toen bij ons thuis geweest en dat herinner ik me nog als de dag van gisteren. Van het voornemen om er na mijn studie te gaan backpacken is nooit iets terecht gekomen, dus Ik wilde er graag met mijn liefje heen. Australië heeft ons werkelijk verpletterd! Het gaat zelfs zover dat we sindsdien dromen over een leven daar. Vorige jaar zijn we, inmiddels met kind en zwanger van nummer twee, nogmaals naar de andere kant van de wereld gevlogen. Het was wederom een geweldige vakantie en het zorgde ervoor dat onze droom om in Australië te wonen weer tot leven kwam. Daarom hebben we voor de zomervakantie besloten om de mogelijkheden serieus te onderzoeken. Australië kom je namelijk niet zomaar binnen. Misschien komen we er niet eens in. Dan spat onze droom uiteen maar kunnen we verder met ons leven hier.
Voor ons zijn er twee mogelijkheden: een visum op basis van opleiding / ervaring óf een baan vinden zodat het visum geregeld (en betaald) wordt door je Australische werkgever. Dat laatste lijkt ons best lastig op afstand. Daarbij staat Jérémy’s beroep in de top 10 van de lijst met beroepen waar een te kort aan is. We menen in te moeten zetten op zijn kennis en kunde. Ons mooie plan verdwijnt in één keer naar de achtergrond als we er achter komen dat een oud-collega van Jérémy in Sydney woont. En het bedrijf waar hij werkt zoekt mensen. Dit is een teken!
Jérémy stuurt zijn cv en drie weken later heeft ’ie een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek in de mail. Hij blijkt leuk genoeg (wist ik al lang) en mag een test doen waarmee het bedrijf zijn kennis en werkniveau toetst. Die test gaat heel goed en dus volgt er een ‘echt’ gesprek. Mijn hoofd maakt overuren en ik slaap onrustig. Hoe vaak mijn man ook zegt dat hij er nog lang niet is, ik heb het gevoel dat het meteen raak zal zijn. Mijn gevoel blijkt het bij het juiste eind te hebben. Het eerst gesprek gaat zo goed, dat er meer gesprekken volgen. En voor we het weten gebeurt het (on)verwachtte: Jérémy heeft een baan in Sydney!
Op de momenten dat ik alleen ben neemt de angst soms de overhand. Ik raak nog net niet in paniek als ik bedenk waar we mee bezig zijn: familie en vrienden achterlaten, letterlijk huis en haard verkopen… En wat doen we de kinderen aan? Ik denk dat dit gevoel veel mensen ervan weerhoudt hun droom te volgen. Een verhuizing naar Zweden of Frankrijk is nog tot daar aan toe, maar wij gaan naar de andere kant van de wereld! Geloof me, onze familie’s zijn niet blij met onze stap. Logisch ook. Ze hebben er gelukkig wel begrip voor, maar hopen stiekem dat we heel snel weer terug zijn. Hoe vervelend ook voor familie en vrienden, we moeten deze kans grijpen. We krijgen anders spijt en blijven ons ons hele leven afvragen ‘Wat als?’. Toch blijft het lastig.
Ons leven is nu een achtbaan. Waren we 2 maanden geleden slechts onschuldig aan het dromen, inmiddels is het contract met Sydney getekend, het werk hier opgezegd en staat het huis te koop. Het is doodeng allemaal, maar we gaan er voor. Wat kan ons gebeuren? In het ergste geval zijn we in no time terug in Nederland, maar dan hebben we het in ieder geval geprobeerd. Het allerbelangrijkste is dat ik samen ben met mijn vent en lieve kindjes. Samen kunnen we alles aan!
Stay connected