Do It Yourself..
Hallo allemaal!
Wat ontzettend leuk dat ik uit al die inzendingen ben gekozen en blogger mag zijn voor mama to the max. Toen ik de oproep las wist ik meteen wat ik moest doen, want schrijven doe ik ooohh zo graag en mijn ervaringen delen ook wel. Laat me er nou toevallig ook nog een heleboel hebben 😉
Blij verrast dat ik was en zie hier mijn eerste blog.
Even voorstellen, mijn naam is dus Wendy, 36 jaar en ben moeder van 4.Allemaal jongens, Gabriel van 15, Thomas van 14, Yves van 12 en Jerome van 5. Daarnaast werk ik ruim 30 uren per week bij intratuin Maastricht. En last but not least hebben we een Engelse bulldog die we Louis noemen. Druk zat dus en dat is nou precies waar mijn blogs over gaan. Het drukke bestaan als moeder, alleen de zorg dragen voor je kinderen en ernaast ook zorgen voor je inkomen en dus keihard werken. Je zou het niet denken, maar daarnaast heb ik best wel een leuk sociaal leven. Want er eventjes uitgaan om een bacardi lemon cola te drinken en wat slap te lallen en natuurlijk een dansje te maken, dat doe ik ook nog graag!
Maar voordat dat kan zijn er natuurlijk de ‘verplichtingen’. Niet dat het als een verplichting voelt maar ze moeten wel gebeuren. Dat begint als ik ’s morgens mijn ogen open. Tijd voor ochtendhumeur is er niet, hebben we allemaal trouwens niet. Het is wakker worden en gas erop.. Een schema wie er eerst gaat douchen en schijnbaar is altijd dezelfde het laatste, Yveske, de slaperd. Voordat iedereen gedoucht is heb ik al van alles achter de rug. Van was ophangen tot brood maken, Louis die zijn bak brokken al luidruchtig heeft opgeslokt, afwas die ook al is weggewerkt en dan begint het pas echt. Allemaal moeten ze eten allemaal hebben ze nog wat te vertellen en voordat Louis is uit geweest en de kinderen allemaal op school zijn heb ik een tour de Maastricht achter de rug.
En dan is er het werk.. Wat heerlijk om ’s morgens er binnen te komen. Even keuvelen met de collega’s, even geen moeder de gans, maar gewoon jezelf zijn. Want wij moeders vergeten dat wel eens… Dat werk doe ik met volle overgave. Ik neem het serieus en doe het graag. Zo raar, want zelfs op de drukste dagen en de grootste hectiek voelt het relaxed, klinkt dat gek of zijn er meer moeders die begrijpen dat als je thuis komt het ‘echte werk’ pas begint 😉
Net zoals vandaag, ik open de voordeur en roep joehoeee, jullie moeder is thuis..! En vanaf het moment dat ik binnenkom heb ik voordat ik bij de achterdeur sta de post al opgeraapt, de aardappels uit het hok gepakt, chloor in het toilet gedaan en dan hoor ik achter me ‘hoi mam!’ Ooh; Hoi schat zeg ik, en tegelijk loop ik naar boven om wat wasjes weg te draaien. Een berg strijk om me te schamen, maar ach ja, boven aan de zoldertrap is er niemand die hem ziet staan.
Op het moment dat ik dit schrijf staat de strijk er nog. Hij roept op me, maar het gaat hem niet worden vandaag..
Vandaag was het buiten de normale drukte ook een geregel dag. Een heleboel geregel voor de aankomende operatie van mijn Thomas. 2 november is D-day. Vanaf dan gaat hij een nieuwe toekomst tegemoet. En om het maar even kort te houden, Thomas was 7 maanden toen hij meningitis septis kreeg. Hersenvliesontsteking, nekkramp in de volksmond. Wonder boven wonder heeft hij het gered toen, maar helaas moest hij vanwege de bloedvergiftiging een voet missen.
Nu 14 lange jaren van operaties en ziekenhuis bezoeken, orthopedisch schoeisel en het opgeven van zijn lang gekoesterde droom om een profvoetballer te worden, heeft de dokter besloten dat Thomas een onderbeen amputatie krijgt. Dit omdat het beenlengte verschil te groot word en de schoenen het verschil ook niet meer kunnen opvangen. Beknopt gesproken…
We kijken ernaar uit en we gaan ervoor. Hoe dat praktisch gaat verlopen, daar heb ik nog geen flauw idee van.. Schipperen tussen zorgen en werken. Gevoelens tussen verdriet en geluk. Jezelf weg cijferen voor je kind, maar ook voor zijn broertjes, want ook zij maken het mee. Met het grootste gemak mezelf weg cijferen, want buiten de grote flapuit, ijverige poetsmiep, vrolijke serveerster ben ik voornamelijk moeder in hart en nieren. Graag geef ik mijn jongens mee dat ze vooral vooruit moeten kijken en je altijd beseffen dat je de dag moet plukken en moet genieten van alles wat je doet!
Liefs en tot de volgende blog,
Wendy
Stay connected