Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Deva’s bevallingsverhaal deel 2; een achtbaan aan emoties


13 februari 2016


<

Vorige maand nam ik jullie mee naar de bevalling van onze zoon Deva. Een bevalling waarbij we op meerdere momenten onze verwachtingen moesten bijstellen. Toen hij er eenmaal was dachten we dat het genieten kon beginnen. Nog even 24 uur in het ziekenhuis blijven in verband met de langdurig gebroken vliezen en dan lekker naar huis. Dit gevoel duurde alleen niet lang, want al snel kregen we ander nieuws.

De kinderarts staat met een bezorgd gezicht naast ons bed. Mijn gevoel zegt mij dat dit niet goed is. Ik krijg een brok in mijn keel en zet me schrap voor wat er gaat komen. Maar ik wil het niet weten, ik wil gewoon dat ze vertelt dat alles goed is en dat we lekker kunnen gaan slapen. Ze begint in het Nederlands en kijkt naar Jack, die op zijn beurt vragend terug kijkt. Of ze het in het Engels moet gaan uitleggen? Jack komt naast ons op bed zitten en zegt dat het gewoon in het Nederlands besproken kan worden.

familie

Net na de geboorte is er al bloed bij Deva afgenomen en naar het lab gestuurd. De resultaten waren terug en dit was toch een reden voor onrust. Zijn ontstekingswaardes waren namelijk verhoogd. Ik wil eigenlijk helemaal niet luisteren naar het vervolg. Ik wil weer terug in mijn cocon duiken samen met Deva en Jack. Ik wil ze vertellen dat ze de kamer uit moeten, laat ons met rust. Meteen schiet het verhaal van mijn kleine neefje door mijn hoofd. Verhoogde ontstekingswaardes, antibiotica, ziekenhuis, UV-lampen en dat allemaal nog geen 4 weken eerder. Het zal toch niet dat dit weer gaan gebeuren, dit keer met onze zoon?

Verhoogde onstekeningswaardes, dus nog geen infectie wil ik mezelf voorhouden. Maar de kindersarts gaat verder. Ik draag de GBS bacterie bij me en mijn vliezen waren ruim 64 uur gebroken dus meerdere redenen om te vermoeden dat hij een infectie heeft of zich zal gaan ontwikkelen. Er zit maar een ding op, met antibiotica beginnen, eerst voor 3 dagen en als de ontstekingswaardes niet gedaald zijn, dan voor 7 dagen. Even hoopte ik dat we de nacht nog rustig konden doorkomen maar alles werd meteen in gang gezet. De kinderarts liep de kamer uit en de verpleegkundige zei dat ze zo terug zou komen met een rolstoel, we moesten namelijk ook meteen van deze kamer af.

Ik zou mezelf nooit vergeven…

Ik draai me naar Jack toe en probeer tussen de tranen door uit te leggen wat er net allemaal vertelt is. Even vragen we ons af of we dit hele circus wel willen, moeten we het niet even aankijken? We wegen alle opties af en besluiten er toch mee door te gaan. Ik zou mezelf nooit vergeven als hij ineens heel erg ziek wordt want die kleintje kunnen in een aantal uur doodziek worden, met alle gevolgen van dien.

zoen aan baby

Terwijl Jack alle spullen bij elkaar zoekt en inpakt zit ik met Deva in mijn armen. Hij ligt net te drinken en de verpleegkundige laat ons nog even met rust. Ik pak hem stevig vast. Wederom voel ik me schuldig. Ik had hem hier zo graag voor willen beschermen en dit voelde als falen. Ik was bang dat ze hem zo vast zouden leggen aan draadjes en toestanden dat ik hem niet meer makkelijk in mijn armen kon nemen. En alles wat ik nu juist wilde doen was hem zo dicht mogelijk tegen me aanhouden.

Ik neem plaats in de rolstoel, nog geen 6 uur na de bevalling. Alles doet pijn, de naweeën zijn heel heftig maar ik voel geen lichamelijke pijn meer. Mijn hart doet pijn als ik mijn zoontje van nog geen 6 uur oud weggereden zie worden. Jack wijkt niet van zijn zijde. Hij wordt op een behandelkamer gereden waar ze een infuus gaan prikken. Zijn aderen zijn zo ontzettend klein dat dit natuurlijk niet meteen goed gaat. Gelukkig is het bij poging 2 wel gelukt. Hij ligt daar maar met al die toeters en bellen om hem heen. Jack houdt mijn hand vast als ik even alles zie draaien. Ik probeer me sterk te houden voor Deva en het lukt me maar net.

De komende 24 uur moet hij aan de monitor om zijn hartslag, ademhaling en saturatie in de gaten te houden. Helaas is de neonatologie afdeling, waar hij eigenlijk naar toe zou moeten, vol dus moeten we naar de kinderafdeling, die ook hartstikke vol ligt.

Jack en Deva gaan alvast vooruit en ik volg later. Ik voel me leeg als we naar de volgende afdeling verhuizen. In de kamer aangekomen zit Jack met Deva in zijn armen. Tranen wellen weer op als ik hem zo zie zitten. Ik zie het verdriet in zijn ogen omdat we machteloos staan. We zullen ons moeten overgeven. De verpleegkundige van de neonatologie afdeling overleggen met elkaar, ze weten namelijk niet precies hoe alles hier op de kinderafdeling werkt. Ik pak Deva nog maar even goed vast voordat hij aangesloten wordt op de monitor.

baby in ziekenhuis

En daar ligt hij dan, vast aan allemaal slangetjes en de eerste dosis antibiotica wordt toegediend. Ik ben inmiddels ook weer op bed gaan liggen en samen kijken we naar ons mannetje. Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat de kinderarts en alle verpleegkundigen van de kamer af zijn. Het al 2 uur ’s nachts en het enige waar we nu behoefte aan hebben is rust. Onze eerste nacht samen, maar rust het wel het laatste wat we krijgen. De monitor piept regelmatig en daar schrik je natuurlijk van, maar iedere keer is het vals alarm. Of een draadje zit was los, of hij huilt net waardoor zijn hartslag omhoog gaat, of valt juist net is slaap waardoor zijn hartslag enorm zakt. En iedere 3 uur moeten we de verpleging bellen voordat hij gevoed kan worden want met al die slangetje kunnen wij hem lastig zelf uit bedje krijgen. Als we bellen moet de verpleging van de kinderafdeling de verpleging van de neonatologie afdeling bellen want zelf hebben ze het te druk en te weinig ervaring met pasgeboren babytjes.

Ik ben blij als het ochtend is en ik mijn ouders kan bellen. Als ze binnenstappen met Luna moet ik mijn tranen bedwingen. Ik ben zo blij om Luna en mijn ouders te zien, maar ik wil Luna niet laten schrikken dus slik ik mijn tranen weg. We proberen er om lachen dat wij in precies dezelfde kamer liggen als mijn broer en schoonzus met hun pasgeboren zoon, slechts 4 weken geleden. We herkennen zelfs nog wat verpleegkundige van toen.

Rust krijgen we vandaag ook niet. Nog steeds komt er regelmatig een arts kijken en zelfs voor een simpele verschoning van een luier komt er een verpleegkundige. We laten het maar allemaal over ons heen komen, iets anders zit er toch niet op. Gelukkig komt er bij elk bezoek wel goed nieuws. De monitor laat een uitstekend beeld zien, beter kan niet. Dat stelt ons heel erg gerust. Deva komt ook alert over, drinkt goed en hij kan zijn temperatuur stabiel houden. ’s Avonds wordt hij van de monitor afgehaald en mogen we weer terug verhuizen naar de kraamafdeling. Eindelijk al die slangetjes van hem af en geen piepjes meer midden in de nacht. Toch wilden wij niet meteen te enthousiast worden en rustig afwachten hoe hij zich de komende dagen ging houden.

Veel rust

De volgende 2 dagen hebben we vooral veel rust genomen. We lagen in een kamer met mooi uitzicht over Den Bosch. Hij bleef het uitstekend doen en ook de verpleegkundige waren erg te spreken over hoe hij het deed. Hoewel we dit absoluut niet hadden zien aankomen hebben we er toch alles aan gedaan om positief te blijven. Het schuldgevoel bekroop me regelmatig maar ik kon mezelf ook wel weer geruststellen. Ik moest er gewoon voor Deva zijn en er was geen tijd voor zelfmedelijden. We misten Luna ontzettend maar het was toch wel fijn om even met z’n drieën te zijn. Die eerste paar dagen zijn zo kostbaar en nu konden we iedere minuut bij hem zijn zonder dat we ons schuldig voelen tegenover haar.

baby in ziekenhuis 2

De derde dag begon even met een tegenvaller. Zijn infuus was dicht gaan zitten en even waren we bang dat hij voor de laatste dosis antibiotica nog een nieuw infuus moest krijgen. Na overleg met de kinderarts werd hier gelukkig vanaf gezien en kon de laatste dosis komen te vervallen. We moesten nog wel wachten op de kinderarts die laat in de middag nog zou komen of we eventueel vandaag ontslagen zouden worden. Het wachten duurde lang en we hoopten zo dat we eindelijk naar huis konden. Om half 5 kwam dan eindelijk het verlossende woord, zijn ontstekingswaardes zijn gedaald en omdat hij het verder ook super goed doet mogen we naar huis! Na 3,5 dag in het ziekenhuis is het dan eindelijk zo ver.

Een hele achtbaan

Het lijkt misschien niet lang maar voor ons was het een hele achtbaan. We schrokken er zo van dat we moesten blijven en dat hij mogelijk een infectie had. Gelukkig heeft hij zich er goed doorheen geslagen en konden we eindelijk naar huis om te genieten van ons gezinnetje. Thuis hadden we nog wel even de nodige aanpassingsproblemen met Luna (lees: hele heftige driftbuien..) maar het was zo fijn om weer samen te zijn.

We genoten van de rust en hebben ook de eerste dagen thuis bewust weinig kraamvisite gehad. We moesten alles eerst even verwerken en een plekje geven. Daarnaast wilden we ons volledig kunnen richten op Luna en Deva. Meer dan eens zijn we ons weer bewust geworden hoe kwetsbaar het leven is.

familie

Inmiddels is Deva 2 maanden oud en doet het super goed. Buiten de krampjes is het een erg tevreden mannetje. Ik heb mezelf ook kunnen neerleggen bij alles wat er gebeurd is. Een schuldgevoel heb ik niet meer. Het is gelopen zoals het gelopen is en daar is nu niks meer aan te veranderen. We zijn vooral blij dat het allemaal goed afgelopen is. We genieten volop van hem en Luna is toch wel een hele trotse grote zus.

Wil je deel 1 nog eens lezen, klik dan hier.

Patricia

Mijn naam is Patricia (30) en samen met mijn man Jack (35) en onze dochter Luna (3) en zoon (5 maanden) woon ik in Thailand. In 2009 ging ik nietsvermoedend backpacken door Zuidoost Azië. Totaal onverwachts werd ik tot over mijn oren verliefd. Begin 2012 ben ik definitief naar Thailand verhuisd. Samen runnen wij nu de vrijwilligerswerkorganisatie voor Engelse lessen op lokale scholen (www.isan-survivor.org). Daarnaast ben ik vorig jaar mijn eigen webshop begonnen waar ik gehaakte babykamer accessoires verkoop van 100% Thais katoen (nurtureplaylove.etsy.com).

4 Reacties op “
Deva’s bevallingsverhaal deel 2; een achtbaan aan emoties

  1. Wow, wat een verhaal! Ik ben blij om te lezen dat alles nu goed gaat, en ik hoop dat je je echt niet schuldig meer voelt, dat is nergens voor nodig namelijk. Nu lekker genieten van je gezinnetje zonder al dat stomme gedoe! <3

  2. Wauw… wat een achtbaan Patricia!
    Gelukkig was het van korte duur! Leuk om zo te lezen. En fijn dat het nu allemaal goed gaat, mooie kindjes hebben jullie❤
    Liefs Chantal

    • Hoi Chantal,
      Het was inderdaad een behoorlijke achtbaan en inmiddels kunnen we er op terugkijken en opgelucht ademhalen. Gelukkig was het maar van kort duur inderdaad. En dank je wel 🙂
      Liefs!

Laat een antwoord achter aan Jessica Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!