Depressie deel II, hoe gaat het verder?
In Depressie deel één konden jullie lezen dat ik een zware depressie heb gehad. Vandaag in deel twee vertel ik verder.
Langzaam kon ik steeds meer een straaltje zon zien door de grote overheersende grijze wolken. Hoewel er maar een klein dingetje mis hoefde te gaan en ik weer op het punt was ‘dat het allemaal geen zin meer had’. Uiteindelijk heb ik een intensieve therapie gehad, waarin ik mezelf heel goed heb leren kennen. Het was verschrikkelijk zwaar, maar het was het zeker waard.
Zo heb ik geleerd om tegen de gedachtes dat alles mijn schuld was in te kunnen gaan. Ik had voor mezelf de lat zo ontzettend hoog gelegd, dat alles wat onder die lat kwam fout of niet goed was.
Men maakt nu eenmaal fouten in het leven. Kan gebeuren. Toen er op mijn diepte punt bij mij ook maar iets fout ging, kwam er een negatieve gedachte stroom op gang die niet te stoppen was. Alle dingen die ik in mijn eigen ogen fout zou hebben gedaan kwamen dan langs.
Ik heb geleerd te praten. Het klinkt zo simpel, maar zo simpel is het ook. Je kan soms niet alles in je eentje oplossen, maar met een beetje hulp kom je er wel. En in mijn geval met een steuntje in de rug door middel van medicatie.
Daarnaast is heb ik ook geleerd om niet mee te gaan in die negatieve stem van die depressie maar dat er ook een positieve kant kan zijn. Iets wat ik daarvoor echt niet meer kon zien. Alles was negatief.
Hoe het me is gelukt om wonder boven wonder nog m’n diploma’s te halen, weet ik zelf ook niet. Ik heb op school wel veel gehad aan de decaan die mij onwijs heeft gesteund en elke week even een gesprekje met had over hoe het ging.
Dat het uiteindelijk is gelukt om het te halen ben ik verschrikkelijk blij mee. Anders was ik nu nog verder van huis geweest.
Hulp vragen had ik zelf nooit kunnen doen. Ik zag zelf niet hoe erg het op dat moment was. Ik ben mijn moeder dan ook heel dankbaar dat ze dit voor me heeft gedaan uiteindelijk.
Het is lange weg van ongeveer 4 jaar geweest met allerlei hobbels en diepe kuilen, voordat ik ben gekomen waar ik nu sta. Ik ben nu sterker dan ooit. Maar ik ben vooral op dit moment gelukkiger dan ooit!
Beau is het mooiste wat me ooit is overkomen kan ik nu wel zeggen. De situatie is dan wel niet ideaal, maar wat wordt ik blij als ik ’s ochtends wakker wordt en ze met een big smile naar me kijkt.
Vriendinnen waarmee ik contact was verloren, spreek ik nu weer. Ik ben aan het daten en bovenal: de band tussen mij en mijn moeder is sterker dan ooit. Het is weer gezellig in huis.
Ik ben natuurlijk weer thuis komen wonen toen ik zwanger was. Iets waarvan ik nooit had durven denken dat het zo goed zou gaan. De angst zat er natuurlijk bij zowel mij als mijn moeder in dat het weer uit zou kunnen uitdraaien op ruzies.
Nog nooit ben ik zo open geweest over mijn depressieve periode. Maar ik kan nu zeggen dat het verleden tijd is!
Deel 1 (nog een keer) lezen? Klik hier!
Stay connected