December blessings…
Daar zit ik dan.. in de lobby van een hotel. Ik weet niet welk, maar het hotel is prachtig uitgedost in kerstsfeer. Waarschijnlijk ga ik er eten, want naast me zit een soort van George Clooney achtig iemand. Hij lacht naar me, neem mijn hand en fluisterd in mijn oor….. Maaaaaaaaaammmmm Maamm Ma-aaaammm!!! Huh? ….. Maaaaaaammmm het is al 7 uur je moet opstaan.
Shit, 7 uur al? En haastig spring ik uit bed om er weer een dag tegen aan te gaan. Als ik vervolgens naar de badkamer loop denk ik nog even aan George wat zal hij balen, dat ik er niet meer ben, maar helaas, de plicht roept…
Wow… het is december!!!!
Waar andere vast en zeker het feestmaal al helemaal in gedachte hebben, misschien al wel de inkopen hebben gedaan, onder de kerstbomen de cadeaus al blinken of de surprises al ver af zijn, moet ik eerlijk bekennen dat ik gewoon blij ben dat ik een hele mooie kerstboom heb opstaan. Toevallig omdat ik nog een uurtje vrij had en mijn zus haar uber mooie volle grote kerstboom heeft verruild voor een design-ding en ik de hare mocht lenen.
Totaal niet voor bereid, nog helemaal geen idee waar of wat we gaan eten, geen enkel cadeau onder de grote mooie boom en toch is het over een paar dagen al kerst. De zon die door de ramen schijnt werkt ook niet mee aan de kerstgedachte, hoogstens Boney M die op de achtergrond zingt over Christmas day …
Toch een blog over december blessings, want daar gaat het toch om deze maand! Dat we allemaal even stil staan wat het afgelopen jaar ons gebracht heeft, met wat je hoopt dat het volgende jaar gaat brengen en ook al gebeuren er dingen in je leven waarvan je een zwarte pagina in het boek hebt, toch komt er altijd weer een nieuwe morgen. Omdat ik vaak de vraag krijg gesteld waarom ik überhaupt kan blijven lachen tussen al de miserie door maak ik graag van de gelegenheid gebruik om een blog te schrijven over optimisme en positief ingesteld zijn.
Als ik mensen spreek die weten wat er allemaal gebeurd is in mijn gezin zeggen ze dat ik veel pech heb gehad, maar ik houd het er liever op dat we ook geluk hebben gehad. Als je het zo bekijkt, hersenvliesontsteking, neuroblastoom, synpolydactyly, dat is nogal wat, maar waar ik me erg bewust van ben is dat het net zo goed heel anders had kunnen aflopen. Mijn kinderen zijn nog elke dag bij me. Helaas ken ik er ook die deze ziektes niet hebben overleefd en waar de ouders alleen van achterbleven zijn. Daarom vind ik dat we ook het duizendste geluk hebben gehad. Egaal wat er nu nog moet gebeuren om het in stand te houden. Egaal hoe vaak en hoe lang ik nu in het azm vertoef, elke keer weer doe ik het met dit bewustzijn.
Mijn ouders, ze zijn er allebei niet meer. Mijn moeder is dit jaar alweer 10 jaar in het hiernamaals, van haar heb ik de grootste les geleerd. Verbitterd als ze was, zorgde ze toch alleen voor mij, voor mijn zussen en al haar kleinkinderen. De enige die ze vergat was zichzelf. Mijn vader, de levensgenieter. Ook alweer 7 jaar niet meer bij ons. Ik zie hem al zitten daarboven, met ontbloot bovenlijf, zijn geite wolle sokken en sandalen, onder een grote boom met zijn gedraaid sigaretje in de hand. en dan te bedenken dat hij mij de paradijsvogel noemde. Voor veel mensen valt december zwaar omdat het gemis dan zwaarder valt, maar voor mij maakt het niet uit. Ik mis ze altijd, dat is met kerst niet anders, maar ik heb het geaccepteerd dat ze er niet meer zijn. Ik kan alleen maar hopen dat ik wat langer op deze aardbol mag blijven als zij.
Count your blessings..
Afgelopen 6 december werd Gabriel, mijn oudste alweer 16 jaar. Waar gaat dat heen denk ik dan. De dag dat hij werd geboren weet ik nog alsof het de dag van gisteren was. ’s Avonds vierde we nog sinterklaas, niks aan de hand. Zes uren later was het huffen en puffen. Meer dan anderhalf uur persweeën en toen hij er eindelijk was riep iedereen dat hij op zijn vader leek! Daar kan hij zelf natuurlijk ook niks aan doen. Vervolgens heeft hij de eerste 4 maanden alleen maar gejankt en dan vooral ’s nachts. Man ooh man, ik weet nog dat ik tegen zijn vader zei dat hij hem echt moest over nemen en dat ik hem anders met kinderwagen en al op de stoep zou zetten. Stel je dat eens voor, had ik me nou mooi de kosten van het bromfietscertificaat bespaart! Gekheid natuurlijk, want Gabriel was en is een echt mama’s kind. Zonder hem en zijn hulp was het voor mij een stuk moeilijker.
En toen daarna Jerome, de jongste, die ook alweer 6 jaar werd afgelopen 16 december. Hij die al mijn whatsappjes al kan meelezen en ook al langzaam zijn eigen wereldje aan het verkennen is ben ik tot de ontdekking gekomen dat ook ik langzaam maar zeker tot de volgende generatie ga behoren..
Het onbezonnen is voorbij. De 40 komt in zicht en wanneer ik het nu op schrijf word het nog echter. De tijd dat ik tijd had om een lekker middagje kapper te doen, of dat ik er een paar uren ervoor over had om aan een tafel te zitten wachten dat de nagelstyliste zich had losgelaten op mijn automonteur nagels of heerlijk in de stoel te liggen bij de schoonheidsspecialiste en vervolgens verlost te zijn van de donsharen boven op mijn lip, dat is helemaal ver weg. Dat is trouwens alleen maar confronterend in de auto met de zon op het raam en het zonneklepje (met spiegel) omlaag..
Bovendien kom ik allang niet meer in maat 36, maar probeer ik het wel en meestal resulteert zich dat dat ik dan als een rolmops de hulp van mijn kinderen moet inroepen om me daaruit te bevrijden. Gelukkig kan ik er zelf nog het hardst om lachen. Want ondanks dat ik nog wel eens naar die tijd verlang, is ook dit een kwestie van accepteren. Natuurlijk had ik me mijn leven anders voor ogen gezien. Had ik het voor het zeggen gehad, dan had ik morgen geen zorgen meer. Dan was mijn grootste zorg de dons op mijn lip.
Dat is het sleutelwoord, Acceptatie. Zolang dat je dat kan en doet word iedere situatie makkelijker. Tenminste dat is wat ik geleerd heb.
Voor iedereen een heel gelukkig kerstfeest. Een feest dat gaat over met wie je om de boom heen zit en niet wat eronder ligt en bovenal een gezond 2016.
Liefs, Wendy
Stay connected