De naam: ik geloof dat we ‘m hebben!
Eigenlijk voordat ik zwanger was, kon ik al vaker wegdromen bij de gedachte dat we hopelijk nog een keertje mama en papa mochten worden. Heel vaak kon ik dan wegzwijmelen bij het denken aan kindernamen. Ik merkte dat ik namen bedenken voor jongens een stuk moeilijker vond, dan voor meisjes. Mijn lijstje met mooie meisjesnamen was altijd al uitgebreid. Het bleek dus niet een kwestie van een naam zoeken, maar een naam uitkiezen, te zijn. Maar het is gelukt! Ik geloof dat we eruit zijn❤︎
De eerste verkenning
Net zoals bij de eerste zwangerschap besloten JP en ik eerst het geslacht af te wachten. We wilden niet al met elkaar “in discussie” gaan over bijvoorbeeld een jongensnaam, terwijl later zou blijken dat we een meisje zouden mogen verwelkomen. Toen we dan ook eenmaal wisten dat ons tweede kindje een meisje wordt, hebben we wel gelijk de stier bij de hoorns gevat. Ik vond het net zoals de eerste keer enorm spannend. Je weet namelijk niet hoe je partner gaat reageren op namen die jij bijvoorbeeld echt heel erg mooi vindt en zeker een reële kans hebben volgens jou. Zo noemde ik een naam waarna JP gelijk zei: “nee, hoe kom je daarbij, die vind ik echt niks.” En omgedraaid was dit ook het geval. Hij bleek niet veel namen op zijn lijstje te hebben staan, maar de drie namen die hij noemde vond ik alledrie niet WOW. Best vervelend om daar open en eerlijk over te zijn, want je wilt elkaar niet kwetsen.
Het vervolg
Ik vond het iedere keer weer een beladen onderwerp. Ik merkte dat ik moeite had de zoektocht samen te bespreken. Soms, met een brok in mijn keel, bracht ik het onderwerp weer onder de aandacht: “schat, we moeten echt nog een samen kijken naar een mooie naam”. Hij knikte dan instemmend, maar echt happy werden we er niet van. We hadden één afspraak, één gouden regel. We zouden geen namen doordrammen. Elkaar respecteren is het belangrijkste wat er is, vind ik. Daarnaast had ik al die tijd wel het vertrouwen dat we een mooie naam zouden vinden. Ik heb nooit een paniekmoment gehad waarbij ik dacht dat het niet goed zou komen. Dat was wel fijn. Ik ben er heel rustig onder gebleven en heb afgewacht totdat de naam die bestemd is voor ons kindje bij ons op zou komen.
We hebben het er op vakantie in Marokko een paar keer over gehad. Gewoon lekker luchtig, met de iPad erbij. We noemden dan een naam en we gaven daar meningen over. Er was wel een naam die ik al eens eerder had genoemd en waarbij JP niks op had gezegd. Hij had de naam dus niet afgewezen en dat was me bijgebleven.
Zou het ‘m zijn?
Eenmaal terug in Nederland noemde ik deze naam nog eens. En JP zei: “ja, die naam heb je al eens gezegd, ik vind die wel mooi.” Nu zijn we al bijna 12 jaar samen en ik ken hem dus wel redelijk goed, haha. En als JP zegt” :wel mooi”, dan zou dat hetzelfde zijn als dat ik zou zeggen: “super super super mooi”. Zijn manier van enthousiasme, haha. Of is dat mannen-eigen??
Ik appte hem de dag erna nog eens met de achternaam erbij. Het stond zo mooi! Ik merkte dat de naam iedere seconde door mijn hoofd spookte. Ik begon eraan te wennen. Noemde de naam zelfs, terwijl ik op de fiets zat, hardop. Wow, wat klonk ie mooi! Ik was er geloof ik uit…wat een speciaal moment. Nu maar hopen dat JP er ook voor zou gaan… Ik wilde het niet pushen, want nog steeds wilde ik dat we een naam zouden kiezen waar we allebei 100% achter zouden staan.
We doen ‘m
En toen kwam het verlossende appje van JP: Ik vind het een hele mooie naam, we doen ‘m. Mijn hart maakte echt een sprongetje en ik kreeg het even wat warmer. Weer een mijlpaal in deze zwangerschap. Op een relatief rustige manier hebben we samen de naam gekozen. Ik ben wel opgelucht dat dit stukje afgerond is. Alweer een ‘zorg’ minder. Is dat wat dramatisch gezegd? I don’t know…maar ik heb wel al eens meegemaakt in mijn omgeving dat mensen het tot het laatste moment nog niet wisten…ik zou daar echt aan onderdoor gaan. Ik ben meer zo’n type die dat allemaal allang vast wilt hebben liggen. Rust in de tent, zeg maar.
Welke naam hebben we gekozen?
We houden de naam net zoals we dat bij Maxime hebben gedaan, voor onszelf. Alleen onze twee moeders hebben we het verteld. Meer om even te polsen wat ze ervan vinden, haha. Ik vind het dan toch wel belangrijk om te horen (terwijl dat helemaal niks uitmaakt, als wij ‘m maar mooi vinden) hoe zij erover denken. Even een kleine bevestiging krijgen, ofzo… Zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder reageerden vrijwel hetzelfde. Ze vinden het een naam die echt bij ons past en ook heel mooi aansluit bij Maxime. Het is een Franse naam, want die vinden we blijkbaar gewoon heel mooi. Verder krijgt ook dit baby’tje weer als tweede naam: Julie (net als Maxime). Julie komt van onze hond Juulke, onze trouwe viervoeter die al 8 jaar bij ons is en zo zal voortleven in onze kinderen. Hij is vanaf het eerste uur zo lief voor Maxime, bizar hoe dat kan.
Ik ben nu 26 weken zwanger en vanaf nu ga ik genieten van de mooie naam. Ik schrijf ‘m soms op, gewoon om te kijken hoe het staat☺️, soms noem ik ‘m hardop tegen JP en geniet ik ervan dat ik hem ook zie glunderen. Het is denk ik heel magisch eraan dat niemand het nog weet en we er eerst zelf nog een hele poos alleen van kunnen genieten.
Vertellen we het Maxime?
Absoluut niet???! Mevrouw is zo eerlijk en vertelt alles aan iedereen. Ik weet nog dat ik haar vertelde dat mama een baby’tje in de buik had…ik was toen 6 weken zwanger. Ik zei (lekker naïef) dat ze het nog aan niemand mocht vertellen en het ons geheimpje was. Toen ik haar later die dag weer ophaalde bij de opvang stond de gastouder al te glunderen. “Mimi heeft ons een geheimpje verteld”, zei ze. Ik wist meteen hoe laat het was. Een goed leermomentje om haar verder maar niets meer te vertellen wat anderen ook nog niet mogen weten.
Hoe hebben jullie de naam gekozen? Zijn er dingen herkenbaar aan mijn verhaal? Of heb het juist heel anders aangepakt? Wie een gokje wil wagen naar de naam, be my guest, heel benieuwd wat jullie denken dat wij mooi vinden! Verheug me me nu al op de reacties?
Liefs,
Stay connected