Wat de kracht van een bevalling met je doet
Wat de kracht van een bevalling met je doet, lang nadat al bevallen bent. Ik denk er tegenwoordig veel te weinig aan terug. Maar tijdens een koffie-momentje met een vriendin, werd dit opeens een gespreksonderwerp. En door er over te praten kreeg ik terug het gevoel dat toen door mijn lijf ging. Een gevoel van overwinning. Een gevoel van “ik kan de hele wereld aan, want ik heb net een kind op de wereld gezet. Helemaal zo!”
Waarom denk ik toch te weinig terug aan deze belevenissen. Ik heb twee keer met een natuurlijke bevalling mijn kindjes op de wereld gezet. Zonder pijnstilling! Heel erg stoer vind ik dat. En ik put er zoveel kracht en vertrouwen uit. Sta me toe om jullie even mee onder te dompelen in mijn twee bevallingen. Het is een hele lange blog geworden, maar ik wil jullie echt dat gevoel geven wat ik nu voel als ik aan mijn twee bevallingen terugdenk.
De weeën zijn bezig?!
September 2009. Ik ben 32 weken zwanger van mijn eerste kindje, een jongen. Op zich een hele fijne zwangerschap al geweest. Maar de harde buiken beginnen nu feller te worden. Op dinsdag ochtend 15 september, de werkdag was nog niet lang bezig, krijg ik echt heel erge pijn. Ik had de avond er voor ook al op de bank gelegen van de pijn, maar die was dan weer verdwenen. Maar nu begon ik toch ongerust te worden. Ik vertrek op het werk en bel mijn gynaecologe.
Wat heb ik toch mis gedaan om nu al met weeën bezig te zijn?!
Ze vraagt me met enige ernst om meteen naar het ziekenhuis te komen voor onderzoek. In het ziekenhuis mag ik meteen aan de monitor. Een half uurtje later is het overduidelijk: de weeën zijn bezig! Euhm, het moet even tot me doordringen. De weeën zijn bezig?! Maar ik moet nog zo lang zwanger zijn, hoe kan dat dan? De papa wordt meteen verwittigd en als hij de kamer binnenkomt begin ik te huilen. Ik word overweldigd door een gevoel van falen. Wat heb ik toch mis gedaan om nu al met weeën bezig te zijn?! Ik had me zo goed verzorgd en alle advies nauwlettend opgevolgd.
Doordat mijn zoontje al redelijk diep ingedaald zat, was het risico dat de vliezen zouden breken ook heel erg reëel. Zeker met de steeds feller wordende weeën.
Grens van 34 weken
Ik word naar een kamer gebracht en krijg meteen een infuus met medicatie aangeprikt. Deze medicatie zal de buik kalmeren, waardoor de weeën zullen verzachten en dan stilvallen. En ik mag mijn bed niet uit. Volledig platte rust, zodat de buik kan rusten. Belangrijk is nu om de grens van 34 weken te halen. Dan kan ik gewoon in het ziekenhuis van mijn gynaecologe bevallen en blijven.
Die eerste week in het ziekenhuis heb ik twee keer een inspuiting gekregen voor longrijping van mijn zoontje. Stel dat de bevalling toch zou doorzetten, dan zijn de longetjes in ieder geval op dat moment toch al flink wat aangesterkt en kunnen ze het hopelijk volledig aan om zelfstandig te ademen. Het wordt me alsmaar duidelijker dat het een heel risico zou zijn om nu te bevallen.
Uiteindelijk moest mijn zoontje een bepaald geschat gewicht halen bij week 34 om de zwangerschap thuis verder te zetten. Gelukkig is dat ook gelukt en bij week 34 mag ik naar huis. Het infuus wordt losgekoppeld en ik krijg pilletjes mee. Deze pilletjes nemen de rol van het infuus over en ik moet ze dagelijks slikken tot week 36. Ik ben al geen held in het nemen van medicatie en dit is gewoon helemaal niet leuk. Dan kom ik ook nog eens op het lumineuze idee om de bijsluiter van de medicatie te gaan lezen als ik thuis ben… tjonge jonge.. niet doen dus… het bleek medicatie te zijn voor mensen met een hele hoge bloeddruk en mocht eigenlijk bij zwangerschap enkel op doktersadvies ingenomen worden. De paniek slaat toe en ik besluit na enkele dagen om de medicatie te stoppen… gewoon uit schrik voor wat ik mijn ongeboren zoontje allemaal aandoe met dit medicijn.
Vliezen gebroken
Je kan al raden dat ik na twee dagen weer volop met harde buiken zat. Dus weer naar het ziekenhuis. Daar moet ik met schaamrood op mijn wangen toegeven dat ik met de medicatie gestopt was uit angst. Een boze blik van de gynaecologe van wacht zegt genoeg. Meteen weer starten en verder rustig houden!
Braaf blijf ik dan de medicatie innemen tot week 36. En je raad het al… vijf dagen later breken de vliezen… een warme gulp water komt naar buiten… oef… eindelijk is het zover.
Ik bel voor de zekerheid naar het moederhuis, want ik had een hele stroom water verwacht, maar het kwam eerder druppelsgewijs… achteraf bleek dat dat kwam omdat mijn zoontje al zo laag zat… hij fungeerde dus letterlijk als stop.
Aangekomen in het ziekenhuis (het was toen iets over zes ’s morgens) word ik meteen onderzocht en ik blijk al zes centimeter ontsluiting te hebben! Zo, dat gaat makkelijk! Ik had er eigenlijk geen echte pijn van. De vroedvrouw stelt me gerust dat ik eigenlijk het ergste al achter de rug had, maar niets was minder waar. (maar dat wist ik toen nog niet natuurlijk).
De bevalling
Na enkele uren arbeid, de weeën waren al feller en pijnlijker geworden, maar de ontsluiting vorderde niet echt. Er wordt beslist om een infuus aan te hangen om weeën opwekkers toe te dienen. Het risico dat de hartslag van de baby zal zakken is groot, dus ik moest op bed blijven liggen aan de monitor. Het voelt wat dubbel want enkele weken geleden deden ze nog al het mogelijke om mijn buik rustig te houden en nu gingen ze het stimuleren om op gang te komen.
“Ik voel me een gevangen walvis op een bed”
En ondertussen… de pijn wordt erger en erger…. En ik voel me een gevangen walvis op een bed. Ik kon geen kant uit met de krengen van banden rond m’n buik voor de monitor. Grrrr… knettergek word ik er van. Op een gegeven moment kon ik het haast niet meer aan… ik kreeg gewoon geen ‘pauze’ tussen de weeën meer en kon mij niet meer opladen voor de volgende pijnstorm. Ik hou het niet meer… Hoe lang duurt dit nog?! Het is bijna middag en ik ben het beu. Ik kan niet meer.
Twee vroedvrouwen komen binnen en blijven bij mij. Na onderzoek blijkt de volledige ontsluiting E I N D E L I J K daar… halleluja! En ja hoor, even later voel ik persdrang. Het voelt alsof je heel erge krampen hebt en het je eindelijk lukt om een grote boodschap te doen op het toilet. Je buik knijpt haast vanzelf samen in een kramp. Het mee persen werkt voor mij pijnstillend.
Ik wist niet meer wat ik eerst moest voelen
Het hoofdje is zichtbaar, maar verder komt er niets. Ik blijf heel erg mee persen, maar hij wil er niet uit… bleek dat hij met z’n schouder vastzat achter mijn bekken. Ondertussen was ik bijna een half uur aan het persen, maar het schoot niet op. Twee vroedvrouwen komen met al hun gewicht mee op mijn buik duwen (aaauwww!!!!!). De gynaecologe begint ernstig te zeggen dat het echt nu moet gaan gebeuren. Hij moet er echt nu uit!!! Ik wist niet meer wat ik eerst moest voelen, de pijn van de wee of de pijn van die twee die zo hard op mijn buik duwden. En dan floep… daar is hij…
Hij is er. Hij is er eindelijk uit! Het is 12.30u. Ik kan mijn ogen haast niet open houden van vermoeidheid. Met half open ogen bekijk ik mijn zoon. 36 weken en vijf dagen heeft hij het uitgehouden in mijn buik. Maar met 3 kg 630 en 49 cm… helemaal klaar om de wereld te komen ontdekken.
16 oktober 2009, Damascus is geboren!
En 18 maanden later is het de beurt aan Alexis. Ik ben dan 38 weken en vijf dagen zwanger. En in de nacht van 3 op 4 mei 2011 (ik was net uit bed geweest om een pamper te verversen bij Damascus en lag net terug in bed) breken de vliezen. Weer die warme gulp water… ik herken het gevoel meteen. Als ik uit bed probeer te komen (beeld je even de onhandigheid van een gestrande walvis in) en bijna recht zit, komt er een hele stroom water naar buiten… hmm.. okee… ik sta nu volledig recht en bij elke stap die ik zet staat er een plas water op de grond… oh man… dit wordt dweilen!
Mijn moeder komt ons tegemoet aan het moederhuis om Damascus mee te nemen. Hij mag vannacht bij haar logeren zodat wij een tweede mensje op de wereld kunnen zetten.
“Oh dit ga ik even doen”
Ik weet nog dat ik in het moederhuis binnenkwam en dacht ‘oh dit ga ik even doen’. Ik had geen erge pijn en had stilletjes wel gehoopt op reeds goed gevorderde ontsluiting. Helaas bleken het nog ‘maar’ drie centimeters te zijn. Ik moest dus nog even geduld hebben.
Het vordert niet en enkele uren later wordt er wederom gekozen om een infuus met weeën opwekkers aan te leggen.
We zijn ondertussen weer bijna tegen de middag aanbeland en ik heb er echt genoeg van… wanneer mag het nu beginnen… na onderzoek klonk het hoopvol… eindelijk volledige ontsluiting.
Nu was het op dat ogenblik heel erg druk op het verloskwartier, dus de gynaecologe was nog steeds niet in mijn kamer geraakt… de kans dat iemand van de vroedvrouwen de bevalling zou doen, was heel erg groot. Want ik voel het hoofdje al heel erg laag. En ik zeg ook “ze is daar al”. (je voelt dat lijfje echt letterlijk zakken in je lichaam). Ik hoor in de verte (want op dat moment hoor je niet alles meer helder om je heen) dat de vroedvrouw langs de telefoon heel erg aandringt dat de gynaecologe echt NU meteen naar de verloskamer moest komen.
Inmiddels is het persen al begonnen … de gynaecologe komt gehaast binnen en net als ze ‘haar plaats’ inneemt voel ik een ONTZETTEND scherpe pijn… daar beneden… maar echt onwaarschijnlijk pijnlijk! Ik brul het uit van de pijn en ben volledig afgeleid… de gynaecologe komt over me heen hangen en ‘haalt’ me terug ter zake door mijn naam een aantal keer te zeggen… ik pers mee en hup… Alexis is geboren! Het is 4 mei 2011, 12.03u. Ze weegt 3 kg 210 en is 50cm groot.
Nadien vraag ik de gynaecologe of ik misschien gescheurd was… je weet wel.. daar beneden. “Nee”, zegt ze. “Ik heb moeten knippen en normaal doen we dat tijdens een wee zodat je er niets van voelt, maar nu had ik niet de tijd om daar op te wachten. Dus je hebt die knip gevoelt.”
Zijn jullie mee in de adrenaline stoot? Voelen jullie de energie? Ik ben in ieder geval weer helemaal opgeladen!
Veel liefs,
An
Stay connected