Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

De adoptie van zoontje Dax, deel IV: de eerste week in Ethiopië met Dax


11 juni 2015


<

In een vijfdelige blogserie vertelt Moon Beijer (40) over de adoptie van haar zoontje Dax. Vanaf het moment dat je besluit te willen adopteren kom je in een enorm heftig traject terecht. Moon neemt ons mee vanaf die eerste dag. Vandaag deel IV van de serie: Adopteren, is dat nou echt zo’n intensieve reis? Vandaag lezen we hoe Moon haar eerste week met Dax heeft ervaren, wetende dat ze hun zoontje moesten achterlaten voor onbepaalde tijd. Lees snel verder!

 

Na die eerste ontmoeting werden we weer naar het hotel gebracht. We voelden ons allebei een totaal ander mens. Het is zo’n bijzonder gevoel! Ik kon alleen maar aan hem denken…”Dat is hem dus.. dat is hem dus..” Hij was aan het zwaaien toen wij weggingen en dat beeld ging niet uit mijn hoofd. We waren doodop van alle commotie van die dag en zijn gelukkig wel als een blok in slaap gevallen.

 

De tweede dag stond Dax helemaal vooraan bij de poort. Hij deed z’n armpjes omhoog, zo van, til me op en pak me vast! Hij had ook al wat dingetjes voor me gevonden. Ze hebben daar bijna geen speelgoed, maar in de tuin lagen allemaal kleine eikeltjes en die gaf hij aan me net zoals een klein bloemetje. Zo’n klein kindje nog, maar hij had wel al “cadeautjes” voor ons verzameld. Ik smolt! Ook was hij al een beetje bezitterig haha. De andere kindjes in het weeshuis  wilden natuurlijk ook bij ons in de buurt komen en met onze telefoon spelen, knuffelen of met het boekje dat we voor Dax hadden gemaakt. Maar daar stak Dax een stokje voor. Hij liet duidelijk merken aan de andere kindjes…hey, dit zijn MIJN mensen. Leuk was dat om te zien. Wat genoten we weer van elkaar die tweede dag.

30UKVIQMSnuPDLRkbbLiwB9U38EIxVhULQoCv01EcBc

Op een gegeven moment op het einde van de tweede dag zei de begeleider tegen ons: als jullie willen dan kunnen we morgen ook eerst rustig ontbijten en daarna te voet naar het weeshuis gaan, zodat jullie de stad leren kennen. Dat wilde, op twee koppels na, iedereen wel. Ik wilde dolgraag de stad en de buurt leren kennen. Je wilt je kindje later ook iets kunnen vertellen over zijn geboorteland en over het weeshuis waar hij heeft gezeten. Na ’s ochtends samen ontbeten te hebben wilden we zo snel mogelijk vertrekken. De taxi voor de twee andere koppels, die niet mee naar de stad gingen, was natuurlijk al eerder bij het weeshuis en daarom waren zij ook al binnen toen we aankwamen. Ik kreeg van één van hen te horen dat Dax vooraan bij de poort stond te kijken door een kiertje. Toen hij zag dat wij er niet bij waren was hij achter een stoel gaan zitten, helemaal verstopt binnen in het weeshuis, en hoorde iedereen hem heel hard huilen. Zo zielig dat hij gedacht heeft dat we nooit meer zouden komen, maar tegelijkertijd mooi om te zien dat hij dus goed had begrepen dat er mensen speciaal voor hem waren. ‘Papa’ en ‘mama’ zal hij nog niet ervaren hebben maar wel zo van “hey, die waren hier voor mij en ze zijn er nu niet”. Ik ging hem meteen zoeken en toen ik hem zag brak ik gewoon…. Hij zat daar achter zijn stoel te huilen. Hij was wel blij toen hij ons zag maar zijn verdriet was echt nog niet weg. Dus we hebben een kwartiertje echt wel ons best moeten doen om hem er achteruit te krijgen. Zelf zit je dan natuurlijk ook met tranen…. Dat gevoel voor elkaar zit dan eigenlijk al zo diep en tegelijkertijd denk je “over een paar dagen moeten we weer naar huis en moeten we hem weer achterlaten.”.

 

De vierde dag liepen we met alle koppels naar het weeshuis. Heel lief was het toen iedereen besloot dat wij als eerste naar binnen mochten.  En inderdaad …hij stond daar weer helemaal vooraan, en begon helemaal te stralen toen hij zag dat we er nu wel meteen bij waren. Meteen weer knuffelen met elkaar. Het was gewoon al een beetje vertrouwd. We hadden vier dezelfde kettinkjes gekocht in de stad daar. We wilden hem hiermee duidelijk maken dat het allemaal echt was en dat als we weer weg zouden gaan dat we dan toch nog bij elkaar horen. We hebben de kettinkjes zelf omgedaan en hadden al nagevraagd hoe ‘grote broer’ heet in het Amhaars (officiële taal in Ethiopië)… dat was wendem. We lieten de foto van Gevin zien en maakten hem duidelijk middels het laatste kettinkje in mijn hand dat zijn wendem Gevin ook een kettinkje zou krijgen.


The child is yours!

Het is echt een prachtig mooie week geweest maar iedere avond zit je toch weer te denken over het angstige feit dat je hem moet gaan achterlaten. Je denkt steeds..”nog maar drie keer naar hem toe, nog maar twee keer…”. Ze hebben ons een beetje gemazzeld want we zijn vijf of zes keer mogen gaan wat eigenlijk niet de bedoeling was. Op de vijfde dag was de rechtszaak, en dat was ook heel indrukwekkend. Dan kom je allemaal bij elkaar in zo’n zaaltje van niks. Er zaten op dat moment eigenlijk alleen maar mensen die daar voor adoptie zaken zaten. Ons Belgische groepje was er en een Amerikaans groepje geloof ik en wat Noorse mensen. Je wordt daar wel een beetje op voorbereid; welke vragen je krijgt en welke antwoorden je moet geven. Gelukkig was het voor een groot deel gewoon een pro forma zitting. Toch ben je wel zenuwachtig want je zou maar net dat koppel zijn dat dat stomme antwoord geeft ofzo en dat ze zouden zeggen “maar jij mag niet adopteren”. Die macht hebben ze uiteindelijk wel. We werden uiteindelijk naar voren geroepen en werden er een aantal standaard vragen aan ons gesteld.  How long was the proces… dat was ook heel raar om te horen want dan hoor je andere stellen zeggen 5 of 6 jaar en wij waren de langste dan. De meeste tussen de 4.5 en  5 jaar. En dan hoor je het Amerikaanse stel zeggen one year. Dat je dan echt denkt… oh oke… maar dat interesseert je op dat moment ook allemaal niet meer.  Het hangt gewoon heel erg af van de Belgische bureaucratie en dát is in Amerika gewoon beter geregeld denk ik. Dan word je dus naar voren geroepen en dan zit je bloednerveus op het bankje met die standaard vragen die je dan weet en dan zeggen ze opeens: The child is yours..!!!

Foto's Gerben iPhone 160313 749

Toen liepen we naar buiten en konden uiteraard niets anders doen dan elkaar omhelzen en feliciteren. Zo blij waren we! Iedereen wilde foto’s maken van elkaar maar we waren allemaal veel te gespannen. Dat is ook duidelijk terug te zien aan de groepsfoto 😉 The child is yours… dat is het enige waar je nog aan kunt denken. Na de rechtszaak hadden we wel nog een paar dagen om naar hem toe te gaan, maar dat wordt ook steeds zwaarder omdat je je dan realiseert dat de laatste dag komt. Dat is verschrikkelijk! Ik kijk nog vaker naar de foto’s en dan zie ik mijn gezicht  helemaal betrokken, met rode wangen en dikke ogen… en dan toch maar gezellig proberen te zijn voor Daxje.

 

De laatste dag hebben we een groter kindje van een jaar of tien erbij gehaald in het weeshuis. We hebben toen het boekje laten zien met de foto’s en in gebrekkig Engels aan haar uitgelegd dat we echt terug zouden gaan komen voor Dax. We zeiden tegen haar dat ze Dax moest vertellen dat we terug naar huis moesten maar dat helemaal niet wilden. Het zou maximaal 10 weken kunnen duren. Ik had in het boekje ook in het Armhaars de dagen van de week gezet. Zo kon hij samen met dat meisje de dagen inkleuren zodat hij wist dat het maximaal 70 dagen zou duren. En natuurlijk ook weer het kettinkje erbij gepakt en weer verteld dat wij, grote broer en hij, samen hoorden. Hij voelde heel goed aan dat er iets aan de hand was. Op een gegeven moment hebben we ons met z’n drietjes terug getrokken op een klein balkonnetje. We legden hem nog eens uit dat we echt zouden terug komen. Op de telefoon speelde net op dat moment het liedje van Bob Marley met Everything is gonna be alright. Heel emotioneel was dat en ik kon ik mijn tranen niet bedwingen. Ze stroomden over mijn wangen.

Dax Moon Marjon

Op een gegeven moment was het zover en zeiden ze tegen ons: “you have to leave now”… Nou.. zo moeilijk. Ik ben gelukkig even sterk kunnen blijven. We maakten de laatste groepsfoto. Je ziet bedrukte gezichten en veel verdrietige blikken. Het is zo tegen de natuur in om daar naar buiten te lopen, maar we moesten…Dag lieve Daxje …tot heel snel mannetje!

 

We zijn naar buiten gelopen en de volgende dag zaten we alweer op het vliegtuig terug naar huis. Ik wist dat het lange wachten (weer) zou beginnen. Uiteindelijk kregen we na zes weken al het verlossende telefoontje. We mochten Dax gaan ophalen…voor altijd!

 

Moon, dankjewel voor je openhartigheid. Met veel plezier heb ik weer aan je lippen gehangen. Door jou krijgen we een eerlijk en duidelijk beeld van wat er allemaal komt kijken bij een adoptie. Ik verheug me al op het laatste deel (V) waar we gaan meemaken hoe jullie te horen krijgen wanneer jullie voor de tweede keer mogen afreizen naar Ethiopië om Dax daadwerkelijk mee naar huis te nemen, voor altijd!

 

Wat vinden jullie van Moon’s verhaal? Zelf ook in een adoptietraject gezeten of heb je de wens om te gaan adopteren? Heb je vragen voor Moon dan kun je ze in de reacties achterlaten. Over twee weken deel V van De adoptie van Dax, vertelt door zijn moeder Moon.

 

Liefs,

handtekening_blogs

 

 

 

 

Kids NL 140317 - 210617 300x250

Marjon

Volg MAMA to the max ook op Facebook, instagram, twitter en Youtube voor de laatste updates.

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!