Dagboek van een doktersmarathon
Je beseft pas hoe goed de gezondheidszorg in Nederland geregeld is, als je ergens anders woont. Ook ik liep thuis weleens te mopperen omdat de dokter bijvoorbeeld weer gigantisch achterliep op schema. Na mijn doktersmarathon van vorige week, zie ik in dat het Nederland best wel meevalt. Dit is mijn dagboek van een dagje dokteren in Australië.
11.20 uur
Ik zit gezellig bij een vriendin in de tuin met een kopje thee. Mijn telefoon gaat en ik zie dat het de school van mijn zoon is. Je weet dat als school je midden op de dag belt, er waarschijnlijk iets aan de hand is. Zo ben ik wel eens gebeld omdat Liam ziek was. De toon van zijn juffrouw was anders dan normaal. Liam bleek te zijn gevallen. Samen met zijn beste vriendje rende hij naar buiten, maar in hun enthousiasme werd hij geduwd. Hij kwam heel ongelukkig terecht op zijn arm en schreeuwde het uit. De juf had het gekoeld met ijs, maar na 20 minuten had hij nog steeds heel veel pijn. De vraag was dus of ik hem wilde komen halen.
11.45 uur
Ik zit inmiddels in de auto, maar wat moet ik nu doen: naar de dokter of de eerste hulp? In Nederland zou ik de huisarts bellen met de vraag of ik als een soort van semi spoedje tussendoor mag. Hier in Australië zijn ze streng zo blijkt. Ik moet echt een afspraak hebben, anders mag ik niet langskomen. Er heeft net iemand zijn afspraak afgezegd dus er is plek om 12.10 uur. Helaas moet ik nog een stukje rijden en red ik dat niet. Ik probeer me er nogmaals tussen te lullen. In eerste instantie zegt de assistente dat ze vol zitten, maar even later heb ik toch een afspraak.
12.05 uur
Ik kom aan op school. De jufrouw knoopt net een mitella om Liams nek. Dat gaat helaas niet zonder gekrijs en mijn kleine jongen heeft rode ogen van het huilen. Er wordt mij nogmaals uitgelegd wat er gebeurd is. Ook moet ik een ‘incident form’ ondertekenen. Op dit formulier staat precies beschreven wat er allemaal gebeurd is en welk stappen ze ondernomen hebben. Dit papiertje dekt ze in het geval ik ze zou willen aanklagen. Als alle formaliteiten achter de rug zijn, moet ik mijn best doen om Liam mee te krijgen. Ookal heeft hij heel veel pijn, hij wil niet weg. Wat een compliment voor de juffen! Ik beloof hem dat ik hem terug breng als de dokter zegt dat er niets aan de hand is.
12.50 uur
We zijn bij de huisarts. De dokter probeert Liams arm te onderzoeken maar dat is lastig. Hij schrijft een verwijzing zodat we een foto kunnen laten maken. In Australië is het zorgsysteem anders dan in Nederland. Je hebt een ‘gratis’ basisverzekering genaamd Medicare. Hiermee kan je gratis naar een huisarts mits die aan bulk billing doet. Ook behandelingen in public hospitals worden vergoed en andere bulk billing klinieken vallen onder Medicare. Maar bijvoorbeeld een ritje met de ambulance of een bezoek aan de tandarts niet. Hiervoor kun je je aanvullend verzekeren.
Veel Ozzies hebben een aanvullende verzekering zodat ze ook naar private hospitals kunnen. Niet omdat de zorg daar beter is, maar omdat je er minder lang hoeft te wachten. Wij hebben de keuze om foto’s laten maken in een public hospital of een speciale radiologie kliniek. Beiden vallen onder Medicare dus qua kosten maakt dat niet uit. De huisarts raadt me aan om naar de kliniek te gaan want A. het is dichterbij en B. je hoeft er minder lang te wachten. In de public hospitals kunnen de wachttijden erg oplopen. En dat is extra vervelend als dan ook nog blijkt dat er niets aan de hand is.
13.30 uur
Geluk bij een ongeluk. Bij aankomst in de kliniek blijken er geen wachtenden voor ons te zijn. Het maken van de foto’s is trouwens hartverscheurend. Hij moet zijn arm op een bepaalde manier draaien maar het lukt hem niet. Het doet te veel pijn en hij schreeuwt het uit. Het is voor het eerst dat ik zie dat één van mijn kinderen zoveel pijn heeft. Dat doet iets met mijn moederhart.
Toch moet dit gebeuren en dus probeer ik hem te helpen. Ondertussen is er iemand van de kliniek die Mila buiten de kamer probeert bezig te houden. Ja ja, Mila was (moest, had geen keuze) ook mee op dit avontuur. Als we klaar zijn werp ik snel een blik op de foto op het computerscherm. Ik zie zo snel geen breuk, maar ik ben natuurlijk een leek. De foto’s zijn snel gemaakt, maar we moeten een uur wachten op het bijbehorende verslag. Ik baal, maar het geeft ons wel de mogelijkheid om ergens iets te gaan eten.
15.00 uur
Ik krijg de foto’s en een brief waarin de diagnose staat mee in een envelop. Op de foto’s is geen breuk te zien, maar er zijn aanwijzingen dat er toch iets aan de hand is. Het advies is om over 7 tot 10 dagen nieuwe foto’s te maken. Ik bel de huisartsenpraktijk om te overleggen, maar die blijkt op donderdagmiddag gesloten te zijn. Jeremy is inmiddels terug gekomen van zijn werk. Onze jongen heeft nog steeds heel veel pijn. Mijn instinct zegt dat er toch meer aan de hand is dan slechts een kneuzing. We besluiten daarop om alsnog naar het ziekenhuis te gaan. Eerst breng ik Jeremy en Mila naar huis, zodat ik al mijn aandacht kan richten op Liam.
15.50 uur
We zijn aangekomen op de eerste hulp, er is slechts één wachtende voor ons. Na een paar minuten zijn wij al aan de beurt. Ik heb de foto’s bij me en leg het verhaal uit aan de zuster die een soort van intake gesprek doet. Er komt een leuke E.R. dokter naar ons toe en hij begint Liam vragen te stellen. Een kwartier later zitten we op de afdeling pediatrie. Dokter Julian onderzoekt de arm. Nog steeds vergaat mijn kleine man van de pijn. Hoewel op de foto’s geen breuk te zien is, net boven de elleboog zou toch een breuk kunnen zitten. Dit zou door zwellingen nu niet zichtbaar zijn.
16.30 uur
Liam krijgt pijnstillers: panadol en neurofen. Als er geen breuk is, zou Liam zijn arm over ongeveer driekwartier weer moeten kunnen bewegen. In dat geval mag hij lekker naar huis. Heeft hij ondanks de pijnstillers nog steeds veel pijn, dan krijgt hij gips. Tijdens het wachten vraagt hij pruilend of ‘school nu al dicht is’. De lieverd.
17.15 uur
Het uur van de waarheid… Helaas hebben de pijnstillers weinig effect en dus moet Liams arm in het gips. Dokter Julian vertelt dat we over een week terug moeten komen. Er zullen dan opnieuw foto’s gemaakt worden en wellicht dat er dan alsnog een breuk te zien is. Nog even wachten op de ‘gipser’en dan lekker naar huis.
18.00 uur
We zijn aan de beurt. Ik ben getuige van een mooie smeerboel. Het in de juiste positie brengen van de arm (90 graden gebogen) was voor Liam geen lolletje, maar het gips doet wonderen.
18.45 uur
Eindelijk zijn we thuis! Wat een dag, wat een dag. Gelukkig staat het eten klaar en kunnen we gelijk aan tafel. Daar waren we wel aan toe 🙂
Stay connected