Dag lieve opa, hoe wij afscheid namen van mijn vader
Het gaat goed met mij ondanks dat mijn vader, Guy zijn opa, afgelopen juli is overleden. Totdat ik op een onbewaakt moment een flashback krijg.
Mijn lieve vader staat voor mij en komt mij vertellen dat hij ziek is. Ongeneeslijk ziek, niets meer aan te doen. Ik roep “kut” en samen staan we te huilen. Het is niet te bevatten. Zo onwerkelijk en zo oneerlijk. Guy komt uit bed en voelt dat er iets aan de hand is. Hij zit op schoot bij opa aan onze eettafel. Nu ik zo kijk naar onze eethoek zie ik ze weer zitten.
Mijn vader, Guy zijn opa, zal binnen nu en een jaar niet meer bij ons zijn. Mijn ouders vertrekken weer en ik blijf maar denken hoe mijn vader zich moet voelen. Dat kun je je niet voor te stellen. Iedere dag opstaan met het gegeven dat je dood gaat. Natuurlijk iedereen gaat een keer dood. Maar mijn vader weet dat hij nog maar een beperkte tijd heeft.
Wat doe je dan? Hoe gaan we hiermee om? Zijn er nog dingen die hij wil doen?
De kerst komt eraan en we vieren dit keer echt kerst. Dat deden we eigenlijk nooit, maar dit is de laatste keer met mijn vader. Ik heb mijn camera en statief meegenomen en we maken een foto bij de kerstboom. Eigenlijk is alles gezellig we eten lekker en hebben gezellige gesprekken over vroeger.
De gesprekken gaan ook over wat jij nog wil doen
Al jaren was je van plan om met zijn twee schoonzoons naar een voetbalwedstrijd te gaan in Engeland. Dat gaan jullie doen. Wat jaren heeft geduurd is binnen een dag geregeld. Raar hoe dat soort dingen gaan. Eind januari is het zover. Jullie vliegen naar Manchester en hebben de grootste lol en gaan natuurlijk naar een voetbalwedstrijd.
Dan volgt februari en je voelt je niet goed
Je wordt opgenomen in het ziekenhuis waar je eigenlijk niet wilt zijn. Uitdrogingsverschijnselen… Na een paar dagen mag je weer naar huis. Dat was schrikken, want nu kwam de dood wel erg dichtbij. Wij lieten niets merken, maar we dachten dat het snel over zou zijn.
Gelukkig ben je weer thuis en maakt plannen om met zijn tweeën nog een weekje te gaan cruisen. Mijn zus brengt jullie weg en wij komen jullie als verrassing uitzwaaien in Rotterdam. Ik zie je nog weglopen naar de terminal met tranen in je ogen. Ik probeer niet te huilen want ik wil niet dat jij het ziet.
Wat een heerlijk weekje had moeten zijn eindigt uiteindelijk weer in het ziekenhuis
Een klaplong. Je blijft een week en mag dan weer naar huis. Niet snel daarna heb je weer een klaplong. In het ziekenhuis kunnen ze niet echt iets voor je doen. Het is een geval van een kant fixen terwijl je lever snel achteruit gaat. Ach, met een long lukt het nog wel en je kwakkelt weer door.
Voor jou is een ding duidelijk: nooit meer het ziekenhuis in
Daar komen we ook direct op het punt dat je nu toch echt wilt gaan bespreken wat je wilt met je begrafenis. Het is een moeilijk onderwerp, maar toch ook fijn en soms zelfs even grappig. Ma gaat een paar dagen weg. Ze wil even tijd voor zichzelf en dat snap jij. We springen in en blijven om beurten een dag en een nacht bij jou. Samen eten we een ras patat en genieten we van het zonnetje. Zonder veel te zeggen gewoon samen zitten en genieten van de zon.
Dan komt de begrafenis ondernemer langs. We zitten met zijn vieren om de tafel en hebben emotionele gesprekken over hoe jij begraven wilt worden. Maar wat is het ook fijn dat je zelf kunt aangeven wat je wilt.
De dood, je gaat ermee naar bed en je staat ermee op.
Je beste vriend komt terug van vakantie. Je zegt: “nu kan ik eindelijk dood.” Het is zo moeilijk om te horen, maar ik snap het ook wel. Wij willen je niet zien lijden. Het liefst houden we je nog lang bij ons, maar dan zonder die rot ziekte.
Vanaf dat moment gaat het eigenlijk heel snel. Je gaat hard achteruit. Eet bijna niets meer. Er komt een bed in de kamer met zicht op je mooie tuin. Je komt er nog zelden uit. Je kunt niet meer. Je vraagt of ik nog langs wil komen met Guy. Wij gaan bij je langs en dan blijkt dat je volledig de tijd kwijt bent. Want vanaf 5 uur in de ochtend vraag je al of wij er al zijn.
Deze woensdag vergeet ik niet meer. Je komt nog even uit bed en ik zet Guy bij je op de tafel. Het meest wonderlijke is dat Guy je begint te knuffelen keer op keer. Je zegt: “ Ik zal nu wel snel dood gaan”. Het is alsof Guy voelt dat je aan het einde van je leven bent.
Dag lieve opa
Dat weekend gaat het hard en met behulp van een nachtzuster en de huisarts wordt er voor gezorgd dat je geen pijn hebt. Je bent nog even bij en steekt je hand door het bed naar Guy. Dit was echt de laatste keer want op zondag avond rond half 10 in de avond. blaas je je laatste adem uit. Ik geef je nog een laatste kus op je nog warme hoofd.
De herinneringen aan vroeger komen langzaam terug. Samen terugrijden uit Ouddorp vandaan en heel hard meezingen met Bruce Springsteen. Met elkaar op vakantie in Mexico waar jij het niet kan laten om even met een Mexicaanse chauffeur in zijn cabine een praatje te maken. Samen met jou werken en samen naar een optreden van de Golden Earring. Het lukt mij soms om deze herinneringen terug te halen. Maar nog te vaak zie ik je zitten daar aan onze tafel met Guy op je schoot. Die ene dag in december……
Dag lieve opa, dag lieve pa, we gaan je missen.
Stay connected