Chemotherapie tijdens de zwangerschap, kan dat?
Een paar weken geleden viel mijn oog op een nieuwsberichtje over een jonge moeder die een paar dagen na de bevalling het leven moest laten, omdat ze tijdens de zwangerschap niet behandeld kon worden voor kanker. Zij verkoos het leven van haar kind boven haar eigen leven. Ik heb deze keuze niet hoeven maken, mijn agressieve vorm van kanker kon behandeld worden tijdens de zwangerschap. Maar gemakkelijk was dit niet.
En dan ben je opeens weer thuis, na vier weken ziekenhuis. Tot mijn grote verbazing verminderde mijn ziekteverschijnselen na deze eerste chemokuur heel snel. Zo had ik bijna geen koorts meer en ook de pijn en het zweten in de nacht namen snel af. De vermoeidheid die ik nu herken als bijwerking van de chemokuren, merkte ik in die weken niet op. Mijn conditie was door vier weken koorts compleet verdwenen. Daarnaast moest ik in deze week op controle komen bij de gynaecoloog om te kijken of de grote hoeveelheid prednisolon, 100 mg per dag, geen effect heeft op ons kindje. Het kan voorkomen dat er vocht ophoopt rond het hartje. Dit blijkt gelukkig niet zo te zijn. Gelukkig staat er deze week ook nog wat leuks in het verschiet.
Precies een week nadat ik ontslagen ben uit het ziekenhuis gaan mijn vriend en ik geregistreerd partnerschap aan. Toen we deze datum plande was het voor ons een formaliteit, we wilden graag alles voor onze dochter goed geregeld hebben. Maar om, na deze heftige periode, ons wettelijk aan elkaar te laten binden, was toch heel emotioneel. We hadden in de week voordat ik opgenomen werd al een afspraak gehad met de bijzondere ambtenaar van de burgerlijke stand, om een leuk praatje voor te bereiden. Kort na thuiskomst hebben we haar dan ook bijgepraat over de situatie. Op de dag zelf had ze dan ook zo’n ontzettend mooie speech voorbereidt. Die we gelukkig ook mee naar huis kregen.
Twee weken na de eerste chemokuur begint mijn haar uit te vallen. Ondanks ik hier, soort van, rekening mee heb gehouden, kan ik niet beschrijven hoe ontzettend erg ik dit vond. Mijn lange plukken gleden over mijn rug als ik onder de douche stond. Ontzettend blij ben ik dan ook dat op de foto’s die gemaakt zijn, bij het geregistreerd partnerschap, ik mijn mooie lange haren nog heb.
‘Haarverlies is de prijs die je moet betalen om kanker te verslaan’
De laatste buikfoto met mijn eigen lange haar werd gemaakt en na contact met de zorgverzekeraar, de afspraak bij Frans Koopal, voor een haarstuk. Nog steeds heb ik ontzettend veel moeite met het haarverlies door de chemo. Het is de prijs die je moet betalen om de kanker te verslaan. Maar als vrouw zijnde verloor ik, voor mijn gevoel, toch wel een groot stuk van mezelf. Ik heb dan ook ontzettend veel respect voor de vrouwen die ik op het dagcentrum die er bewust of onbewust ervoor kozen om hun blote hoofd niet te bedekken. Ik kan dit niet, ik voel me zo naakt zonder mijn haar.
Na de tweede kuur had ik de afspraak bij Frans Koopal, ik had al een paar dagen een knotje in die ik niet meer loshaalde, om de kale plekken de bedekken. Maar ook omdat ik het niet kan verdragen om de plukken haar in mijn handen te hebben. De avond voor de afspraak heeft mijn vaste kapper de laatste lange lokken kort geknipt. Ik wilde niet dat een vreemde dit zou doen. Na veel borstelen, het meeste zat al los, en een beetje knippen gingen daar mijn mooie lange lokken in een plastic zak. Deze plasticzak heeft nog een tijdje in de garage gestaan, ik moest echt afscheid nemen.
‘Niemand had door dat ik een pruik droeg’
Het uitzoeken van een pruik was onwerkelijk. Ik kan geen ander woord vinden om het beter te beschrijven. De service was super. Deze mensen zijn zo professioneel en stellen je, ondanks de beladen situatie, ontzettend op je gemak. Na het proberen van meerdere haarstukken, een keuze gemaakt, en deze kon gelukkig direct mee. Direct maar de vuurdoop, naar de babywinkels, maar niemand lijkt door te hebben dat ik pruik draag. Gelukkig!
Ondanks de pruik kom ik in deze periode weinig buiten. Ik ga alleen ergens heen als ik iemand bij me heb. Ik voel me zo ontzettend kwetsbaar en kom het gevoel, dat iedereen ziet dat ik een pruik draag, niet kwijt. Daarnaast wordt me ontraden om auto te rijden door de medicatie die ik krijg. Mijn wereldje wordt dan ook erg klein, al vind ik het wel fijn om in mijn eigen veilige coconnetje te zijn.
In het ziekenhuis voel me dan ook een bezienswaardigheid. Daar loop je dan met je dikke buik op de poli van oncologie. Iedereen kijkt, niemand die iets vraagt. En overal die aanplakposters met “praat met lotgenoten” pissig werd ik ervan, waar waren mijn lotgenoten!
Na twee chemokuren blijkt dat mijn lichaam goed herstelt van de chemokuren en dat het kleine meisje er ook geen last van lijkt te hebben. In plaats van dat ik ingeleid zou worden met 36 weken, wat eerst het plan was, mag ons meisje tot 39 weken in mijn buik blijven en krijg ik voor de bevalling nog een chemokuur. Wat een heerlijk gevoel dat ik ons kindje nog een tijdje in mijn buik mag dragen, hierdoor krijg ik het gevoel dat er toch nog iets normaal zal zijn, een (bijna) voldragen zwangerschap.
Stay connected