Anke’s kraamweek
Uit mijn vorige blog kunnen jullie weten dat ik een bevalling als uit een boekje heb gehad. Daarbij moet ik wel nog vermelden dat het persen erg lang duurde en er ook geknipt moest worden. Maar goed meestal vertel je de drama’s niet graag. Eenmaal ’s ochtends thuis kon ik aan mijn kraamweek beginnen. Heerlijk leek me dat lekker veel knuffelen met Tuur en dagelijks bezoek. Marjon schreef al eerder in 4 blogs haar ervaring van de kraamweek van Maxime en daar moest ik erg om lachen, zo herkenbaar!
Thuis aangekomen ging ik direct op de bank liggen want ik wist totaal niet hoe ik boven zou moeten komen. Mijn hele lichaam deed pijn. De kraamverzorgster die ook bij de bevalling was, zei dat ze maar tot 8:00 uur zou werken en ze dan afgelost zou worden. ‘Ja heej….ben ik net aan je gewend komt er weer iemand anders?’…. Ze vond wel dat ik in bed moest liggen dus ze droeg me zowat de trap op. Een half uur later was eindelijk mijn mama er! Wat wilde ze graag haar kleinkind als eerste komen bewonderen! Dus nog snel voor het werk. Toen ze wegging ging de bel van de wisseling van de wacht en ze riep naar boven. ‘Anke je raadt nooit wie er is: Yvonne!’ Yvonne was vroeger mijn kraamhulp geweest en nu die van Tuur! Ook was ik nog vergeten te vertellen dat hetzelfde bij de verloskundige gebeurd was. Gerrie die vroeger mij had gehaald had nu ook mijn Tuur op wereld gezet: ‘het kon niet beter!’
Bron: Instagram Artbelly
‘Wauw’ dacht ik nog en ik moest huilen van geluk. Het feest kan beginnen. De eerste dag was heerlijk. Wel was ik erg moe, maar ik genoot van het bezoek en mijn kleine mannetje. De dagen daarop kon ik nog steeds bar weinig en had veel pijn, waar ik niet op had gerekend. Op dag vier waren al mijn hechtingen open gesprongen! Ook bleef Tuur vanaf dag vier huilen / krijsen. Ik legde hem weer aan de borst want dat was wat Yvonne zei, ‘kijk maar of hij wil drinken’. De nachten verliepen helaas niet beter. Ik vond het vreselijk mijn mannetje zo te horen krijsen! Wat was er aan de hand? Lopen met hem ging enigszins maar helaas kon ik dat vanwege mijn wonden, zelf niet. We moesten hem ’s avonds en ’s nachts maar een flesje kunstvoeding geven want Yvonne dacht dat de melkproductie nog niet goed op gang was en zo kregen mijn tepels ook even rust. Het aanleggen en aan de borst drinken deed ook vreselijk pijn. Ik moest ‘s nachts wel blijven kolven. Toen met kolven de melk ineens roze bleek had ik een enorme tepelkloof.
Na paar dagen was ik helemaal gesloopt. Tuur sliep op het aankleedkussen tussen ons in. Zo konden we hem meteen troosten of voeden. Van het bezoek kon ik ook niet meer genieten. Ik moest huilen! Voelde me ergens enorm falen, was oververmoeid en kon mijn eigen baby niet meer horen huilen. Daarbij kon ik ook het bezoek niet eens meer bezig houden! Gelukkig kwam mijn lieve mama vaak om me te helpen als Yvonne weg was. Verschillende dingen hebben we met Tuur geprobeerd: Infacol, inbakeren, bijvoeden, lavendel olie onder het bedje en waarschijnlijk nog een hele waslijst (gelukkig alweer) vergeten….
Het gaat je als ouders echt door merg en been wanneer je je kleintje zo hoort krijsen, want ik wist gewoon dat er iets was. Hij had pijn! Anders schreeuw je zo niet, hij kreeg een enorm rood hoofd, zijn lichaampje verkrampte helemaal en zijn hoofdje duwde hij van ons af. Van vriendinnen kreeg ik de tip om naar een osteopaat te gaan. Met Yvonne besprak ik dit maar zij vond dit wel erg vroeg nog en wilde nog eerst kijken of Tuur op andere tips ging reageren. Helaas mocht niks baten en ik was zo hopeloos als wat. Ik kon ook op deze manier geen band met mijn eigen baby opbouwen, want dat krijsen kon ik heel slecht aanhoren.
Ik werd er alleen maar verdrietiger van en nog meer uitgeput
Gelukkig had Rick daar meer geduld voor en liep zingend en troostend rondjes door het hele huis. Op de tiende en laatste dag van Yvonne (help hoe moet ik dit ooit zonder haar doen!) stond zij er ook achter om een osteopaat te bellen, het krijsen werd steeds erger en erger. De osteopaat moest de wanhoop in mijn stem wel gehoord hebben want we konden de volgende dag al terecht. Hierover meer in mijn volgende blog. Wil je me volgen op facebook of instagram: artbelly.nl
Liefs, Anke
Stay connected