5x als je voor het eerst papa wordt
Papa worden.. voor de ene man altijd al een grote droom, voor de andere een gebeurtenis waar hij langzaam en wellicht een tikkeltje twijfelend inrolt. Een ding is zeker, als je eenmaal papa bent zal je leven voorgoed veranderen. Ik vond het moeder worden by far het mooiste wat me ooit overkomen is, maar ervaart een kersverse vader dat net zo? Vandaag sta ik mijn blog daarom af aan mijn verloofde Patrick, waarin hij 5 vragen omtrent het vaderschap zal beantwoorden. Jazeker: PAPA BLOGT!
Wie mijn voorgaande blogs gelezen heeft zal weten dat in ons geval de aanstaande papa de knop m.b.t. een kinderwens eerst langzaam de goede kant op heeft moeten draaien en hij behoort dus tot de categorie ‘vaders-die-er-langzaam-in-moeten-rollen’. Uitspraken als “maar ik heb niets met baby’s” heb ook ik voorbij horen komen, al is het vandaag de dag bijna niet meer voor te stellen dat zo’n uitspraak ooit uit zijn mond is gekomen. Want als er iemand een trotse, super verliefde en zorgzame vader heeft dan is het mijn dochtertje Loet! Het is geweldig om die twee samen te zien en regelmatig krijg ik te horen hoe dankbaar hij is dat het vaderschap alsnog op zijn pad is gekomen. Veranderd er dan echt zoveel voor een man op het moment dat hij daadwerkelijk zijn eigen baby in zijn armen heeft? Blijkbaar dus wel, en gelukkig maar!!
In ons geval kwam de aanstaande papa al tijdens de zwangerschap in een soort rollercoaster terecht waarin de allermooiste momenten afgewisseld werden met heftige gebeurtenissen vanwege mijn complicaties tijdens de zwangerschap en na de keizersnede. Maanden lang kwam de zorg van onze fantastische dochter, maar ook die voor mijzelf, grotendeels op de schouders van Patrick neer en ook hij heeft wekenlang in het ziekenhuis geslapen. Het was af en toe natuurlijk best zwaar voor hem, maar toch zag ik al die tijd met name een super gelukkige, trotse vader die vanaf minuut 1 niet meer bij zijn dochtertje weg te slaan was en volop van haar genoot. Doet het dan zoveel met je als je voor het eerst vader wordt? Ik wil er graag meer over weten en daarom sta ik mijn blog deze keer af de lieve papa van Loet die onderstaand mijn 5 vragen zal beantwoorden.
PAPA BLOGT!
#1: Als je nu kijkt hoe gelukkig je bent dat je papa hebt mogen worden, wat zou je dan vandaag de dag zeggen tegen mannen die twijfels hebben over hun kinderwens?
Ik zou zeggen dat ik die twijfels goed begrijp. Het is de angst voor het onbekende. De angst dat je met ’n baby alleen nog maar bezig bent met flesjes en vieze luiers. De gebroken nachten en het gehuil. Dat je jezelf na ’n tijdje afvraagt waar je leven van vroeger is gebleven. Ik zou zeggen dat al het voorgaande in zekere zin op waarheid berust maarrrrrr…. hoe cliché het ook is, dit is het allemaal waard zodra die kleine uk op de wereld is! Je leven houdt niet op! Er is naast de flesjes en luiers nog genoeg tijd over voor je eigen dingen. Zo ga ik bijvoorbeeld nog steeds naar mijn favoriete sport (ijshockey) kijken, spreek ik regelmatig wat leuks af met mijn vrienden en ga ik ook samen met Marlijne nog gewoon ’n dagje naar de sauna of lekker uit eten. Natuurlijk worden dingen anders maar ’n kindje is écht een super mooie aanvulling op je leven. Nu moet ik er wel even bij vermelden dat het héérlijk is dat Marlijne borstvoeding geeft. Dat scheelt stiekem toch best ’n hoop werk. Vooral ‘s-nachts is dit ideaal 😉 Dus je kan je vriendin niet genoeg vertellen hoe gezond borstvoeding is en hoe speciaal het is voor ’n moeder om borstvoeding te geven. Oh en tenslotte zou ik willen zeggen dat je er nooit klaar voor bent. Dit is dus het aller slechtste excuus om er (nog) niet aan te beginnen (of je moet natuurlijk 16 zijn en zonder werk zitten, dan snap ik het haha).
#2: Wat ging er door je heen op het moment dat je je kindje voor het eerst in je armen had?
De geboorte van ons kindje was erg heftig. Marlijne was door een zwangerschapsvergiftiging erg ziek. Het zou een keizersnede worden en omdat alles snel moest gebeuren stond ik voordat ik het door had met ’n groen schortje, mutsje en mondkapje in de O.K. Alles ging super snel allemaal. Ik kreeg ’n spuugbakje in mijn handen voor Marlijne (die alsmaar zieker leek te worden) waarna ik op een krukje naast haar werd neergezet. Er werd gevraagd of we alles wilden zien dus of ze het scherm konden laten zakken als het zo ver was. Dat wilden we en al snel werd ons kindje in de lucht gehouden! We wisten het geslacht niet maar stiekem had ik ’n lichte voorkeur voor ’n dochter….. en ja hoor het was ’n meisje!! Een héél klein lief meisje en we noemden haar Loet!!
Ze werd even ’n tel bij mama gehouden en daarna werd Loet op ’n tafeltje gelegd. Ik werd erbij geroepen en dit was de allereerste keer dat ik mijn dochter mocht aanraken. Mijn hand leek enorm groot bij dat kleine minimensje. Ze huilde, de arts vertelde dat alles er op en eraan zat (door alle hectiek had ik daar niet eens op gelet) en ik mocht symbolisch nog ’n stukje navelstreng doorknippen. Wat je dan voelt is niet te beschrijven maar dat je vanaf dat moment onvoorwaardelijk van dat minimensje houdt is zeker. Marlijne bleef achter op de O.K. om gehecht te worden en omdat Loet prematuur was werd ze direct naar de afdeling gebracht en in een couveuse gelegd. Loet werd aangesloten aan allerlei toeters en bellen. Haar armpjes en beentjes werden vastgemaakt in de hoeken van de couveuse, allerlei plakkertjes voor de monitor werden bevestigd en een neussonde en ’n navelinfuus werden aangebracht. En daar sta je dan. De artsen weg, alleen met je kleine ieniemienie dochter op een ziekenhuiskamer. Langzaam kwam het besef wat er zojuist allemaal was gebeurd. Ik brak, tranen rolden over mijn wangen. Er was ‘n papa bij op de wereld! Voor de tweede keer in mijn leven was ik op het eerste gezicht verliefd! Voor jou lieve Loet zal ik de rest van mijn leven zorgen!….. Na ’n lange drie kwartier werd eindelijk mijn stoere vriendin met haar ziekenhuisbed de kamer opgereden. Eindelijk waren we als gezinnetje samen!
#3: De zwangerschap en kraamtijd was een achtbaan van mooie maar ook heftige gebeurtenissen. Hoe kijk jij terug op deze periode en hoe heb je jezelf daar zo goed doorheen geslagen?
Ik wil voorop stellen dat ondanks dat het voor mij ook zeker een pittige tijd is geweest het voor Marlijne natuurlijk het aller zwaarst was. Zij was het die zo ziek is geweest tijdens de laatste periode van haar zwangerschap en die de pijn moest doorstaan na complicaties en een tweede buikoperatie. Ze heeft door dit alles meer dan ’n half jaar platgelegen en is nog steeds niet helemaal hersteld. Het is een rollercoaster geweest maar de liefde voor Loet en de enorme positiviteit van Marlijne hielden mij ook op de been. Wat super fijn was is dat ik al die tijd bij mijn meiden op het ziekenhuis heb kunnen slapen waardoor ik ook deels de zorg op me heb kunnen nemen. Tijdens de momenten samen en het kangoeroeën (of buidelen) wist je weer waar je het allemaal voor deed. Loet werd dan ‘s-avonds op mijn blote borst gelegd. Om te zorgen voor rechtstreeks huidcontact had Loet dan enkel een luiertje aan. Er was speciaal voor mij ‘n grote luie fauteuil op de kamer gezet waar we samen in konden relaxen. Ook heb ik in de tijd na het ziekenhuis zorgverlof kunnen opnemen om er thuis te kunnen zijn voor mijn meiden.
#4: Wat vind je tot op heden de grootste uitdaging van het vaderschap?
Ik besef dat Loet compleet afhankelijk is van ons. Natuurlijk was en ben ik nog steeds wel eens onzeker maar je rolt er echt vanzelf in. Het verschonen, het in bad doen en dat soort dingetjes heb ik van de verpleging in het ziekenhuis geleerd. Gelukkig is Loet heel erg makkelijk en slaapt ze goed. Ze komt nog één keer voor ’n nachtvoeding en ondanks dat Marlijne borstvoeding geeft zorgt dit natuurlijk toch voor gebroken nachten. Zodra ik echter ‘s-morgens in het wiegje kijk en getrakteerd wordt op ’n grote lieve glimlach dan heb ik meteen weer genoeg energie voor de dag die komt!
#5: Wat zijn voor jou als papa de mooiste momenten met je dochter?
Dat zijn echt alle momenten die ik met haar samen doorbreng. Of dit nu is tijdens het badderen, het verschonen van haar luiers of het knuffelen in bed. Ik smelt als ik mijn meiden samen zie genieten en geniet zelf van al het gebrabbel van Loet, haar boertjes en scheetjes! (nooit verwacht dat ik zelfs daar trots op zou zijn haha!).
Het is geweldig dat ik haar soms aankijk en mezelf in haar terugzie en het is super om te ontdekken dat ze weer iets heeft bijgeleerd. Zo zegt ze al regelmatig mama, heeft ze ook al papa gezegd (één keertje maar ze zei het écht!), rolt ze op haar buikje, kan ze heerlijk schaterlachen, eet ze al verschillende groenten, fruit en sinds kort brood (dat laatste is overigens nog niet echt ’n succes haha) en pakt ze alles vast binnen handbereik. Veel vaders en moeders zeggen niet zoveel gehad te hebben met die babytijd en natuurlijk geloof ik meteen dat het alleen maar leuker wordt maar ik vind het nu echt al fantastisch! Ik vind het heerlijk om met haar te knuffelen, lekker op mijn schoot te zetten, samen met haar gesprekken te voeren in grote mensen en in babytaal, samen vliegtuigje te spelen, haar met babyolie te masseren en haar voor te lezen uit haar lievelingsboekje (dat ze eigenlijk het liefst wil opeten!).
TOT SLOT
Wow, wat ben ik onder de indruk van bovenstaande antwoorden. Ik wist al wat voor kanjer Loet als papa heeft maar vind het heel erg mooi dit te lezen. Bedankt dat je mee wilde werken aan mijn papa-blog!! Tot slot wil ik nog even zeggen dat ik onwijs trots op je ben en super dankbaar voor hoe goed je al die maanden voor ons gezorgd hebt. Met mijn herstel gaat het inmiddels echt de goede kant op en langzaamaan kunnen we steeds meer onbezorgd genieten van ons leven als gezinnetje. Er zijn weliswaar veel dingen die we door alles als gezin nog niet hebben kunnen doen maar daar komt vast en zeker snel verandering in. Ik heb er super veel zin in en kijk uit naar alle avonturen die we ongetwijfeld zullen gaan beleven samen!
P.S. Wil je meer zien van deze bloggende papa en zijn dochter? Volg ons dan op Instagram @love.laugh.loet
Stay connected