35 kaarsjes
Deze maand mocht ik alweer 35 kaarsjes uitblazen. 35! Dat is toch echt alweer halverwege de 30 en ik ga nu toch echt serieus richting de 40! Ik dacht er deze maand dan ook vaak aan hoe het was toen ik jonger was. Zou ik echt weer jong willen zijn? Of ben ik eigenlijk wel blij dat ik de jonge jaren nu achter de rug heb? Ben je nieuwsgierig naar mijn jonge ik? Lees dan snel verder!
Om heel eerlijk te zijn voel ik me niet eens iemand van 35. Althans, niet zoals ik vroeger tegen iemand kon opkijken die 35 was. En ik nog maar een jaar of 15. Ik voel me nog altijd jong in mijn hoofd. Ik weiger dan ook hardnekkig te denken aan het feit dat ik nu dus al halverwege de 30 ben.
Maar toen ik 15 was, was ik toen wel zo gelukkig als nu?
Mijn antwoord is simpel en kort: Nee!
Ik was ontzettend naïef en heel erg onzeker. Ik was er heilig van overtuigd dat relaties waren zoals in boekjes en films. Oh boy! Wat had ik het bij het verkeerde eind!
Nu heb ik niet heel veel relaties gehad hoor, dus misschien is het voor iemand anders wel net als in een film of een boek. Maar die paar jongens waar ik ooit verliefd op was, zagen mij niet eens staan. Althans, niet als een meisje waar ze zich tot aangetrokken voelden. Die ene jongen die dat wel zo zag, die heb ik meteen maar gehouden. En met een beetje moeite van beide kanten, gaat dat best heel goed nog steeds. 😉
Die onzekerheid die ik voelde zal met bovenstaande vast veel te maken hebben. Maar ook onder andere mensen was ik vooral erg bang dat ze me misschien niet aardig zouden vinden. Ik kon er nachten van wakker liggen. Dat iemand me wel aardig vond, dat geloofde ik meestal niet eens echt. Ja, zo erg was het!
Dan kun je toch maar beter 35 zijn, of niet soms!
Ik maak me veel minder druk om de dingen
Nu maak ik me er zoveel minder druk om, om wat iemand van me vind. Ik ben wie ik ben. Ik ben niet perfect. Verre van dat zelfs. Daar kom ik openlijk voor uit. Een beetje zelfspot is aan mij hierbij wel besteed. Ik praat heel openlijk over de fouten die ik maak. Meestal blijk ik dan vooral niet de enige te zijn. Hoe fijn is die wetenschap! Hoe fijn is het om de dingen te delen met andere mensen en te voelen dat je eigenlijk heel normaal bent. Dat anderen ook fouten maken en ook wel eens 2 of 3 keer.
Nu ik halverwege de 30 ben, vind ik het ook erg fijn dat ik me niet meer zo druk hoef te maken om mijn uiterlijk. En tegelijkertijd zie ik er meer verzorgd uit en ben ik meer op de hoogte van de laatste mode dan toen ik 18 was. Maar dat buikje (nou vooruit, die blubberbuik…), die hoort nu eenmaal bij me. Mijn kinderen hebben er 9 maanden mogen wonen en mijn lief houd er niet minder van me door.
Natuurlijk weet ik dat ik wat zou moeten doen aan mijn overgewicht, maar mijn 3 mannen zullen niet meer of minder van me houden als ik minder (of nog beter; geen) overgewicht heb. Dat ik dat voel, is erg fijn! Nu ik sinds kort ook weet dat het afvallen voor mij zo moeilijk gaat door de PCOS, kan ik ook dat nog veel beter accepteren. Gek genoeg kijk ik nu veel minder kritisch naar mezelf op een foto of een film. En nu eindelijk mijn gewicht daalt, ben ik zelfs zo trots op mezelf dat ik het bijna gênant vindt! 😉
Het aangename leven van toen ik 15 was, dat mis ik nog wel eens.
Dat ik het hele schoolgebeuren toen zo vreselijk stom vond, kan ik nu niet altijd begrijpen! Het leven was zo eenvoudig. En ik dacht echt dat het leven toen zwaar was hoor! Ik kan er wel eens spijt van hebben, dat ik niet nog wat meer mijn best heb gedaan. Wat meer aantekeningen maakte tijdens de les. En ik had ook best wat beter mijn best kunnen doen als ik weer eens toetsen had…
Maar ja, dan had ik waarschijnlijk ook mijn gastkindjes niet gehad… En die horen toch echt bij me! Ik zou ze voor geen goud willen missen!
Het is soms best irritant om jezelf terug te zien in je eigen kinderen
Ik kan me niet meer voorstellen hoe ons leven zonder kinderen was. Heel cliché, dat klopt…Ik mis dat dan ook echt niet! Mijn kinderen betekenen zoveel voor me! Ook al kan ik ze soms wel achter het behang plakken…Ik zie zoveel in ze terug van mezelf. Dat is aan de ene kant soms behoorlijk irritant, maar ook zo mooi tegelijk!
Wat wil ik dan nu nog, nu ik dan serieus richting de 40 ga?
Eigenlijk op dit moment niet heel veel!
Ik ben heel gelukkig met mijn gezin. We wonen heerlijk. Ik vind mijn werk als gastouder ook heerlijk en op dit moment voel ik me echt gezegend met de kindjes die hier over de vloer komen. De ouders van deze kindjes niet te vergeten, want dat kan mijn werk maken of breken!
Het werk als blogger voor MAMA to the max vind ik naast mijn werk zo leuk! Ik kan hier mijn ei echt in kwijt! Hier zou ik zeker nog meer in willen groeien.
Op de school van mijn kinderen ben ik behoorlijk actief in het organiseren van activiteiten. Dat vind ik heerlijk! Als ik samen met de anderen een grote activiteit als de avondvierdaagse tot een goed einde heb weten te brengen, dan voel ik me helemaal top! En als ik dan de ogen van mijn lief zie, vol trots en liefde, dan weet ik van binnen, ik doe het goed en ik geniet maximaal!
Kom dus maar op met die 40 jaren! Ik zal ze omarmen. Ik zal er niet tegenop zien!
Ik zal er alleen maar in berusten. Ik zal, stel ik me nu zo voor, alleen maar meer rust vinden in de dingen die dan op mijn pad komen. Tenslotte is het 40 toch ook het nieuwe 30? Dat is vast niet voor niets!
Gefeliciteerd! Ik lees een hoop herkenbaars, toevallig zat ik met dezelfde gedachtenspinsels (en dan ben ik niet eens jarig). Gek hè, bij elke nieuwe levensfase lijkt de vorige in retrospectief veel makkelijker!
Hiep Hiep Hoera! Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Hier en daar veel herkenbare dingen!