Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Vallen, opstaan en weer doorgaan


12 november 2015


<

Toen ik aanvankelijk aan deze blog begon te schrijven waren mijn kinderen voor de eerste keer sinds de verhuizing een weekje “op vakantie” bij hun papa.  De negatieve spiraal waar ik toen in terecht gekomen was, wou ik niet vertalen in mijn blog. Mijn blog mag natuurlijk alle emoties bevatten die er gepaard gaan met een scheiding en alleenstaande mama zijn, maar mijn blog moet vooral hoop geven aan anderen. Dus ben ik nu op een ‘stabieler’ moment weer helemaal opnieuw begonnen.

De rush die door mijn lijf raasde rond de periode van de verhuizing was volledig verdwenen. Mijn hoofd werd overspoeld met verdrietige gedachten. Mijn hart leek wel helemaal leeggelopen. Een waas hing voor mijn ogen. Het dagelijks leven ging volledig langs mij heen. Niets drong nog door. Wat was dat moeilijk zeg. Ook al zijn ze al vier en zes; hun navelstreng leek toen pas echt doorgeknipt. Het gevoel wat door me heen ging… ik kan het met niets vergelijken… een stil huis, lege bedjes, speelgoed onaangeroerd… Ik deed de deur van hun kamertje dicht en werd rustiger van de illusie dat ze gewoon in hun bedje lagen te slapen. Voor het eerst kreeg ik het gevoel dat mijn kinderen er niet meer waren… de tranen begonnen te vloeien…

Slaapkamer

Als ik vroeger mensen hoorde vertellen over het verlies van hun kind en hoe ze het kamertje nog steeds bewaarden alsof het kind zou leven.. dat kon ik maar niet begrijpen… tot nu… verschrikkelijk is het om je kinderen niet bij je te hebben. Oke, mijn kinderen leven natuurlijk nog, maar de leegte door hun afwezigheid… wat is dit moeilijk zeg! Afschuwelijk moet het zijn om zonder je kinderen verder te moeten. Ik heb nu nog meer bewondering voor mensen die hun leven blijven verderzetten na zo’n zwaar verlies.

Kom op An!!!! Ze zijn er nog, ze komen nog terug eh! Ze zijn gewoon een weekje “op vakantie” bij hun papa. Ik dwing me om de focus op andere dingen te zetten. Hoe fijn de eerste week in het nieuwe huisje was geweest. Hoeveel tijd ik nu had om even aan mezelf te denken. En hoeveel knuffels ik ze wel ging geven wanneer ze terug komen.

eten

Ik moedig mezelf aan om eten te maken voor mezelf en het super meisjesachtige tafelgerief gaat me daar zeker en vast bij helpen! In een mum van tijd staat alles in het knalroze op tafel. Het voordeel aan alleen eten is natuurlijk dat de tafel veel properder blijft dan anders, dat je eten daadwerkelijk nog lekker warm is als je begint te eten én dat er maar een mini-afwasje is nadien.

“Goed zo, positief denken nu!”

Mijn agenda stond toen ook volgepropt met afspraken om zo weinig mogelijk met een leeg en stil huis te worden geconfronteerd. Het idee dat ik toch wel eens dat leeg huis in de ogen moest kijken en moest leren aanvaarden, speelde door mijn hoofd. Maar nu even niet. Eerst even wegvluchten en stilletjes wennen aan de situatie.

“Het komt goed, je kan het!”

Die eerste alleen-week heb ik ontzettend veel lieve berichtjes en kaartjes gekregen van vrienden. En dan het moment dat je de brievenbus opent en er zit een reep chocolade in met een post-it “omdat chocolade altijd alles (even) beter maakt” … ik prijs me een winnaar uit de loterij om zulke fantastische mensen om me heen te hebben.  Ik heb niet veel nodig om een gelukkig gevoel te krijgen en de kleine attenties hebben me werkelijk zoveel moed gegeven om vol te houden en door te zetten.

Chocola

Halfweg die eerste alleen-week heb ik voor het eerst een totale black-out gehad.  Ik had naar enkele vriendinnen ’s morgens een berichtje gestuurd om te zeggen dat ik het zo moeilijk had. Ze probeerden me op te beuren met hun lieve berichtjes, maar ik bleef neerslachtig. Ik was klaar om opgeveegd te worden. Toen stuurde een vriendin een filmpje door. Ze had die morgen mijn zoontje op school met haar mobieltje gefilmd. Mijn zoontje kijkt in de camera en zegt “mama, ik hou van je!” Op dat moment brak ik gewoon. Tranen rolden overvloedig langs mijn wangen en het huilen stopte gewoonweg niet. Ik kon er niets aan doen, het was er en ik moest daar gewoon door. Een collega is me komen troosten. Heel fijn om zoveel begrip te krijgen. Ik weet dat dat niet overal even vanzelfsprekend is, dus apprecieer ik het enorm.

Uiteindelijk is het iets wat vanuit jezelf moet komen. Je moet zelf de kracht zoeken om uit je put te kruipen. Alles hangt er van af hoe graag je jezelf wil redden uit een bepaalde situatie. Hoe erg klaar je er voor bent om de storm te trotseren, te aanvaarden en verder te gaan. Elke negatieve gedachte kan je ombuigen naar een positieve. Door er het juiste licht op te werpen kan je er voor zorgen dat je er je kracht uithaalt.

Mijn gouden tip: zoek mensen op die je ruimte geven om triest te zijn én die je kunnen opvrolijken. Zorg dat je bezig blijft, maar geef jezelf ook de kans om te wennen aan de nieuwe situatie. Aanvaard van jezelf dat je niet altijd sterk kan/moet zijn. En dat er na elke diepe put weer een hoge heuvel zal zijn!

 

Veel liefs,

 

naamkaartje1

Bespaar continu

An

Mijn naam is An, geboortejaar 1982. Ik ben de trotse mama van twee superhelden, die ik gelukkig thuis gewoon Alexis (stoere meid uit 2011) en Damascus (knappe jongen uit 2009) mag noemen. Beroep: technisch tekenaar Roeping waar ik aan werk: fotografe. Zelf ben ik nog maar heel pas een alleenstaande mama. In mijn blogs neem ik jullie graag mee op mijn eigen ontdekkingstocht in dit nieuwe leven wat voor me begint. Misschien niet altijd rozengeur en maneschijn maar met een hart vol levenslust doe ik erg mijn best om te stralen!

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!