Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Too much to handle


29 november 2015


<

In mijn blog van deze maand wil ik het natuurlijk  hebben over de operatie van mijn zoon. Geen enge dingen hoor, maar even een kijkje in hoe dat ongeveer is gegaan en wat er allemaal bij komt kijken. Operatie, herstel, revalidatie, huishouden en werk! Welkom in de wondere wereld van moi!

2 november 2015

Het is 07:02 als we thuis weg rijden, zoals gewoonlijk zijn we te laat. Dat is echt chronisch. De enige plek waar ik uberhaupt op tijd ben is mijn werk. Alhoewel het nu natuurlijk ook even erbij in schiet, enfin. De auto geparkeerd en lopend naar de afdeling. Door mijn hoofd gaan 1001 gedachten. We filmen hoe Thomas zelf nog door de lange gang het ziekenhuis binnen loopt, letterlijk, want als hij straks wakker word naar de narcose zal het allemaal even anders gaan.

Aangekomen op de afdeling. Op zijn kamer slaapt de buurman nog, dus we nemen rustig plaats. Overal maak ik foto’s van, tot verveling van Thomas. Maar ik probeer hem nog wijs te maken dat ‘op een dag’ hij me misschien wel dankbaar zou zijn. Om terug te kijken, om te zien hoe het was en vooral om duidelijk te zien waarom we deze beslissing nemen. Na wat nerveus gekeutel staat de verpleging voor onze neus. Met het beroemde blauwe jasje. Het jasje van de o.k.. verkeerd om trekt Thomas het aan, maar het boeit niet.

08:00 We vertrekken naar boven, de operatiekamers liggen een verdieping hoger. Het blijft altijd zo’n gekke gewaarwording. Al heel vaak heb ik dit meegemaakt. Je loopt over de gangen, naar de liften, waar andere mensen plaats moeten maken voor een bed. Dat zijn de regels. Mensen kijken in het bed, zien een kind liggen en kijken dan naar de moeder of vader.. In dit geval weer eens ik.. En alhoewel we allemaal verschillend zijn is de blik van “het mens” dat kijkt altijd hetzelfde. Zoals ook nu. Je ziet ze denken… Och gossie.. Ocharm… En ik begrijp het ook. Maar deze keer moet ik er een beetje om glimlachen, omdat ik me tijdens deze rit het bovenstaande bedacht.

Ziekenhuis

Op de o.k. aangekomen is Thomas bloednerveus. Zijn handen trillen, hij loopt rood aan.. Gelukkig ben ik niet de enige die het ziet. Een uitermate aardige narcotiseur neemt zijn hand en vraagt wat zijn interesses zijn.. Daar hoeft Thomas niet lang over na te denken. Dat is de playstation 4.. En; zegt hij, als ik ben geopereerd dan krijg ik er een! Met een grijns op zijn gezicht. Van ons allemaal krijgt hij deze. De hele familie en vrienden en bekenden hebben in de buidel getast voor Thomas, wat lief! Weet je wat, zegt de dokter, Ik tel tot 3 en dan zeg jij PS4.. Maar Thomas haalt de 4 niet. Hij is in een diepe slaap gemaakt. Gelukkig minder nerveus als dat hij op de o.k. aan kwam.

Daar ligt hij dan. En met tranen in mijn ogen vraag ik de dokter of ze alstublieft goed op mijn jongen wil passen en of ze haar stinkende best wil doen. Als ik dit schrijf beleef ik het weer.

11:10….. De recovery belt. We mogen naar hem toe. Gehaast naar boven en daar aangekomen zegt de verpleging dat het heel erg goed was gegaan. Thomas slaapt nog.. Als ik de deken op til krijg ik even een shock. Die duurt 2 sec. En dan hoor ik mezelf denken.. Hallo, dit is Thomas, niet alleen maar een half been! Terwijl Thomas langzaam wakker word is de dokter ook al geweest. Ze is blij, opgelucht en verteld dat het uitstekend is gegaan. En dat ze trots is op het resultaat. We krijgen de foto te zien van haar en warempel, ze heeft gelijk. Wat is het mooi! Ik bedank haar en vertel haar dat ook ik trots op haar ben.

Op de kamer terug heeft Thomas de telefoon al te grazen. Even een berichtje op de groepsapp dat het goed is gegaan, dat hij wakker is en dat ze allemaal op bezoek mogen komen! En dat doet de mentor ook met een aantal klasgenoten.

Wonderbaarlijk…

Dat is het. Ik maak een diepe buiging naar mijn jongen. Wat is hij dapper en wat is hij sterk. Alhoewel ik me goed besef dat het ook voor hem als een opluchting moet voelen. Het zijn niet meer de gedachtes die hem gek maken in zijn hoofd of dit nu wel of niet zou moeten gebeuren. Het is nu zo en vanaf nu gaan we verder.. En hoe!

Hoe gaan we dit aanpakken. Want van tevoren had ik me niet kunnen bedenken wat hier allemaal bij kijken komt. Je maakt je een voorstelling, maar daar is niets meer van over. Gelukkig, met de juiste mensen om je heen die de juiste wegen weten te bewandelen kom je een heel eind. Het verzacht het, maar makkelijk is het allemaal niet. Vaak krijg ik de vraag; hoe doe je dat nu eigenlijk allemaal? En om eerlijk te zijn, je doet het gewoon. Je denkt niet na. Wat moet dat moet en dat doe je.

Familie

Van het naar boven en onder begeleiden, het douchen van Thomas. Met z’n tweeën in een deuk liggen als hij boven aan de trap over het portaal rolt omdat hij natuurlijk niet recht komt en ik met mijn handel vol rommel van hem daarbij sta.. Naar de revalidatie met z’n twee en bijna in slaap kukelen, omdat het in de wachtkamer vreselijk warm is.. Boodschappen doen, en ooooohh ja, Thomas heeft nog 3 fantastische broer(tjes) die we ook brengen en halen van school en die ook naar de ortho moeten of naar het voetbal. En die ook op hem passen en rennen als hij dat vraagt.

Gesprekken die ik voer met specialisten, over het herstel, de protheses en ook het zwachtelen van een stomp dat ze me aan het aanleren zijn. En dan de telefoontjes met de gemeente, want er moest een oppas komen voor de knul. En er moeten aanpassingen komen in de woning. En terwijl mijn hoofd al eigenlijk overloopt van allerlei zaken kom ik thuis en dan hebben de kabouters vandaag alweer vrij genomen…

Tjezus mam, dit is eng, klinkt het vanaf het bed.. Wat is er..? vraag ik. Mam, je kijkt zo scheel dat je naar de andere kant van de kamer kijkt… En vervolgens een luid gelach.. Ja ja, ik lonk…., een beetje.. #grinnikt. En vooral als ik heeeeeel erg moe ben.

Werken doe ik eventjes beperkt. En alhoewel het een opgave is om me tussen de wirwar van thuis bij mekaar te rapen, in de werkkleren te hijsen en naar het werk te gaan. Op het werk aangekomen word ik overmand door seniele rust. Een soort van therapie zeg maar.. Even dat wat ik nodig heb om eenmaal weer thuis te zijn er weer tegen aan te kunnen. Hoe gek is dat dan. Het is topdrukte bij de intratuin. Het kerstseizoen is in volle gang. Allerlei soorten mensen die de revue passeren. Achter eenieder een heel ander, eigen verhaal. Mijn gekke brein vraagt zich altijd af wat dat verhaal zou zijn.. Bovendien zijn al mijn collega’s super, stuk voor stuk vragen ze allemaal even hoe het met Thomas gaat en hoe het met mam gaat!

Zo ook mijn werkgevers. Gaat het wel, vragen zij..  Natuurlijk zeg ik dat het gaat, maar zelfs ik geef toe dat het wat veel van het goede is. Dan krijg ik de gouden tip van hem. Een geel memo blokje. Daar schrijf je alles op wat je invalt dat je moet doen. Dan is het uit je hoofd en staat het op papier, zo kun je het niet vergeten, simpel! Gortig maak ik dus gebruik van de memo’s . Het volgende probleem is alleen dat ik ze dan mee was of ze verdwalen in mijn tas. Simpel!

Gelukkig is er Jordy nog. Nonkel Jordy. Niet alleen werken we samen, ondertussen lijken we wel een Siamese tweeling. En alhoewel we natuurlijk eens graag wat drinken en dan meelallen op dr bernard  is hij ook thuis een grote steun. Mee eten doet hij graag en dan het liefst dat wat hij wil. De kinderen weten al hoe laat het is al ze hem zien.. Net zoals laatst, andijvie stamppot op het menu.  4 jongens met lange tanden en Jordy met een grote lach op het gezicht! Hij heeft er ook een hobby van gemaakt om me rechtop slapend op de foto te zetten en vervolgens te sturen naar de groepsapp van het werk. De kids zijn de handlangers, ze doen even hard mee. Das niet zo moeilijk, aangezien ik na de afwas op de bank plof en maar 3 tellen nodig heb om in dromenland te verkeren. Hij maakt me vrolijk en het is heerlijk om iemand om je heen te hebben die niets van je vraagt, maar het alleen al goed vind als het met jou goed gaat.

Terwijl ik mijn blog schrijf luister ik naar muziek.. En ik kan het niet laten. Brigitte Kaandorp tik ik in op you tube. Wie kent het liedje niet.. Ik heb een heel zwaar leven zingt ze, natuurlijk met een knipoog. Ik kijk er heel even na en moet lachen. We hebben het eens opgenomen met Dubsmash, het beroemde appje waar je kunt playbacken en je zelf zo mooi op de film zet. Mam, dit is er echt een voor jou. Maar wederom een luid gelach.  Na mijn 2 minuten durende zelfmedelijden ga ik toch voor Oscar Harris, Try a little love.. Mocht er iemand die dit leest er even doorheen zitten, raad ik hun aan om een wijntje te nemen en naar deze plaat te luisteren. En mocht je je achteraf dan afvragen of het de wijn was waardoor je je beter voelde of dit lied, ik houd het op beide!

Langzaam brei ik een eind aan mijn verhaal. Begin ik zo nog even aan de afwas en ga dan met een tevreden gevoel slapen.

Het is druk heel druk. Maar vastbesloten ben ik.. Wij gaan het helemaal maken, wat zeg ik. We gaan iedereen versteld doen staan!

 

X Wendy

 

 

 

Kerstwinkel 2017

Wendy-Luyten

Hallo! Mijn naam is Wendy Luyten. Maastricht is waar ik geboren en getogen ben en ik ben net 36 jaar geworden. Trotse moeder van 4 lieve stoere jongens. Én getrouwd met intratuin Maastricht, waar ik met heel veel plezier werk. Een toepasselijke spreuk bij mij en mijn gezin is wel; het leven is een feest, maar je krijgt het niet cadeau! Enjoy!

19 Reacties op “
Too much to handle

  1. Sjat zo mooi geschreven en echt als jezelf. Bijna traantjes in mijn ogen en ik ben heel erg trots op jou. Het is goed dat jullie samen zoveel lachen dat zal het zware werk toch wat lichter maken positief blijven dat doen jullie goed. Nonkel jordy niet te vergeten dat is een fijne steun. You go mama to the max!!!! Dikke poen

  2. Wat n respect hub iech veur diech
    Op t werk vruntelijk en toes n super mama
    Hiel veul betersjap veur diene jong xx

  3. Dag Wendy

    Ook ik ben trots op je. Wat een kracht, en wat een schrijftalent. Ik zal je blog blijven volgen.
    Optimisme ten top, dikke pluim voor mama.

    W

  4. Jeetje Wendy, wat een verhaal! Maar je bent een enorm sterke vrouw zoals ik het zaterdag eens kon beoordelen. Respect!

  5. lieve wendy wat een krachtig verhaal heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen wat ben je toch een super moeder en zo posetief als ik ooit iets voor jou kan betekenen roep maar en verder de gr aan jullie allemaal

  6. Hey wendy ,

    Idd je bent een toppertje, een super mama , en je Kids zijn ook toppertjes , Thomas is een sterke knul dat heeft hij niet van een vreemde , respect voor jullie allemaal

    Groetjes xxx

  7. Lieve wendy jouw verhaal heeft me echt aangegrepe wat ben jij een super tof wijf mamma vriendin collega jij bent gewoon alles daar kunnen heel veel mensen nog wat van leren ga zo door ik hou van je en wat un lekker jonge hubs diech geweldig keend whit love xxx

  8. Wen, geweldig gewoon heerlijk om te lezen en gewoon om te zien waar jullie allemaal staan ! Wat een familie respect!

  9. Een klein meisje met een heel groot hart,
    Een lieve mama.
    Een fijne eerlijke collega.
    Een kanjer als vriendin.
    Maar vooral een super woman waar kimmen heel veel respect naar kijk
    Jij en je jongens zullen altijd een plaatsje in mijn hart hebben.
    Een grote buiging voor jullie allen samen zijn jullie sterk.
    Liefs en heel veel geluk voor jullie toekomst. Xxxxxxx

  10. Al jaren ken ik haar en bewonder haar om wat ze hoe doet.
    Dit verhaal heb ik zeer kortbij mee gemaakt maar als ik het zo lees lees ik het met tranen in mijn ogen.
    Jij / jullie laten nu al de mensen versteld staan kanjers!
    Love you xxx

  11. Hoi Wendy. Wat een verhaal enzo ontiegelijk knap dat jij dit zo hier neer zet !! Wat ben je een sterke mama. Je kunt apetrots zijn op je gezin.. je 4 jongens !!

    Hou jullie taai
    Kim

  12. Toen we gisteren met de bups bij elkaar waren, heb ik me niet gerealiseerd dat jij deze mama was. Je bent een toppertje! Dit is jouw tweede blog al waarbij ik een tissue nodig heb, ik verheug me al op de volgende! (Fantastisch geschreven)

Laat een antwoord achter aan Patricia Smeets Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!