Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Wat als je tijdens je zwangerschap te maken krijgt met verslaving en depressie?


2 juli 2016


depressie verslaving
<

Vandaag deel ik een bijzonder verhaal met jullie. Ik deel het verhaal van Diana, die tijdens haar zwangerschap te maken kreeg met verslaving en depressie. Diana wil graag het taboe dat rust op deze onderwerpen doorbreken door haar verhaal met andere moeders en vrouwen te delen. Vanwege de privacy van het gezin is het verhaal anoniem gedeeld, de naam Diana is fictief. Mocht je een persoon denken te herkennen dan wordt het zeer op prijs gesteld als je dit voor jezelf houd.

 

De ontdekking van mijn leven

Begin september 2014 deed ik een ontdekking die mijn leven behoorlijk op zijn kop zette. Die bewuste dag in september werd ik gebeld door mijn buurman die tevens ook samenwerkt met mijn man, hij belde om te vertellen dat mijn man dagelijks veel alcohol drinkt en hier al erg vroeg in de ochtend mee begint. In eerste instantie werd ik boos op mijn buurman, wat dacht hij wel niet dat hij dit kon zeggen over mijn man?! Maar nadat ik het gesprek had beëindigd ging er een belletje bij me rinkelen, mijn man had inderdaad al jaren een haat liefde verhouding met alcohol. Iets waarvan ik zelf al meerdere keren had aangegeven dat ik dit erg vervelend vond.

 

Op dat moment besloot ik mijn man te confronteren met het verhaal van de buurman,

 

Maar hij ontkende alles en zei van niets te weten. Nadat de buurman hem nogmaals confronteerde gaf hij toe, ik drink al drie jaar elke dag heel veel alcohol. Ik heb een verslaving. Mijn man voelde zich na deze bekentenis opgelucht, de druk was eraf, nu wist ik wat er speelde. Maar voor mij stortte mijn wereld beetje bij beetje in. Drie jaar heb ik geleefd in een leugen, niets had ik gemerkt, helemaal niets. Mijn man vertelde dat hij het me al die tijd al had willen vertellen en dat hij er echt mee wil stoppen, maar ik had op dat moment ruimte voor mezelf nodig. Ik besloot afstand te nemen en ben een paar uur weggegaan. Toen ik weer thuis kwam zat mijn man achter de laptop, hij had een afkick kliniek gevonden waar hij vrij snel terecht kon en hij wilde gaan werken aan zijn verslaving.

 

bigstock-Portrait-of-a-drunk-man-addic-45287737

 

De afkick kliniek

We gingen samen in overleg met onze huisarts en na dit overleg kon mijn man een week later al terecht bij de afkick kliniek. Omdat het gevaarlijk is als je ineens stopt met drinken als je een alcohol verslaving hebt, moest mijn man in de week dat hij nog thuis was blijven drinken. Iets wat voor ons allebei moeilijk was.

Eenmaal in de afkick kliniek begon mijn man zijn eerste week met een Detox, wat hem goed afging. Eens per week mocht ik op bezoek en twee keer per week mochten we even met elkaar bellen. Dat hielp me door deze moeilijke periode heen, ik merkte snel dat het beter ging met mijn man en dat hij er beetje bij beetje boven op kwam. Ik kreeg er steeds meer vertrouwen in dat het hem ging lukken en dat we daarna samen verder konden. Na een maand mocht mijn man naar huis. Voor ons beiden was dat wennen, want mijn leven is in die maand gewoon door gegaan. Ik ben blijven werken en leuke dingen blijven doen, ik had simpel weg geen keus. Mijn beste vriendin vertelde achteraf dat ze heeft zitten wachten op het moment dat ik zou instorten. Ik ben op dat moment in een overlevingsstand gegaan, had lieve familie en vrienden die me steunden en ik wilde mijn man tot steun zijn.

Nadat de man van Diana uit de afkick kliniek kwam leek het een tijd beter te gaan. Drie keer in de week ging hij naar een meeting en regelmatig had hij contact met een coach/sponsor. Dit ging een hele tijd goed, maar na een tijd merkte ik dat zijn gedrag veranderde. Toen ik ernaar vroeg zei mijn man dat hij heel moe was, maar ik vertrouwde het niet. Ik besloot bij de ANWB winkel alcohol testjes te kopen en kwam er zo achter dat mijn man een terug val had. Ik wil in mijn verhaal niet de nadruk leggen op de terugvallen die mijn man heeft gehad. Een verslaving is immers een ziekte en de gene die verslaafd is moet heel hard werken om hier uit te kunnen komen. Mijn man heeft een onwijs moeilijke weg bewandeld om van zijn verslaving af te komen. Na een tijd bleek ook dat de tijd in de kliniek niet genoeg geweest is om mijn man van zijn verslaving af te helpen en hij is daarom therapie gaan volgen.

 

Onze kinderwens was groot, maar we wilden op dit moment gewoon ons leven weer oppakken en samen gelukkig worden.

 

Kinderwens

We waren voordat mijn man zijn verslaving aan het licht kwam al vier jaar aan het proberen om zwanger te worden. Onze kinderwens was groot, maar we wilden op dit moment gewoon ons leven weer oppakken en samen gelukkig worden. Toen ik het idee had dat ik zwanger kon zijn besloot ik een test te doen, mijn man zat naast me en ik had tegen hem gezegd dat hij maar op de test moest kijken. Waarop hij antwoorde nou volgens mij ben je niet zwanger, want ik zie één streepje en nog een heel licht streepje. Ik kon mijn geluk niet op, gillend riep ik dan zijn we wel zwanger!

Het begin van de zwangerschap verliep goed, ik had niet veel klachten en voelde me prima. Na drie maanden zwangerschap kreeg ik behoorlijk last van de zwangerschapshormonen toen mijn man een terug val kreeg en naar alcohol greep. Ik kreeg het daardoor zwaar, werd moe en begon te merken dat ik er mentaal doorheen zat. Ik ben halve dagen gaan werken en vond het pittig omdat er op dat moment zoveel speelde dat ik in de knoop kwam met mezelf. Ik denk zelf dat dit het moment is geweest dat mijn depressie voor het eerst naar buiten kwam en dat deze ontwikkeld is tijdens de zwangerschap. Met 33 weken zwangerschap was ik helemaal op, ik besloot vervroegd met verlof te gaan en probeerde zoveel mogelijk te genieten.

 

alco2

 

De bevalling begon

De dag van de bevalling begonnen aan het eind van de middag de weeën. Na een uur of drie besloten we naar het ziekenhuis te gaan omdat ik erg veel pijn had. De bevalling liep niet voorspoedig, de ontsluiting wilde niet op gang komen en ik had erge rugweeën. S’nachts braken eindelijk mijn vliezen, maar omdat de ontsluiting niet vorderde kreeg ik weeën opwekkers. Dit hielp de ontsluiting op gang te brengen maar na een aantal uur zakten de weeën af. Ik raakte in paniek van de pijn toen mijn ruggenprik hierom werd stop gezet. Na anderhalfuur persen werd eindelijk onze dochter geboren! We kozen er bewust voor om de eerste weken weinig bezoek te ontvangen zodat mijn dochter en ik konden uitrusten van de zware bevalling.

 

De eerste weken

De eerste weken voelde ik me oké, ik was niet heel happy en begon me steeds meer somber te voelen. In eerste instantie dacht ik ach, iedereen heeft toch de baby blues? Tot het moment dat mijn verlof af liep en ik te horen kreeg dat ik mijn baan zou verliezen. Ik voelde me enorm opgelucht. Ik was er namelijk al een tijdje mee bezig dat ik weer aan het werk moest, maar dit niet wilde. Ik wilde alleen zijn en in mijn eigen bubbel blijven zitten. De tijd daarna ging het van kwaad tot erger. De zorg voor mijn dochter ging me goed af, maar ik vergat mezelf. Na een tijdje merkte ik dat het niet goed ging doordat ik paniek aanvallen kreeg bij de gedachte aan solliciteren. Ik ben naar de huisarts gegaan en die verwees me door naar een psycholoog.

 

alco1

 

Diagnose postnatale depressie

De psycholoog stelde de diagnose postnatale depressie, die waarschijnlijk voorkomt uit een eerder verwaarloosde depressie. Ik herkende dit, want ik heb me al vaker in mijn leven somber gevoeld. Dit keer was het heel anders, voorheen kwam ik er altijd zelf weer uit en ging het na een tijd over. Maar deze keer ging het van kwaad tot erger. Ik ben gelijk in therapie gegaan en na een aantal maanden kwam ik tot de conclusie dat die therapie niet werkte en ik geen stap verder kwam. Ik besloot toen om cognitieve en EMDR therapie te doen. Ook besloot ik mensen waar ik me ongemakelijk bij voelde voorlopig op afstand te houden en alleen nog dingen te doen waar ik behoefte aan had. Hierdoor voelde ik me snel wat beter en langzaamaan kon ik ook weer genieten van mijn dochter.

Wat ik het ergst vind van de afgelopen tijd is dat de tijd voorbij gevlogen is en ik voor mijn gevoel veel gemist heb, van mijn dochter, van mijn gezin. Ik zorg nu beter voor mezelf. Ga weer naar de kapper, ik ben bezig met bewegen en dat doe ik allemaal voor mezelf. Ik probeer, en dat vind ik heel moeilijk, te doen waar ik me prettig bij voel. Ook als dit betekend dat een ander zich daar niet prettig bij voelt. Afgelopen week heb ik het moeilijke besluit genomen om te starten met anti depressiva, omdat ook dit weer een stap vooruit is in mijn herstel. Ik zie weer licht aan het einde van de tunnel en heb het gevoel dat er wel degelijk hoop voor me is. Dit is een hele grote overwinning, omdat ik dit niet eerder zo gevoeld heb. De dalen van de depressie zijn nog steeds heel erg diep, maar het luk steeds beter om er weer uit te klimmen. Om weer door te gaan en voor mezelf te kiezen. Gelukkig gaat het nu met mijn man ook erg goed en zijn we weer gelukkig samen, met ons gezin.

 

Tips

Diana vertelde me ook dat ze graag anderen zou helpen die met dezelfde problemen worstelen. Dus mocht je jezelf herkennen in dit verhaal en wil je je eigen verhaal eens delen? Dat kan! Er mag altijd gemail worden naar eline.hengstmengel@gmail.com, dan breng ik jullie met elkaar in contact.

Diana heeft ook nog wat tips op een rijtje gezet die haar heel erg geholpen hebben:

  1. Durf om hulp te vragen. Niet alleen bij de huisarts, maar vooral ook in je omgeving. Vraag bijvoorbeeld hulp bij het huishouden of de kinderen. Je hoeft niet alles alleen te doen. En als je niets vraagt kan een ander ook niet weten dat je ergens behoefte aan hebt.
  2. Probeer elke dag even de deur uit te gaan. Ga een stukje wandelen of fietsen. Of doe even een boodschap bij de winkel op de hoek, als je er maar even uit bent.
  3. Wees niet te streng voor jezelf als iets niet lukt, bijvoorbeeld elke dag de deur uit gaan.
  4. Accepteer het als je een mindere dag hebt en gun jezelf rust om niks te doen. Diana merkt aan haarzelf dat dit makkelijker gaat als ze bedenkt wat ze gister allemaal al gedaan heeft en wat ze morgen allemaal nog kan doen. Het is oké om een dag tijd voor jezelf te nemen en de boel de boel te laten.

 

NEW Babycadeaus 336x280

Eline

Mijn naam is Eline, 23 jaar oud. Getrouwd met jeugdliefde Nando. Samen hebben wij na een lang medisch traject en gevecht tegen PCOS een dochter gekregen met de naam Valentina. Heeft een passie voor mama zijn, gezond leven, krachttraining en het schrijven van blogs. Zo vind je niet alleen op MTTM blogs van mij maar ook op mijn eigen blog Tillthemoonandback. Ik kijk er ontzettend naar uit om mijn ervaringen met jullie te delen, leuk dat je mee leest!

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!