Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Ziekenhuis uit; nu begint het pas echt!


7 februari 2016


ziekenhuis marlijne prematuur kraamtijd MAMA to the max
<

We mogen van het ziekenhuis naar huis! Dit speciale moment – waar we uiteraard al weken naar uitkeken –  was het einde van mijn vorige blog waarin ik terugblikte op de geboorte van onze fantastische dochter Loet en de mooie, maar tegelijkertijd ook heftige periode in het ziekenhuis, waar Loet het gelukkig super deed, maar het met mij iets minder goed verlopen was.

De laatste dagen in het ziekenhuis gingen heel snel voorbij; van het een op andere moment besloot Loet haar sonde eruit te trekken en volledige voedingen te gaan drinken (De kanjer)! Omdat ze dit 48 uur had volgehouden kregen we het geweldige nieuws dat we naar huis mochten. We konden niet wachten om thuis met Loet te kunnen kroelen en waren ontzettend benieuwd hoe het zou zijn. Ondertussen waren we helemaal gewend geraakt aan het ritme van het ziekenhuis en je had hier natuurlijk altijd de hulp van de verpleging, de controles van de kinderarts en iedere voeding kon je precies wegen hoeveel ze gedronken had en hoeveel ze iedere dag aankwam. Een stukje controle die je thuis uiteraard niet hebt en dat stiekem toch best fijn is.

Maar er overheerste bovenal een gevoel van blijdschap en we gingen er heel ontspannen mee om. Ik vertrouwde erop dat ze Loet echt niet naar huis lieten gaan als ze er nog niet klaar voor zou zijn en bovendien had onze little fighter het zo ontzettend goed gedaan dat we ons geen zorgen over haar maakte. Wel nam ik me voor om haar af te toe te laten wegen bij het inloopspreekuur op het consultatiebureau omdat ze pas 48 uur zelf gedronken had en ik wilde weten of ze wel voldoende zou blijven drinken (ook omdat mijn borstvoeding inmiddels weliswaar redelijk op gang gekomen was maar door alles wat er met mij gebeurd was er nou niet bepaald sprake was van een goedlopende melkfabriek).

In het ziekenhuis werd ik voorbereid op onze thuiskomst en wat dat mogelijk voor effect zou kunnen hebben. De laatste periode van mijn zwangerschap en de eerste weken na de geboorte van de leukste baby ooit was een achtbaan geweest van de meest fantastische momenten (Loetje!) en tegelijkertijd hele heftige momenten door mijn zwangerschapsvergiftiging en complicaties na de keizersnede. Lichamelijk gezien ging het met mij nog steeds niet goed maar tegelijkertijd genoot ik zo ontzettend van Loet.. ja, er was veel wat ik niet kon en ik had ontzettend veel pijn maar ik focuste gewoon op het feit dat het met Loetje wél goed ging en genoot van de momenten dat ze bij me mocht liggen (daar kan echt geen pijnstiller tegenop)!  Toch werd ik erop voorbereid dat ik als ik eenmaal thuis was ik misschien alsnog last zou kunnen krijgen van wat er allemaal gebeurd was. Eerlijk gezegd was ik daar niet zo bang voor.. natuurlijk waren sommige momenten niet zo fijn geweest maar we hebben er onze super-Loet voor teruggekregen!

Wat we ons wel realiseerde is dat er nu een stukje zorg voor Loet en mezelf weg zou vallen die ik niet kon overnemen. Hoe graag ik ook had gezien dat het anders was, het was een feit dat ik niet alleen voor Loet (en mezelf) zou kunnen zorgen. Het was dan ook een hele geruststelling dat Patrick lang zorgverlof had kunnen regelen! En met hulp van de opa’s en oma’s erbij zou het dus helemaal goed komen: wij waren er helemaal klaar voor en konden niet wachten om naar huis te gaan!

 

Afscheid nemen van het ziekenhuis en naar huis

Dus we namen afscheid van de verpleging (na al de weken heb je met sommige toch een soort van band opgebouwd), en gingen vol trots naar de uitgang van het ziekenhuis! Het liefst wil je dan iedere voorbijganger je dochter laten zien en vertellen dat ze mee naar huis mag. Voor het eerst ging Loet in de nog ietwat grote maxi cosi en mocht ze mee naar buiten. Wij alles filmen natuurlijk en ik ging – zoals volgens mij stiekem best veel kersverse moeders doen – achterin bij Loetje in de auto zitten. Ze heeft niets van de hele rit gemerkt want ze heeft alleen maar liggen slapen, maar wij vonden het heel speciaal (als in, we hebben er 30 foto’s en een video van)!

marlijne ziekenhuis prematuur kraamtijd MAMA to the max

 

De eerste tijd thuis

Eenmaal thuis werd ik verrast door een totaal versierde woonkamer met als pronkstuk een slinger waarop stond: welkom thuis Loet & mama! Hoe lief.. had die scheet van mij dat ook nog geregeld tussen alle hectiek in het ziekenhuis door. Het was heerlijk om voor het eerst thuis te komen met Loetje! En toen besefte we meer dan ooit: nu begint het pas echt en wat hadden we er zin in! Een uur later stond de couveuse-nazorg al op de stoep. Een lieve dame die ons de eerste dagen zou helpen. Veel hulp was er niet nodig want Patrick was ondertussen al een expert geworden in het verschonen van luiers en in bad doen van Loet maar toch was het fijn om de eerste dagen nog even iemand erbij te hebben die praktische tips kan geven. Wat ook een voordeel was is dat zij Loet dan nog een paar dagen thuis kon wegen. Gelukkig deed Loet het super goed en hoefde ze totaal niet te wennen aan haar nieuwe omgeving: ze sliep meteen goed in haar eigen bedje en de borstvoeding bleef ook goed gaan! Sterker nog, die eerste vier dagen dat ze nog gewogen werd bleek ze dagelijks nog meer aangekomen dan dat ze in het ziekenhuis ooit gedaan had. Dit gaf ons nog meer vertrouwen dat het wel goed zat met onze kleine kanjer. Naar het consultatiebureau om te wegen zijn we dan ook nooit meer geweest.

Die eerste dagen waren we vooral bezig met heel veel kroelen en omdat de kraamtijd niet bepaald verlopen was zoals je jezelf dat van te voren voorgesteld had besloten we er op onze eigen manier iedere dag een feestje van te maken! Hoe heerlijk om thuis in je eigen bed te zijn en met z’n drieën op bed te liggen. We genoten er volop van en dat was maar goed ook want veel anders konden we niet doen. Want hoe mooi het ook was dat we thuis waren en hoe blij we waren dat Loet het zo goed deed, het bleef een feit dat het met mij niet goed ging en ik merkte vooral aan Pat dat hij zich zorgen bleef maken of er niet weer een nieuwe nabloeding ontstaan was. En eerlijk is eerlijk, soms was de pijn niet te doen en voelde ik me heel erg slecht. Toen het tijdens onze 2e nacht thuis zo slecht ging dat ik Loet bijna niet kon voeden en zo ging ik de derde dag alweer terug naar het ziekenhuis. Gelukkig bleek er geen nieuwe nabloeding te zijn maar de heftige pijn werd veroorzaakt door het bloed en de stolsels die mijn lijf nog moest resorberen van de nabloedingen van mijn 2e operatie. De stolsels zijn zich gaan verspreiden in mijn buik en ook nog gaan uitzakken naar – laten we zeggen – “het gebied tussen mijn benen” waardoor er nieuwe zwellingen ontstonden en er zoveel druk van binnenuit op mijn huid was komen te staan dat het niet te doen was om te zitten of kleding aan te hebben. Pijn deed het sowieso maar de beste houding was plat op mijn rug liggen. Staan of zitten was geen succes en zo brak er wederom een periode aan die ik liggend binnenshuis doorbracht. Ze hadden me in het ziekenhuis al verteld dat het resorberen van bloed een langzaam proces is waar al je energie naar toe gaat maar dat het zo lang zou duren had ik niet verwacht want uiteindelijk heb ik nog maanden hoofdzakelijk plat gelegen.

Maar we maakte er samen wel het beste van hoor! Want het is natuurlijk vervelend allemaal maar we mogen natuurlijk in onze handjes klappen met Loet die het zo goed blijft doen, en bovendien is mijn situatie natuurlijk tijdelijk dus geen reden om bij de pakken neer te gaan zitten. We besloten gewoon extra te genieten van de dingen die we wél konden zoals heel veel kroelen samen, Loetje in bad doen, 10.000 foto’s van haar maken en lekker film kijken op de bank samen. Het advies dat we eerder in het ziekenhuis meegekregen hadden om visite te beperken tot opa’s, oma’s en zussen namen we nog steeds mee en we besloten om de kraamvisite wederom uit te stellen. Dit was heel dubbel want we hebben allebei heel veel lieve vrienden en familie die ik ook echt gemist had en waarvan ik niet kon wachten om onze prachtige dochter te showen maar aan de andere kant wist ik gewoon dat ik er de energie niet voor had. Bovendien vind ik het niet fijn om te moeten zeggen dat het niet goed gaat en weet ik dat ik mezelf dan toch vaak beter voor probeer te doen dan het gaat, wat dan misschien ten koste zou gaan van de energie die ik over had om mee te helpen met de verzorging van Loet of mijn herstel en dat wilde ik niet. Dus hielden we de kraamvisite nog grotendeels af en besloten we vooral te focussen op Loet en mijn herstel.

marlijne ziekenhuis prematuur kraamtijd MAMA to the max

Maar iedereen die mij kent weet dat foto’s maken mijn grote hobby is dus werd iedereen op de hoogte gehouden middels vele foto’s en filmpjes (lang leve de groeps-whatsapp!) En zo realiseer je je ook des te meer hoe dankbaar je moet zijn voor zoveel lieve mensen om ons heen! De opa’s en oma’s hebben – en doen nog steeds – heel veel om ons te verlichten maar ook onze vrienden hebben ons mooie momenten bezorgd! Zo kregen we een té lief filmpje waarin vrienden van ons allemaal een boodschap ingesproken hadden en dat aan elkaar gemonteerd hadden met de filmpjes van Loet die wij hen gestuurd hadden erin verwerkt. Sommige van hen wonen in het buitenland maar op deze manier hebben zelfs zij vanaf zo’n afstand ons ontzettend geholpen want dat soort dingen deden ons ontzettend goed (mochten jullie dit lezen: you guys rock!). En hoe tof is het dat de vrienden van Patrick allemaal een diepvriesmaaltijd gekookt hadden en wij een hele krat vol boodschappen en ingevroren maaltijden voor de deur hadden staan. Zo ontzettend lief!

Ondertussen groeide Loet als kool! En wat zijn we daar trots op. Het is zo’n lief vrolijk meisje en iedere nacontrole die ze had was goed. Ook op het consultatiebureau scoorde ze alleen maar plusjes dus het gaat ontzettend goed met haar. En gelukkig maar want ik besef me heel erg dat we hier echt ontzettend geluk mee hebben gehad en daar ben ik ontzettend dankbaar voor!

Het mogelijke effect van de achtbaan waar het ziekenhuis me op voorbereide is zoals ik al verwachtte uitgebleven, ik was juist vastberaden om alle gebeurtenissen juist om te zetten in iets positiefs. Daarom ben ik blij dat deze blog op mijn pad is gekomen. Eigenlijk heel toevallig omdat ik gevraagd was mijn verhaal te schrijven voor de website van Earlybirds Fotografie. Zodoende merkte ik dat het schrijven me goed deed en op basis van dat verhaal ben ik deze blogs mogen gaan schrijven (waarvoor veel dank MAMAtothemax). Stilzitten is niets voor mij en dit is een goede manier voor me om toch met iets bezig te zijn. En niet alleen deze blog die ik 1x per maand schrijf maar ook een fotoblog op Instagram waarin ik niet alleen een fotodagboek bij houdt maar ook probeer om aandacht te vragen voor premature kindjes want er is nog veel geld nodig voor onderzoeken om ervoor te zorgen dat toekomstige vroeggeboren kindjes er net zo goed vanaf komen als Loet. En natuurlijk weten we nog niets over mogelijke lange termijn gevolgen en moet je misschien niet te vroeg juichen, maar ze ontwikkelt zich zo goed en is zo hard bezig om in te halen (ze loopt nog wel wat achter qua gewicht) dat ik ervan uit ga dat het helemaal goed gaat komen. Maar dit is lang niet altijd het geval en daarom vind ik het belangrijk dat er veel onderzoek voor gedaan kan worden.

Dit soort activiteiten waren – en zijn nog steeds – een goede bezigheid voor mij want lichamelijk gezien is het nog steeds geen succes. Na 3 maanden kon ik nog steeds niet normaal zitten, was passende kleding aan doen geen optie en had ik nog steeds ontzettend veel pijn. Ik zat nog steeds aan huis gebonden en thuis kwam alles nog steeds op Pat’s schouders neer, al zorgde ik natuurlijk wel zoveel mogelijk voor Loet! Ik zat dus al maanden thuis en natuurlijk is dat niet ideaal en is het niet fijn om zoveel pijn te hebben maar ik probeerde gewoon te focussen op Loetje en de dingen die ik wél kon doen.

Na enkele weken kon ik voor het eerst een blokje om lopen met de kinderwagen. Zo tof! Eindelijk wandelen met die kleine, al was het maar tot de hoek van de straat en terug. Ik probeerde steeds een stukje verder te lopen en dat doe ik vandaag de dag nog steeds. Verder hield ik me bezig met veel te veel foto’s maken van Loet (ik had nu een goede reden met mijn Instagram-blog), de inrichting van haar kamertje (omdat een baby-kamer nooit af is) en vooral heel veel kroelen met Loet! Ook de voedingen namen natuurlijk veel tijd in beslag, maar ik geniet zo van die momentjes! Eigenlijk is de borstvoeding – na veel moeite – het enige dat wel super goed verlopen is en daar ben ik trots op. Loet begint al van die echte dikke baby wangen, armen en benen te krijgen en dat vind ik schitterend. Een ander ding waar ik echt van kan genieten is in bad of onder de douche gaan met Loet. Pat helpt dan mee en dan kunnen we zo genieten van hoe leuk ze dat vind. Helemaal ontspannen is ze dan!  Wat ze ook heerlijk vind is babymassage. Eigenlijk had ik op cursus willen gaan maar omdat ik aan huis geboden zat ging dat natuurlijk niet dus ik ga maar gewoon zelf met baby-bodylotion aan de slag en dat is zo leuk! Je ziet haar echt helemaal genieten. Kortom, ik zit dan al wel maanden thuis maar de dagen vliegen voorbij.

Maar dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk was hoor. Want de pijn bleef heel erg aanhouden en mijn conditie was na maanden van vrijwel de hele dag liggen volledig weg. Onze uitstapjes als gezin beperkte zich tot het consultatiebureau en ziekenhuis want het was echt geen pretje om in de auto te moeten zitten of lang kleding aan te moeten (vanwege de druk op mijn huid). En uiteraard hadden we ons dat anders voorgesteld en konden we niet wachten om als gezinnetje ergens naar toe te gaan maar het was nu eenmaal zo en we zeiden gewoon steeds tegen elkaar: zodra het kan  halen we alles wel in en dan zullen we er extra van genieten!

Wel begonnen we langzaamaan met de kraamvisite. Loet was al een paar maanden oud en we wilden haar toch echt graag laten zien. En het was ook echt fijn om je vrienden en familie weer te zien, maar toch zag ik er soms ook wel een beetje tegenop. Ik vind het niet fijn om tegen mensen te moeten zeggen dat ik me niet goed voel en ging me dan toch vaak beter voor doen dan het ging en misschien kwam dat ook wel omdat je enerzijds weer energie krijgt omdat je blij bent om iemand te zien waardoor je ook echt even opleeft, maar ik merkte echt dat het er soms inhakte. Bovendien moest ik dan even kleding aan en al was dat meestal een te grote joggingbroek.. ik was altijd blij als ik na een bezoekje alles weer uit kon doen. En daarom besloten we al snel dat we het aantal bezoekjes tot maximaal 3 in de week zouden beperken en dat doen we nu nog steeds.

Na enkele maanden werd er wederom gesproken over een mogelijke 3e operatie omdat het leek alsof mijn lijf het bloed niet aan het resorberen was en alles nog zo dik was. Er kwamen weer nieuwe onderzoeken en gelukkig bleek dat mijn lijf het bloed en de stolsels wel degelijk goed aan het opruimen was en er niets operatief verwijderd hoefde te worden. Wat echter wel bleek was dat de heftige pijn die ik nog steeds voelde veroorzaakt werd door een beschadiging van mijn zenuwen rondom de wond, wat uitstraalde naar alle gebieden daaromheen. Het is niet precies duidelijk hoe dit ontstaan is. Mogelijk door de 2e operatie of doordat er zo lang nog stolsels tegen de zenuwen aan hebben lopen drukken. Gelukkig is de verwachting van de artsen dat het wel gaat om een tijdelijke zenuwbeschadiging die met medicijnen verholpen kan worden. Er waren 3 mogelijke medicijnen en bij 2 daarvan zou ik geen borstvoeding meer mogen geven. Gelukkig sloeg de eerste aan! Al snel merkte ik verschil. De pijn ging niet helemaal weg maar werd zeker minder, waardoor ik wat mobieler werd en er beter tegen kon om kleding te dragen.  Zo fijn! Deze medicijnen zou ik 2 tot 3 maanden moeten slikken en als het goed is zouden de zenuwen dan hersteld moeten zijn zodat ik dan echt goed kan beginnen met herstellen.

Toch bleef ik voornamelijk aan huis gebonden. Er was me al uitgelegd dat ik het zo moest zien dan ik pas echt goed kan herstellen als dit allemaal achter de rug is. De zwangerschapsvergiftiging, de nabloedingen, zenuwbeschadigingen en de borstvoeding die ik nog geef hebben me als het ware helemaal opgevreten. Tel daarbij op dat ik alles bij elkaar bijna een half jaar hoofdzakelijk plat gelegen heb en dan is de uitkomst dat het herstel veel en veel langzamer gaat dan dat ik verwacht – en gehoopt – had!

Maar oh wat is het dit toch allemaal waard geweest want Loet is zo’n kanjer! Als zij een keer naar je lacht dan vergeet je even alle pijn en ongemakken. Ze doet het zo goed! We hadden laatst weer controle bij de kinderarts en hij zei letterlijk dat ze het fantastisch doet. Natuurlijk is ze nog steeds achter qua lengte en gewicht, maar het is zo’n vrolijk lief meisje! Ze is heel ontspannen en tevreden, lacht veel en begint al heerlijk te brabbelen. Ik hoop van harte dat ze het zo goed zal blijven doen, maar daar ga ik wel vanuit. Ze heeft zelfs haar eerste hapjes al op! De verwachte stappen van het welbekende ‘Oei-ik-groei-boek’ zal ze wellicht niet helemaal volgen en soms zit je toch nog wel met wat vragen omtrent een prematuur kindje. Wanneer moet je nu wel of niet de leeftijd corrigeren? En in Loet haar geval: moet je dan de leeftijd corrigeren met het aantal weken zwangerschap of het aantal weken qua geboortegewicht (gezien haar groeiachterstand)? Je krijgt hier veel verschillende antwoorden op maar wij zijn er eerlijk gezegd niet zo heel veel mee bezig. Ze doet het fantastisch en daar gaat het om! We beseffen ons maar al te goed hoeveel geluk we hebben gehad met deze afloop van de zwangerschap en daar zijn we zo ontzettend blij mee!

Wat ik wel merk is dat ik zelf stiekem nog wel eens bezig ben met haar lage geboortegewicht. Het voelt toch niet prettig dat je weet dat je kindje zo heeft moeten vechten in jouw buik. En ik weet wel dat er niets is wat je had kunnen doen om de zwangerschapsvergiftiging te kunnen voorkomen, maar ik merk wel dat ik sindsdien heel erg let op het geboortegewicht van andere baby’tjes. Voor mijn aantal weken zwangerschap had Loet toch wel echt een flinke groeiachterstand en nog altijd kijk ik op de site van de stichting Earlybirds of er een ander babytje is die voor hetzelfde aantal weken misschien een nog lager gewicht had. Geen idee waarom want wat schiet je er mee op als dat zo zou zijn, maar stiekem let ik daar toch op als ik weer eens door mijn Facebook nieuwsoverzicht zit te scrollen en er weer een nieuw verhaal op de Earlybirdspagina staat. Gek  misschien, maar ach.. ik denk dat veel mama’s van premature kindjes er op een bepaalde manier nog vaak mee bezig zijn!

Toch overheerst er vooral een fijn gevoel als ik terug kijk op deze hele periode. Want met Loet gaat het super en met mij komt het ook wel weer goed! En wat kan ik genieten van Loet en Pat samen. Die twee zijn zo gek op elkaar! En soms was het moeilijk maar ik ben Pat zo dankbaar dat hij al die maanden met zoveel liefde voor zijn meisjes gezorgd heeft. Pat heeft nog maanden lang zorgverlof gehad en is sinds het nieuwe jaar weer volledig aan het werk. Inmiddels kan ik alleen voor Loet zorgen maar de oude ben ik nog lang niet. Ik ben nog steeds afhankelijk van anderen (kan met deze medicijnen bijvoorbeeld geen auto rijden) en mijn conditie is nog steeds ver te zoeken. Eigenlijk heb ik de hele dag het gevoel dat ik eigenlijk zou moeten slapen, hoewel ik tegelijkertijd het liefst van alles zou willen doen. Soms vind ik het moeilijk om mensen te zeggen dat ik nog steeds thuis zit en niet veel kan. Ik zou het liefst weer willen werken, zelf weer boodschappen kunnen doen, een feestje mee kunnen pakken en zelf met Loet op pad willen gaan. Ik heb het idee dat ik snel moet herstellen, dat het vreemd is dat ik na een half jaar nog steeds niet kan werken of bij iemand op visite kan gaan. Als mensen hier op visite komen zullen ze weinig aan me merken. Dan klets ik wel even gezellig en zorg ik echt wel dat ik er gewoon uit zie. Dat vind ik dan ook echt fijn maar naderhand ben ik vaak weer helemaal op. En soms leg ik mezelf dan druk op.. mensen zien niets aan mij, wat zullen ze wel niet denken als ik nu moet zeggen dat ik ergens niet bij kan zijn omdat ik mezelf nog steeds niet goed voel. Of wanneer ik weer een gepland bezoekje af moet zeggen omdat ik teveel gedaan heb en inmiddels weer met een migraine aanval op bed lig (want die komen de laatste tijd helaas weer heel vaak terug)? Soms heb ik daar moeite mee en wil ik meer doen dan dat ik kan.. maar toch ga ik proberen om goed op mijn eigen grenzen te letten en de tijd te nemen voor mijn herstel die mijn lichaam blijkbaar nodig heeft. Al duurt het soms langer dan ik graag zou willen.

marlijne ziekenhuis prematuur kraamtijd MAMA to the max

Maar ondertussen geniet ik toch wel hoor! Dat kan ook niet anders met zo’n geweldige baby en lieve vent! Ik ben Pat eeuwig dankbaar voor hoe goed hij voor zijn meisjes gezorgd heeft, want voor hem was het ook niet altijd makkelijk. Dankzij alles wat er gebeurd is weet ik helemaal zeker dat ik met Pat wil trouwen… want, jazeker, de bruiloft is ook nog op komst dit jaar! En ook daar zijn Loet en ik soms samen mee bezig (of ja.. ik ben er mee bezig en Loet ligt bij me, maar vooruit…). Maanden geleden riep ik dat ik er alles aan zou doen om hersteld te zijn voor de carnaval (want ik ben een carnavalster in hart en nieren en ik vind het dan ook vreselijk dat ik de carnaval dit jaar zal moeten missen), maar inmiddels is mijn doel om in ieder geval met ons huwelijk in Juli dit jaar weer helemaal de oude te zijn zodat ik dan volop kan feesten!! En wat zullen we genieten die dag!

Inmiddels ben ik begonnen met het afbouwen van de medicijnen. Hopelijk zijn mijn zenuwen inderdaad hersteld en kan ik vol gas gaan werken aan mijn conditie en herstel zodat ik in mijn toekomstige blogs kan gaan schrijven over alle leuke avonturen die Loet en ik ongetwijfeld zullen gaan beleven. Ik heb er zin in!!

 

Liefs, Marlijne!

 

P.S. Nieuwsgierig geworden naar mijn fotoblog op Instagram? Je kunt ons volgen via @love.laugh.loet

Marlijne

Wat tof dat jullie mijn blog lezen! Ik ben Marlijne, 29 jaar en gek op: genieten, gezelligheid, de liefde, uitdagingen, styling & fotografie, Carnaval en sinds kort mama zijn van onze fantastische dochter Loet! Geboren in het altijd gezellige Brabant, maar na mijn studie gewoond en gewerkt in Barcelona, Haarlem en Frankfurt. De liefde heeft mij teruggebracht naar Nederland en inmiddels woon ik in Tilburg, heb ik een leuke marketing job bij Philips en ben ik getrouwd met de allerleukste! Graag wil ik de avonturen die ik tijdens en na mijn zwangerschap beleefd heb — en ongetwijfeld nog zal gaan beleven — met jullie delen. Zin in!!

41 Reacties op “
Ziekenhuis uit; nu begint het pas echt!

  1. Wat een zware tijd hebben jullie (gehad)!
    Bijzonder je verhaal te lezen. Kan me er enigszins in verplaatsen. Soortgelijke, minder heftige, ervaring.

    Voor wat betreft het leeftijd corrigeren bij prematuur, bij onze zoon corrigeerde ze altijd vanaf de uitgerekende datum, niey vanaf het gewicht. Tot 12 maanden op nacontrole geweest op de kinderafdeling. Nu prematuur af, leeftijd wordt niet meer gecorrigeerd! 🙂

    Als ik iets geleerd heb uit mijn beide zwangerschappen en bevallingen is dat niets vanzelfsprekend is, maar dat hoop doet leven! Een positieve instelling en altijd een lichtpunt zien helpt enorm!! En geluk zit in de kleine dingen!

  2. Marlijne,

    Heftig om dit te lezen. Maar ook heel dubbel…. Loet die het zo goed doet en jij waar het maar niet mee opschiet. Superveel sterkte en succes en ik hoop echt dat jullie Juli gaan halen. Toi toi. Guus

  3. Lieve, lieve Marlijne… Elke keer kijk ik weer uit naar je blog. Wat heerlijk kan he schrijven over lieve Loet en Pat en hoewel ik af en toe via Pat hoor hoe het gaat, is het lezen van je blog zo’n leuke bezigheid!
    Nu het jullie war beter gaat, kom ik graag snel een keertje knuffelen met Loet!
    Tot snel, liefs Marieke

    • Hi Marieke! Wat een ontzettend lieve reactie, bedankt! Leuk om je te ontmoeten wanneer je een keer naar Loet komt kijken!! Liefs!!

    • Dat zijn we zeker en wat mogen Loet en ik in onze handjes klappen met jou! Bedankt voor alles wat je voor ons doet liefste papa van de wereld! Dikke kus! Love you!!

  4. Wauw lieverd, weer mooi geschreven en wat hebben jullie toch weer veel meegemaakt!
    Ik ben super trots op je doorzettingsvermogen, optimisme, en dat je mijn vriendinnetje bent! En groot gelijk dat je echt goed je grenzen gaat aangeven 🙂
    Wij zien graag allemaal een blije en fitte Marlijne!! Liefs, X!

  5. Je hebt je roeping gemist, wat een schrijfster is die Marlijne.
    Van het begin tot het eind zit je in het verhaal, het pakt je, en het doet wat met je.
    Jouw zinnetje was steeds, het komt allemaal goed, en ik denk dat mede daardoor het jullie gelukt is om met zijn drieën dit alles zover te brengen en vol te houden.
    Geniet met volle teugen van elkaar. En alle goeds voor jullie…
    ?. ?. ?. Xxx

  6. Dikke kussen voor jou en je gezin! Wat een kanjers zijn jullie. Carnaval heeft jou trouwens ook gemist, het was echt niet hetzelfde zonder jou! Dat 3-dubbel-inhalen waar Guido het over heeft klinkt als muziek in de oren 🙂 XX

  7. Wacht maar! Als je dadelijk weer helemaal herstelt bent, wordt t allemaal 3dubbel ingehaald!! Dát worden pas mooie tijden!!!

  8. Dag Marlijne,
    Erg mooi verhaal hoewel de ervaringen natuurlijk niet horen bij de geboorte van jullie Loetje. Op het werk denken en praten we ook vaak over jullie. Het is daarom goed om te lezen dat het al iets beter met je gaat en dat je zoveel fijne mensen om je heen hebt. Ik hoop je weer snel volledig hersteld zult zijn en we je weer op het werk te mogen zien. Tot dan geniet van jullie kleine wondertje.
    Jan

    • Hi Jan! Wat ontzettend leuk dat je op mijn blog reageert. Hoe is het met je? Lief dat jullie op het werk aan ons denken, zodra het kan kom ik Loet een keer laten zien op het werk en ik hoop snel weer aan het werk te zijn! Groetjes aan iedereen!! Liefs!

  9. Een geweldige openbaring van al je lief en leed. Gelukkig helpt dit jezelf ook schrijf je. Hou vol en neem je herstelmomenten voor je zelf. Carnaval, en dat is het nu ik reageer, komt volgend jaar weer terug dus dan kun je je gang gaan. Opa en oma passen wel op 5 dagen lang. En Loet doet het goed lezen we en zagen we vanmiddag. Een schatje… Een goed en gezond vervolg wensen we jullie toe.

    • Heel erg bedankt voor jullie lieve reactie! Was fijn jullie even gezien te hebben afgelopen zondag en heel veel sterkte voor jullie! Dikke knuffel ook van Loet!!

  10. Wat hebben jullie al veel meegemaakt, maar wat fijn dat je dit zo mooi van je af kunt schrijven.
    Ja alles komt goed zodat jullie fijn kunnen genieten .

    Liefs Ans

  11. Lieve Marlijne , weer mooi geschreven !!
    Gelukkig gaat het wat beter met jou zodat je toch al weer wat meer kunt genieten samen met Patrick en Loet !! Jammer dat je nog geen carnaval kan vieren maar dat ga je volgend jaar weer fijn doen met Patrick en Loet mag vast ook eventjes mee ! We gaan dan een mooie outfit voor haar maken .Doe het nog maar rustig aan zodat je weer helemaal kunt herstellen en volop kan gaan genieten van de mooie dingen die jullie dit jaar nog gaan beleven .
    Wij kijken weer uit naar je volgende blog !

    Liefs voor jullie drietjes !!

    papa en mama

    • Heel erg bedankt lieve papa en mama! Ook voor alle hulp de laatste tijd en natuurlijk ook de mooie kleertjes en spulletjes die je voor Loet maakt! Loet krijgt volgend jaar de allerleukste outfit van de hele carnaval, dat kan niet missen!! Nu al zin in! Dikke kus!!

  12. Again…wat een power hebben jullie! Je gaat er prachtig uit zien op jullie wedding. Wat een mooi doel om dan weer fit te kunnen zijn. Ondertussen lekker genieten van Loet! Liefs!

  13. Lieve Marlijne wat een mooi stuk weer. Op veel fronten heel herkenbaar voor ons. Alleen dan omgekeerd. Bij ons hadden de kindjes het zwaar en liep ik alweer volop rond. Nu 9 jaar later zijn er nog steeds zorgen. Maar ik denk dat dat altijd zal blijven zolang je moeder bent ?
    Ik kijk uit naar je volgende blog

    • Ha Valeska! Bedankt voor je super lieve reactie! Thanks! Dat lijkt me vele malen erger als het je kindjes zijn waar het niet goed mee gaat. En die zorgen.. dat kan ik me helemaal voorstellen 😉 Liefs! Xx

  14. Met het feest waar jij als geen ander dol op bent CARNAVAL,bij ons voor de deur hebben wij je derde blog gelezen.
    Opnieuw geboeid en gefascineerd door te herbeleven wat jij/jullie allemaal hebben doorgemaakt.
    Het respect wat wij al in grote mate hadden is opnieuw gegroeid en is amper te bevatten.
    Lieve schat volgend jaar passen we 5 dagen op en kunnen jullie lekker gaan carnavallen en dan lezen we vast en zeker in jou blog Hoe het Loet en papa en mama is vergaan.
    Hele dikke knuffel van oma Corrie en opa Frans.

    • Ah… wat super lief van jullie! Heel erg bedankt lieve opa en oma van Loet! En nogmaals.. bedankt voor al jullie hulp en steun! Liefs! Xxx

  15. Wat zijn jullie toch sterk alle drie en samen als gezin! Zo mooi om te zien hoe positief jullie blijven. Gelukkig gaat het telkens weer wat beter! Én goed geschreven weer 🙂 XX

  16. Wow Marlijne, wat een rollercoaster! En wat boks je je er stoer doorheen. Ik lees niet alleen over een little fighter (wat een plaaatje!!) maar ook over twee big fighters! Ontroerend om te lezen, keep up the good spirit. Dikke knuffel.

  17. Een dikke zoen voor de allerliefste mama, haar zorgzame vent, en die kleine meid! Wat zijn jullie sterk samen! #dreamteam! ?

Laat een antwoord achter aan lenny Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!