Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Een ongeluk zit in een klein hoekje


21 november 2015


‘Clumsy is my middle name’ of dat had het eigenlijk best wel kunnen zijn. Ik heb altijd een flinke dosis onhandigheid in mijn lijf gehad. Als klein meisje struikelde ik bijvoorbeeld al over de kleinste dingen: van een losliggend takje of blaadje tot over mijn eigen voeten. Inmiddels ben ik gelukkig heel wat stabieler en ben ik daarin een hoop van mijn onbalans ontgroeid, maar toch hebben mijn benen soms nogal een eigen willetje.  Stootgevaar of een keer de laatste treden van de trap af vallen: dat soort momenten zijn er nog wel. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de tafel en muren gewoon pootjes hebben en dat dát de oorzaak is van de spaarzame bots momenten. Ja dat klinkt een stuk beter.

Tijdens mijn zwangerschap is het vrij goed gegaan met mijn balans. Soms was de hoek van de tafel iets dichterbij dan ik eigenlijk dacht, maar daar bleef het ook wel bij. Toen Justin was geboren maakte ik mij ook eigenlijk geen zorgen, alles ging voorspoedig. Totdat ik dagelijks met hem de trap op en afliep. Elke keer voorzichtig want de gedachte schoot door mijn hoofd: ik zou maar samen met hem de trap afkletteren. Een angstig moment en ik stopte het maar snel weg. Na een paar weken liep ik achter mijn partner de trap af met Justin in mijn armen en zei ik nog: “ik denk elke keer ‘als we maar niet vallen’” en we maakten ons er met een grapje vanaf.

Trap
Justin was onlangs 6 weken oud en ik haalde hem boven uit zijn bedje. Samen liepen we weer de trap af en halverwege voelde ik iets misgaan. Ik had Justin stevig vast op mijn linkerarm en met mijn rechterhand hield ik de leuning vast, maar mijn voeten: daar ging wat mis. De paniek sloeg compleet toe. Ik roetsjte naar beneden maar het voelde alsof alles opeens in slow motion ging. Ik voelde mijn voeten wegglijden. Compleet in bananenschil-glij-stijl voelde ik dat mijn voeten onder mij vandaan werden geveegd en dat ik achterover begon te vallen. Uit oerinstinct, of eigenlijk moederinstinct, trok ik Justin stevig tegen mij aan en probeerde hem boven en voor mij te houden, zodat hij in ieder geval niet onder mij terecht zou komen. Mijn rug en billen raakten iedere traptrede en mijn rechterarm schraapte langs de muur. Uiteindelijk belandde ik onderaan de trap met mijn benen onder de kinderwagen die daar geparkeerd stond. Alles deed zo veel pijn! Ik keek opzij en slaakte een zucht van verlichting: Justin keek mij geschrokken aan maar leek ongedeerd. Ik heb mijzelf overeind kunnen krijgen en hem, mijn kleine tere mannetje, eerst goed onderzocht: alles perfect in orde. Hij begon zelf alweer te lachen. Toen ik daarna aan mijzelf toekwam ontdekte ik flink wat schaafplekken en een compleet beurse bil. Mogelijk met een gekneusd stuitje. Maar hé, mijn kind was oké dus wat kon mij het schelen hoe ik eraan toe was.

Slofjes
Eenmaal van de schrik bekomen sloeg een mix van angst en schaamte in als een bom. Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren? Hoe stom was ik wel niet? Wat voor blikken zou ik krijgen als mijn vriend thuiskwam? En wat zou de rest wel niet zeggen? Wat een kluns ben ik toch! Ja het was een ongeluk, maar ik ben notabene zijn moeder, wat zegt dit over mij? Toen ik echter weer de rust over mij heen kreeg kon ik alles weer relativeren. Een ongeluk zit nou eenmaal in een klein hoekje. Op sommige situaties heb je wel invloed en op sommige niet. Het is anders wanneer je kind al wat groter is en zelf een keer van een speeltoestel valt of zich schaaft bij het klimmen in bomen. Ik heb het mijzelf even flink kwalijk genomen omdat dit mijn verantwoordelijkheid was. Mijn fout. Mijn schuld. Uiteindelijk kon ik het prima van mij afzetten. Toen ik het aan mijn vriend en familie vertelde dacht ik eerst vooral veroordelende blikken te zien, maar ik denk dat dit toch vooral eerste schrik was, want uiteindelijk waren de reacties geruststellend en bemoedigend. Want bovenal was Justin helemaal in orde door de reflexen als moeder.

Iedere trapwandeling gaat nu natuurlijk met de meeste concentratie en voorzichtigheid. Ik heb standaard schoenen of sloffen met antislip aan. Dat had ik altijd eigenlijk, maar net die ene keer liep ik natuurlijk op mijn sokken. Ik zorg dat ik altijd de leuning vast heb en dat ik voet voor voet stevig neerzet. Dit zal mij niet nog een keer gebeuren. Een ongeluk zit in een klein hoekje dus ik ben vast niet de enige die een keer met kind en al een glijpartij, val of ongeluk heeft gehad. Laat je jouw verhaal in een reactie achter?

Om af te sluiten met een leuke noot: in mijn vorige blog schreef ik al dat ik de newborn shoot van mijn zoon zelf had gedaan als fotograaf zijnde. Na de sneakpeak in de vorige blog kan ik nu een aantal resultaten laten zien hieronder. Benieuwd naar meer? Kijk vooral even op de pagina van Pure & Beloved.

Fotoshoot

 

Woonverzekering Image Banner 300 x 250

Kim Buckard

Kim, 27 jaar en de trotse en kersverse mama van onze prachtige en stoere zoon Justin. Inmiddels ruim 11 jaar samen met Joran en onze hond Kyra maakt ons compleet. Ik werk als zelfstandig fotografe en fotografeer voornamelijk via mijn ‘Pure & Beloved’ concept: zwangeren, newborns, moeders & kids en meer (www.purebeloved.nl) maar werk daarnaast ook voor mode en bedrijven. In mijn blogs zal ik het gaan hebben over alle ontdekkingen die ik doe als kersverse mama. De nieuwe dingen die ik tegenkom met mijn kind, de fijnste items die wij gebruiken, de ontwikkeling tussen baby en huisdier maar natuurlijk ook het feit dat mijn mama-zijn een prachtig raakvlak heeft met mijn werk: ik kan mij als werkende mama namelijk constant bezig houden met de heerlijke momenten voor moeders en kids met daarbij natuurlijk de meest tedere en fijne fotomomenten.

3 Reacties op “
Een ongeluk zit in een klein hoekje

  1. Hier nog zo’n kluns hoor! Met de eerste woonden we het eerste jaar in een flat. Geen trap gevaar in huis. Na een jaar verhuist dus erg wennen aan de trap! Tijdens de zwangerschap bracht ik mijn zoon naar beneden en liep snel nog naar boven om wat te halen… je raad het al. Ik viel van de trap met dikke buik. Ook alle kanten op gedraaid om de buik te besparen. Wel een gekneusd stuitje waar ik tijdens de bevalling en nu nog maanden later flink last van heb. Stoot trouwens met de maxi cosi ook overal tegen aan.. mijn zoontje denkt af en toe vast dat ie in een botsautootje zit…

  2. Ja op 23 september bevallen Simone! En dankjewel 😉 Inderdaad enorme schrik maar gelukkig blijk ik niet de enige te zijn: veel reacties van herkenning ook op facebook! X

  3. Ah Kim, jeetje wat een schrik! En zou toch gek zijn als iemand jou daarom veroordeelde lijkt me, maar inderdaad een ongeluk zit in een klein hoekje en wat een prachtige foto’s van Justin. Ik wist niet dat je al bevallen was… :)Dus toch nog gefeliciteerd! Grappig om zo nog een beetje te volgen wat je allemaal doet.

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!