Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Negen maanden lang overgeven


10 december 2015


<

Mijn zwangerschap was niet een van de makkelijkste, eigenlijk kan ik het wel een regelrechte hel noemen. Ik heb negen maanden lang overgegeven, soms alleen al door de geur van eten. Uiteten durfde ik niet meer nadat ik in de La Place moest overgeven. Daarnaast had ik er geen eens energie meer voor.

Hyperemesis gravidarum (HG) is een ernstige vorm van zwangerschapsmisselijkheid. Er is sprake van  een bijna constante misselijkheid en overgeven. In een aantal gevallen met ondervoeding en uitdroging als gevolg, waardoor het lichaam van de zwangere zichzelf gaat vergiftigen. Vaak moeten vrouwen met HG opgenomen worden in het ziekenhuis. Je krijgt dan veelal een infuus met een zoutoplossing en natrium om de uitdroging tegen te gaan.

Ik dacht dat het normaal was dat ik minimaal vijf keer op een dag overgaf

Rondom Hyperemesis gravidarum is veel onbegrip. Daarom wil ik er een blog aan wijden. Want dat een beetje misselijkheid en overgeven erbij hoort is menig keer tegen mij gezegd, ook door artsen en verloskundigen. Op een gegeven moment dacht ik dat ik me aanstelde, dat het normaal was dat ik minimaal vijf keer op een dag overgaf. Daar zijn de nachten nog niet eens bij opgeteld.

Geen seconde heb ik van mijn zwangerschap genoten. Na week 20 werd het overgeven steeds erger. Avondeten deed ik met een emmer naast me, omdat ik het toilet niet haalde als ik misselijkheid voelde opkomen. Ik kon echt amper iets eten of het kwam er al weer uit. Goed bedoelde adviezen zoals het eten van kleine porties, het drinken van kamillethee en medicatie vlogen me om de oren. Het hielp allemaal niets tot mijn grote frustratie. Uiteindelijk ben ik ermee gestopt om mensen uit te leggen dat het niet werkte.

Pregnancy

Op een gegeven moment rond week 25, werd het zo erg dat ik ’s nachts bloed begon over te geven. Mijn moeder heeft toen de huisartsenpost gebeld, die niet wisten wat ze ermee aan moesten en adviseerden de verloskundige te bellen. Zij is uiteindelijk gekomen, maar wist ook niet wat ze er mee moest. Ze zei dat het vast lag aan iets wat ik had gegeten. De volgende ochtend had ik een afspraak staan bij een andere verloskundige van de verloskundige praktijk waar ik liep. Zij schrok zo erg van mijn verhaal van die nacht en hoe ik er op dat moment uitzag (grote zwarte wallen en lijkbleek) dat zij gelijk het ziekenhuis heeft gebeld, waar ik gelijk ben opgenomen.

Nadat ik bijna twee weken in het ziekenhuis had gelegen, ging ik ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Ik was zo beroerd dat ik niet meer van de bank af kon komen. Ik had geen energie en alles deed pijn. M’n spieren verkrampte om de haverklap doordat mijn kalium gehalte te laag was. Overal waar ik ging had ik een zakje mee.

Ik moest door de HG bijna wekelijks bij de klinisch verloskundige (in het ziekenhuis) of de gynaecoloog op controle. Elke keer had ik weer een andere verloskundige. Elke keer moest ik weer opnieuw mijn verhaal uitleggen en dat ik nog steeds aan het overgeven was. En elke keer kreeg ik weer het zelfde onbegrip dat dit na week 20 nog steeds zo heftig was.

Zwanger

De laatste loodjes waren het zwaarste. Uiteindelijk hebben ze besloten om mijn bevalling te gaan inleiden. Omdat ik steeds minder binnen hield qua voeding en drinken.Tijdens elke wee moest ik overgeven. Ik voelde me zo hulpeloos met alle pijn en snoeren aan mijn lichaam.

Gelukkig was mijn gynaecoloog wel bekend met Hyperemesis Gravidarum en erkent zij het als ziekte. Toen zij mij vertelde dat zodra mijn kindje eruit was, ik gewoon weer alles kon eten en me niet meer zo beroerd zou voelen, geloofde ik dit niet. Ik had nooit verwacht dat dat echt waar zou zijn. Maar ze had gelijk. In de dagen erna ging het steeds beter en na 3 dagen kon ik weer alles eten. Niet de normaal aanbevolen hoeveelheden, mijn maag was gekrompen door de maanden van ondervoeding.

Mijn buik was een week na mijn zwangerschap weer plat

Dat ik er een onwijs lief meisje voor terug heb gekregen, maakt veel goed. Maar zo ziek zijn laat echt zijn sporen na. Vaak krijg ik een opmerking over mijn buik, die een week na mijn zwangerschap weer plat was. Je zou denken dat ik er blij mee zou zijn, maar men beseft niet dat ik er negen maanden lang, dag en nacht ‘voor heb moeten overgeven’. En nu heeft het nog zijn nasleep, ik heb moeite met het eten van bepaalde dingen omdat ik bang ben er weer van te moeten overgeven.

Juliette

Mama van mijn dochtertje Beaudine Charlotte. Ik ging van (onbezorgde) feestende student naar single mama. Naast mijn verhalen op MAMA to the Max, heb ik ook een eigen blog Lief Klein Geluk - liefkleingeluk.nl

8 Reacties op “
Negen maanden lang overgeven

  1. Huer hetzelfde. In de eerste 6 weken was ik al bijna 16 kilo afgevallen. Heb totaal 3 keer in het ziekenhuis gelegen met complete uitdroging. Zelfs even een neussone gehad. Gelukkig had ik een hele lieve em begripvolle verloskundige en wisten ze hier in het ziekenhuis heel goed hoe ze er mee om moesten gaan.

    • Wat vervelend, maar ik ben blij om te horen dat jij mensen in de medische wereld had die je niet in de steek liet.
      Liefs

  2. Jeetje heftig verhaal! En al helemaal als alleenstaande moeder! Ik zelf ben ook mijn gehele zwangerschap misselijk geweest met regelmatig overgeven maar heb gelukkig nooit in het ziekenhuis hoeven liggen. Je wordt gek van die goedbedoelde adviezen en dat mensen denken dat je misselijk sowieso verdwijnt na het eerste trimester. Gelukkig was mijn vriend heel lief en zorgzaam en vond het niet erg dat zijn met liefde bereide maaltijd regelmatig in de emmer terecht kwamen. En bizar ook hoe snel die misselijkheid na de bevalling dan verdwenen is. Een verademing! Tijdens de zwangerschap merkte ik door het “verlammende effect” van de misselijkheid dat ik begon te twijfelen aan mijzelf (als moeder) Gelukkig verdwenen die twijfels meteen na de bevalling door de relatieve fitheid.

    • Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet denk dat het heftiger is als alleenstaande moeder. In ieder geval niet voor mij 🙂 Gezien ik al mijn hele zwangerschap eigenlijk alleen was, weet ik niet hoe de situatie anders zou zijn geweest.
      Wat fijn dat je vriend zo goed voor je heeft gezorgd, dat is iets wat je zo goed kan gebruiken als je je zo beroert voelt. Ik had gelukkig mijn lieve moeder.
      Ik ben blij dat jij ook je zelf verzekerdheid terug hebt gevonden!
      Liefs

  3. Bij ons zit HG in de familie. Mijn moeder en mijn zus zijn er flink ziek van geweest en helaas ontkwam is er ook niet aan tijdens mijn zwangerschap.
    Maar ik schrik als ik lees hoe erg jij het hebt gehad. Ik heb wel 2x in het ziekenhuis gelegen maar na 20 weken, kon ik kleine beetjes eten weer binnen houden. Het geen wat mij weer op de been heeft geholpen was een infuus met vitamine B12 en later elke week een injectie.
    Fijn dat je jouw verhaal wilde delen, want ook in mijn omgeving werd er wisselend op gereageerd.
    Ik hoop dat je nu lekker van je meisje kan genieten!

    • Wat vervelend dat het in de familie zit. Wel fijn dat jij na 20 weken weer kleinere beetjes eten binnen kon houden zeg!
      Vervelend he die wisselende reacties. Ik werd er niet goed van. Alle goed bedoelde tip en adviezen die niks hielpen. Heel lief, maar als je bijna dagelijks dezelfde krijgt, begint het vervelend te worden.
      Ik maak me er echt hard voor dat dit medisch erkent gaat worden. Want wat voelde ik me hulpeloos als een arts of verloskundige tegen me zei dat ik me aanstelde.
      Liefs

Laat een antwoord achter aan Carine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!