Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

MOON’S LIFESTORY: Adoptie van zoontje Dax, Deel 2


13 mei 2015


<

In een vijfdelige blogserie vertelt Moon Beijer (40) over de adoptie van haar zoontje Dax. Vanaf het moment dat je besluit te willen adopteren kom je in een enorm heftig traject terecht. Vorige week deelden we al het eerste deel van Moon, lees het hier. Moon neemt ons mee vanaf die eerste dag. Vandaag deel II van de serie: Adopteren, is dat nou echt zo’n intensieve reis? Lees snel verder!

 

Facetune

 

Het lange wachten ging beginnen. We stonden op de wachtlijst maar we wisten dus absoluut niet hoe snel dat zou gaan. Ze nemen geen contact met je op om af en toe eens door te geven hoe ver je gestegen bent op de lijst. Je moet zelf in de gaten houden waar je staat. Dat is ook wel begrijpelijk want er zijn zoveel mensen die willen adopteren en er zijn steeds minder adoptiekindjes beschikbaar. Dat had ik eerder al verteld he, steeds minder landen doen mee aan adopties. Steeds meer landen nemen het beleid over om ernaar te streven zoveel mogelijk kindjes in eigen land te plaatsen en te laten opgroeien. En wachten is niet mijn sterkste punt dus we werden flink op de proef gesteld.

 

Eerst even iets meer over het land dat we gekozen hadden: Ethiopië. Het was een enorme gevoelskwestie. We hebben gekeken naar een land waarbij we een gevoel hadden met de cultuur want wij wilden ook echt in de opvoeding die cultuur meedragen en het kind leren dat hij oorspronkelijk uit Ethiopië komt. Maar ook de wachttijd. Haïti bijvoorbeeld vonden wij ook een heel mooi land maar de wachttijden werden daar alsmaar langer en op een gegeven moment wil je gewoon dat je een kindje krijgt. Dus dan maakt het je op een gegeven moment niet meer zoveel uit welk land het wordt. In Ethiopië was de wachtlijst relatief kort tegenover de andere landen, dus dat was ook een reden in de overweging.

 

Ons adoptiebureau was aangesloten bij twee weeshuizen in Addis Abeba, de hoofdstad van Ethiopië. Namelijk Amba en Toukoul.

Je krijgt alleen wat foto’s te zien, hier en daar een filmpje, ze hebben niet eens een eigen website. We hebben in eerste instantie gekozen voor Tukul, het grotere weeshuis. Omdat het een snellere doorstroom had. We hebben gewoon gedacht; het zijn allebei prima weeshuizen, maar Tukul is groter en dus zal het daar wel sneller gaan, dus Tukul. Later bleek dat Tukul grote stappen aan het maken was om alle kindjes te plaatsen in eigen land. Ze wilden naar binnenlandse adopties. Door twijfel over hun functioneren zijn mensen van de directie van Toukoul ontslagen.

 

We werden dus wel lichtelijk gek. We hebben weet ik hoe lang op nummer twee gestaan, maar dat veranderde absoluut niet, terwijl we wel zagen dat de mensen op de lijst van het kleinere weeshuis Amba allemaal doorschoven op de lijst. Daar kwamen maar steeds toewijzingen en bij ons gebeurde helemaal niks. We wisten niet wat we moesten doen. We dachten steeds; we hebben nu eenmaal de keuze gemaakt en we staan al op nummer twee dus we moeten maar even helemaal niks doen. Op een gegeven moment heeft het adoptiebureau tegen ons gezegd dat het heel lang zou gaan duren en in overleg met het kleinere weeshuis hebben ze toen kunnen regelen dat iedereen die op de wachtlijst van Tukul stond naar de wachtlijst van Amba mocht. Weliswaar niet meer op nummer twee dus we gingen wat plaatsen terug, dat was ook weer een enorme onzekerheid en teleurstelling, maar er was in ieder geval een doorstroom bij Amba.

 

We mochten niet kiezen voor geslacht, wel mag je kiezen voor leeftijd en of het een ‘special need’ kindje mag zijn. Wij hebben toen aangegeven dat we graag een kindje tussen de 0 en 2 jaar wilden, vooral ook omdat Gerben nog nooit een baby’tje had meegemaakt dus dat wilden we hem ook graag gunnen. Wat betreft een ‘special need ‘ kindje vonden we het absoluut geen probleem als het kindje 8 of 9 vingertjes had, maar een kindje dat veel medische hulp nodig had, vonden we toch wel heftig. Na veel wikken en wegen hebben we dan toch nee gezegd. Mijn zusje heeft een gehandicapt kindje en wij hebben de molen gezien van ziekenhuis in ziekenhuis uit. Tuurlijk ging deze keuze gepaard met een dubbel gevoel.

We stonden vijf jaar op de wachtlijst toen we op een dag een telefoontje kregen……..

Een paar dagen voor 5 december werden we gebeld, jullie mogen naar Geel komen (waar het adoptiebureau is gevestigd) en dan krijgen jullie het dossier. Ja, dat was een moment, dat is ongelofelijk. Dat heb ik vaker proberen uit te leggen aan mensen maar ik kan niet beschrijven wat ik toen voelde. Ik zeg maar altijd zo; het zijn allemaal mijlpalen in de zwangerschap die je bereikt. Dit was weer zo’n mijlpaal. Het is net zoals zwangere vrouwen een twintigweken echo hebben, zo was dit ons momentje.

En toen was het zover……op 5 december kregen we het dossier, in eerste instantie zonder foto’s. Het dossier gaf informatie over de achtergrond van het kindje, medische informatie en het geslacht. Op het moment dat je dan beslist ‘ja dit kindje willen wij graag adopteren’, dan krijg je de foto te zien. We waren in de zevende hemel en op slag verliefd.

 

toen ze eerste keer foto kregen te zien

 

We kregen toen het advies er twee dagen goed over na te denken maar we zeiden meteen hier hoeven we niet over na te denken. Dit is ons kindje. We kregen ook de naam te horen: Dechasa, een jongetje en hij was net nog geen twee.

Ook was hij medisch geheel in orde. Zijn vader was niet bekend. Zijn moeder heeft hem ten vondeling gelegd toen hij zes maanden was. Ze zeiden dat de moeder geestelijk gestoord was. Na uiteindelijk veel doorgevraagd te hebben bleek dat ze dat heel vaak zeggen als iemand aids heeft. Dus waarschijnlijk heeft ze ter bescherming van haar zoon hem ten vondeling gelegd. Maar we hebben haar naam, we weten waar hij ten vondeling is gelegd en we weten wie hem gevonden heeft. Wat wij gehoord hebben is dat hij toen naar het weeshuis is gebracht. Hij is eerst naar een weeshuis gegaan waar kindjes naartoe gegaan waar ze blijven tot hun achttiende. Dat moest omdat hij op papier nog een moeder had en zijn moeder nergens had geschreven dat ze haar kindje afstond ter adoptie. Door dit alles kon hij in eerste instantie dus niet naar een weeshuis waar kindjes geadopteerd worden. Ze hebben eerst heel wat wegen moeten bewandelen om uit te sluiten dat de moeder zich nog ging melden. Zo hebben ze het in de krant gezet, een politieonderzoek gedaan en de familie gevraagd. Ze hebben er dus alles aan gedaan te achterhalen waar de moeder is. Maar waar het op neer komt is dat de moeder niet gevonden heeft willen worden, als ze nog leeft. Ze heeft waarschijnlijk gedacht mijn kindje is beter af bij anderen. Ik ben allang blij dat we wat gegevens hebben zodat als Dax groter is en hij zijn achtergrond wilt leren kennen wij hem daar bij kunnen helpen en alle gegevens kunnen geven over waar hij moet zijn.

 

En dan loop je naar buiten met de tranen in de ogen… we hebben meteen onze familie gebeld “we krijgen een zoon” .

 

Moon, dankjewel voor je openhartigheid. Met veel plezier heb ik weer aan je lippen gehangen. Door jou krijgen we een eerlijk en duidelijk beeld van wat er allemaal komt kijken bij een adoptie. Ik verheug me al op deel III waar we gaan meemaken dat jullie voor de eerste keer naar Ethiopië gaan om jullie zoon te ontmoeten.

 

Wat vinden jullie van Moon’s verhaal? Zelf ook in een adoptietraject gezeten of heb je de wens om te gaan adopteren? Heb je vragen voor Moon dan kun je ze in de reacties achterlaten. Over twee weken deel III van De adoptie van Dax, vertelt door zijn moeder Moon.

 

Liefs,

 

handtekening_blogs

Marjon

Volg MAMA to the max ook op Facebook, instagram, twitter en Youtube voor de laatste updates.

Reactie op “
MOON’S LIFESTORY: Adoptie van zoontje Dax, Deel 2

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!