Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

MIJN LEVEN ALS MAMA: een avontuur vol met uitdagingen


10 april 2015


D

De weken na de kraamtijd gingen steeds beter. Het besef dat een baby gewoon hard werken is en dat je eigenlijk beter zorgt voor je kindje dan voor jezelf kwam er steeds meer in. Ik probeerde goed naar mijn eigen lichaam te luisteren en als ik al aanvoelde ‘s ochtends dat ik niet fit was dan legde ik me daar al snel bij neer en plande ik geen wandelingetjes in de buurt of naar de supermarkt. We bleven dan lekker binnen en probeerde te genieten van de rustmomenten in huis.

Eigenlijk heel geleidelijk aan kreeg ik meer energie en ook meer in om me weer leuk aan te kleden, wat make-up op te doen en er af en toe eens op uit te gaan. Mijn verjaardag was een grote mijlpaal voor ons. Maxime was toen bijna 4 weken oud en JP trakteerde me op een heerlijke verjaardagslunch. Het was lekker weer en we namen Maxime voor de eerste keer ergens mee naartoe. Het ging zo goed…we genoten van de heerlijke middag en Maxime sliep heerlijk in de maxi cosi. Ik had gekolfd en we gaven haar een flesje buiten de deur voor de eerste keer. Het gaf ons het vertrouwen dat we dit aankonden.

 

Verjaardagslunch

 

Toch waren er ook veel momenten waar ik geconfronteerd werd met dingen die ik echt niet had zien aankomen. Voor mijn zwangerschap ben ik (ik denk zelf door het stoppen met de pil) mooi afgevallen naar mijn streefgewicht. Toen ik eenmaal zwanger was gierden mijn hormonen door mijn lijf. Alle clichés passeerden de revue….augurken, zure haring, slagroom allemaal in de eerste maanden tegenover halve vlaaien, slagroomsoezen, repen chocolade in de laatste maanden. JP zei helemaal niks tegen me hierover…die dacht zeker…laat haat maar lekker eten dan voelt ze zich ook goed. En dat was ook zo, ik had een heerlijke zwangerschap en genoot ervan met volle teugen. Een stemmetje in mijn hoofd bleef me maar vertellen dat het heus niet zo erg was wat meer te eten, dat mag je gewoon als zwangere vrouw, hoorde ik telkens. Heb je wel eens die flesje drinken van mars, milkyway of bounty gezien? Die zou ik normaal noooooooit kopen vanwege de vele calorieën, mar ja hoor daar heb ik er in de zwangerschap wel een paar (soms achterelkaar) van opgedronken. En hoe gedisciplineerd ik normaal ben met snoep en ongezonde dingen eten, zo los waren de teugels nu. Zonder nadenken nam ik een zak toffees mee naar bed en onder GTST heerlijk allemaal opeten. Och wat voelde ik me fijn!

 

Zwanger

 

Na de bevalling besefte ik dat ik ‘iets’ dikker was geworden, maar ik geloofde erin dat de zwangerschapskilo’s er snel af zouden vliegen. Dat zeggen ze toch altijd….als je borstvoeding geeft en je let weer een beetje op je eten dan vliegen de kilo’s eraf… Ik weet het nog goed…na 6 weken werd het mooier weer en haalde ik de zomerjurkjes van de zolder. Ik had me ’s nachts al ingebeeld welk jurkje ik zou aandoen en dan heerlijk naar de stad zou gaan met maxime in de kinderwagen. Ik zag een hele trotse, mooie mama voor me met een kindje…. niets hiervan bleek waar… zelfs de stretch jurkjes kreeg ik niet over mijn HUGHhhh borsten heen. Rokjes kwamen niet verder dan mijn knieën en broeken heb ik niet eens aangeraakt. Het hakte er wel even in hoor…

Ik belde gelijk mijn moeder die geloof ik al aan het wachten was op mijn uitbarsting van tranen…mama…ik pas nergens meer in….ben ik echt zo dik geworden… mijn moeder zweeg verstandig en stelde voor samen wat nieuwe kleren te gaan kopen, onder het mom van: verwen jezelf eens, we gaan shoppen. Eenmaal in de stad, neusde ik wat rond in de H&M. Ik besloot wat basic broeken te kopen, want die heb je altijd wel nodig. Wat frisse kleurtjes met een beetje stretch. Omdat ik voor mezelf al had geconstateerd dat maatje 38 nu niet haalbaar was ging ik voor maatje 40….mijn moeder keek met zo’n echte moederblik en zei: Marjonneke, ik denk dat je wel een iets grotere maat nodig hebt lieverd dan maatje 40…waarop ik haar een heeeeeele boze blik gaf…hoe durfde ze wel…alsof ik nog een grotere maat (al 15 jaar lang maatje 38, dus niet gewend aan andere maten) nodig zou hebben pfffff…ik zal jullie besparen wat er toen in de kleedkamer is gebeurd (lees: veel tranen) maar het was niet leuk zo geconfronteerd te worden. Ik heb de broek uiteindelijk gekocht in maat 44….diep ongelukkig was ik…dit kwam dus nooit meer goed. Waarom wilde ik nou zo graag een kindje? Ik was er zelf flink op achteruitgegaan dacht ik….wallen, geen kleur (beetje grijzig) in mijn gezicht van het grote bloedverlies en ik was een in mijn ogen een olifant….

 

Foto na bevalling 17kg dikker

 

Eenmaal thuis op de weegschaal gaan staan, wat ik nog niet eerder gedurfd had. Ik moest nu toch echt de confrontatie aangaan. Zelf mijn slipje en bh uitgedaan, want iedere gram telde…het getal wat toen in beeld kwam vergeet ik nooit meer…van schrik kon ik niet meer tellen en moest ik mijn vingers gebruiken om de extra kilo’s te tellen…drie keer opnieuw gedaan…en steeds kwam ik op hetzelfde getal….17 kg erbij… IN SHOCK WAS IK…. zoiets kon toch niet? 17 kg??? Ik barstte in tranen uit…mijn moeder gaf Maxime gelukkig een flesje en ik belde meteen mijn vriendinnetje op. In tranen vertelde ik mijn constatering… ze voelde goed aan dat ze adviserend te werk moest gaan. Ze ontkende niet dat ik was aangekomen maar stelde me gerust dat ik echt wel kilo’s zou gaan afvallen als ik daarmee aan de slag zou gaan. Er ging gelukkig een knop om. Door deze confrontatie voelde ik me ineens niet meer helemaal in die ow-ik-ben-net-moeder-en-hoef-dus-nog-even-helemaal-niks rol zitten. Deze confrontatie bracht me juist de motivatie om te gaan sporten en naast alleen maar voeden en verzorgen ook weer iets voor mezelf te gaan doen. Ik heb me diezelfde dag nog aangemeld bij de sportschool voor een proefles. EN wat er toen gebeurde….geweldig! Doordat ik een doel had en weer een uurtje voor mezelf, bloeide ik helemaal op. Ik dacht niet meer zozeer aan het afvallen maar meer aan mijn nieuwe leven. Ik was een mama maar daarnaast zocht ik ook naar activiteiten voor mezelf. Ik ben vanaf zes weken gaan sporten en omdat mijn zwangerschapsverlof met een vakantie erachteraan nog 10 weken zou duren, ben ik 10 weken lang het sporten als een momentje voor mezelf gaan zien. Ik besprak mijn wens om iedere doordeweekse dag een uurtje te gaan sporten met JP en dat is wel heel erg van belang. Ik wilde me graag steunen en stelde voor iedere dag te kijken of hij iets later kon beginnen met werken of ’s middags iets eerder thuis te komen. ’s Avonds lukte me namelijk niet vanwege mijn moeheid. Plannen en regelen is echt een must! Het ging zo goed dat ik tien weken lang heerlijk heb kunnen sporten van maandag tot en met vrijdag. Ik kreeg er meer energie door, mijn humeur werd beter en ik voelde mijn lichaam veranderen. De kilo’s vlogen er helemaal niet af hoor, maar ik merkte dat mijn lichaam er wel klaar voor was weer wat strakker te worden. Met gezond eten heb ik nooit zo’n problemen gehad. Ik eet graag gezond en verse producten en het snoepen kon ik goed laten.

 

Na 1 jaar goed in m'n vel

 

Om even een grote sprong in de tijd te maken…in de maanden erna probeerde ik de bevalling en alles wat er is gebeurd een plekje te geven. Sommigen zeggen wel eens: je hebt of een slechte zwangerschap of een slechte bevalling of een kindje dat het niet helemaal goed doet (denk aan reflux, slechte slapen, of een ander klein kwaaltje)…. ik had die slechte bevalling en daardoor flink van mijn padje af gegaan. Daar kwam nog eens bij dat ik totaal niet wist wat me allemaal te wachten stond na de bevalling. Maxime was gelukkig een hele lieve baby die goed dronk. Na zes weken heb ik besloten te stoppen met de borstvoeding. Ik moet eerlijk zeggen dat het best wel een groot keerpunt is geweest. Mijn hormonen werden daarna iets stabieler, ik hoefde ’s nachts geen voedingen meer te geven en Maxime sliep vanaf het eerste flesje ook de hele nacht door. Ik viel beetje bij beetje af en ik zat toen Maxime 1 jaar werd weer op mijn oude gewicht. Over dat afvallen en hoe ik dat gedaan heb vertel ik volgende week!

Ik heb veel gesproken met moeders in mijn omgeving en daardoor zag ik in dat het eigenlijk allemaal heel normaal is en iedereen zo zijn eigen verhaal heeft. Er zijn maar weinig mama’s die nergens last van hebben en waarbij zowel de zwangerschap, de bevalling en de babyjaren helemaal top zijn. Dat troostte me wel enorm.

Every mother is fighting her own battle, be kind always!

 

Liefs,

handtekening_blogs

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Marjon

Volg MAMA to the max ook op Facebook, instagram, twitter en Youtube voor de laatste updates.

8 Reacties op “
MIJN LEVEN ALS MAMA: een avontuur vol met uitdagingen

  1. Volg je vlogs al een tijdje (super leuk!) en kwam nu ook op je site terecht. Erg leuk om te lezen!!! Zo herkenbaar…! En erg goed geschreven ook. Mijn complimenten. Mijn zoontje is nu 7 maanden.

  2. Geweldig geschreven! Ik heb alle artikelen gelezen van kraamtijd tot nu en ja heel herkenbaar!
    Mooi met humor maar ook gewoon zoals het is. Wennen en alle clichés die kloppen.
    Dankje voor het schrijven!

    Groetjes Sanne Mulders

  3. Wat een eerlijk stuk. Goed om te lezen dat het allemaal niet altijd rozengeur en maneschijn is, ook al doet iedereen alsof dat week zo is.

  4. Hele toepasselijke quote op het laatst. Elke moeder ervaart het anders. Heel gek misschien, maar die moeders die roepen dat alles helemaal goed gaat zwangerschap,bevalling e.d. geloof ik bijna niet meer. Het is mogelijk maar hoe harder het geroepen wordt hoe meer ik twijfel.

  5. Wat eerlijk geschreven en heel mooie foto’s! Goed hoe je tijd voor jezelf hebt gemaakt en zo de kilo’s hebt aangepakt! Blijf schrijven!

Laat een antwoord achter aan Myrthe Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!