Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Wat mijn dochter mij leert


28 januari 2016


<

Heb jij dat gevoel wel eens? Dat je niet genoeg tijd hebt voor alles wat je wilt doen, of zelfs wat je moet doen? Dat je met je boterham in je mond en je kind op de arm naar de opvang racet om vervolgens met 150 km/h* over de snelweg te razen in de hoop dat je op tijd bent?

Ik heb dat gevoel vaker dan ik zou willen.

In de huidige maatschappij en tijd komen woorden als ‘depressie’ en ‘burn out’ net zo makkelijk voor als ‘plofkip’ en ‘vluchteling’. Alles moet vlug, vlug, vlug want tijd is geld. Niet alleen ben ik een ongelofelijke stresskip, maar ben ik ook nog eens een perfectionist en iemand die zich vrij snel zorgen maakt om alles. Daar bovenop werk ik part-time in het onderwijs, ben ik chronisch ziek en uiteraard moeder. Best een drukke combinatie, als je het mij vraagt.

Caite6

Toen onze dochter werd geboren zat mijn man werkeloos thuis, een geluk bij een ongeluk, zou je kunnen zeggen. Na drie maanden moest ik weer aan het werk maar kon hij op onze dochter passen. Ideaal! Maar vanaf Augustus veranderde dat allemaal. Manlief kon weer aan het werk dus dochterlief ging naar een gastouder. In de week dat ik weer moest beginnen met werken, moest mijn man gelijk voor zijn werk naar het buitenland en moest ik dus ineens fulltime voor mijn dochter zorgen. Hierdoor moest ik vroeger op, snel mijzelf klaar maken, dochter uit bed halen en de fles geven, naar de gastouder brengen en door naar mijn werk. Helaas werk ik ook niet om de hoek, maar 45 minuten verderop.

Sindsdien heb ik meer dan eens het gevoel dat ik overal achteraan loop. Het allemaal net niet voor elkaar krijg, maar ook iedereen eigenlijk tekort doe. Als ik thuiskwam uit mijn werk was ik helemaal op, maar moest ik wel nog voor mijn dochter zorgen, wat eerlijk gezegd ook niet altijd zonder slag of stoot ging. Je kent het vast wel: een huilerig want tandjes/verkouden/oververmoeid kind, kies maar wat van toepassing is. In mijn geval, als ik dan al moe ben, is mijn geduld niet altijd even vergaand als zou moeten wat vooral in het begin betekende dat ik nogal eens geïrriteerd wilde reageren. Zeker omdat ik nog dingen moest doen, onder andere voor mijn werk!

Dat gevoel van haast en alles maar snel en goed moeten doen bleef hangen, tot een paar weken geleden.

Happy loving family. mother and child girl playing kissing and hugging

Mijn dochter wilde voor de zoveelste keer bij mij hangen net toen wij terug kwamen van de gastouder en ik nog een berg werk had liggen. Toen zij wat jonger was betekende dit meestal wel dat ze wilde slapen, maar nu wil zij gewoon bij mij zijn. Niets meer, niets minder. Zij wilde met mij spelen in plaats van met de gastouder of andere kindjes. Zij wilde met mij zingen, gekke bekken trekken en dingen doen. Op dat moment wilde zij gewoon alleen haar mama. Niet veel later vond zij het prima om weer lekker met haar speelgoed te spelen; blokken tegen elkaar slaan, al het muziekspeelgoed aanzetten, zich proberen op te trekken aan de bank of de tafel. Daarna wilde ze eten of drinken of gewoon lekker bij mij slapen. Pas toen realiseerde ik mij iets. Iets wat mij in verschillende therapieën is aangeleerd, maar wat ik heel lang kwijt ben geweest en voor veel mensen misschien wat ‘zweverig’ overkomt.

Leven in het nu

Mijn dochter maakt zich geen zorgen over morgen. Zij maakt zichzelf niet eens zorgen om wat er over vijf minuten kan gebeuren. Zij reageert op wat zij op dat moment wilt, reageert op haar gevoel. Als zij aandacht wilt, wilt zij aandacht, en hetzelfde geldt voor eten, drinken en slapen. Ik realiseerde mij ook dat het allemaal veel te snel voorbij gaat en dat het belangrijk is om te genieten van wat ik nu heb.

Is het erg als ik een toets niet dezelfde dag heb nagekeken? Kan ik mijn les geven zonder dat ik alles tot in de puntjes heb uitgewerkt? Mijn antwoord was een volmondig ja.

Mijn dochter leert mij om ook lekker rustig aan te doen. Dat wat er gebeurd toch wel gebeurd en dat ik mij er druk om kan maken als het is gebeurd. Mijn dochter leert mij om te genieten van de kleine dingen. Mijn dochter leert mij dat er meer is in het leven dan alleen maar snelheid, druk en werk. Mijn dochter leert mij om soms weer even gewoon kind te zijn en vrij te zijn.

Wat leert jouw kind jou?

 

Liefs,

 

Kelly

Kerstwinkel 2017

Kelly

Laat ik beginnen met Caite, mijn dochtertje van nu 8,5 maand. Vroeger riep ik om het hardst dat ik nooit van mijn leven moeder zou worden. Wat een rijkdom zou ik dan gemist hebben! Ik ben Kelly, de moeder van Caite, zo goed als 30 jaar en inmiddels al 12,5 jaar samen, waarvan 3 getrouwd, met mijn geweldige man. In het dagelijks leven ben ik werkzaam als Docent Engels op de middelbare school, ben ik graag bezig met taal, waaronder schrijven en lezen, maar ga ik ook graag de natuur in met mijn gezinnetje, kind in de draagdoek en mijn camera om mijn nek. Heerlijk!

Reactie op “
Wat mijn dochter mij leert

  1. Zo herkenbaar dit! Ook ik heb het gevoel alles gehaast te moeten doen. Even snel douchen, snel alle spullen voor de crèche of oma bij elkaar zoeken, kinderen wegbrengen, snel terug naar huis om weer door te gaan naar het werk. Na het werk boodschappen doen snel kinderen ophalen, proberen te koken met een peuter van 3 en een baby van 9 maanden die allebei moe zijn, honger hebben en inderdaad, gewoon bij mama willen zijn! Ik voel me vaak schuldig als mijn kleine man gewoon opgepakt wil worden, ik hem na 2 min weer neerzet omdat ik wil voorkomen dat het avondeten aangebrand in de vuilnisbak belandt. Iedere dag weer is het een race tegen de klok. Ik zou zo graag het tempo omlaag willen schroeven maar dat is in deze maatschappij haast niet te doen. Of ik weet gewoon niet hoe…

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!