Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Manon deelt haar verhaal; mijn dochter werd doodgeboren


6 oktober 2015


<

Bevallen van een gezond kindje is niet vanzelfsprekend. Manon moest noodgedwongen na 28 weken bevallen van haar overleden dochtertje. Deze keuze had ze eerder zelf gemaakt. “Dit was veruit de moeilijkste beslissing in mijn leven. Iedere ochtend werd ik wakker en kon ik niet geloven in wat voor een nachtmerrie we terecht waren gekomen”. Vandaag vertelt ze voor het eerst openhartig over haar moedige besluit. Een besluit dat alleen maar het beste zou zijn voor haar dochtertje. Lees snel het hele verhaal.

Vandaag deelt Manon (31) haar levensgebeurtenis met ons. Ik ben onlangs bij haar geweest en deelde ze haar emotionele verhaal al met mij. Ik was er erg van onder de indruk. Waar je normaal in de zevende hemel bent tijdens je zwangerschap bleek bij Manon de twintig-weken echo niet goed te zijn. Wat er daarna gebeurde was onbeschrijfelijk. Ze kwam in een achtbaan terecht die maar over de kop bleef gaan.

foto

Ik heb dezelfde zwangerschap gehad als ieder ander want ik ben gestopt met de pil en naar zes maanden was ik zwanger. Helemaal happy en in de zevende hemel. Ik wilde heel graag zwanger worden voor mijn 30e en dat gebeurde dus ook. Het liep allemaal eigenlijk heel voorspoedig, had ook gewoon de zwangerschapskwaaltjes, was misselijk, moest overgeven en na de eerste weken liep de zwangerschap eigenlijk perfect. De 12 weken echo was goed, ik wist al vanaf dag 1 dat het een meisje zou worden. Maar toch knaagde er iets van binnen en wist ik ook al vanaf dag 1 dat er iets mis was. Ik kon mijn gevoel totaal niet onderbouwen maar het was er wel. Vrienden en familie stelden me gerust en zeiden dat het heel normaal is dat je je zorgen maakt over de gezondheid van je baby maar dat er echt niks aan de hand kon zijn want de echo bewees dat alles goed was.

Op mijn verjaardag in de 18e week van de zwangerschap mochten we naar de verloskundige voor de onthulling van het geslacht. We zijn er met de hele familie naartoe geweest en hebben een echo laten maken. Iedereen was hartstikke blij. Met de 20 weken echo hebben ze alles gecontroleerd en de eerste minuten hoorde ik de verloskundige alleen maar zeggen dat het er perfect uitzag. Toen ze de darmen ging controleren werd het stil. Ik vroeg wat er was en ik kreeg als antwoord dat de darmen er vreemd uitzagen. Ze kleurden helemaal wit. Eerst dachten ze dat het aan het apparaat lag want het ene beeld slaat wat witter uit dan de andere maar ook op een ander apparaat zag het hetzelfde uit. Ze stelden me nog steeds gerust want het konden buikkrampen zijn of eten dat niet goed doorging. Om verder onderzoek te doen moest ik meteen bloed gaan laten prikken.

In de 23e week werd ik op een ochtend om 9 uur ‘s ochtends wakker en zag ik op mijn telefoon dat ik 11 oproepen van het ziekenhuis gemist had. Ook de huisarts had al gebeld. Achteraf bleek dat we geen goed nieuws zouden krijgen. Mijn partner en ik bleken allebei drager van het taaislijmziekte (CF) gen te zijn. De enige optie die we hadden was een vruchtwaterpunctie laten doen en kijken of onze dochter deze ziekte zou hebben. Dat onderzoek vond diezelfde dag nog plaats. Ik zocht in de tijd tot aan de uitslag alles op over taaislijmziekte (CF). Taaislijmziekte wil zeggen dat je hele lichaam bestaat grotendeels uit water, en je hele lichaam heeft zoutkliertjes en deze zorgen ervoor dat het water in het lichaam vloeibaar blijft en overal fatsoenlijk doorheen stroomt. Zij had ze niet of werkte niet. En dat wil zeggen dat het water niet meer vloeibaar blijft. Hier zijn nog geen medicijnen voor. Het is helaas niet op een plek in het lichaam maar op verschillende plekken. Hoe ouder je wordt, hoe erger dat de ziekte zich openbaart. Het kind zou sowieso nooit 30 zijn geworden.

Toen bleek dat onze dochter drager was van deze afschuwelijke ziekte werden we voor de keuze gesteld. Of de zwangerschap afbreken of haar houden en zo goed als kan verzorgen. Ik dacht dat ik gek werd. Wat is dat nou voor een keuze! Ik wilde helemaal geen abortus…maar een kindje dat iedere dag voor haar leven zou moeten vechten zou ik ook niet willen. Mijn zwangerschap veranderde in een grote nachtmerrie. Elke stamp van de baby deed zo’n pijn aan mijn hart. Ik wist niet of ik hier afstand van moest doen. Want ze voelde niet ongezond en groeide heel erg goed. Op de echo’s zag ze ook heel goed uit. Het ene moment dacht ik, ik kan het niet maken en de andere kant dacht ik, ik kan er geen afstand van nemen dus ik wist niet goed wat ik moest besluiten. Mijn partner wist het niet en familie durfde geen uitspraak te doen. De keuze kun je niet maken als je het kind niet in je buik hebt. Toch moest ik een keuze maken, en snel…

Uiteindelijk hebben we besloten om ermee te stoppen. Het is een onmenselijke keuze die je moet maken maar ik heb alleen maar gekeken naar de leefkwaliteit van mijn dochter. We kregen te horen dat als ze geboren werd, ze minimaal acht maanden in het ziekenhuis moest blijven met een stoma en een aantal operaties aan haar darmen. Haar leven zou bestaan uit minimaal 30 medicijnen per dag slikken, elke dag 2 tot 4 uur sporten om de longinhoud zo hoog mogelijk te houden en ze zou nooit ziek mogen worden. Uiteindelijk zou ze ook een transplantatie nodig hebben. Er kwam nog zo veel meer bij kijken dan dat ik nu vertel. Als ze 30 jaar zonder pijn kon worden dan had ik het ook nog wel overwogen om haar te laten leven, maar dit is niet het leven dat ik mijn dochter wilde geven. Dat gaf uiteindelijk de doorslag en besloten we om met de zwangerschap te stoppen.

We kregen te horen dat deze procedure na de 24e week niet in Nederland uitgevoerd mocht worden. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis in Leuven. Ook hier was het niet zo eenvoudig. Er moesten vier artsen bij elkaar komen voordat er goedkeuring gegeven kon worden voor ons besluit de zwangerschap af te breken. Het is in België verplicht dat je 10 tot 14 dagen bedenktijd hebt. Je mag daar ook niet een keuze in maken dus je bent verplicht die 14 dagen uit te zetten. Uiteindelijk zat ik dus tegen de 27 weken aan. Ik voelde me vaker schuldig dat ik dit besluit had genomen en was een emotioneel wrak. Ik las veel verhalen van gezinnen die ervoor gekozen hebben het kindje wel te laten komen en ik had alleen maar heel veel respect voor deze mensen.
IMG_4882

Met 28 weken moest ik naar het ziekenhuis komen om een tablet in te nemen dat zorgde dat de baarmoeder los zou komen. Uiteindelijk werd ik aan een infuus gelegd en werden de weeën opgewekt. Na  4 uur kwam er een arts voor een gesprek en bij nogmaals een bevestiging van mijn kant dat ik ermee wilde stopen kreeg ik een spuit in mijn buik en sliep onze dochter in. Daarna moest ik nog bevallen net zoals iedere andere vrouw een bevalling meemaakt. Ik kreeg meer wee opwekkers. Ik wilde geen ruggenprik en wilde bewust zijn van de pijn zodat ik zeker wist dat ik het nooit zou vergeten. Op een gegeven moment na twee keer persen brak het water en is ze meegekomen. Mijn vriend is toen weggelopen en heeft gelukkig niet gezien wat er is gebeurd. Ze hebben haar gelijk meegenomen. Mijn wereld stortte in. Alles waar je die maanden naartoe hebt gewerkt is dan weg. Het ging allemaal zo snel. Je voelt je heel erg alleen en eenzaam en de wereld is opeens echt zwart wit. Ik heb haar twee uur bij me gehad en ze hadden de kleertjes aangedaan die ik had gekocht. Ze hadden haar in een rieten mandje gedaan. We hebben de hele nacht foto’s gemaakt om haar te herinneren. Ik voelde me zo leeg, letterlijk. Je komt thuis, leeg en alleen. We hebben haar samen met onze familie gecremeerd en een waardig afscheid gegeven. Toen begon het rouwproces dat ontzettend zwaar is geweest.

Gelukkig bleef ik de drang om nog eens moeder te worden houden. We hadden toch nog de wens een kindje te krijgen en zijn we naar de dokter gegaan om de mogelijkheden te onderzoeken. Omdat we geen risico meer wilden lopen op nog een keertje deze mismatch zijn we over gegaan op een IVF traject. Dat wil zeggen dat ze het zaad en de eicel samenstellen en dat ze dan kijken welke eitjes CF hebben en welke niet.
IMG_4883

Op een gegeven moment hebben ze de eicel en het zaad ingebracht en moest ik afwachten of het ging lukken. Toen ik een brief van het ziekenhuis kreeg stond erin of ik op 5 februari, de dag dat onze dochter is geboren, naar het ziekenhuis wilde komen om te kijken of ik zwanger was. Toeval bestaat niet dacht ik. Dat is onze dochter vanuit de hemel die ons wilt vertellen dat we papa en mama worden. EN wat bleek; alles was goed gegaan en ik was in één keer zwanger. En helemaal in de wolken! Ik was precies één jaar later dan dat zij was geboren weer zwanger van onze zoon Djexs. Hij is onze kleine prins en echt een voorbeeldkindje. Hij doet het echt voorbeeldig. Iedere avond brand er nog een kaarsje bij de foto van onze dochter en Djexs zullen we ook altijd vertellen over zijn grote zus.

IMG_4881

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Wil je mij een reactie achterlaten dan kan dat in de comments.

Wil je meer lezen over IVF? Lees dan ook eens deze blog van Helen.

 

Liefs,

 

Manon

Woonverzekering Image Banner 300 x 250

Marjon

Volg MAMA to the max ook op Facebook, instagram, twitter en Youtube voor de laatste updates.

38 Reacties op “
Manon deelt haar verhaal; mijn dochter werd doodgeboren

  1. Respect. Mijn tranen rollen weg bij het lezen van julie moedige beslissing . Gelukkig heb ik 2 gezonde mannen gekregen.. veel geluk met jullie prins.

  2. Ik lees je verhaal en lees mijn verhaal.. Ongelofelijk…
    ik ben met 24 weken bevallen van ons dochtertje Anne-Roos, ook zij had CF, en wilde haar geen ziektebed geven, zij had ook de zwaarte vorm…

    Op de uitgerekende datum erachter gekomen nogmaals zwanger te zijn en precies een jaar later onze zoon in onze armen, en ook ik weet zeker dat Anne-Roos mee kijkt …

    Bedankt dat je jou verhaal hebt gedeeld…

    Mag ik je vragen hoe je de ivf-PGD traject hebt ervaren?… We staan sinds kort op de wachtlijst, nog een natuurlijke zwangerschap durven we niet aan..

    Ik hoop op een reactie

    Groet Michelle

    • Hoi Michelle
      Ik hoorde van mama to the max dat je met een vraag zat
      We zijn na 1 jaar aan ivf pgb begonnen
      Met een heel dubbel gevoel het is best intensief wij hebben het traject in Leuven gedaan 1.15 rijden per x soms 4 x per week erheen en er al om half 8 smorgens zijn
      Maar je alles in mijn lichaam zij dit is wat ik wil in totaal heeft het 6 maanden geduurd bij mij is het wel wat uitgelopen maar eenmaal zwanger werd mijn angst groter ipv kleiner eerlijk gezegd waren het 9 maanden afzien voor mij de angst en onzekerheid maakte me zo ontzettend bang de bevruchting is in 1 x goed gegaan ik moet wel zeggen Leuven is een top ziekenhuis
      Naar mijn bevalling “keuzersnede” had ik mijn zoon in mijn armen en het was het allemaal dubbel en dik waard zou het zo nog 20 x doen ik zou zeggen doen en als u vragen heeft of wil praten hoor ik van u
      Groetjes Manon

      • Bedankt voor je reactie!
        Wat je schrijft geeft mij een reëel beeld van wat ons te wachten staat.. De test wordt nu inmiddels klaargemaakt in Maastricht zodra deze gereed is gaan we starten.
        Je schrijft dat je iedere dag van je zwangerschap bang was, maar ook dat je het nog een x zou doen. Was je bang voor eventuele andere aandoeningen? En hebben jullie destijds overwogen om nog een vruchtwaterpunctie te doen?
        Als je deze vragen vervelend vind dan heb ik daar begrip voor..

        Mijn mailadres is schoutenmichelle@hotmail.com

  3. Wat een verhaal
    Met tranen over mijn wang gelezen
    Wat sterk dat je dit wil delen
    Super mooi nogmaals ze is bij je
    Lieve groet Anouk Chappin

  4. Zoveel respect. Ik werk met kindjes die cf hebben en zie ook wat dit allemaal met zich meebrengt.
    Wat een moedig besluit, maar oh zo moeilijk. Meniet van de herinneringen aan djarissa en jullie prachtige zoon djexs.

    Groet, Lea

  5. Wat ongelofelijk triest om te lezen dat je afscheid heb moeten nemen van je kindje en wat lijkt het mij de moeilijkste beslissing die je ooit moeit maken. Wat fijn dat jullie ondanks alles toch een mooi gezin kunnen zijn met in gedachten jullie dochter. Heel veel sterkte en respect

  6. Als eerste wow meid wat ben jij sterk!!!! Zelf ben ik pas moeder van mijn 3de kindje en bij de 20 weken echo dachten ze hetzelfde te zien als bij jullie godzijdank was het het niet. Maar die tijd die er tussen zat was zo moeilijk en is niks bij de pijn die jullie moeten hebben. Ze zal altijd jullie engel zijn. Respect voor jullie veel liefs x

  7. Dankje wel allemaal voor de lieve reacties
    Doet me ontzettend goed om al jullie lieve berichten te lezen xx proud mommy

  8. Wow wat een verhaal. Heb zelf gelukkig 2 gezonde kindjes. Maar wat ben jij sterk zeg. Dat is de moeilijkste keuze wat een mama moet maken.. respect hoe je het hebt gedaan. En wat was ze een knap meisje.. ben blij voor jullie dat jullie dankzij ivf een gezonde zoon hebben.. geniet van m en ind laat hem altijd herinnerd blijven aan zn grote zus.. rip lieve meid

  9. Poeh wat een verhaal, ik heb even een paar keer moeten slikken. Ik ben zelf pas bevallen, dit wens je niemand toe. Gelukkig hebben jullie nog een mooie zoon gekregen.

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!