Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Maar we hebben wel de hoofdprijs!


6 januari 2016


<

Morgen worden wij papa en mama! Daarmee eindigde ik mijn vorige blog waarin ik beschreef dat mijn zwangerschapsvergiftiging in een dusdanig stadium was dat het niet langer veilig was om zwanger te blijven. Op 15 augustus 2015 moest de baby gehaald worden; dit was de dag waarop we er eindelijk achter zouden komen of onze little fitghter een jongen of een meisje zou zijn, hoe ons kindje eruit zou zien en hoe het is om voor het eerste je eigen kindje vast te houden.

Ons kindje zou met een keizersnede gehaald worden omdat hij of zij in stuit lag. Ik wist dit al van tevoren en vond dit stiekem best jammer. Ik weet dat er veel mensen zijn die een keizersnede een luxe vorm van bevallen noemen (niet echt dus, maar daarover later meer) maar voor mij voelde het toch een beetje als niet-af dat je bij voorbaat al weet dat je niet eens mag proberen om op natuurlijke wijze te bevallen. Als je zwanger bent vraag je je toch vaak af hoe het zal zijn als ze je kindje na de geboorte op je buik leggen en ik vond het jammer dat ik dat nu niet zou meemaken. Maar niets aan te doen en het belangrijkste is natuurlijk dat je kindje op de meest veilige manier ter wereld komt!

‘Ze kwam zwaaiend uit mijn buik’

Voor de aanstaande papa was het ook spannend natuurlijk. Een dag geleden werd ons nog uitgelegd dat mijn zwangerschap met medicijnen nog verder gerekt zou worden tot het liefst 37 weken en een paar uur later horen we ineens dat het kindje al gehaald moest worden. Ondertussen zag hij mij steeds zieker worden en dat was toch wel anders dan dat we ons vooraf voorgesteld hadden. Uiteraard wilde ik heel graag een ruggenprik en geen narcose omdat ik de geboorte bewust wilde meemaken en ik kon niet wachten op het moment dat het doek zou zakken zodat we ons kindje voor het eerst zouden zien. Maar door de ruggenprik daalde mijn hoge bloeddruk ineens erg snel waardoor ik tijdens de operatie met name bezig was met overgeven. Die arme Pat was dus vooral met mij en een opvangbakje bezig maar gelukkig heeft de OK-assistente heel veel foto’s gemaakt die we later terug hebben kunnen kijken. Voordat we het wisten was ons kindje er al. Eerlijk gezegd was ik op dat moment zo beroerd dat ik niet eens zag of het een jongen of een meisje was; het bleek een meisje te zijn! Later zag ik op de foto’s dat ze zwaaiend uit mijn buik is gekomen (de schat!) Om 10:51 was onze fantastische dochter geboren: Loet!

Wauw, een meisje (ik heb de hele zwangerschap gedacht dat Loet een jongen was, zo zie je maar weer…zegt niets!). Een ding zag ik meteen: wat is ze klein, uitzonderlijk klein!! Ik heb veel baby’s van dichtbij meegemaakt maar nog nooit had ik zo’n klein baby’tje gezien. Ze werd meteen meegenomen en wat was ik blij toen ik haar even later hoorde huilen. Heel zachtjes, maar ze huilde! Pat mocht symbolisch nog een stukje van de navelstreng afknippen en heel even hebben ze haar bij mijn gezicht gehouden zodat ik Loet kon zien. Ze moest daarna meteen worden meegenomen en Pat mocht met haar mee. Veel weet ik daarna niet meer, ik bleef overgeven en werd daarna wakker gemaakt door de chirurg die me vertelde dat het voorbij was.. zo meteen zou ik naar boven worden gebracht.

Uiteraard kon ik niet wachten; ik wilde Loet zien, knuffelen, weten of alles goed met haar ging en Pat een hele dikke kus geven. Super trots was ik toen de verpleging die mij kwam halen vertelde dat ze zelden een papa zó verliefd hadden zien zijn en ze waarschuwde me alvast dat ik vanaf nu voor altijd op de 2e plaats zou komen 😉

Loet lag toen ik binnen gereden werd met haar handjes en voetjes vast gebonden in de hoeken van de couveuse. De komende uren zou ze zo moeten blijven liggen. Maar de eerste onderzoeken die ze had gehad waren gelukkig erg goed! Ze woog slechts 1620 gram maar ze deed het zo goed dat ze geen zuurstof nodig had gehad. Het zag er zielig uit zo’n super klein mensje vastgebonden in zo’n onnatuurlijke houding. Maar ze gaf geen kik en keek met grote ogen door de couveuse-raampjes heen. Zo mooi was dat! De kinderarts vertelde ons dat ze uitzonderlijk alert was en noemde haar een pittige tante. Hij legde uit dat je kon zien dat ze het niet goed had gehad in mijn buik (AU!) en daardoor al geleerd had om te vechten voor wat ze nodig had en zichzelf als het ware al klaar was gaan maken voor de buitenwereld. Bizar hoe de natuur dan blijkbaar zijn werk doet.

Blog 3 - Afbeelding 1

Ik vond het niet leuk om te horen dat ze in mijn buik zo heeft moeten vechten voor voedingsstoffen (dit omdat mijn placenta niet goed meer was) maar was wel super trots dat ze het nu zo ontzettend goed deed. Alle onderzoeken waren boven verwachting goed (de kanjer)! Huilen deed ze nog niet echt, maar dat kwam omdat ze daar nog geen energie voor had legde ze ons uit. Loet kreeg naast haar navelinfuus ook een sonde waardoor ze 12 voedingen van 1ml zou krijgen. Omdat ze ook al veel draadjes en plakkers van de monitors had werd de sonde vastgeplakt met een hartje op haar wangetje, dat zag er zo lief uit! Ik vind het mooi hoe de verpleging van de neonatologie-afdeling met zulke kleine dingen probeert om alle toeters en bellen die bij een couveuse-kindje horen er wat vriendelijker uit te laten zien.

Oh wat was ik trots op haar en op de allerliefste papa die nu al zijn ogen niet van Loet af kon houden. Ik kon niet wachten tot ik haar voor de eerste keer vast mocht houden, maar ik moest nog even geduld hebben. Er werd ons uitgelegd dat we niet zelf de couveuse open mochten maken of haar eruit mochten halen. Als er visite zou komen mocht ze niet vastgehouden worden of uit de couveuse. Sterker nog, er werd een doek overheen gelegd dus ze zouden alleen door de doek heen kunnen kijken. Dit omdat Loet nogal reageerde op prikkels (ze bleek nogal nieuwsgierig, geen idee van wie ze dat heeft 😉 maar Pat en ik zouden iedere dag met haar mogen “buidelen”. Ze leggen de baby dan op de blote huid van de vader of moeder zodat het kindje de ouders leert herkennen. Ik kon niet wachten!!

Later die middag was het eindelijk zover! Ik mocht Loet vasthouden.. wat heerlijk en dan besef je pas hoe klein ze is. Ze was zo mooi! Helaas heb ik haar maar kort vast mogen houden. Ik was namelijk nog steeds ziek en moest weer overgeven. Het was dan niet goed voor Loet om bij mij te zijn dus was het beter voor haar om door papa vast te worden gehouden. Zo mooi om die twee samen te zien!

‘De pijn wordt volledig irrelevant’

Later die dag kwamen beide opa’s en oma’s samen kijken en die waren natuurlijk niet bij de couveuse weg te slaan. Ondertussen bleef ik mezelf ziek voelen maar dit zou snel weer overgaan want ze hadden ons uitgelegd dat de zwangerschapsvergiftiging al enkele dagen na de bevalling uit je lijf is. Ik had veel pijn maar ik dacht dat het erbij hoorde en misschien wat erger was omdat ik zoveel moest overgeven wat natuurlijk druk op je buik legt. Maar desondanks overheerste bij mij vooral een gevoel van blijdschap; hoeveel pijn je op zo’n moment ook hebt, één blik op de couveuse en die pijn wordt volledig irrelevant.

Gelukkig kon Pat bij ons blijven slapen. Wat heerlijk dat we ondanks dat we in het ziekenhuis lagen ons eerste nachtje als gezin toch samen konden zijn! Loet bleef het goed doen en de monitors lieten niets vreemds zien. Apetrots waren we. Echter begon ik mezelf steeds slechter te voelen die nacht maar ik dacht nog steeds dat het erbij hoorde dus ik sprak er niet echt over. Totdat ik ’s nachts mijn buik ineens warm en vochtig voelde worden en de dekens omhoog deed; er liep veel bloed door het gaas van de wond over mijn buik heen. Toen heb ik toch maar de verpleging gebeld. Het bleek niet goed te zijn en het vastgekoekte gaas moest meteen verwijderd worden. Ik kreeg morfine en werd voorbereid op een pijnlijk moment. Dacht nog “dat zal wel meevallen” want heb een behoorlijk hoge pijngrens maar dit was toch niet helemaal te doen. Pat stond uiteraard aan mijn bed en ik zag ook hem steeds witter wegtrekken. Nou daar lagen we dan – kamer 309 – de familie kansloos; 3 man sterk was er bezig op onze kamer: 1 met Loet, 1 met mij en nu ook 1 met Pat.

Ik kreeg drukzakken op mijn buik en dacht dat het nu goed was. Slapen ging niet maar ik maakte me niet echt zorgen, ik dacht dat het was gebeurd omdat ik zoveel had moeten overgeven wat druk op de wond gelegd had. Toch herhaalde zich het nog een keer die nacht, maar ik was alweer gerustgesteld toen de gynaecoloog ’s ochtends zei dat het nu rustig leek. Eigenlijk had ik nog steeds wel zoiets van “het zal er wel bij horen” en ik probeerde ondanks de pijn vooral te genieten van Loet! Ik wilde zelfs uit bed en dacht dat dat ook wel zou gaan maar dat bleek geen succes dus lag ik al snel weer plat. Pat mocht ondertussen helpen om Loet te verschonen in de couveuse. Super trots was ik om hem zo bezig te zien!

Die middag kwam mijn oudste zus met haar dochter kijken en ik vond het geweldig om Loet te kunnen laten zien. Maar kort na haar bezoek begon ik me weer slechter te voelen. De verpleging vond mijn wond er vreemd uitzien en belde de gynaecoloog. Deze oordeelde direct dat het niet goed was. Er waren grote schijven zichtbaar in mijn buik en de wond zag er ook niet goed uit; ik had nabloedingen in mijn buik gekregen. Hij legde uit dat ik weer geopereerd moest worden, zodra de O.K. vrij was zou ik weer onder het mes gaan en hij vertelde ons dat ze de wond geen 2e keer dicht zouden kunnen maken. Ik moest me voorbereiden op een lelijke open wond en lange periode van meerdere keren per dag spoelen. Pat begon te huilen, hij maakte zich zorgen over mij maar ik schakelde alweer over op mijn “alles-komt-goed” modus en zei dat we er wel een heel mooi kindje voor terug hebben gekregen!

‘Het bloed spoot letterlijk eruit’

Maar eerlijk is eerlijk, goed ging het niet en ik wilde nog wel even de beide opa’s en oma’s en mijn zussen bellen voordat ik weer naar O.K. ging. Deze bleek voorlopig nog bezet en de opa’s en oma’s kwamen nog snel naar het ziekenhuis om mij succes te wensen en Patrick op te vangen. Toen papa, mama en Pat aan mijn bed stonden ging het mis. Omdat ik mezelf steeds slechter voelde wilde de verpleging nog een keer kijken. Het gaasje werd een klein stukje omhoog gelift en dat bleek genoeg om de boel te laten knappen. Het bloed spoot er letterlijk uit; in mijn eigen gezicht en over mijn moeder heen. Terwijl Pat en papa  in paniek de kamer af rende hebben mama en de verpleegkundige handdoeken op mijn buik gedrukt. Gelukkig kon ik toen snel naar de O.K. Afscheid nemen van Loet ging niet maar heb uiteraard nog even goed naar de couveuse gekeken waar ze lekker lag te slapen, Pat nog een dikke kus gegeven en verder weet ik nog dat ik gek genoeg er naar uit keek dat ik even onder narcose zou zijn.. ik was doodop en was er aan toe om even geen pijn meer te voelen.

Ondertussen werden Pat en mijn ouders goed opgevangen omdat het geen prettig gezicht was wat er gebeurd was en er werd besloten dat ik videobegeleiding zou krijgen omdat ik alles tot nu toe redelijk in een roes beleefd had en nog steeds niet goed met Loet had kunnen knuffelen.

Toen ik bij kwam was ik nog duidelijk onder invloed van de narcose en bleef ik – héél gênant – tegen de mensen op de uitslaapkamer zeggen dat ze Beer niet mochten slachten. Dusdanig dat de verpleging aan Pat ging vragen wie Beer was. Lekker gênant ook, net 1 dag geleden bevallen van de mooiste baby ooit en je vervolgens als eerste druk maken over je konijn. Gelukkig duurde dat niet al te lang en besefte ik weer wat er allemaal gebeurd was. Wilde zó graag naar Pat & Loet toe.

Alles was goed gegaan en nog beter dan verwacht want in plaats van een open wond hadden ze de snee toch dicht kunnen maken door het te nieten. Verder was er een drain aangelegd. Toen ik terug kwam op mijn kamer werd Loet bij mij in bed gelegd. Voor de eerste keer konden we écht goed knuffelen. Ze legde meteen haar armpjes op mijn gezicht alsof ze wilde zeggen “alles komt goed, mama”.  Het was heerlijk om met haar te knuffelen maar ik ben echt heel dankbaar voor de videobegeleiding want ik heb het toch wel in een roes beleefd, viel af en toe weer een beetje weg en weet niet alles precies meer. Dus super mooi dat ik dat speciale moment terug kan kijken!

Blog 3 - Afbeelding 2

Die avond was ik blij dat ik door de 2e operatie niet meer zo’n heftige pijn had en echt goed met Loet had mogen knuffelen. Natuurlijk was het niet zo fijn geweest allemaal maar ik besefte me maar al te goed dat we geluk hadden dat Loet het ondertussen wél super goed deed! Dat vind je als moeder dan toch belangrijker. Als Loet complicaties had gehad was dat veel erger geweest en bovendien zou het met mij wel weer goed komen. Ook besefte ik me maar al te goed hoe bijzonder het was dat Loet en ik samen op 1 kamer lagen en dat zelfs Pat iedere nacht bij ons heeft mogen slapen. Ik weet dat dit zeer uitzonderlijk is en ik heb diep respect voor ouders van premature kindjes die niet dag- en nacht bij hun kindje kunnen zijn, dat lijkt me echt heel moeilijk.

Na de 2e operatie kon ik al helemaal niet meer uit bed en het was toch een geruststelling dat wanneer Loet ’s nachts een keertje huilde Pat naar de couveuse kon lopen om haar te troosten. Hij kon haar dan wel niet pakken maar je zag aan de monitor dat ze rustig werd als hij tegen haar praatte. Ze herkende zijn stem al (zo zie je maar dat het zingen tegen de buik wel degelijk nut heeft).

‘Loet had alle energie nodig om te groeien’

Natuurlijk is het als kersverse mama frustrerend dat je niet zelf naar je kindje kan om haar te troosten als ze huilt, maar soms als Pat niet wakker werd dan begon ik vanuit mijn bed zachtjes voor haar te zingen.. meer kon ik niet doen maar het was heel bijzonder om te zien dat ze ook hier rustig van werd. Maar eigenlijk huilde Loet niet zo vaak, ze sliep vooral. De artsen legde ons uit dat Loet simpelweg de energie nog niet had om echt te huilen, alle energie in haar lijf ging naar het groeien.

De volgende dag moest mijn drain er alweer uit omdat deze was gaan schuiven en werd ik erop voorbereid dat ik waarschijnlijk geen borstvoeding zou kunnen geven, iets wat ik wel heel graag wilde. Vanwege de zwangerschapsvergiftiging en 2 operaties in zo’n korte tijd was de kans groot dat mijn lijf niet in staat zou zijn om borstvoeding aan te maken. Toch was ik vastberaden om het te proberen want omdat ik door de 2e operatie waarschijnlijk nog langer niet uit bed zou kunnen was dit het enige wat ik wél voor Loet kon doen. Bovendien is het erg goed voor premature baby’s om – indien mogelijk uiteraard – borstvoeding te krijgen; dus bij voorbaat opgeven was voor mij uitgesloten. Na lang handmatig kolven kreeg ik 1 druppel. YES! Het is niet veel maar ik was er al blij mee. Met een spuitje werd de druppel opgezogen en aan Loet gegeven.

Loet dacht er blijkbaar hetzefde over als ik want de verpleging zag dat ze in de couveuse lag te happen alsof ze zelf wilde drinken. Dus er werd besloten dat we toch mochten proberen haar aan te leggen. En ja hoor, ze begon te drinken! Hoe bijzonder is dat zeg! Ik vond het prachtig (al was het maar omdat Loetje dan weer lekker bij mij mocht liggen en daar kon ik zo van genieten dat ik de pijn even niet meer zo goed voelde).

Mijn lijf maakte inderdaad niet veel voeding aan maar Loet had ook niet veel nodig. Toen haar voeding van 1 naar 2 ml. ging bleek haar lijfje dat nog niet aan te kunnen en moest ze weer terug naar 1 ml. Uiteindelijk deed ze het echter zo goed dat ze al snel op 10 ml. zat en omdat ik daar niet genoeg melk voor had werd de rest via haar sonde bijgevoed. Voor, tussen en na iedere borst werd ze gewogen en zodoende wisten we precies hoeveel ze zelf uit mijn borst gedronken had. Super trots was ik als ze een hele voeding op had al kwam dat in de eerste weken maar weinig voor.

Loet deed het echt super goed en bij iedere controle kregen we alleen maar goed nieuws. Iets waar we natuurlijk ontzettend dankbaar voor waren. Ook de trotse papa deed het fantastisch! Hij was een enorme steun voor mij en deed het ook super in de verzorging van Loet. Ieder luiertje, haar eerste badje, hij deed het allemaal met zoveel liefde. Natuurlijk vond ik het wel vervelend dat ik die dingen zelf nog niet kon doen; als mama van je eerste kindje kun je natuurlijk niet wachten om voor haar te zorgen, maar ik genoot er ook echt van om die twee zo samen bezig te zien.

Omdat Loet bij sommige voedingen bij mij aan de borst mocht liggen mocht ze ’s avonds bij Pat buidelen. Zo heerlijk die twee. Uren lag ze bij hem op de borst te slapen. Het kon Pat niet lang genoeg duren. De verpleging was ook heel erg lief voor ons en daar ben ik ze erg dankbaar voor. Sommige verpleegkundigen waren een dagboekje voor Loet begonnen. Omdat het met mij nog niet goed ging wilde ze niet dat ik bepaalde dingen zou vergeten en alles werd opgeschreven in een dagboekje voor Loet. Haar gewicht, hoeveel ze gedronken had, dingen die Pat of ik verteld hadden. Zo ontzettend lief! Dat zijn toch kleine dingen die een groot verschil maken!

Blog 3 - Afbeelding 3

Ik wilde zo snel mogelijk in staat zijn om zelf ook meer voor Loet te zorgen en probeerde wat meer uit bed te komen. Echt goed ging het nog niet maar toen het me lukte om haar luier zelf te verschonen was ik zo blij!

Maar op de dag dat Loet 1 week oud was voelde ik weer iets raars. Ik keek en zag dat er weer bloed uit mijn wond kwam. Damn, niet weer dachten we. De gynaecoloog kwam en maakte het een beetje schoon. Het zag er gelukkig weer rustig uit en hij vertelde ons dat het ook wel heel vreemd zou zijn als het na 1 week weer zou beginnen met bloeden. In dat geval zou het misschien weer open gemaakt moeten worden maar het was onwaarschijnlijk dat dit zou gebeuren.

Daar ging ik dan ook vanuit en ik genoot die dag van de fotograaf die foto’s kwam maken voor Loet haar geboortekaartje. Loet mocht lekker lang uit de couveuse en ik was ook al wat langer uit bed dan de dagen daarvoor. Toch nam de pijn toe in de loop van de dag en ik zag dat er weer steeds meer bloed uit de wond kwam. Voor het eerst werd ik een beetje bezorgd dat het misschien niet helemaal goed was. Die avond was eigenlijk een mooie avond; de verpleegkundige die dienst had had ons verrast met een dienblad alcoholvrije champagne en toastjes om te kunnen proosten op de geboorte van Loet en de fotograaf had nu al de foto’s doorgestuurd. Toch merkte Pat aan mij dat ik er niet echt van kon genieten en voor het eerst sinds mijn zwangerschap moest ik huilen. Ik was bang dat het weer open zou moeten en dat het daardoor nog langer zou duren voordat ik zelf voor Loetje zou kunnen zorgen.

‘Nog meer bloedingen?’

Die nacht belde de verpleging naar de gynaecoloog omdat het bloeden sterk toenam. Er werd een echo gemaakt en er zat weer bloed in mijn buik. Blijkbaar had ik ook na de 2e operatie weer nabloedingen gekregen. Een onzekere periode brak aan want het heeft nog dagenlang gebloed en we kregen veel verschillende meningen te horen. Er werd besloten om er niets mee te doen en te kijken of mijn lijf het zelf zou oplossen. Dat betekende dat mijn lijf het bloed in mijn buik zou moeten resorberen. Iets wat lang zou gaan duren en waar mijn energie grotendeels naar toe zou gaan, maar wat wel zou voorkomen dat het weer open zou moeten en dan alsnog een open wond zou worden. Er is nog geopperd om te stoppen met de borstvoeding maar ik wilde toch doorzetten. Dit was het enige dat wél goed ging en dat wilde ik niet opgeven. Loet groeide als kool op mijn melk en daar was ik trots op!

Ondertussen probeerde we er gewoon het beste van te maken en te genieten van Loet ondanks dat ik mezelf wederom slechter was gaan voelen. Visite beperkte we tot onze ouders en zussen want ik was helemaal op en omdat ik automatisch toch begin te kletsen tegen iedereen die ik zie was door het ziekenhuispersoneel wederom geadviseerd om bezoek te beperken. Alle energie die ik anders zou steken in het pleasen en entertainen van anderen zou ik niet kunnen steken in Loet en mijn herstel zei een van hen, die al snel door had dat mijn lichaamstaal vaak uitstraalt dat het veel beter met me gaat dan dat ik mezelf daadwerkelijk voel. Een automatisme dat ik wellicht ontwikkeld heb doordat ik al van kinds af aan vaak migraine en hoofdpijn heb en dit regelmatig probeer te negeren door gewoon door te gaan alsof het er niet is. Een wijs advies dus waar ik vanaf dat moment ook naar geluisterd heb.

Nu klinkt dit allemaal vrij heftig en het was natuurlijk ook geen kraamtijd zoals je je dat voorstelt als je zwanger bent maar er waren ook zeker genoeg mooie momenten. Pat en een van de verpleegkundigen maakten onze kamer gezellig met kaarten en ballonnen en ik werd af en toe verwend met McDonald’s, friet met frikandellen van de snackbar, bossche bollen en zelfs oliebollen (allemaal dingen waar je me iedere nacht voor zou mogen wakker maken). Ook de steun van iedereen om ons heen deed ons zo goed! Ik kon het zelf niet opbrengen om alle berichtjes te lezen en beantwoorden maar we hebben zo ontzettend veel lieve berichtjes, kaartjes, cadeautjes en hulp gehad van iedereen om ons heen. Pat las alles voor en dat deed me veel goed.

Ondertussen bleef onze kleine kanjer gewoon door gaan met het fantastisch doen. We waren zo trots! Er was iedere keer wel weer een mijlpaal: dat de monitor eraf mocht, dat ze de 2 kilo haalde, dat ze voor het eerste kleertjes aan mocht (snel maatje 44 bestellen bij een webshop), dat ze naar een gewoon bedje mocht. We genoten van iedere stap dat we dichterbij huis kwamen.

Een ander speciaal moment was toen de stichting Earlybirds fotografie kwam om een reportage van Loet te maken. Iemand wees ons op deze stichting die gratis reportages maakt van premature kindjes die langer dan 3 weken in het ziekenhuis moeten liggen. Het doel is de ouders een fijne herinnering mee te geven aan deze vaak heftige tijd. Je moet het niet vergelijken met een newborn-shoot maar echt het vastleggen van de verzorgingsmomenten van je kindje in het ziekenhuis. Wij zijn in ieder geval erg dankbaar voor de mooie foto’s die we van deze stichting gekregen hebben. Dit is overigens ook de reden dat ik ben gaan bloggen. Voor de Earlybirds was ik gevraagd om een stukje te schrijven voor hun website. Zodoende schreef ik mijn verhaal en ik merkte dat het me goed deed. Niets doen is niets voor mij en het bleek een fijne manier om toch op een positieve manier bezig te zijn met alles wat er gebeurd was. Op basis van het verhaal dat ik voor die site heb geschreven mocht ik gaan bloggen voor MAMAtothemax; iets wat ik super leuk vind om te doen!

Blog 3 - Afbeelding 4

Na enkele weken besloot Loet dat het tijd werd om naar huis te gaan. Ze trok zelf haar sonde uit haar neusje en de verpleging zei dat deze er even uit mocht blijven tot dat ze weer een keer bijvoeding nodig had. Maar vanaf dat moment bleef ze volledige voedingen uit mijn borst drinken (de aanhouder wint!). Een paar dagen later mochten we naar huis. Omdat ik nog steeds niet lang uit bed kon (de vele bloedstolsels in mijn buik veroorzaakte veel pijn waardoor ik al snel niet lekker werd als ik te lang uit bed was) had Pat gelukkig zorgverlof kunnen regelen zodat hij voor Loet en mij kon zorgen als we thuis zouden komen. Wat waren we trots toen we naar huis mochten en we konden niet wachten om thuis met Loet te kunnen kroelen! Een nieuw avontuur zou beginnen en we hadden er zin in!

Statistisch gezien is de kans dat je én zwangerschapsvergiftiging én een stuitligging én tot 2x toe nabloedingen van een keizersnede krijgt kleiner dan dat je de hoofdprijs van een loterij wint. Maar die hoofdprijs hebben wij al lang gewonnen met onze fantastische dochter! Al had ik van tevoren geweten hoe het zou lopen, ik zou het zo 1000x over doen..

Terwijl ik dit typ ligt Loet (inmiddels bijna 5 maanden oud) naast mij in bed – ik ben nog steeds niet volledig hersteld dus lig nog veel – en hoewel ze er nog niets van snapt lees ik dit hele verhaal aan haar voor. Ze luistert vol aandacht en ik zet de laptop weg om even te kroelen. Net als toen ligt haar hoofdje tegen mij aan en weer legt ze haar handjes op mijn gezicht. Voor de 2e keer moet ik huilen…ik weet eigenlijk niet zo goed waarom, ik denk omdat ik zo blij ben dan ze het zo goed doet! Lieve kleine Loet, je bent een kanjer en ik hou van jou!!

Liefs, Marlijne!

P.S. Nu al meer weten over het verdere verloop na onze thuiskomst of hoe Loet er nu uitziet? Check dan mijn Instragram-account @love.laugh.loet

 

Marlijne

Wat tof dat jullie mijn blog lezen! Ik ben Marlijne, 29 jaar en gek op: genieten, gezelligheid, de liefde, uitdagingen, styling & fotografie, Carnaval en sinds kort mama zijn van onze fantastische dochter Loet! Geboren in het altijd gezellige Brabant, maar na mijn studie gewoond en gewerkt in Barcelona, Haarlem en Frankfurt. De liefde heeft mij teruggebracht naar Nederland en inmiddels woon ik in Tilburg, heb ik een leuke marketing job bij Philips en ben ik getrouwd met de allerleukste! Graag wil ik de avonturen die ik tijdens en na mijn zwangerschap beleefd heb — en ongetwijfeld nog zal gaan beleven — met jullie delen. Zin in!!

71 Reacties op “
Maar we hebben wel de hoofdprijs!

  1. Hoi Marlijne,
    Ik ken je niet en het is echt niets voor mij om te gaan reageren op een blog, maar ik ben onder de indruk van je verhaal en herken veel van jou in mij. Bij mijn eerste zoon (nu 6 jaar) heb ik ook zwangershapsvergiftiging gehad. Hij heeft ook in de couveuse gelegen en ook bij mij was de borstvoeding lastig maar het lukte! En op dit moment lig ik bij te komen van een heftige operatie aan mijn nier wat is opgekomen tijdens de zwangerschap van mijn vierde kindje (Fiep, nu 10 weken). Al tijdens de zwangerschap veel in het ziekenhuis gelegen en een drain in mijn nier gekregen. Deze is er nu eindelijk na 4 maanden uitgehaald. Niet erg fijn met nog 3 kindjes thuis. Maar ook ik ben enorm positief ingesteld en denk alleen maar hoe blij ik ben met Fiep en als zij er niet was geweest had ik misschien over 10 jaar geen werkende nieren meer gehad omdat ik er dan niet achter was gekomen. Misschien ga ik mijn verhaal ook weleens van mij afschrijven, ik kan me voorstellen dat het bevrijdend werkt. Gefeliciteerd met Lout en fijn dat je ondanks alles zo geniet. Dat heb ik ook altijd gedaan en doe ik deze kraamtijd, ondanks alle gedoe en ellende ook gewoon weer. En zo lang de kids gezond en gelukkig zijn, ben je alleen maar blij dat je als moeder de pijn en het gedoe mag dragen, daar kom je wel overheen!

    • Hi Nynke! Bedankt voor je mooie reactie op mijn blog. Wat heftig voor je zeg!! Ik snap helemaal wat je bedoelt en wellicht voor jou ook een goed idee om het van je af te schrijven. Wens je heel erg veel sterkte met het herstel van je nieroperatie en hoop dat je snel onbezorgd kunt genieten van je 4 kinderen. Liefs!

  2. Wat een prachtig en heftig verhaal. Wat lijkt het veel op mijn zwangerschap, bevalling en tijd erna. Je zegt in je stuk dat je respect hebt voor ouders van premature kindjes die niet bij hun kind kunnen zijn. Ik kan je bevestiging dat dat verschrikkelijk is. Ik heb na de keizersnede (onder volledige narcose) nog 6 dagen op de ic gelegen ivm de bloeddruk. Mijn dochter is geboren na 32 weken en 6 dagen zwangerschap, ook in verband met zwangerschapsvergiftiging.

    Ik ben blij dat het jullie drieën goed gaat en dat jullie volop genieten van jullie knappe dochter Loet!

    • Hi Simone! Bedankt voor je reactie. Wat heftig zeg! Het zou echt goed zijn als alle ziekenhuizen ervoor zorgen dat couveuses bij moeders op de kamer kunnen staan. Gaat met jullie inmiddels alles goed? Liefs!

  3. Lieve Marlijne,

    Eindelijk heb ik je nieuwe blog kunnen lezen en ondanks dat Patrick ons via de app heel goed op de hoogte heeft gehouden is het echt heel heftig zo in totaal terug te lezen.. Hoe positief en sterk zijn jullie, echt heel veel respect voor jullie alle drie!! Zo blij dat het nu stukken beter gaat. Tot over een paar weekjes!

    Xx Mieke

    • Bedankt lieve Mieke! En super leuk dat je binnenkort naar Loetje komt kijken!! Benieuwd naar je buik!! Veel liefs! Xx

  4. Pingback: 5, 6 en 7 januari: 37 links naar 'Zwanger', 'Kind', 'Moeder' en 'Video'. - Mama's Me-time

  5. Wat een heftig maar mooi verhaal! Tranen in mijn ogen! Knap hoor hoe je hebt kunnen volhouden aan alle kanten en wat geweldig dat het super gaat nu! Ik ben nu 35 weken zwanger en het ziet er gelukkig allemaal goed uit, maar ik heb veel bewondering voor hoe je je hier doorheen hebt gesleept! Geniet enorm van je gezin!

    • Hi Eveline! Bedankt voor je lieve reactie en gefeliciteerd met je zwangerschap! Geniet van je kindje als het zover is en veel geluk samen! Liefs!!

  6. Wauw! Wat een verhaal, kippenvel over mijn lijf en tranen in mijn ogen. Wat ontzettend bijzonder dat de borstvoeding gelukt is, tegen alle verwachting in. Gaaf. Het is niet te vergelijken met jouw verhaal, maar ik ben ingeleid met 37 weken, omdat onze dochter een groeiachterstand zou hebben, toen ze geboren was woog ze 2670 gram en ze vertelden dat het waarschijnlijk erg moeilijk zou zijn voor haar om aan mijn borst te drinken. Niets was minder waar! Girlpower! Geniet van je prachtige dochter!

    • Bedankt voor je lieve reactie, Angela! Girlpower it is inderdaad!! De kinderarts heeft mij uitgelegd dat meisjes met een groeiachterstand vaak in de buik al echte vechters worden.. die van jou dus ook gelukkig!! Liefs!

  7. Jeetje Marlijne, het blijft een verhaal waar ik tegelijkertijd rillingen en kippenvel van krijg. Rillingen door de heftigheid, kippenvel door de voelbare liefde die van je teksten afspat! En wat ben jij toch ongelofelijk mega uniek positief. Wauw! Mooi mens!!!! Dikke kussen xxxxxx

  8. Lieve familie,

    Ik heb mijn bewondering voor jullie al dikwijls uitgesproken tegen oma en opa, die mij op de hoogte hielden hoe het allemaal ging bij jullie. Maar nu ik dit lees, met een pakje zakdoekjes naast me, krijg ik nog meer de neiging om het nog een keer te zeggen, geweldig en fantastisch hoe jullie met zun allen hier doorheen zijn gekomen.
    Petje af, chapeau, applaus, noem het maar op, jullie verdienen het.
    En Hopenlijk komt nu snel de periode waarop jullie lekker kunnen genieten van Loetje en elkaar en echt de beleving hebben van, wij zijn een gezin, en idd zoals je zegt, alles zal goedkomen.
    Lieve groetjes. Emelie.

  9. Lieve Marlijne

    Wat een heftige periode… Ik was erg ontroerd bij het lezen van je verhaal! Ik ben zelf ook mama en voel het dan misschien zo intens wat je/jullie hebben meegemaakt. Ik bewonder je kracht. Fijne lieve ouders heeft Loet en wat een sterk persoontje is ze al! Mooi om te lezen.

    Liefs Laura

Laat een antwoord achter aan Eveline Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!