Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

MIJN KRAAMTIJD: een roze wolk met een grijs randje, deel 2


20 maart 2015


A

Als iemand erover mee kan praten dat ze er blijkbaar totaal niet op voorbereid was wat allemaal ging komen na de bevalling dan ben ik het wel. Wat er na de heftige bevalling allemaal op me af kwam had ik nooit en te nimmer kunnen bedenken.

Ik deel in een serie van vier blogs mijn kraamtijd met jullie omdat ik door mijn verhaal en de verhalen uit mijn omgeving heb gemerkt dat er een groot verschil kan bestaan tussen de verwachting die wij aanstaande moeders hebben versus de realiteit die zich voordoet na de bevalling en tijdens de kraamtijd. Jonge moeders kunnen worden overspoeld door gevoelens van twijfel, over-verantwoordelijkheid, onzekerheid, perfectionisme, neerslachtigheid, verdriet en sluiten zich beetje bij beetje af van hun omgeving. Ik wil graag dit onderwerp aansnijden en laten zien dat als je dit ook is overkomen je niet de enige bent en dat de moeders die nergens last van hebben gehad er zeker zijn en ik op hun erg jaloers ben, maar die helaas maar op een handje te tellen zijn.

Vandaag de tweede blog uit deze vierdelige serie. Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Was jij voor je gevoel ook helemaal voorbereid op de komst van de baby en had je een idee van hoe de kraamweek zou verlopen?

 

aan de borst in bed

Baby’s eerste pakje en mama’s eerste outfit (definitely met pumps!)

De zuster was inmiddels klaar met mijn kleine prinsesje….het Petit Bateau pakje dat ik uitgekozen had als eerste outfit voor Maxime stond haar voorbeeldig…nog mooier dan ik me had voorgesteld…wat was ze een prinsesje… Ze werd weer terug in haar doorzichtige bakje/bedje gelegd naast mijn bed want ik mocht gaan douchen…heerlijk! Ik wilde uit bed stappen maar werd paniekerig verzocht te blijven zitten…ik snapte er niks van en vroeg beduusd waarom…”nou,” zei ze voorzichtig, “wacht maar even op mijn collega dan helpen we je samen naar de douche.” Het duurde al een paar minuten en de zuster had inmiddels al mijn kamergenootje geholpen. Toen kwam ze naar mij en zei: “kom we proberen samen eens hoe het gaat”. Ik snapte er nog steeds weinig van en was blij dat ik eindelijk kon gaan douchen. Ik stapte uit bed en de zuster ondersteunde me…jeetje wat een overdreven gedoe dacht ik…maar ik had de zin nog niet af in mijn hoofd en oehhh alles begon te draaien…geloof dat ik begon te wankelen want 2 seconden later zat ik weer op het bed. Ik vroeg wat er aan de hand was en de zuster zei erg zie-je-nou-wel-achtig dat ik te zwak was om zelf te lopen. Ik had veel bloed verloren en daardoor moest mijn lichaam op krachten komen. De andere zuster kwam er snel bij en leunend op hun schouders strompelden we naar de overkant van de gang naar de douche. Ik mocht gelukkig op een krukje gaan zitten. De douche werd aangezet en de verpleegsters hebben me van top tot teen gewassen. Erg lief waren ze hoor, maar ik verkeerde geloof ik op dat moment in een redelijke shocktoestand! Ik weigerde mezelf van boven af te bekijken, maar diep van binnen wist ik dat er iets niet goed was en ging het toch door me heen…kijk mij hier zitten op een krukje, af en toe zwart voor m’n ogen en niet in staat mezelf te wassen. Ik hield me voor dat als ik eenmaal gedoucht had ik een ander mens zou zijn. Ik moest even die bevalling van me af wassen en dan kon ‘het feest, de zo op verheugde kraamtijd’ beginnen. Na de douche zijn we terug gestrompeld naar mijn bed en was ik zo uitgeput dat ik niet in staat was me nog aan te kleden. De zusters besloten me met een kamerjas even in bed te laten uitrusten. Ik lag totaal uitgeput in bed en vroeg of ik Maxime bij me mocht hebben voor de borstvoeding. Dat voelde goed…we knuffelden en Maxime wist vanaf het eerste moment goed te drinken aan de borst. Ik appte wat met mijn man die inmiddels wakker was en vertelde dat hij er snel aan zou komen, stuurde foto’s naar de oma’s en maakte selfies met Maxime voor de tantes en ooms. Na een poosje kwam de verpleegster terug en vroeg of ik al drang had om te plassen…niks zei ik…ze vertelde me dat ik naar huis mocht zodra ik zelfstandig kon plassen. Alle alarmbellen gingen rinkelen, want ik wilde natuurlijk zo snel mogelijk naar huis. Alles was tot nu toe zo goed gegaan…het zou toch fantastisch zijn wanneer ik tegen iedereen kon vertellen dat ik meteen naar huis mocht en ik een hele fijne bevalling had gehad en het allemaal niet zo erg was. Mmm…ik moest en zou plassen…ik sprak af met de verpleegster dat ik op de bel naast de WC zou drukken wanneer ik had geplast. Een aantal keer strompelde ik naar het toilet maar tevergeefs…2 uur later kwam er een druppeltje uit na 20 minuten op dat toilet te hebben gezeten. Ik ramde op die bel…de zuster kwam en constateerde inderdaad één druppeltje…ik overtuigde  haar ervan dat dit echt genoeg was en dat ik het echt voelde en er zeker snel meer zou komen. Ze gaf me het voordeel van de twijfel en ik mocht naar huis. Maar ik moest beloven dat als ik niet zou plassen binnen 4 uur, ik aan de bel moest trekken en terug moest komen. Nee, nee, maak je niet druk, zei ik, dat doe ik zeker! Ik was zoooo blij…we mochten naar huis… nu nog (even) aankleden…

eerste x in maxi cosi

Ik had zo’n pijn overal dat ik zelf al concludeerde dat die spijkerbroek nu niet fijn zou zitten. Ik besloot nog maar even mijn zwangerschapsbroek aan te doen waarmee ik het ziekenhuis binnen was gekomen. Gelukkig had ik een schone longsleeve bij me (die was eigenlijk voor tijdens de bevalling als ik me even zou willen verschonen…AHUM WHAT WAS I THINKING???

Het leren jasje paste niet op die lelijke broek, dus ik besloot ook dit maar even in het koffertje te laten.. JP kwam eraan…hij keek zo verliefd naar Maxime… een heel mooi moment…ik vertelde hem dat ik eindelijk klaar was om te gaan. De verpleegster hielp ons met het vastmaken van Maxime in de maxi cosi, we namen afscheid van mijn kamergenootje en haar man en van de verpleegsters. In plaats van dat ik voor ogen had dat ik iedereen even zou gaan kussen op mijn mooie hakken, eindelijk weer in die spijkerbroek en mijn leren jasje, wurmde ik mij in de rolstoel die JP vervolgens heeeeeeel zachtjes moest duwen omdat ik zo’n ontzettende pijn had en ik ieder hobbeltje voelde…ik had de maxi cosi op mijn schoot en zo strompelden we naar de parkeerplaats waar de auto stond. Auwwww wat had ik ineens pijn overal… en al die drukte om me heen …terwijl JP vroeg… “welke drukte…het is Eerste Paasdag er is bijna niemand.” Mmm…raar dat ik dat zo ervaar, dacht ik. De autorit naar huis was heel speciaal…het is echt zoals ze zeggen…je gaat naar het ziekenhuis als koppel en je komt weer thuis als papa en mama. Heel speciaal en ik heb me wel 100 keer omgedraaid om te kijken of ze nog wel ademde, bewoog of het niet koud zou hebben… eenmaal thuis kreeg ik een belletje dat de kraamhulp er ieder moment aan zou komen. Ik instrueerde JP om vlaaien te gaan halen, want ik had tegen de opa’s en oma’s, tantes en ooms, de buren, mijn oma en twee vrienden gezegd dat ze maar even moesten komen kijken en een stukje vlaai klaar zou staan. JP haastte zich naar de bakker en ik begon alvast met koffie zetten. De baby sliep nog lekker dus ik liet haar in de maxi cosi liggen en heb deze in de box gezet. De eerste mensen kwamen binnen en iedereen was in de zevende hemel…alle twee de opa’s en oma’s, en alle tantes en ooms hadden voor het eerst deze titel dus voor iedereen een heel speciaal moment. We stonden rondom de box en sommigen huilden en ik was hyperactief…even naar een tweede koffiezetapparaat zoeken zei ik nog…ik kwam terug uit de garage en daar stond ze voor me: de kraamhulp…”Hallo”, zei ze. “Ik ben Brenda, je kraamhulp.” Ze kwam gelijk heel open en lief op me over. Ze vroeg waar mijn man was en ik zei heel opgewekt…ohh die is even vlaaien halen, die zal zo wel komen. Ik kon mijn zin nog niet afmaken of ze had al gezegd…”jij en ik gaan even naar boven…” Nee, zei ik…even niet…ik ben de koffie aan het zetten en moet zo de vlaaien snijden…ze zei alleen maar “wij gaan NU naar boven.” Mmm..misschien was ze toch niet zo aardig…beetje dwingend hoor hoe ze deed…ze liet me voorgaan op de trap en ik liep protesterend in mezelf naar boven en toen gebeurde het…
kraamhulp brenda

eerste foto in box

Volgende week deel III, waarin ik verder vertel over mijn mooie kraamweek met de roze wolk en de donkergrijze stippen.

Hadden jullie ook het idee helemaal voorbereid te zijn? En als je het een cijfer moest geven…van 1 tot 10… welk cijfer zou je dan geven als je jouw idee van de kraamweek en de werkelijkheid naast elkaar legt?

Je kunt nu ook al deel 3 en deel 4 lezen. En als je deel 1 gemist hebt kun je dat hier nog eens lezen.

 

Liefs,

handtekening_blogs

Marjon

Volg MAMA to the max ook op Facebook, instagram, twitter en Youtube voor de laatste updates.

23 Reacties op “
MIJN KRAAMTIJD: een roze wolk met een grijs randje, deel 2

  1. Helaas wordt dat allemaal niet verteld,gelukkig werk ik zelf op een kraam en verlosafdeling dus ik wist wel beter!
    Ik hier zie ik dames die na het douchen met een string aankomen en mij vragen hoe ze die dikke kraamverbanden erin krijgen,haha! Gelukkig zijn er nog altijd die charmante netbroekjes die we ze dan geven.
    Ik begrijp 1 ding niet van je verhaal en dat is dat je zonder te plassen naar huis mocht,ook na een catheter zelfs. De regel voor alle ziekenhuizen geldt plassen binnen 6 uur!

  2. Pingback: MIJN KRAAMTIJD: een roze wolk met een grijs randje

  3. Pingback: MAMA TO THE MAX: EEN HALF JAAR! - MAMA to the max, de lifestyle community voor mama's (to be)!

  4. Wat herkenbaar en wat Fijn om te lezen dat veel andere moeders het zo ervaren hebben. Ik ook na een zware bevalling een zware kraamtijd gehad. Werd ook nog eens getroffen Door een TIA op 24 jarige leeftijd met net een dochtertje van 6 weken. Daarna ook nog een hele zware periode gehad van paniek en angstaanvallen Door de TIA. Het gaat nu eindelijk een stuk beter met me inmiddels dochter lief bijna 2 jaar en zwanger van de tweede! Hopen op een fijne kraamtijd en veel iefde van mijn gezin!

  5. Leuk geschreven! Ik heb het ook allemaal niet als een roze wolk beleefd. Dus erg herkenbaar dit! Bij de tweede ging alles een stuk beter maar ook hier was ik blij toen het leven weer “normaal” werd. Alles lijkt door te gaan en jij staat stil en valt om van vermoeidheid. Brrr. Ik wacht nog even met nr.3. En nu ik je verhaal lees denk ik ohja….. Wil ik wel nr. 3…

  6. Oh zo herkenbaar! Hier kwam de kraamhulp binnen en ik dacht wel even het bed te verschonen, bezoek te ontvangen en mezelf weer op te tutten en kleren aan te doen die ik al maanden in de kast had liggen…
    Helaas was dit niet de waarheid, ik lag op de bank terwijl mn kraamhulp samen met vriendlief het hele huis schoon houden de hele week.. Na de kraamweek heb ik ook echt wat traantjes gelaten, vanaf toen moesten we het met z’n 2en doen.. achteraf lach ik er weer om, maar je 1ste kindje is niet niks. Nu is die 10 maanden en leeft onze zoon alsof die altijd bij ons is geweest.

  7. Ik heb van mijn kraamtijd genoten. Alleen had ik de eerste 2 dagen ECHT geen zin in bezoek. Was erg slecht te pas. Gelukkig hadden we een super aardige kraamhulp, die vertelde dat de eerste week gewoon bed week is en ik daarvan moest gaan genieten. Ook stuurde ze me vriend wel eens naar boven. Konden we lekker even met zn drieën slapen, tv kijken of gewoon chillen.

  8. heel grappig. Bij de eerste hebben we een week in het ziekenhuis gelegen dus daar ging mijn kraamweek uitrusten. Ik ging op en neer tussen de couveuse afdeling en mijn eigen afdeling. Ik vergat dat ikzelf ook herstellende was en zelfs twee dagen op de ic moest liggen. Thuis was ik verdrietig dat we nog maar recht hadden op 6 uur kraamhulp. Wie ging ons nou helpen opstarten. Uiteindelijk vond ik het heerlijk toen iedereen weg was en we eindelijk met zijn drieën waren.

    Nu ben ik net een dag thuis. Weer na een zware bevalling. En ik heb me voorgenomen dat ik nu van mijn kraamtijd en kraamhulp ga genieten. Lekker veel rusten en op bed blijven liggen.

    Ik was gelukkig al voorbereid op het feit dat mijn oude kleding nog even in de kast zal blijven liggen. Met mijn nieuwe lichaam en de borstvoeding zal ik nog snel grijpen naar mijn makkelijke kleding. En zeg nou zelf in bed ligt een spijkerbroek met pump ook niet lekker.

    Ik ben benieuwd naar deel 3

  9. na een lange, zware, pijnlijke bevalling wat eindigde in een keizersnee.
    Moest ik 4 dagen In’t ziekenhuis blijven.
    De eerste 2 dagen kon ik bijna niks en moest echt op bed blijven.
    3de dag voelde ik me super en heb helemaal alleen gedoucht
    ( 1x controle)
    De 4de dag eindelijk naar huis, de dag begon goed maar werd al slechter.
    (Ik bespaar jullie de details)
    Ik had een super kraamverpleegster, die ons super hielp.
    De kleine meid kon de borst niet vast houden dus m’n droom om borstvoeding te geven moest ik opgeven( m’n tepels waren inmiddels bloederige velletjes, dus echt erg vond ik het toen niet meer)
    Ben een dagje erg duizelig geweest maar voor de rest heb ik een super kraamweek gehad.
    Met nu nog 4 weekjes te gaan hoop ik dat de bevalling in iedergeval goed gaat.

    Ben benieuwd naar de rest van je verhaal.
    Je hoort om je heen ( voordat je bevallen bent) alleen maar de leuke en goede dingen, alles ging goed, voel me super, niks geen last.
    Totdat jezelf bevallen bent, dan komen de ‘horror’ verhalen

  10. Heeeeel herkenbaar!!
    Goed dat ook de pijnlijke verhalen keer verteld wordt. Heel mooi omschreven!
    Ik vroeg me ook altijd af waarom ze in een rolstoel naar de auto worden gebracht, nou ik ben er achter!!
    Kon nog geen 5 cm mn benen optillen, wat een pijn!!
    Maanden later kwamen ze er bij me achter dat mn bekken scheef getrokken was tijdens de bevalling en mn schaambot niet meer tegen elkaar aan stond.
    En toch doe ik het zo weer… Wat een moois krijg je ervoor terug❤️

    Benieuwd naar je volgverhaal!!

  11. heel herkenbaar, een power women willen zijn, en je trots showen, stiekem toch weten dat je vrij weinig kan, maar toch doen!! 🙂
    Kijk erna uit na de rest van je verhaal

  12. Heel herkenbaar! Ik was ook ervan overtuigd dat ik wel gewoon kon douchen en schrok enorm hoe ik me voelde toen ik op ging staan.. ik had me op veel voorbereid, maar niet op het feit dat je ook nog es enorm veel bloed zou kunnen verliezen en je dat zou kunnen verzwakken. Zo heerlijk naïef toen nog haha. Tweede was overigens anders en was ik ook echt in staat om zelf te douchen, maar was ik wijs genoeg om mn man bij me te houden. Benieuwd naar de rest van je verhaal!

  13. Wauww perfect vertaald en denk voor ieder van ons dit zelfde gevoel
    Mijn kraamtijd krijgt een 3 je bent jong denkt dat je de wereld aankunt en gaat na de 2de dag al heerlijk wandelen in het zonnetje uren weggebleven naar de kermis gegaan want ja iedereen zal en moet mijn mooie kind zien , vervolgens hebben ze me naar huis moeten dragen lag ik dagen in bed te huilen en had ik hoge koorts.
    Nee als je net bevallen bent kun je de wereld niet aan maar moet je flink relaxen en je lichaam laten herstellen ❤️

  14. Ik kan niet wachten op deel 3 en 4!! Ben nu zelf 3 maanden zwanger van de eerste, en heb al door dat ik een joggingbroek mee moet gaan nemen voor na de bevalling haha…

  15. Echt heel herkenbaar. Ik vond ook dat ik alles weer moest kunnen toen ik thuis kwam na mijn bevalling. Vond het verschrikkelijk moeilijk om dingen uit handen te geven. Had het idee dat ik best zelf mijn huis kon schoonmaken en de visite van een drinken en eten kon voorzien (tegen beter weten in). Dat lag toch een beetje anders na 5 weken ziekenhuis en een zware bevalling. Gelukkig had ook ik een hele gode kraamverzorgster die mij tot de orde heeft geroepen. Mijn kraamweek krijgt een 3! Ben echt van mijn roze wolk gevallen toen de werkelijkheid tot mij doordrong. Echt tranen met tuiten. ben zo benieuwd hoe jouw verhaal verder gaat!

    Groetjes, conchita

  16. Jeetje zeg… Ik zuig deze ervaringen allemaal op want ik wil ze allemaal onthouden voor als het mijn beurt is. Hoewel ik zelf nu al niet verwacht dat ik dan meteen op pumps loop en een leren jasje aan heb, I get your point! Ik begrijp dat ik blij mag zijn als ik uberhaupt iets “normaals” aan heb als ik richting huis ga…

  17. Herkenbaar! Ik riep nog na 2 uur persweeën, toen de ambulance kwam en ik met persweeën de trap af moest en op de brancard moest gaan liggen, of mijn vriend mijn haarborstel wel meegenomen had?!? Haha. Wij moesten twee nachten blijven in het ziekenhuis. Ik viel erg snel van mijn roze wolk af!

  18. Hihi heel herkenbaar… het is nu al 12 jaar geleden maar weet het nog als de dag van gisteren! Het enigste wat roze was waren de kleertjes…. maar o wat zou ik het nog graag een keer overdoen…12 jaar ouder en wijzer…

  19. Ik ben zeer benieuwd naar deel 3 en 4.
    Stiekem weet ik al hoe de dagen erna uitzagen, maar je schrijft super goed, ga zo door!!!

  20. Ohh zo herkenbaar had zelfs een stijltang in me tas haha maar ging met pyjama en badjas aan me haar in een knoet na huis kon niet eens fatsoenlijk lopen/zitten. Jha die roze wolk die was een leugen haha

  21. Jeetje wat een cliffhanger.. Zo ontzettend herkenbaar! Ik vond ook dat ik meteen weer mooie kleding aankon, voor iedereen thee/koffie kon regelen, en liep ’s avonds de was te doen omdat ik het vervelend vond als de kraamverzorgster dat deed.. Ahum!

Laat een antwoord achter aan Rachelle Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!