Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Knuffelmomenten zijn onmisbaar!


12 januari 2016


<

Iets wat mij steeds weer moed en kracht kan geven zijn welgemeende, stevige knuffels. Vriendschappelijk bedoeld, maar recht uit het hart. Aanrakingen doen zo veel met een mens, maar daar staan we vaak te weinig bij stil. Ook kinderen hebben nood aan dat contact. Kijk maar eens naar de eerste foto waar broer en zus op dezelfde stoel zitten; hij zijn arm om z’n zusje heen. Prachtig toch?!

Toen mijn kindjes nog baby’tjes waren, werden ze zo goed als altijd in een draagdoek meegenomen. Geen gedoe met een buggy. Gewoon lekker tegen je aan, veilig en geborgen. Bovendien ook lekker warm! Omdat ik zelf heel veel belang hecht aan dat contact, wil ik mijn kids dat ook bijbrengen. En ze zijn daar al van kleins af mee opgegroeid. Een echte knuffelmama ben ik.

knuffelen

Damascus komt iedere ochtend steevast eerst zijn knuffel bij mama halen voor hij aan z’n dagje start. Pas als hij geknuffeld is, kan z’n dagje verder gaan. Even stevig vastpakken en goed over het rugje wrijven… heerlijk! Alexis zal eerder gewoon even mijn been stevig vastnemen en zich er tegenaan drukken om dan weer vrolijk verder te huppelen. Twee verschillende manieren, maar beiden is het manier om even contact te maken.

Doordat ik zelf een HSP ben, ben ik ook heel gevoelig aan dit soort van contact. Ik raak dingen, maar ook mensen, graag aan. Damascus is ook een HSP en heeft heel erg nood aan een zen-momentje via een knuffel. Meestal kalmeert hij daar echt van.

Een knuffeltent voor een time-out…

Enkele jaren geleden heb ik thuis een knuffeltent in de woonkamer neergezet. Knuffeltent? Ja, het is een ‘oude’ speeltent wat voordien als ballenbad dienst had gedaan. Ballen er uit en heel veel kussens en zachte knuffeldiertjes er in. Het werd omgedoopt tot knuffeltent en die tent stond meteen ook prompt in het zicht. Als iemand nood had aan een time-out omdat hij/zijn even overspoelt werd door emoties, dan mocht ie in de knuffeltent tot rust komen. Een soort van veilig plekje om even weer jezelf terug te vinden. En die tent wordt ook echt gebruikt, bovendien is het ook iets wat echt werkt.

knuffel

Om even terug te komen op de knuffelmomenten, wil ik graag iets met jullie delen. Een moment waarop ik telkens weer besef hoeveel belang het heeft om de knuffels te blijven geven aan mijn kinderen. In oktober, toen Damascus zes werd, waren we in een frituur frietjes aan het eten. Damascus was die week al heel energiek en druk geweest vanwege de spanning voor zijn verjaardag. Cadeautjes, feestjes, vriendjes, veel aandacht… het was hem allemaal wat veel en die vrijdag toen we in de frituur zaten ging hij helemaal door het lint. Meestal gebeurt dit dan door iets heel banaals, maar voor hem gewoon de figuurlijke druppel in de emmer. Hij kreeg z’n frietjes niet goed aan z’n vorkje geprikt (tja, wie kan er wel normaal eten met die plastic vorkjes?!) en hij barstte in tranen uit. Hij zwaaide hevig met z’n armen en riep heel de keet bij elkaar. Uiteraard staarde iedereen ons meteen aan. Maar daar trek ik me dan op dat moment niets van aan. Ik zie mijn zoon en ik ben dan op dat moment ook 100% aanwezig bij hem. Nu zie je in dit soort situaties dat ouders vaak meteen boos worden omdat de kinderen niet willen luisteren of kalmeren. Dat werkt natuurlijk niet want op zo’n moment staan die  hoofdjes gewoonweg niet open voor zulke informatie. Ze zijn op dat moment echt even helemaal weg van de wereld. En het is dan kwestie van ze terug te ‘roepen’.

Wat ik in zo’n situatie doe is naar hem toe gaan en hem stevig vastpakken. Echt stevig omklemmen in mijn armen, zodat zijn armen ook vastzitten tegen mijn lijf. Je moet hem natuurlijk niet plat knijpen eh. Maar ze moeten voelen dat ze stevig zitten. Na enkele seconden voelde ik zijn trillende spieren van woede weer verslappen, tot hij zich volledig overgaf aan de knuffel. Het huilen stopte en hij pakte mij stevig terug vast. Ik heb hem nog een hele poos vastgehouden. Meestal maak ik dan nog een rustig sshhhh-geluid. En zachtjes wiegen helpt vaak ook als ze al net iets rustiger geworden zijn.

Zo ook een maand geleden, toen hij zich in woede op de grond had gegooid, ben ik naar hem toegegaan. Ik ben bij hem op de grond gaan liggen en heb hem stevig tegen me aangedrukt. Hij wriemelde heel erg en vond geen rust. Ik denk dat ik toen met hem wel tien minuten zo op de grond heb gelegen. Op een gegeven moment draaide hij zich om, met zijn gezichtje naar me toe. Hij drukte zijn gezichtje tegen mijn borstkas, heeft toen een hele diepe zucht gelaten en vrijwel meteen daarna was hij weer rustig. Ik heb hem dan nog een hele poos vastgehouden, tot hij zelf zijn hoofdje terug achteruit deed en aangaf dat hij verder wou gaan spelen.

knuffel

Meestal vraag ik ook na zo’n moment: “Is het okee nu? Ben je terug rustig, schat?” En dan knikt hij rustig met z’n hoofdje “ja”.

Nu dit vergt van jezelf als ouder heel veel energie, want je moet zelf heel erg kalm blijven en beseffen dat die woede niets met jouw te maken heeft, maar veeleer met iets wat ze bij zichzelf niet geplaatst krijgen. Iets wat ze moeten plaatsen en wat op dat moment gewoonweg niet lukt.

Het is okee om aparte meningen te hebben…

Het enige wat je kan doen op zo’n moment is er zijn voor hen door hen te laten voelen dat ze letterlijk steun van je hebben. Zeg maar een rots in de branding. Je hoeft niet akkoord te gaan met wat ze zeggen of willen, maar gewoon laten weten dat je er bent voor hen en dat je hun gevoel herkent en erkent. Het is okee om aparte meningen te hebben. Dat is ook heel normaal zelfs, maar hen het gevoel geven dat je hen steunt in wat ze op dat moment beleven en proberen te plaatsen. Dat doet heel veel voor hen naar hoe ze zich bij je zullen voelen, nu maar ook later.

Voelen jullie die nood ook wel eens om een stevige knuffel te krijgen? Of denk je dat je kinderen hier misschien ook wel eens nood aan hebben? Gewoon uitproberen. Als je kinderen dit niet gewend zijn, kan het zijn dat ze moeten wennen aan die plotselinge contact, zeker bij ietwat oudere kinderen. Maar het doet zeker wat met ze.

knuffelmoment

Wordt ik dan nooit eens boos op ze? Oh jawel hoor. Dat is natuurlijk ook wel eens nodig. Maar weet gewoon dat een knuffel al zoveel kan oplossen. Maar je moet er wel ook de rust voor hebben op dat moment.

Enkele tips:

  1. Blijf zelf rustig!
  2. Ga naar je kind toe.
  3. Neem het vast, tegen je aan.
  4. Geef het je volledige aandacht! Wat anderen op dat moment van je denken doet er niet toe. Je bent er voor je kind en dat is wat telt.
  5. Blijf er bij tot het weer rustig is.
  6. Volhouden!!
  7. En praat eventueel ook over de emotie en het gevoel nadien, zeker met ietwat oudere kinderen zal dit wat makkelijker verlopen.

 

Woonverzekering Image Banner 300 x 250

An

Mijn naam is An, geboortejaar 1982. Ik ben de trotse mama van twee superhelden, die ik gelukkig thuis gewoon Alexis (stoere meid uit 2011) en Damascus (knappe jongen uit 2009) mag noemen. Beroep: technisch tekenaar Roeping waar ik aan werk: fotografe. Zelf ben ik nog maar heel pas een alleenstaande mama. In mijn blogs neem ik jullie graag mee op mijn eigen ontdekkingstocht in dit nieuwe leven wat voor me begint. Misschien niet altijd rozengeur en maneschijn maar met een hart vol levenslust doe ik erg mijn best om te stralen!

2 Reacties op “
Knuffelmomenten zijn onmisbaar!

  1. Dag Shan! dankjewel! ja, leuk eh die knuffelmomentjes 🙂 ik kan er zelf ook erg van genieten en zelfs helemaal van opladen.
    Geniet nog van je gezinnetje! x

  2. Wat een leuk idee van die knuffeltent!

    Een knuffel is zeker een krachtig dingetje. Hier nog zo’n knuffelmama. Soms is die knuffel alleen meer voor mezelf dan voor mijn zoontje geloof ik, hihi. Gelukkig doet hij evengoed vrolijk mee 🙂
    x

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!