Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Willen jullie kinderen?


12 februari 2016


mama to the max, kind, moeder, zwangerschap MAMA to the max
<

Eigenlijk heb ik zelf altijd al geweten dat ik ooit mama wilde worden. Toen mijn eerste serieuze relatie eindigde heb ik een tijd met het idee rondgelopen om zelfs in mijn eentje mama te worden. Echt heel bewust alleen. Maar omdat ik op dat moment ook nog studeerde en eigenlijk achteraf gezien toch nog wel jong was om al aan zoiets definitiefs te starten, heb ik die plannen nooit uitgevoerd.

babyvoetjes

Tijdens mijn eerste job leerde ik ook dat zwanger worden niet zomaar vanzelfsprekend is voor iedereen. Een toenmalig collega was al een hele tijd bezig met het kunstmatig circuit en dat begon zich duidelijk af te tekenen op haar gelaat, maar ook op haar stemming. Zo ontzettend verlangen naar een kind en het lukte maar niet. Ze vertelde me over inseminatie en eiceldonatie. Heel heftig om te horen.

Ik was toen 23 en dacht op slag aan het beschikbaar stellen van mijn eigen eicellen. Okee, je geeft wel je eigen genetisch materiaal weg, maar als je daar een mama en papa heel gelukkig mee kan maken dan is het toch simpel? Toch? Nou het bleek iets simpeler gedacht dan gedaan. Je moet als donor de hele procedure doorlopen alsof je zelf het inseminatie programma zou ingaan. Dat wil dus zeggen dat je evenzeer medische opvolgingen hebt, medicatie en hormonen moet slikken en nog zoveel meer. Kortom je eigen hormonen worden helemaal overhoop gehaald om een overstimulatie van ‘rijpe eicellen’ te verkrijgen. Als die eicellen ‘klaar’ zijn, kunnen ze in groten getale bij je weggehaald worden om dan te gaan gebruiken bij de ontvanger.

Verder geldt er in België een wet dat je als donor niet te weten zal komen wie de ontvanger van je eicellen is (of dat was toen toch in ieder geval van kracht). Ze doen dat om alle betrokken partijen te ‘beschermen’. Je schenkt immers je moeder rechten weg zodra je de eicellen laat weghalen. Ik kan het allemaal wel begrijpen maar toch… Ik denk dat ik wel op een bepaald moment nieuwsgierig zou zijn geweest naar het verdere verloop (de zwangerschap en later het kindje).

Ik startte met een goed gesprek en onderzoek bij de gynaecoloog. Op zich was ik een geschikt kandidaat, omdat ik ongeveer op de meest vruchtbare piek van mijn leven zat op dat moment. Dan maar verder een afspraak bij een gespecialiseerd center. Daar legde ze me de hele procedure uit en ook de mogelijke risico’s.

“Hoezo risico’s?”

Een mogelijk risico is, is dat je verminderd vruchtbaar wordt! En nog een factor die dit risico verhoogd is dat ik zelf een verstoorde hormoonspiegel heb. Ik zou dus met andere woorden zelf zowat onvruchtbaar kunnen worden door anderen te helpen om zwanger te worden met mijn eigen eicellen.

Zucht…

Ik heb dat nieuws toch even moeten laten doordringen. Zelf moeilijkheden hebben om zwanger te worden? Zou ik dan nooit een baby’tje in mijn buik voelen? Het voelen groeien in m’n lichaam en dan zelf op de wereld zetten. Zoveel gedachten razen door mijn hoofd… Even niet aan denken! MOGELIJKE moeilijkheden hebben ze gezegd, dat wil niet zeggen dat er ook daadwerkelijk moeilijkheden gaan zijn natuurlijk.

Ja, daar zeg je wat… die gedachte zet je niet zomaar uit je hoofd!

Ondertussen gaat de tijd verder en de prille relatie met mijn ex-man was ondertussen op een punt gekomen dat we toch echt wel zelf ook eens aan kindjes zouden starten.

Fingers crossed dat het meteen zou lukken!!!!!

En toen … mislukt !

Maand na maand, steeds weer die ongesteldheid… grrrr…

We kregen ook steeds vaker de vraag wanneer wij aan kindjes zouden beginnen. Niemand wist dat we er al een hele tijd mee bezig waren en dat het maar niet wou lukken. Op den duur wilden we die vraag gewoon zo snel mogelijk afwimpelen en zeiden we dat we geen kinderen wilden.

Ik was op een gegeven zo erg emotioneel gekwetst dat ik het zelfs niet meer kon opbrengen om ‘proficiat’ te zeggen als een vriendin van me vrolijk haar zwangerschap kwam aankondigen en me haar eerste echo’s in de handen duwde. Ik veinsde een glimlach op mijn gelaat, maar in mezelf stortte ik volledig in. Ik heb toen ook ontzettend hard gehuild toen ze weg was! Natuurlijk gunde ik haar de zwangerschap, alleen kon ik op dat moment heel even niet zo gelukkig zijn voor haar.

zwangerschapstest
Het toeval wil dat ik een week later ‘ontdekte’ dat ik zelf ook zwanger was! Het was gewoon gelukt! Kan je dat nou geloven?! Ik was zwanger!!!! Twee hele duidelijke streepjes op de tester!!!!

Zo wauw! een euforisch gevoel overspoelt me. En heel even kon ik er immens van genieten.

Tot… ik op een dag plots hevige buikpijn voel en heel licht bloedverlies kreeg…Oh man, dit kan niet waar zijn he? Dit eitje gaat echt blijven zitten hoor! Ik maak een afspraak bij de gynaecologe en ik mag langskomen voor controle.

Vol spanning neem ik plaats in de grote stoel. Via een inwendig echo apparaat (echt jakkes en koud!) kan de gynaecologe de prille zwangerschap onderzoeken.
Het scherm gaf een mooi erwtje. Dat is ons kindje! Dat kleine erwtje! (kan je geloven dat ik momenteel zit te huilen als ik daar terug aan denk).

Bovendien kon je een kleine flikkering zien…

“Dat is het kloppend hartje.”, wist de gynaecologe te vertellen.

“Het hartje klopte al ?!” Niet normaal, amper enkele millimeters groot en het hartje klopt al!

Echo
Er was niets afwijkends te zien en we werden gerustgesteld weer naar huis gestuurd. Blijkbaar komt dat in sommige gevallen nog wel eens voor. We moesten het wel opvolgen, maar op dat moment bleek alles normaal te zijn.

Nu zijn jullie waarschijnlijk wel benieuwd naar het verdere verloop. Nou, ik kan met een gerust hart zeggen dat dat kleine erwtje is uitgegroeid tot een prachtig kereltje, dat afgelopen oktober alweer zes jaar geworden is!

Ik ben mij bewust van het feit dat het bij vele koppels nog aangrijpender verloopt, maar ik hoop dat mijn blog toch ook een beetje steun en moed te kunnen geven aan de lezers die nu in een moeilijke fase zitten. Misschien ben je zelf al een tijdje aan het ‘oefenen’ en wil het maar niet lukken. Ik kan alleen maar hopen dat je niet te lang meer moet wachten op dat verlossende test resultaat. En mocht het toch nog niet meteen lukken, dan hoop ik dat je er als koppel samen doorheen kan gaan.

Er te erg mee bezig zijn, is meestal ook de grote boosdoener, want dan maakt je lichaam stress aan en dat werkt helaas alleen maar tegen als het over zwanger worden gaat. Niet makkelijk om het in je hoofd los te laten, maar als je het even los kan laten, lukt het meestal wel.

Hou het dus zeker leuk en luchtig, maak er geen ‘opdracht’ van. Maar zorg dat je gewoon blijft plezier beleven aan elkaar.

Mama en baby

Heren, misschien een tip om eens een romantisch hotelletje te boeken met je vrouwtje!!

Dames, voor jullie misschien de uitgelezen kans om je man even op het idee te brengen om eens iets lekker romantisch te doen voor jullie tweetjes 😉
Hoe dan ook, geniet er van!!

Veel liefs!

An

Mijn naam is An, geboortejaar 1982. Ik ben de trotse mama van twee superhelden, die ik gelukkig thuis gewoon Alexis (stoere meid uit 2011) en Damascus (knappe jongen uit 2009) mag noemen. Beroep: technisch tekenaar Roeping waar ik aan werk: fotografe. Zelf ben ik nog maar heel pas een alleenstaande mama. In mijn blogs neem ik jullie graag mee op mijn eigen ontdekkingstocht in dit nieuwe leven wat voor me begint. Misschien niet altijd rozengeur en maneschijn maar met een hart vol levenslust doe ik erg mijn best om te stralen!

2 Reacties op “
Willen jullie kinderen?

  1. Wat een moedig verhaal. Zelf weet ik dat ik moeilijk kinderen kan krijgen en we hebben al een jaar in het ziekenhuis gelopen. Binnenkort gaan we weer terug naar het ziekenhuis, de medische molen in. Hormoonpillen doen op dit zijn werk niet, dus dat word waarschijnlijk hormoonspuiten. Hoe stom ook maar ik heb altijd het gevoel gehad dat wij 3 jaar bezig gaan zijn met het krijgen van een kindje. Nog 2 jaar ziekenhuis te gaan (als mijn gevoel waar is)…

    • oh wat moedig dat jij hier open op reageert, Jessica! Ik kan jullie alleen maar heel veel goeie moed toewensen en zorg dat je blijft genieten van elkaar. En zeker blijven praten met elkaar! Hopelijk duurt het niet zo lang als jij denkt, maar op zich is het wel goed dat je er nu mss een soort van berustheid in hebt… op een bepaalde manier geeft die gedachte mss wel een beetje rust in je hoofd? Onwijs veel succes toegewenst! x

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!