Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Kind van de rekening


16 februari 2016


rekening, kind
<

Scheiden doet lijden en het kind is de dupe. Dat is wat men zegt. Dat is wat we horen. Echtscheiding word vechtscheiding en waarmee kun je iemand harder raken, als met de gevoelens voor je kind. Zo zou het eigenlijk niet moeten gaan, maar eerlijk is eerlijk, er was een tijd dat ook ik me eraan schuldig heb gemaakt.. Althans, heel even maar. Na dat heel even heb ik mezelf beloofd dat nooit meer te willen. Waarom niet? Dat lees je vandaag in mijn blog.

Zes jaar geleden

Het lijkt wel lang geleden, maar Jerome is nu zes jaar dus zo heel lang geleden is het niet. Ik was zwanger maar helemaal lekker liep het zacht uitgedrukt niet. En toen kwam de dag dat ik vernam dat mijn partner een andere partner had…. Dat voelde letterlijk als een slag in mijn gezicht, een kramp in mijn buik en vanaf die dag was het of de hele wereld verging. Beetje lastig om op te schrijven en het zelf weer te lezen, want zo voelt het allang niet meer. Maar eerlijk is eerlijk, vanaf die dag is er geen dag van de zwangerschap meer geweest dat ik niet gehuild heb.

Onbegrip

Onbegrip. Dat is denk ik het woord. Want ik kon gewoonweg niet begrijpen dat iemand dat kan doen. Wie liet er nou mij in de steek, zwanger nog wel van zijn kind. Hoe kon je dat nou niet willen meemaken? Om dan nog maar niet te spreken wat ik dacht van de nieuwe partner in kwestie. Anyway, mijn hele dag was gevuld met verdriet en woede. Heel veel woede.

kind en rekening

En wat menig vriend of vriendin om me heen ook deed om me op te vrolijken, niets mocht baten. Gezellig samen lunchen Wen..?! Dan haal ik je op! Maar als ik dan volledig depressief in een lunchroom tegenover mijn vriendin zat en zij het eerste woord uitbracht dan barstte ik in tranen uit. Daar was ik overigens echt een kei in geworden.. Stond ik aan de kassa van de supermarkt en de kassa juf zei; dat word dat 10 euro 65 mevrouw, zelfs dan liepen de tranen gretig over mijn wangen.

Mijn drie oudste kinderen hebben me regelmatig gedwongen om te eten en te slapen. En de tissues stonden standaard op de eetkamertafel erbij. Een bezoek aan de verloskundige was omdat het moest, maar verder was ik verzonken in een wereld waar ik niemand een positief reisadvies voor afgeef!

En toen kwam de dag

De dag dat ik ging bevallen van Jerome. Iedereen in de hoogste staat van paraatheid. Iedereen behalve degene van wie ik het liefste had dat hij erbij was. Een hele nacht en dag wist ik dat toch mooi te rekken. Vriendinnen die met hun hoofd op mijn borst in slaap waren gevallen en in de verloskamer naast me een mevrouw die laten we het zeggen schreeuwde alsof ze achterna gezeten werd door een engerd uit een horrorfilm. Dat tafereeltje heb ik me een paar uurtjes aangekeken en gehoord om vervolgens toch maar weer van het ziekenhuis naar huis te gaan omdat het toch maar niet door zette.

kind en rekening

Uiteindelijk ’s avonds heeft de verloskundige me aangekeken en haar precieze woorden weet ik nog als de dag van gisteren. Ze zei; Wendy…, hij komt niet. Wil je er alsjeblieft voor zorgen dat deze kleine man nu gezond en wel tevoorschijn gaat komen. Dat was het dan. Want eigenlijk tussen al die maanden boos zijn en verdrietig zijn was dat een soort van laatste hoop voor me. Ik dacht altijd dat hij toch zeker wel daar zou zijn. Maar helaas, niets was minder waar. Ook is dat nog het enige moment wat me raakt. Ik kan er nog steeds een traantje om laten. Het was zo intens en het zit nog steeds diep van binnen.

Commotie ten top

Maar de verloskundige had me wel bereikt, vanaf dat moment zaten er geen tien minuten meer tussen. Van niets naar een volledige ontsluiting en zonder een kik te geven was daar Jerome. En ik weet ook nog wat ik dacht toen ik Jerome voor het eerst zag. Dacht… Nou ja, ik schrok ervan hoe klein hij was en hoe skinny. Hij was ruim een kilo lichter als de eerste drie. En wat de mensen om me heen al gezien hadden en ik nog niet was dat zijn vingertjes aan mekaar zaten. Twee aan de rechterkant en vier aan de linkerkant. En dat was niet het enige, links had Jerome 6 vingertjes..

Commotie ten top om me heen, iedereen druk in de weer, totdat ik iemand hoorde zeggen; waar is Wen eigenlijk? Maar Wen was al even in de douche gegaan want Wen had al begrepen dat we voor de zekerheid even naar het AZM gingen om Jerome te checken.

Dat checken heeft vijf jaar geduurd. Vijf lange jaren ben ik met al mijn kinderen gast geweest bij de klinische genetica van het ziekenhuis in Maastricht. Want het is toch wel wat vreemd dat binnen een gezin deze gebeurtenissen voorkomen. Thomas Meningitis Sepsis, Yves Neuroblastoom en Jerome Synpolydactyly… En na 5 lange jaren heeft zelfs de klinische genetica het op gegeven. En is het eindgesprek afgesloten met de woorden; Mevrouw, u had nog meer kans om de loterij te winnen. Met andere woorden is alle ellende domme pech geweest. En hebben we gewoon geluk gehad dat het allemaal goed is afgelopen.

Het tij gaat zich keren

De eerste nacht na de bevalling sliep de kleine Jerome al bij mam in bed. Dat is niet meer over gegaan. Nog steeds vind hij het heerlijk om tegen me aan te liggen. De bevalling voelde echt als een verlossing. Niet verlossing van buik, maar verlossing van alle negativiteit in me. Tot opluchting van de kinderen, iedereen om me heen en vooral tot opluchting voor mezelf ging de zon weer schijnen. Het leek wel of ik weer was geland met beide benen op de grond. En mijn drang om gewoon weer een goede en gezellige moeder te zijn was enorm.

Natuurlijk ben ik vooral de eerste weken nog boos geweest op mijn ex partner maar gelukkig raakte hij me steeds minder. Totdat de dag kwam dat hij me niet meer raken kon.

Koetsjie-koetsjie

Jerome was ruim vier maanden. En Jerome was de aller, aller, echt ALLER makkelijkste baby ever. Hij dronk, sliep, at en lachte. Mijn oudste kinderen verschoonde zelfs zijn pamper, gaven hem de fles, speelde met hem. Kortom echt een baby die je uit de kinderwagen zou nemen om hem tegen je aan te drukken en te koetsjie-koetsjie-en…

En toen gebeurde er iets dat niemand om me heen kon begrijpen, maar tegelijkertijd was dat het aller beste dat ik ooit heb kunnen doen. Ik heb geaccepteerd hoe het was en ik heb het mijn ex partner vergeven. En niet meer omdat ik hoopte op een verzoening en ook niet omdat ik hoopte dat hij nu een vader zou worden voor de kinderen, maar gewoonweg omdat ik van mijn hart geen moordkuil maken wil. Ik kies er bewust voor om niet met boosheid te leven. En alhoewel hij niet de vader is die ik zou willen dat hij zou zijn. Er is een ding dat ik nooit meer kan veranderen en dat is dat hij simpelweg de vader van mijn kinderen is.

Aan de kinderen kun je merken dat dit gewoonweg de beste manier is. Waarom zouden mijn kinderen nu nog last moeten hebben van de dingen die in het verleden gebeurd zijn. Dat zou echt nonsens zijn. Overigens laat hij me nu dikwijls weten dat hij blij is dat ik de moeder ben van zijn kinderen. En dat hij trots is op hoe ik dat allemaal doe. De slijmerd.

Kind, rekening

Vergeven doet leven

En alhoewel ik toentertijd dacht dat ik de enige was in mijn soort, weet ik nu dat soortgelijke situaties eigenlijk veel te vaak voorkomen. Daarom een aantal welgemeende tips naar een gelukkiger bestaan!

  • Reflecteer naar jezelf. Een ander de schuld geven kan altijd nog. Maar waar 2 ruzie hebben zijn er twee schuld. De een wat meer dan de ander, maar toch!
  • Vergeven doet leven. Dat is echt zo. Verbitterd raken is echt erger dan boos blijven op een ander. Dat moet je voor jezelf niet willen.
  • Wat geweest is is voorbij. De frustratie die jij met je ex partner hebt gehad moet niet de frustratie worden van je kind.
  • Hou van jezelf, want wie van zichzelf houd kan houden van iedereen. Ook van een ex partner die je het bloed onder de nagels heeft gehaald, gewoonweg omdat je samen geweldige kinderen hebt.

Dat het niet makkelijk was, dat is zeker. Maar eenmaal je doel bereikt kan alles alleen maar beter worden. Voor mij heeft het er in ieder geval in geresulteerd dat ik gelukkig ben met mijn leven tot nog toe. Gelukkig met mijn kinderen, gelukkig op mijn werk en gelukkig dat ik als een of andere nep Carrie Bradshaw deze blog mag schrijven. Misschien dat er ergens een moeder is die nu wel denkt, verrek… ze heeft nog gelijk ook. Misschien denkt een ander wel dat ik helemaal verrukt ben. Dat kan, maar ik weet zeker dat nadat deze ook alles heeft los gelaten. Ze nog eens terug denkt aan deze blog.

XXX

Woonverzekering Image Banner 300 x 250

Wendy-Luyten

Hallo! Mijn naam is Wendy Luyten. Maastricht is waar ik geboren en getogen ben en ik ben net 36 jaar geworden. Trotse moeder van 4 lieve stoere jongens. Én getrouwd met intratuin Maastricht, waar ik met heel veel plezier werk. Een toepasselijke spreuk bij mij en mijn gezin is wel; het leven is een feest, maar je krijgt het niet cadeau! Enjoy!

9 Reacties op “
Kind van de rekening

  1. Hallo Wendy,
    Het siert je hoe je met diverse problematiek omgaat. De titel “Kind van de rekening” krijgt in je verhaal een heel andere lading. Ik vind namelijk dat dit voor hem zeker geen negatieve situatie hoeft te zijn. Integendeel! Hij is gezegend met een super mama. Jullie zullen zeker nog diverse uitdagingen in het leven tegen komen. Maar aan jullie basis zal het zeker niet liggen. Liefde, begrip en respect overwinnen alles en geven altijd een voldaan gevoel! Geniet van de mooie dingen van het leven, dan geniet ik van een broodje gezond en een cappuccino tijdens mijn lunch…
    Gr, Stephane

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!