Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Hoe komt het zo ver


12 juni 2016


gelukkig hoe zo ver lopen mama to the max
<

Ik ben echt heel gelukkig geweest… je weet wel, in het begin van de relatie. Voor we getrouwd waren. Alles was nog anders… allebei zo jong. En hoewel ik vier jaar ouder ben dan hem, was ik toen eigenlijk meteen heel geïntrigeerd door hem. Hij zag er wat rebels uit: lange haren, specifieke interesses, net dat tikkeltje anders. Niet veel raakvlakken, maar verschil kan leuk zijn. Je kan mekaar aanvullen.

 

ver komen mama to the max

 

Het is zo gek allemaal… Je verliest jezelf in de maatschappij… of tenminste wat de maatschappij van je verwacht.  Samenwonen, huisje kopen, trouwen, kindjes … Je komt op een leeftijd waarbij iedereen rondom je ook met een van die dingen ‘bezig’ is.  En ergens voel je je bijna meegezogen in de manier van leven… en je volgt gewoon diezelfde route als vele anderen. Wij zijn zo ook ‘gewoon’ gestart. Niet goed wetende wat of hoe… maar we gingen gewoon.

 

Ik herinner me nog de eerste morgen dat ik wakker werd met ‘de ring’ rond mijn vinger… ik kon me geen gelukkiger gevoel voorstellen. Het voelde zo juist.

 

Maar somewhere down the road is het allemaal ‘verdwenen’. Het lijkt wel alsof we alleen maar verder en verder uit elkaar groeiden.  We zijn gewoon veel te verschillend en op een gegeven moment was er geen lijm meer om ons samen te houden.

 

2

 

Ik ben op een gegeven moment terug beginnen te sporten. Vroeger was ik nogal een fanatieke sporter (hardlopen, gevechtssporten, fitness, ..) en dat was beetje bij beetje uit m’n leven gegaan: studeren, werk zoeken, alleen gaan wonen… Het mocht geen excuus meer zijn, hoog tijd dus om daar wat verandering in te brengen.. en misschien zou ik dan weer wat meer van mezelf terug kunnen vinden? Misschien zou ik dan terug kunnen relaxen als ik wat meer beweging kreeg.

Door wat ongelukkige blessures mag ik helaas niet meer hardlopen. Al was dat wel ‘mijn’ sport. Na wat aarzelen besluit ik om spinning te gaan proberen. Ik was meteen ‘verkocht’ en besluit om twee keer per week te gaan spinnen. Dan hoefde ik niet te vaak uit huis te zijn, want ik ben het niet gewend om mijn kindjes te moeten missen. (trust me, ze naar de onthaalmoeder sturen terwijl ik terug moest gaan werken, was voor mij een hel ! )  De kindjes waren nog wat jonger toen en lagen al te slapen op de momenten dat ik ging sporten. Dat kwam dus eigenlijk wel goed uit!

Het leven gaat verder en het sporten helpt om mijn hoofd vrij te houden. Maar het werkt bij mij verslavend en ik heb steeds meer nodig om me ‘gelukkig’ te voelen. Ik ga drie keer per week en soms zelfs vier keer… Op een gegeven moment ben ik ook beginnen te fietsen naar mijn werk. Ik zat soms op meer dan tien uur sport per week. Ik was er echt aan verslaafd geraakt en ik denk nu dat ik toen gewoon wou vluchten. Vluchten uit de situatie. Ik kon het niet meer om thuis te zijn bij hem. Dit klinkt zo verschrikkelijk en zoals ik al zei het is niet onrespectvol bedoeld. Maar het zware gevoel waar ik toen mee zat was gewoon niet meer te dragen.

 

3

 

Ik had ondertussen al enkele keren gepraat met vrienden, over de ‘situatie’ thuis. Ze luisteren en tonen begrip.  Mijn schoonbroer (nou ja, ex-schoonbroer) raadde me aan om echt eens heel ernstig te praten thuis. En dat hebben we ook gedaan. Het voelde zo bevrijdend. En ik had echt het gevoel dat we weer terug op het juiste spoor zaten…

Er vliegt weer wat tijd voorbij, maar het was eigenlijk een tikkende tijdbom. Ik kan me op niets meer focussen en het enige wat ik wou was weg gaan, samen met mijn kindjes. Er is een uitspraak in mijn hoofd blijven hangen en die is gewoon kei hard binnen gekomen. Op dat moment, maar nu nog steeds als ik er aan terug denk.

 

“Wat zijn je kindjes met een ongelukkige mama?”

 

Wie ik was, wist ik niet meer… een flauw afkooksel van wat ik ooit geweest was. Ik wist niet meer wat ik moest zeggen, wat ik moest denken, hoe ik me moest gedragen, wanneer ik moest lachen of huilen.  Ik ga graag goedlachs door het leven, misschien een tikkeltje naïef soms. Maar ik zie gewoon graag de dingen met een vrolijke tint. Het kan allemaal zo al saai genoeg zijn en we ‘moeten’ dit en we ‘moeten’ dat… waar blijft het genieten en collecting moments?!

In de maanden die volgen lijkt het wel of ik alleen nog maar signalen doorkrijg over je eigen weg zoeken. Take the leap and trust your journey. Het gaat niet makkelijk zijn, maar ik moet dit echt doen. Voor mezelf. Voor mijn kinderen. Ik wil ze heel veel leuke dingen bijbrengen en laten beleven in het leven. En dat kan alleen maar als ik mezelf terug kan zijn.

 

Hij op zijn tempo.

Ik op mijn tempo.

 

 

4

 

 

 

 

Baby- & kinderkleding

An

Mijn naam is An, geboortejaar 1982. Ik ben de trotse mama van twee superhelden, die ik gelukkig thuis gewoon Alexis (stoere meid uit 2011) en Damascus (knappe jongen uit 2009) mag noemen. Beroep: technisch tekenaar Roeping waar ik aan werk: fotografe. Zelf ben ik nog maar heel pas een alleenstaande mama. In mijn blogs neem ik jullie graag mee op mijn eigen ontdekkingstocht in dit nieuwe leven wat voor me begint. Misschien niet altijd rozengeur en maneschijn maar met een hart vol levenslust doe ik erg mijn best om te stralen!

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!