Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Een nieuw leven en tegelijkertijd Kanker. Hoe ga je hier mee om?


29 oktober 2015


<

Lang heb ik getwijfeld of ik zou reageren op de oproep voor het bloggerteam van MAMA tot the max. Iedereen zomaar een kijkje geven in je leven is niet zomaar iets. Ontzettend verrast toen ik toch het mailtje in mijn inbox zag, met het leuke bericht dat ik geselecteerd was!

Tijdens de periode na de diagnose, non hodgkin lymfoom, ben ik vaak op zoek geweest naar verhalen van vrouwen die tijdens de zwangerschap ook kanker hebben gekregen. Ik wilde zo graag iemand hebben om mee te sparren. Hoe ga je met deze situatie om. Het grootste geluk, een nieuw leven en iedereen zijn grootste vijand, kanker, zaten samen in mijn lijf.

foto 1

Ondertussen is onze dochter al weer een paar maanden oud en, hoe wonderlijk, kerngezond! Over onze dochter later meer, ik neem jullie nu even een stukje mee terug in de tijd, naar april dit jaar.

Ik ben over de helft van de zwangerschap. Nadat wij besloten hadden dat we onze liefde wilden bezegelen met een kindje, een mensje helemaal van ons, was ik snel zwanger. En naast de bekende zwangerschapskwaaltjes, verliep het allemaal voorspoedig. En na de 20 weken echo wisten we dat we in verwachting waren van een meisje!

Wel merkte ik dat naar mate de zwangerschap vorderde ik steeds vermoeider werd, maar dit zou er wel bij horen. Na de griepgolf waarbij al mijn leerlingen wel werden getroffen werd ik ook ziekig, geen griep, maar wel koorts en pijn. Pijn in mijn buik en pijn in mijn heupen. Volgens de huisarts een blaasontsteking en, tja, de pijn in mijn heupen. Het was wat vroeg, maar het zou natuurlijk bekkeninstabiliteit kunnen zijn.

Aan de antibiotica. De koorts bleef en de pijn werd erger. Zo erg, dat ik ’s nachts op handen en knieën in bed zat, heen en weer te wiegen. Waarbij ik de het ene moment klappertandde van de kou en het volgende moment zweette als een otter.

Op zaterdag 11 april, na vijf dagen antibiotica, kon ik de pijn niet meer verdragen en zijn we naar de huisartsenpost gegaan. De arts vertrouwde het niet en stuurde ons door naar het ziekenhuis. Ik moest me melden op de verloskamers. Op de verlosafdeling aangekomen zat ik, met mijn minibuikje, een beetje de ginnegappen op dat “grote” verlosbed. Waarbij ik vooral niet om me heen keek, ik wou niet weten wat voor apparatuur er allemaal aan de wand achter het bed hing.

Na het bloedprikken en het urine onderzoek werd besloten dat ik, waarschijnlijk, een nierbekontsteking zou hebben. Ik kreeg een infuus voor de antibiotica en moest één of twee nachtjes op de kraamafdeling verblijven.

3 dagen verstrijken, waarbij het elke ochtend een grote teleurstelling is als blijkt dat de koorts aanhoudt en ik dus niet naar huis mag. Ondertussen krijg ik het ene na het andere bloedonderzoek, waarbij er ook tijdens koortspieken geprikt wordt, om, zoals de artsen het noemen: een mogelijke bacterie te ‘vangen’. Maar ondertussen worden mijn armen blauwer en blauwer en een verklaring voor de koorts blijft uit.

foto 2

Ik kuch en pruttel wat, dus een longfoto wordt maar gemaakt, ook hierop is niks te vinden. Ondanks de antibiotica veranderen de ontstekingswaarden in mijn bloed niet. Dus er moet een echo gemaakt worden van mijn organen. De radioloog laat duidelijk merken dat het ontzettend lastig is dat ik zwanger ben, en er wordt dan ook niet zachtzinnig omgegaan met mijn kleine buikje. Maar goed, diep in mijn bekken en dicht bij mijn nier blijken lymfeklieren opgezet te zijn. Blijkbaar vecht mijn lichaam tegen een infectie. Meerdere internisten komen voelen of er in mijn hals, oksels of liezen ook opgezette klieren zitten, maar die zijn niet voelbaar, dus nog maar een echo, maar hierop is niks te vinden. Daarom wordt er na een week besloten te stoppen met de antibiotica en kan ik me eindelijk weer vrij bewegen zonder een paal achter me aan te moeten slepen.

Ondertussen wordt ik getest op TBC en alle soorten tropische ziektes die er maar zijn, ik ben overigens nog nooit buiten Europa geweest, en krijg ook steeds meer het gevoel dat het medische team niet weet waar ze naar zoeken. Ondertussen heb ik wel vier keer per dag een koortspiek tegen de 40 graden aan. Ik krijg de maximale dosering paracetamol, 4 keer per dag 1000 mg, maar dit kan het niet onderdrukken. En in mijn zieke lijf groeit en beweegt een kleine mensje, alsof er niks aan de hand is..  Ondertussen bekruipt bij mij en mijn vriend steeds meer het gevoel dat het iets ‘ergs’ is. We benoemen het niet naar elkaar, maar we weten allebei heel goed wat bedoelen. Ondertussen groeit bij mij de angst dat ik niet het kleine mensje in mijn buik misschien wel helemaal niet zal zien opgroeien, maar de artsen blijven ons steeds vertellen dat ze nog steeds het vermoeden hebben dat het een infectie of bacterie is.

foto 3

Maar dan na twee weken blijkt ons gevoel te worden bevestigd, de bezinkingssnelheid van mijn rode bloedcellen is te hoog. Bezinken rode bloedcellen bij zwangeren sowieso sneller i.v.m. een verminderd afweersysteem, maar bij mij was de bezinksnelheid wel heel hoog. Een grote colonne witte jassen kwam in mijn kamertje, mijn situatie was te complex voor hun medische capaciteit en ik zou dezelfde dag nog worden overgeplaatst naar het universitair medisch centrum. Maar ik mocht wel met eigen auto die kant op..

Aangekomen in het UMC wordt ik opgenomen op de High intensitive afdeling van gynaecologie en obstetrie. Er stond al een PET en CT scan voor mij gepland na het weekend. Er was weinig bekend over de effecten van deze scans op een ongeboren kind, maar de hoge koorts en de hoge dosis paracetamol zijn niet goed voor mij en de kleine. We moeten weten wat er in mijn lijf gebeurt.

Uit de PET en CT blijkt dat ik meerdere lymfomen heb, zoals bekend in mijn bekken en bij mijn rechternier, maar er zitten ook een paar in mijn borsten. Nu ik wist dat ze er zaten, kon ik een aantal ook voelen.. Tijdens de zwangerschap heb ik regelmatig mijn borsten gecontroleerd, maar nooit wat gevoeld.. Zullen die ‘dingen’ zich dan zo snel gevormd hebben?

Naar aanleiding van de scans wordt er een beenmergpunctie gedaan en een echo gemaakt van mijn borsten om te kijken of er een lymfoom aangeprikt kan worden voor een punctie. Het beenmerg blijkt schoon en er wordt een punctie ingepland. Weer moet er in mijn lijf geprikt worden en weer gaat mijn vriend mee. Er is geen onderzoek geweest waarbij hij mijn hand niet heeft vastgehouden, zo ontzettend knap en wat ben ik hem hier dankbaar voor.

Twee dagen na de punctie, 7 mei, komt dan toch de uitslag: kanker, non hodgkin. Of om precies te zijn: anaplastische grootcellig T-cel lymfoom, ALK positief. Het zei me niks, ik heb alleen maar gehoord dat het te behandelen was en dat de kans groot was dat ik beter zou worden.

Binnen 24 uur had ik de eerste chemo in mijn lijf, was er een lumbaal punctie gedaan om mijn hersenvocht te testen en liep ik ziekenhuis uit… Ik mocht gewoon naar huis, compleet overrompelt en me totaal niet bewust van de situatie.

 

 

 

 

Saskia

Mijn naam is Saskia (oktober 1989) getrouwd en samen zijn wij de trotse ouders van een prachtige dochter (juli 2015). Samen met onze twee poezen, wonen we wij in het noorden van de provincie Groningen. Juf in het basisonderwijs van beroep en daarnaast in opleiding voor orthopedagoog. Ons rustige leventje werd halverwege 2015 op de kop gezet toen er bij mij, tijdens de zwangerschap, lymfeklierkanker werd geconstateerd. In mijn blogs schrijf ik over het moeder worden en moeder zijn met kanker en over mijn belevenissen als juf.

2 Reacties op “
Een nieuw leven en tegelijkertijd Kanker. Hoe ga je hier mee om?

Laat een antwoord achter aan Channah Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!