Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Een dreigende vroeggeboorte


3 september 2016


I

In mijn vorige blog konden jullie lezen hoe ik met 31 weken ’s avonds in een dubio zat om na bloedverlies de verloskundige te bellen. Om precies te zijn was ik op dat moment 31 weken en 3 dagen. Omdat ik verder geen pijn had was ik dus niet bang of ongerust. Wel had ik een zware en gespannen buik, maar dat gevoel had ik toch al wat langer. Ik dacht dat ik dan wat meer moest rusten, vandaar dat ik om 21:30 uur al naar bed wilde gaan.  Nadat ik Rick in Zuid Duitsland had gebeld die me adviseerde om toch maar te bellen, had ik mijn verloskundigenpraktijk gebeld. Ze zouden meteen even thuis komen kijken. ‘Euhm, ooow dacht ik, ik wilde al morgenvroeg langskomen?’  Ze was redelijk snel gearriveerd en na wat voelen en duwen op mijn buik en het beluisteren van het hartje besloot ze het ziekenhuis te bellen. Ik moest even langskomen voor controle en aan het CTG aangesloten worden.

augustus_01_anke

In de veronderstelling dat ik zo weer thuis zou zijn heb ik de lampen aangelaten, de ramen boven open en de poort open laten staan. Helaas ben ik toen niet meer thuis gekomen. Nadat ik bijna een uur aan de CTG had gelegen moest ik voor onderzoek naar de gynaecoloog. Daar bleek wat ik meekreeg ik uit de gesprekken met de arts-assistent dat er iets niet goed was. Toen ik haar tegen de arts-assistent hoorde zeggen: ‘zorg jij dat de kamer voor mevrouw Gielen klaar wordt gemaakt zodat de weeremming kan starten?’ dacht ik echt jeetje wat is er met me aan de hand?  Ik vroeg nog of ik even op en neer naar huis mocht om wat spulletjes te halen zodat ik morgen vanuit daar naar mijn werk kon en thuis wilde ik nog alles sluiten. Het antwoord was, ‘werken? Jij gaat helemaal niet meer werken!’. Gelukkig was de arts-assistent erg lief om het me allemaal uit te leggen en er zelf een tekening bij te maken. Mijn bevalling was al een beetje bezig!! De weeën waren al licht aanwezig en mijn baarmoederhals was in plaats van 4 cm al minder dan 2 cm.

Omdat ik alleen was kreeg ik een momentje om Rick en mijn moeder te bellen. Rick wilde natuurlijk meteen komen, maar dat leek me niet verstandig om nu nog ongeveer 7 uur te rijden. Na alle onderzoeken was het inmiddels al rond de klok van 1:30 uur. Dus we besloten dat hij nog wat zou proberen te rusten, morgenvroeg wat ontbijten en dan mijn kant op te komen. Ook mijn moeder was natuurlijk erg bezorgd, maar het was al zo laat en ik ook erg kapot inmiddels dat ook mijn moeder de volgende dag langs zou komen.

Aangezien mijn termijn nog niet de 32 weken-grens had bereikt werd er ook nog gesproken dat wanneer ik niet goed die nacht op de medicatie zou reageren ik naar een high-care centre overgeplaatst moest worden (Maastricht). Pffff dat wilde ik niet…..nog verder van alle dierbaren. Toen het infuus geplaatst was en de spuit voor de longrijping voor het kindje gezet was kon ik gaan slapen. Eindelijk…het was inmiddels al rond de klok van 3:30 uur. Slapen doe je dan bijna niet door alle commotie.  Dit was het eerste moment van besef dat het niet goed was en ik me ook wat emotioneel voelde. Een paar traantjes die kwamen, maar ook voelde ik dat ik nu in goede handen was en dat gaf me ook rust.

De volgende dag kwamen 2 artsen en een arts-assistent aan  mijn bed dat ik goed op de medicatie gereageerd had. Ik was nu 31+4 en ze durfden het wel aan om me in het Geboortecentrum van het ziekenhuis te laten liggen. Wauw, dat was wel even een pak van mijn hart!

Gelukkig kwamen mijn lieve vriendinnetjes al snel langs en Rick arriveerde ’s middags ook. Eindelijk even een knuffel!

AUGUSTUS_02_ANKE

 

De weeremming duurde nog 3 dagen duren.  Daarna kregen Rick en ik een rondleiding op de couveuse afdeling (neonatologie) en een gesprek met een kinderarts. Ik moest er echt niet aan denken dat mijn kindje niet zelfstandig zou kunnen ademen en drinken. Dat maakte me erg verdrietig. Heel fijn dat we zo via mijn broertje en via een vriend van Rick ook van stellen hoorden die in soortgelijke situatie zitten en zaten en daar hebben we ook contact mee gehad. Dat was voor mij erg fijn en dat gaf weer hoop.

Nadat de medicatie klaar was moest ik nog een dag bijkomen en aansterken en na vijf dagen mocht ik met een verplichte bedrust van ongeveer 1,5 week naar huis!

augustus_03_anke

Hoe ik de tijd doorkwam en letterlijk zat te wachten op mijn bevalling vertel ik in mijn volgende blog.
Liefs,

Anke

 

 

Anke

Hoi, ik ben Anke, 34 jaar en al 5 jaar avonturen aan het beleven met mijn lief Rick. Sinds augustus 2016 ben ik mama van Tuur. Ik werk als kunstdocent in het voortgezet onderwijs en mijn passies zijn design, interieur en diy. Ook maak ik met artbelly.nl mama's to be blij met gipsbuiken en geboorteschalen. Meer over mij en bezigheden kun je vinden op instagram: artbelly.nl

Reactie op “
Een dreigende vroeggeboorte

  1. Wat een spannende tijd! Krijg kippenvel als ik je verhaal lees. Ik heb nl hetzelfde meegemaakt! Toen ik 29+5 was.. gelukkig werkte de weenremmers en is onze kleine nog blijven zitten tot 38+2 veel sterkte met alles.. hopelijk gaat alles goed

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!