Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Dozen vol herinneringen


12 oktober 2015


<

Op 31 augustus zie ik op facebook heel toevallig een oproepje passeren voor bloggers. Meer bepaald bloggen voor Mama to the max.  Ik kijk even verder naar de facebookpagina en klik dan door naar de site. Wat is dit super zeg! Een soort van ‘thuis’-gevoel overvalt me. Hier moet ik dus op reageren. Als ik een week later een algemene mail terugkrijg met de melding dat er al over de honderd reacties waren gekomen, zag ik voor mezelf de kans om er bij te zijn toch wel afnemen. Ach, wie niet waagt, niet wint. Dus nog even afwachten op het ‘officiële’ antwoord wie er wel of niet bij is. En dan komt wat later ineens het verlossende mailtje “Hoera! Je bent er bij!” Ik spring een gat in de lucht!!! Zo ontzettend blij ben ik en zo ontzettend trots dat ik voor zo’n grote blog mag gaan schrijven!!  Dankjewel Marjon! 

 

Terwijl ik deze blog neerpen (euh ja, ik schrijf alles steeds eerst uit met pen op papier), zit ik tussenin de verhuisdozen. Overal dozen, stapeltjes met spullen die mee moeten en… speelgoed all over the place. Want de kinderen zijn zich ondertussen volop aan het uitleven. Met andere woorden, in de woonkamer en de kamers van de kinderen lijkt wel een bom ontploft te zijn.foto 1 (overal verhuisdozen)

En opeens gaat de deurbel… huh, wij verwachtten toch helemaal niemand?! Kjell gaat de deur openen, gevolgd door twee nieuwsgierige kapoenen. Ik stond op dat moment nog in keuken, want ik was volop kopjes en glazen in krantenpapier aan het rollen om ze zo veilig op te bergen in een verhuisdoos. Vermits het bezoek niet binnenkomt, besluit ik om toch maar even beleefd een kijkje te gaan nemen. Ik sta in de deuropening en er staren twee paar ogen terug. Ze lachen vriendelijk gedag, maar ik ken deze mensen helemaal niet! Ik zeg vriendelijk “hallo”. Ze stellen zich voor als “we waren in de buurt en wilden graag even naar het huis komen kijken”. (Oh!!! Potentiële kopers voor ons huis)  Meteen flitst de gedachten door mijn hoofd van de ontplofte boel binnen. Ik zeg vertraagd: “Als je graag binnen komt kijken, mag dat hoor. Let alleen even niet op de rommel!” Man!!!!! Ik kon wel door de grond zakken. Gelukkig konden ze het wel begrijpen.

Enige tijd geleden hebben mijn man en ik besloten om een punt te zetten achter ons huwelijk. Elf jaar samen, waarvan 7 jaar getrouwd. Het begon ooit als een sprookje, maar eigenlijk zijn we enkel bedoeld geweest om als goede vrienden door het leven te gaan.foto 3 (lege rekken, nieuw begin)

Maar goed, overal dozen dus! Ja, een mens krijgt wat bij elkaar op al die jaren. En er moet nog zoveel ingepakt worden….man!… hoe dat allemaal in mijn nieuwe stek gaat binnen geraken is mij een raadsel… en dan moet ik nog starten aan de spullen van de kinderen. Hoog tijd dat we weer maar eens wat dingen naar de kringloopwinkel brengen, lijkt mij!

Damascus en Alexis gaan er wel leuk mee om; ze zijn nieuwsgierig, willen graag helpen en ze maken ook volop tekeningen. Dan weer eentje voor in mama’s huisje en dan weer eentje voor in papa’s huisje. 4 en 6 zijn ze. Kinderen hebben een grote veerkracht is mij ooit verteld geweest. Het is hun manier om te overleven. Het maakt dat ze zich snel (veel sneller dan volwassenen) kunnen aanpassen aan een nieuwe situatie. En met die gedachte wil ik ook in dit nieuwe leven stappen. Want zij zijn toch wel mijn twee helden. Van hen prachtige en sterke volwassenen maken, is toch echt wel mijn missie!foto 2 (mijn twee superhelden)

Toen we het ‘grote nieuws’ aan de kids vertelden, hadden we van tevoren besloten om het voor hen zo luchtig mogelijk te brengen. Geen zware emoties of onverstaanbare zinnen. Ze zijn immers nog veel te jong om het ingewikkelde, emotionele leven van een volwassene te vatten en te plaatsen. We hebben hen enkel verteld dat mama en papa dus binnenkort elk hun eigen huisje zouden hebben. Ze staarden ons raar aan. Ik voegde er aan toen: “jullie hebben bij elk een eigen kamertje met eigen spulletjes en speelgoed”. Alexis was al meteen de draad van het verhaal kwijt, maar Damascus vroeg zich meteen af wie er dan in dit (ons huidig huisje) huisje zou wonen. Ik zei hem dat er andere mensen in de huisje zouden komen wonen. Dat was oké voor hem. En toen was hij ook bezorgd om zijn bedje: “mama, ik ga dan wel mijn bedje heel hard missen”. Toen ik hem vertelde dat zijn bedje mee ging verhuizen naar het nieuwe huisje was het allemaal prima voor hem.

foto 4 (you are right where you should be)

 

We proberen er nu ook luchtig mee om te gaan, in die zin dat we er geen emoties gaan aan koppelen als “we zien elkaar niet meer graag” ofzo… want als je je kinderen probeert op te voeden met de gedachte om iedereen graag te zien en veel vriendjes te maken, tja dan moet je zelf niet net het tegenovergestelde doen natuurlijk. Enfin, even vanuit kinderlogica beschouwd natuurlijk!

Alles bij elkaar sta ik dus op het punt om een deur te sluiten en tegelijk een andere deur te openen. De lege rekken geven een bevreemdend gevoel, maar zijn tegelijk ook heel bevrijdend. De gedachte dat alles terug mogelijk is, overspoelt me!

 

Liefs,

 

 

naamkaartje1

 

 

 

 

 

 

 

 

Kerstwinkel 2017

An

Mijn naam is An, geboortejaar 1982. Ik ben de trotse mama van twee superhelden, die ik gelukkig thuis gewoon Alexis (stoere meid uit 2011) en Damascus (knappe jongen uit 2009) mag noemen. Beroep: technisch tekenaar Roeping waar ik aan werk: fotografe. Zelf ben ik nog maar heel pas een alleenstaande mama. In mijn blogs neem ik jullie graag mee op mijn eigen ontdekkingstocht in dit nieuwe leven wat voor me begint. Misschien niet altijd rozengeur en maneschijn maar met een hart vol levenslust doe ik erg mijn best om te stralen!

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!