Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Deva’s bevallingsverhaal deel 1: Verwachtingen bijstellen


13 januari 2016


<

Ik kijk in zijn donker bruine ogen terwijl hij rustig ligt te drinken. Zijn perfecte mondje, lief klein neusje, zijn zachte handjes en kleine voetjes, ik ben helemaal verliefd. Ik kan uren naar hem kijken en hem helemaal in me opnemen. De wereld om mij heen staat even stil, even valt alles om me heen weg en zijn alleen wij tweeën er. Ik zou willen dat dit moment eeuwig gaat duren maar de harde realiteit zal alles binnen een paar uur gaan inhalen. 

Terug naar 3 dagen eerder

Vier dagen voor de uitgerekende datum bel ik ’s ochtends de verloskundige op, omdat ik vermoed dat ik sinds de vorige avond vruchtwater verlies. Bij mijn dochter was het veel, maar dit keer niet, dus bij twijfel toch de verloskundige maar geraadpleegd. Helaas kon zij ook niet met zekerheid zeggen of het vruchtwater was dus ik moest afwachten. Als er ’s avonds nog geen duidelijk verlies van vruchtwater is moet ik voor controle naar het ziekenhuis.

Vanaf dat moment heb ik mijn verwachtingen vaak moeten bijstellen. Elke bevalling is anders en je kunt niks plannen. Ik stond open voor wat er ging gebeuren, maar stiekem hoopte ik toch dat een thuisbevalling mogelijk zou zijn. Bij elk uur dat verstreek werd die kans kleiner en kleiner. Die avond zat ik in het ziekenhuis, net als 2,5 jaar geleden bij mijn dochter, met gebroken vliezen aan de CTG. Buiten wat harde buiken was er helaas geen weeënactiviteit dus die thuisbevalling kon definitief doorgestreept worden omdat mijn vliezen inmiddels langer dan 24 uur gebroken waren. En toen weer terug naar huis, wederom afwachten of de weeën vanzelf opgang zouden komen.

bevalling

Dat wachten in zo’n geval lang duurt hoef ik niemand uit te leggen. Ik hoopte zo dat de weeën alsnog opgang zouden komen want inleiden zag ik niet zo zitten. Bij Luna heb ik al een weeënstorm gehad die natuurlijk opgang was gekomen dus ik zat niet te wachten op een opgewekte weeënstorm. Weer een dag en een nacht gingen voorbij toen ik me weer moest melden in het ziekenhuis, voor het inleiden.

Met het lood in mijn schoenen gingen we zaterdagochtend naar het ziekenhuis. Ik was bang, verdrietig maar vooral teleurgesteld dat mijn lichaam de signalen dus niet zelf heeft opgepikt. Ik had gehoopt op een zo natuurlijk mogelijke bevalling en dat viel voor mijn ogen in duigen. Ik had het zo mooi gevonden om rustig thuis te blijven, geen medicijnen of andere medische ingrepen maar de natuur zijn werk laten doen. De gezondheid van de baby en die van mij gaan natuurlijk voor, maar het voelde wel een beetje als falen.

Daar lag ik dan weer, aan de CTG met nul weeënactiviteit wetende dat we binnen een paar uur onze kleine eindelijk zouden gaan ontmoeten. De bevalling van de eerste was al binnen 5 uur dus de kans was groot dat het dit keer nog sneller zou gaan.

image4

De uren daarna kropen voorbij. Eerst werden mijn vliezen echt gebroken, waarna we weer moesten afwachten of de weeën nu wel zouden beginnen. Maar de CTG bleef vlak, wederom geen activiteit. Stiekem hoopte ik nog steeds dat er geen oxytocine (weeënopwekkend hormoon) aan te pas hoefde te komen. Minuten kropen voorbij en nog altijd niks.

Ik droeg de GBS bacterie bij me…

Na 3 kwartier kwam de gynaecologe kwam binnen. Het kweekje dat de donderdagavond afgenomen hadden was teruggekomen met slecht nieuws, ik droeg de GBS bacterie bij me. Die bacterie die gevaarlijk kan zijn voor de baby, helemaal bij langdurig gebroken vliezen. Er zat niks anders op dan aan de antibiotica gaan. Na het afstrepen van de thuisbevalling en vervolgens een medicatieloze bevalling kwam daar nu nog antibiotica bij. Mijn wereld stortte even in, onze baby wordt voor de geboorte al volgepompt met antibiotica. Dit voelde weer als falen, een bacterie die mogelijk heel gevaarlijk kan zijn voor de kleine, die ik bij me draag. Ik had tijdens de zwangerschap al best veel gelezen over de GBS bacterie. Ik wist dus precies wat de gevaren waren maar ik voelde me ook schuldig omdat ik voor mijn gevoel er niet alles aan gedaan heb om een besmetting te voorkomen. Ik stortte helemaal in, de tranen waren niet meer te stoppen.

Gelukkig waren de gynaecologe en de verpleegkundigen ontzettend lief en hebben ons super goed gesteund en alles rustig uitgelegd. Daar gingen we dan, aan het infuus voor de oxytocine en daarnaast antibiotica. Ik probeerde rustig te blijven en me te focussen op het feit dat het niet meer lang zou gaan duren. Elke 20 minuten kwamen ze kijken of er al iets van activiteit was en zoniet werd de dosis weer verhoogd, tot 3 keer toe want er gebeurde nog niks. Weer verloor ik even de hoop terwijl ik normaal gesproken ontzettend positief ben ingesteld. Wat als die oxytocine bij mij niet aanslaat? Lang had ik niet om daar over na te denken want toen de weeën eindelijk op gang kwamen bleef er geen ruimte meer over voor nadenken.

Twee minutes tussen iedere wee, een bloeddruk die naar beneden schoot en tintelende armen en benen. Even dacht ik dat ik het niet meer aankon. Ik dreigde zelfs flauw te vallen maar mijn man en mijn  moeder bleven op me inpraten dat ik het wel kon. Nog geen 2,5 uur nadat de weeën begonnen was ik op, ik kon de weeën niet meer wegpuffen, ik kon niet meer. Toen de gynaecologe kwam en vertelde dat ik ‘pas’ op 7 cm zat wist ik even niet meer hoe ik het moest redden. Nog 3cm?! Nog geen kwartier later heb ik weer gebeld, ze moesten nu komen want ik had persdrang en als ze niet snel kwamen zou ik zelf al beginnen. Het maakte me niet uit of ik nu op 10 cm zat of niet, ik hield het niet meer. De reden dat ik het niet meer hield was duidelijk, de laatste 3 cm waren in een kwartier gegaan waardoor de weeën alleen maar in heftigheid toenamen. De gynaecologe arriveerde en ineens was ik ontzettend bang om te persen en verloor ik alle vertrouwen dat ik het kon. Ik durfde ineens niet meer. De gynaecologe, de verpleegkundige, mijn man en mijn moeder hebben me door de laatste loodjes heen getrokken. Door alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen werd ik bang voor wat er eventueel nog meer fout kon gaan, maar er kwam ook een ontzettende oerkracht op. Ik ga dit doen, zelf, op eigen kracht. Dit laatste stukje gaat niemand me meer afnemen, en ik haalde de kracht uit mijn tenen. Wat uren leek te duren waren achteraf nog geen 10 minuten. Voor ik het wist lag er een luidkeels brullend mannetje op mijn borst. Tranen van opluchting rolden over mijn wangen, daar was hij dan eindelijk.

bevalling

Een kleine drie uur, meer was het niet, maar het waren wel drie hele lange uren. En toch, zodra ik hem op mijn borst had was alles anders. Het was voor ons een verrassing of het een jongetje of meisje was dus niet alleen zagen we onze kleine voor het eerst, maar ook nu wisten we het geslacht pas en konden we eindelijk de naam uitspreken, Deva. Dat moment dat je je kindje voor het eerst ziet is zo ontzettend speciaal. De blik in de met tranen gevulde ogen van mijn man, we hebben een zoon. Zo trots dat we naast een dochter nu ook een zoon hebben. Even bestaat de wereld alleen uit ons drieën. Uitgeput maar zo intens gelukkig.

De uren daarna hebben we vooral veel genoten. Ik voelde me al snel weer goed en Deva deed het ook erg goed. Hij dronk meteen goed, sliep goed en wij konden alleen maar verliefd naar hem kijken. Ook de eerste ontmoeting van Luna met haar kleine broertje verliep niet slecht. Alleen het afscheid nemen en ons weer achter moeten laten viel haar zwaar. Omdat mijn vliezen langer dan 24 uur gebroken waren moesten wij minimaal 24 uur in het ziekenhuis blijven in verband met infectiegevaar voor Deva. We konden dus niet meteen naar huis als gezinnetje en dat vond Luna heel moeilijk. Gelukkig is opa haar held dus al snel was ze gekalmeerd en ging rustig mee met opa en oma.

Weer werd de grond onder onze voeten weggetrokken…

Mijn ouders en Luna waren net weg, Deva had net gedronken en lag naast mij in bed. Ik streek door zijn haartjes en over zijn zachte wangetjes. Hij lag zo lekker rustig naast mij, helemaal ontspannen. Het was al laat aan het worden dus wij wilden eigenlijk gaan slapen. Hoewel ik mijn ogen niet van hem af kon houden wilde ik toch ook wel graag gaan slapen want ik was gesloopt. Helaas zou er van slapen de komende uren niks komen toen er een kinderarts binnenstapte die even met ons moest praten. Net na de bevalling is er bloed bij Deva afgenomen en die uitslag was net binnen. Weer werd de grond onder onze voeten weggetrokken. Het was alsof we weer in een vrije val terecht waren gekomen en onze parachutes wilden zich maar niet openen. Ik dacht dat alle medische ingrepen nu voorbij waren en dat we de volgende dag lekker naar huis konden. Al snel zouden we leren dat dat er niet in zit en dat we wederom onze verwachtingen moesten bijstellen.

image3

 

Lees volgende maand het tweede deel van Deva’s bevallingsverhaal.

 

Kerstwinkel 2017

Patricia

Mijn naam is Patricia (30) en samen met mijn man Jack (35) en onze dochter Luna (3) en zoon (5 maanden) woon ik in Thailand. In 2009 ging ik nietsvermoedend backpacken door Zuidoost Azië. Totaal onverwachts werd ik tot over mijn oren verliefd. Begin 2012 ben ik definitief naar Thailand verhuisd. Samen runnen wij nu de vrijwilligerswerkorganisatie voor Engelse lessen op lokale scholen (www.isan-survivor.org). Daarnaast ben ik vorig jaar mijn eigen webshop begonnen waar ik gehaakte babykamer accessoires verkoop van 100% Thais katoen (nurtureplaylove.etsy.com).

Reactie op “
Deva’s bevallingsverhaal deel 1: Verwachtingen bijstellen

  1. Pingback: De week van 11-15 januari: 22 links naar ‘Zwanger’, ‘Kind’, ‘Moeder’ en ‘Video’. - Mama's Me-time

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!