Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

De adoptie van zoontje Dax, deel III: de eerste ontmoeting


28 mei 2015


&

 

In een vijfdelige blogserie vertelt Moon Beijer (40) over de adoptie van haar zoontje Dax. Vanaf het moment dat je besluit te willen adopteren kom je in een enorm heftig traject terecht. Moon neemt ons mee vanaf die eerste dag. Vandaag deel III van de serie: Adopteren, is dat nou echt zo’n intensieve reis? Lees snel verder!

 

Toen we op 5 december 2012 te horen en te zien kregen wie ons kindje was, liepen we echt in een jubelstemming naar buiten. Het is toch wel echt zoals bij een bevalling en dat je denkt….dit is MIJN kind, helemaal van mij…eindelijk heb je een beeld. Vooral dat is zo indrukwekkend. We mochten de enige foto die we te zien kregen ook meenemen. Toen we buiten kwamen hebben we meteen iedereen gebeld. We huilden van geluk ….we hebben een zoon, we worden papa en mama van een jongetje… We wilden het echt van de daken schreeuwen. De reacties waren zo ontroerend. We leefden de eerste dagen echt in een roes. Iedere keer pakten we weer het dossier erbij, wéér lezen, wéér die foto kijken, de foto analyseren. We keken naar de oogjes, zijn handjes, zijn voetjes, voortdurend wil je hem niet uit het oog verliezen dus die foto was echt heilig. Wat moeilijk was is dat we hem dus niet meteen konden vasthouden en knuffelen. We hadden ook nog niet echt een idee hoe lang het zou gaan duren voordat we hem mochten gaan bezoeken in Ethiopië. Ze gaven ons wel een globale tijdsindicatie aan, deze lag tussen de zes weken en zes maanden…dus het kon best nog wel heel lang gaan duren. We hadden het kamertje al veel eerder klaar gemaakt maar omdat we nu het geslacht wisten vond ik het erg leuk ook wat jongensachtige dingetjes toe te voegen. Ook zijn we naar een fotospeciaalzaak gegaan en hebben we de foto nog een keer op heel mooi fotopapier laten afdrukken en onze familie een kaartje gestuurd met de foto en zijn echte naam: Dechasa erop. Toen wisten we nog niet hoe wij hem zouden gaan noemen, dus we hadden op het kaartje gezet: puntje puntje puntje Dechasa. Maar ik leefde helemaal op een roze wolk, ik vond het gewoon heerlijk om er mee bezig te zijn.

 

Dax Moon kus Marjon

 

Zoals ik al eerder vertelde voelde het voor ons die zes jaar alsof we op een roeibootje op de oceaan dobberden, zelfs zonder roeispanen. We konden echt geen kant op en moesten maar afwachten waar we zouden belanden. Dus dat we nu actie konden ondernemen was echt een bevrijding. Ik wilde kopen, kopen, kopen…ik schatte zijn kledingmaatje in en vond het geweldig al kleertjes te gaan kopen. En wat genoot ik er van om in de winkel te zeggen…ik wil graag kleertjes kopen voor MIJN ZOON…ik kon het niet vaak genoeg zeggen. Ik kocht kleertjes, knuffeltjes…ik had nog mijn eigen bedrijf dus kon het perfect zelf indelen. Ik wist dat als we zouden worden opgeroepen door het adoptiebureau om af te reizen naar Ethiopië dat ik a la minute zou kunnen gaan. Gerben had dit uiteraard ook al met zijn werk kunnen regelen, hij kreeg zelfs een maand adoptieverlof van zijn werkgever.

 

We kregen te horen dat de procedure inhield dat we twee keer zouden afreizen naar Ethiopië. De eerste keer om de adoptieprocedure voor de rechtbank in orde te maken en op 13 maart zijn we de eerste keer mogen afreizen. Dus toen we dat bericht hoorden waren we dolgelukkig. Jammer was dat alleen mijn man en ik allebei mochten gaan maar dat onze zoon Gevin maar 1 keertje mee kon in verband met school. We overlegden met hem of hij de eerste keer mee wilde en hem dan meteen zou ontmoeten of die tweede keer als we ook echt een week daar zouden blijven. Hoe moeilijk HIJ het ook vond om te moeten kiezen heeft hij er toen voor gekozen om de tweede keer mee te gaan als we Dax ook echt mee naar huis mochten nemen. Dat is natuurlijk ook het mooiste moment. Toen we het bericht kregen om voor de eerste keer te gaan was alles heel goed geregeld. We zouden met iemand van het adoptiebureau en een groep aanstaande adoptieouders af reizen. Accommodatie was geregeld, vlucht etc. Daar hoefden we niets voor te doen.

 

Op het vliegveld ontmoetten we de andere vijf koppels. Dat was heel bijzonder omdat iedereen natuurlijk vol spanning zit. Ik vond het wel moeilijk Gevin achter te laten dat moment en naar mijn toekomstige zoon te gaan. maar goed, toen begon de reis…

Gelukkig was het fijn om met die andere koppels te gaan. Je hoeft een keer niets uit te leggen over wat je allemaal meemaakt en voelt. We snapten elkaar gewoon door en door. Ik vond het ook heel leuk dat iedereen daar met die ene foto van zijn adoptiekindje heel trots stond te showen. Heel gek was dat iedereen dus al een kindje toegewezen had gekregen maar nog nooit gezien had en toch was ieder koppel nu al ontzettend trots op hun meisje of jongetje. En ik denk dat de andere koppels net zoals ik ook heb gedacht,…mijn kindje is de mooiste…en het is maar goed ook dat je dat denkt want daar begint het houden van al een beetje! Ik vond wel alle kindjes even schattig, ze waren allemaal om op te eten.

 

De vlucht duurde een eeuwigheid. Je wilt gewoon daar zijn. Je bent over alles onzeker. Je denkt: dadelijk gaat de vlucht niet door…je haalt je van alles in je hoofd. We zaten duidelijk allemaal onder hele hoge spanning. Maar de vlucht ging uiteraard gewoon door en dan land je in Ethiopië…… in de hoofdstad Addis Abeba. Het was helemaal donker en daarom kregen we die eerste avond eigenlijk niet veel mee van het land. We reden in een busje naar het hotel en daar kregen bij de receptie de sleutel van onze kamers. Maar alle koppels hadden allemaal hetzelfde…niemand wilde naar zijn kamer gaan. We waren echt de uren aan het aftellen en wilden dat de nacht zo snel mogelijk voorbij zou zijn. We besloten een drankje te doen en toen maar gaan liggen draaien in ons bed. We wisten dat als het ochtend was we meteen naar het weeshuis toe mochten. Het werd ochtend en voor de vorm hebben we samen ontbeten maar ik kreeg echt geen hap door m’n keel. Ik had echt een gevoel van een klem op mijn keel. Ik was natuurlijk super gespannen en kon niet goed beseffen dat ik die dag mijn kind in mijn armen zou sluiten. Het voelde heel onwerkelijk. We stonden  uiteindelijk allemaal heel vroeg in de ochtend beneden maar het weeshuis ging pas om 9 uur open dus we moesten nog ‘even’ wachten.

 

Dax Moon Marjon 2 (1)

 

Nou goed, voor mijn gevoel gingen we dan e-i-n-d-e-l-i-j-k naar het weeshuis in een busje.

De rit was natuurlijk erg gespannen. Iedereen was stil… We stapten uit in een klein straatje, beetje sloppenachtige wijk, niet heel dramatisch maar je kon wel duidelijk zien dat de mensen daar arm waren.  Het weeshuis had een hele grote poort met zelfs prikkeldraad erom. We stonden met z’n allen een beetje voor de poort te dringen. Je gunt iedereen natuurlijk op dat moment om zijn kindje te zien maar het liefste wil je iedereen met je ellebogen wegduwen en vooraan staan zodat jij als eerste naar je kindje kunt sprinten. De poort ging open en we waren een beetje verbaasd dat niemand echt deed alsof ze wisten dat wij zouden komen. Ik had verwacht dat de kindjes al klaar zouden staan of zitten ergens, maar dat was absoluut niet het geval. De verpleegsters en verzorgsters liepen daar gewoon rond zonder ons aan te spreken of te begeleiden. Dus het was een beetje chaotisch en ik kan me niet meer herinneren hoe het met de andere koppels is gegaan, maar wij liepen gewoon naar binnen en vroegen aan iedereen: Dechasa, Dechasa, met die foto in mijn hand, where is he, where is he?  En toen zei ze: ahhh here en toen wees ze naar een baby’tje…ik zag meteen dat het niet het goede kindje was natuurlijk en zei…no , no, Dechasa, he’s not a baby, he’s a little boy, en ik weer die foto laten zien…en toen zei ze ahhh, come with me… en toen liepen we door een ruimte met stoeltjes waar ze de baby’tjes de fles gaven, daarachter een soort gang met allemaal slaapkamertjes en net tussen de gang van de slaapkamertjes en het woonachtige gedeelte stond hij….. Ik zag hem…. en herkende hem echt meteen….Hij zag ons ook en was meteen heel nieuwsgierig. Ik dacht alleen maar, rustig blijven Moon, heel rustig blijven en niet gaan huilen. Marjon, dit was echt een mooi moment. Hij was open en geïnteresseerd. Er kwam een voorzichtig lachje. Hij kwam eigenlijk best snel naar me toe. Ik ben op mijn hurken gaan zitten en hij liep op me af. Ik gaf hem een knuffeltje, een konijntje. Hij bleef maar kijken naar ons, hij zocht duidelijk oogcontact. Ik denk echt dat we een kennismaking uit een boekje gehad hebben, mooier is denk ik niet in te denken. En binnen een paar tellen voor m’n gevoel, het kan ook een minuut zijn geweest hoor, zat hij op mijn schoot. Ik vond het heerlijk hem te ruiken. Na een klein poosje zijn we met hem naar buiten gelopen. We gingen op het binnenplaatsje met alle andere ouders zitten, terwijl de kindjes samen speelden. Dax echter was niet van mijn schoot af te slaan. Hij hield zelfs mijn handje vast. We waren zo leuk met hem bezig. We lachten al samen. En we gaven hem een fotoboekje dat we hadden gemaakt. Dax was al twee jaar dus we wisten dat hij alert was en al veel bewuster dan een baby’tje. We hadden dus een boekje gemaakt met allemaal foto’s van ons, van mijn zoon Gevin, ons huis en zijn toekomstige kamertje. Hij bekeek het heel aandachtig. Maar zoals kleine kindjes zijn willen ze met alles spelen. Hij greep mijn zonnebril, wilde spelen met mijn flesje spa blauw. Het voelde echt heel erg fijn dat het moment er eindelijk was. En toen begonnen we ook een beetje wakker te worden en kreeg ik beetje bij beetje mee wat de andere koppels meemaakten. We feliciteerden en omhelsden elkaar. We genoten samen, we lachten samen, het was een bijzonder moment en het was heel fijn dat je mensen om je heen had die hetzelfde meemaakten. Ik denk dat we uiteindelijk daar anderhalf uur hebben gezeten, misschien wel 2 uur dat we het hadden weten te rekken, maar dan word je toch vriendelijk verzocht om weer naar het hotel te gaan. Maar gelukkig gingen we weg met het gevoel, we zitten hier tien minuten verderop en we mogen de komende dagen nog iedere dag even langskomen. We liepen met z’n allen naar buiten, compleet verdwaasd stapten we het busje in. In het busje weet ik nog dat ik hardop zei: “wauw, we zijn papa en mama geworden”. Het was een prachtig moment. We zijn naar het hotel gegaan, hebben samen een hapje gegeten en we voelden ons een compleet ander mens.

 

Dax Moon Marjon 3

 

Het was een van de mooiste dagen in mijn leven. We hadden echt een herkenning. We lagen ’s avonds in bed en dachten….ja dat is onze zoon!

 

Moon, dankjewel voor je openhartigheid. Met veel plezier heb ik weer aan je lippen gehangen. Door jou krijgen we een eerlijk en duidelijk beeld van wat er allemaal komt kijken bij een adoptie. Ik verheug me al op deel IV waar we gaan meemaken hoe jullie de rest van die eerste keer in Ethiopië beleefden en hoe jullie ook weer naar huis moesten en Dax achter moesten laten.

 

Wat vinden jullie van Moon’s verhaal? Zelf ook in een adoptietraject gezeten of heb je de wens om te gaan adopteren? Heb je vragen voor Moon dan kun je ze in de reacties achterlaten. Over twee weken deel IV van De adoptie van Dax, vertelt door zijn moeder Moon.

Liefs,

handtekening_blogs

 

 

 

 

 

Marjon

Volg MAMA to the max ook op Facebook, instagram, twitter en Youtube voor de laatste updates.

3 Reacties op “
De adoptie van zoontje Dax, deel III: de eerste ontmoeting

Laat een antwoord achter aan Saskia Hippyhappymommy Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!