Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Dag klein meisje


3 maart 2016


vlinder, mama, MAMA to the max, kind, afscheid
<

Het is maandag 15 februari als ik weer beschikbaar ben als kraamverzorgster. De hele dag ben ik thuis lekker aan het aanmodderen. Wasjes draaien, hapjes maken voor zoonlief, beetje opruimen. Om 13.00u gaat mijn telefoon. Mijn collega belt om me aan het werk te zetten. Rond 17.00 komt een gezinnetje thuis, afgelopen vrijdag bevallen van een 2e kindje, een klein en fijn meisje van 1900 gram. Vrolijk noteer ik de gegevens, totdat er informatie komt die me kippenvel bezorgd. En nee, absoluut niet op de goede manier.

Na een geplande keizersnede bleek dit kleine meisje het zwaar te hebben. Zij blijkt een drietal hartafwijkingen te hebben en is overgeplaatst naar het ziekenhuis in Maastricht, waar zij op dit moment op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) ligt. Alsof dit nog niet genoeg is, is er volgens de kinderartsen een sterk vermoeden op het syndroom van Patau (trisomie 13) of het syndroom van Edwards (trisomie 18) waarvoor bloedonderzoek ingezet is.

vlinder, mama, MAMA to the max, kind, afscheid

Als ik om 17.00u aanbel maken oma en een spontane knul van 3 mij de deur open. Papa en mama kunnen ieder moment thuiskomen en niet veel later komen ze binnen. De roze wolk van deze ouders is veranderd in een grote grijze donderwolk. Mijn felicitaties voelen vreemd. We gaan aan tafel zitten en daar komen meteen de eerste tranen. Wat zeg je in deze situatie tegen iemand die je nog geen 5 minuten kent. Er vormt zich een brok in mijn keel en het prikt achter mijn ogen, maar ik moet me hier groot houden. Ondanks dat ik van mijn collega al het een en ander heb gehoord, vraag ik naar de informatie. Nog 3 dagen en dan komt er een uitslag. Ondanks alle hoop die iedereen heeft, is er een stemmetje in mijn hoofd wat zegt: “Rachèlle, dit is foute boel”. Met de kennis die ik als verloskundige heb, wordt mijn hoop kleiner. Al hoop ik met heel mijn hart dat dit een echte nachtmerrie is en dat wij allemaal morgen wakker worden op een roze wolk. Nadat we vooral veel gepraat hebben en ik voor eten gezorgd heb, rijd ik 3 uur later naar huis. Thuis op de bank kan ik het niet loslaten. Het houdt me bezig. Als jonge moeder begrijp ik nu hoe het voelt om je zorgen te maken om je kind. Maar deze zorgen zijn van een heel ander kaliber, dit kan ik me gewoonweg niet voorstellen. In welke hel zijn deze mensen, ongewild, terecht gekomen?

vlinder, mama, MAMA to the max, kind, afscheid

De dagen die volgen probeer ik vooral het feest niet uit het oog te verliezen. Ondanks alle zorgen en grijze wolken die voorbij trekken zijn deze mensen, boven alles, ouders geworden van een mooie meid. Ik spoor ze aan om toch beschuit met muisjes te geven aan het bezoek, om grote broer toch te laten trakteren om de crèche. Als ze in het ziekenhuis zijn, versier ik het huis. Als alles af is bekijk ik deze woonkamer. Alles staat klaar, in deze box hoort een baby te liggen.

Als ik donderdagochtend het ontbijt sta klaar te maken, zoals iedere ochtend tot nu toe, komt papa naar beneden. De uitslag is gisteren al bekend geworden. Ondanks dat ik dit verwachtte slaat het nieuws in als een bom. Dit kleine meisje is ziek, heel ziek. Dit kleine meisje heeft het syndroom van Edwards. Dit kleine meisje zal niet oud worden.

Op donderdagavond heb ik een borstvoedingsbijscholing. Hier zie ik mijn collega’s en vanzelfsprekend kan ik mijn hart luchten. Hoe kan dit? Hoe kan dit gemist zijn? Je gaat ervan uit dat deze afwijkingen getackeld worden in de zwangerschap. Allemaal zijn we verslagen en vol ongeloof. Maar wat is dit een sterke meid. Baby’s die dit syndroom hebben en de zwangerschap en bevalling overleven zijn er niet veel, dat zijn vechtertjes.

De dagen gaan voorbij en die steen in mijn maag gaat maar niet weg.

Als ik zaterdagavond thuis kom van een feestje en ik in bed kruip, kijk ik nog snel even op mijn telefoon. Ik zie een appje: “ Hoi Rachèlle. We zijn in het ziekenhuis, het gaat niet goed met ons meisje. Haar hartje heeft het zwaar en we weten niet of ze nog naar huis kan komen. We houden je op de hoogte.” Ik kan de slaap niet vatten en denk aan deze lieve mensen, die hun laatste momenten koesteren met hun kleine meid. Deze kleine meid die haar laatste strijd aangaat in haar veel te korte leven.

vlinder, mama, MAMA to the max, kind, afscheid

De volgende ochtend ga ik gewoon werken, zoals we hebben afgesproken. Ik zou de was en strijk doen en zorgen voor het avondeten dus dat doe ik ook. Als ik net de strijkplank heb opgezet komt het berichtje dat zij haar oogjes voor altijd heeft gesloten. In een waas ga ik verder aan de strijk. Ik wil deze graag weg hebben, want ik weet dat papa, mama en deze dappere meid straks thuis zullen komen. Als ik klaar ben en net met de laatste mand gestreken was de trap op loop, hoor ik achter me de sleutel in het slot. Ze zijn thuis. Eindelijk is deze prinses thuis, waar ze hoort. Nu kan ze in de box liggen, maar niet zoals het hoort. Het voelt zo gewoon dat dit meisje daar in de box ligt, in deze vreselijke en bizarre situatie.

Het blijft maar door mijn hoofd spoken… Hoe is het mogelijk dat je wereld binnen één week zo veranderd. Van alle liefde, geluk en vol verwachting wachten op je tweede geliefde kindje naar een nachtmerrie. Een nachtmerrie waarin je leven helemaal op zijn kop staat. Waarin je datgene meemaakt wat waarschijnlijk het ergste is wat je in je leven kunt meemaken… De dood van je eigen kind. Zo vaak wordt er gezegd: “Woorden schieten te kort”. In deze situatie schieten woorden ook echt te kort. Niets kan er gezegd worden om de pijn van deze familie weg te nemen.

Wat heb ik een diep respect voor deze familie, hoe ze omgaan met dit verlies. Een warm, liefdevol en ontzettend fijn gezin. Wat had ik hen graag geholpen met een normale kraamweek. Het lot heeft anders beslist. Ik kan alleen maar met bewondering kijken naar de liefde in dit gezin, voor elkaar, voor deze bijzondere meid en voor hun prachtige zoon. Dit gezin zal ik nooit vergeten. Zij en deze hele situatie hebben een diepe indruk op mij achter gelaten…

Bespaar continu

Rachelle

Hi! Mijn naam is Rachèlle Somers, ik ben 26 jaar (13-02-1989) en ben geboren en getogen in Kerkrade. In januari 2014 ben ik afgestudeerd als verloskundige, het mooiste beroep dat er is. Daarnaast leg ik als kraamverzorgster dames graag in de watten tijdens hun kraamweek. Aangezien ik niet graag stil zit ben ik ook nog Dunstan babytaal trainer en zit ik graag achter de naaimachine om babyspulletjes te maken. En als kers op de taart zijn mijn vriend en ik, sinds mei 2015, ouders van de stoere en mooie Noud. In mijn blog neem ik jullie mee in mijn wereld als verloskundige en kraamverzorgster. De opvallende verhalen, mijn kijk op nieuwe ontwikkelingen en de combinatie werk/privé probeer ik allemaal aan bod te laten komen.

10 Reacties op “
Dag klein meisje

  1. Hoi Rachelle, op de manier waarop je dit verhaal in woorden hebt gevat, voel je de pijn van de ouders en het gezin dat dit moet meemaken. Wat een vreselijke ervaring. Krijg het er gewoon koud van… Je schrijft het heel treffend. Mooie schrijfstijl, Rachelle. Ook heel interessant om je blog te volgen al hoop ik dat je de volgende keer met een blij verhaal zult kunnen komen. Niet omdat ik alleen van blije verhalen houd maar omdat je niemand de pijn van deze trieste geschiedenis gunt.
    Blijf doorgaan, Rachelle!
    Groetjes, Marian

  2. Stil van. Wat een moeilijk onderdeel van jouw anders zo mooie baan. Ongetwijfeld ben je juist door het doen van die kleine dingen een enorme hulp geweest. Prachtig geschreven.

  3. Soms schieten woorden té kort..

    De tranen biggelen over mijn wangen. Hoe gezegend ben ik met mijn kleine meid die nu vredig een middagdutje aan het doen is. Heel mooi hoe je er voor dit gezin was en dat je iets kon betekenen in de situatie die zo anders had moeten zijn.

  4. Wat heb je dat mooi verwoord tranen schieten in mijn ogen als ik het lees sterkte voor het gezin en dat jij collega Rachelle het ook een plekje kunt geven gr. Gaby.
    03-03-2016

  5. Respect lieve collega

    Wat heb je dit mooi geschreven. Wat Kan het leven soms oneerlijk zijn, bijna onwerkelijk.
    Ik heb diep respect voor jou!
    Hoe jij de mensen hebt geholpen, professioneel maar met een warm hart en medeleven! Je hebt alles gegeven en meer, trots !!!

    Dikke kus Manon

  6. Wat een indrukwekkend verhaal en wat heb je dat mooi en respectvol geschreven. Kippenvel. Ik sta er weer bij stil hoe gezegend ik ben met 2 gezonde kinderen.

Laat een antwoord achter aan Marian Schrijnemaekers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!