Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Daag speen, daag middagdut


17 mei 2016


speen middagdutje
<

Na het halfjaarlijkse tandartsbezoek, kwam HET toch weer ter sprake net als een half jaar geleden; De.Speen.Moet.Nu.Weg!  De jongens worden deze maand drie en hebben een flinke open beet. Als we nu stoppen met spenen, is de kans groot dat het nog goed groeit. Tess hadden we toentertijd omgekocht met een fietsje, ze was toen pas (al?) 2,5 jaar oud.  Onze speen-aanpak was misschien wat rigoreus, maar bijzonder effectief. Cold turkey, geen speen en geen weg terug. Na een flinke huilbui was het al na één nacht verholpen. 

Bij de jongens heb ik het moment zo lang  mogelijk voor me uitgeschoven, want ik had geen idee hoe zij op onze aanpak zouden reageren. Ze moesten er natuurlijk allebei tegelijk aan geloven en Raf is nog wel het meeste gehecht aan zijn tut. We hadden net de ledikantjes en slaapzakken vervangen door peuterbedjes en dekbedjes, het werd nu langzaamaan de hoogste tijd en de meivakantie leek mij het beste moment!

 

speen middagdut mama to the max

 

We hadden ze er al een beetje op voorbereidt; Na hun eerste verjaardag mochten ze de speen alleen nog maar in bed, dus we hadden al een kleine voorsprong . Van de zes spenen gaven ze er twee zonder te knipperen meteen aan de tandarts. Dat ging makkelijk… de derde ging naar ons pasgeboren nichtje Bobbi, de vierde is spoorloos verdwenen en toen waren er nog twee over. Op een met zorg geselecteerde zaterdag gingen we met ons allen naar de speelgoedwinkel.  Achteraf gezien hadden we niet de grootste van de regio moeten kiezen en al helemaal niet een half uur voor sluitingstijd. Raf koos na lang twijfelen een doosje met dino’s en Mats een cars vrachtautootje. We liepen tevreden naar de kassa. Langs de duplo… ai… Mats dook op een doos duplo die zo groot was als hijzelf “TREEEEEEEEEIIIIIIIINNNNN!!!” en Raf hielp hem om de doos uit het schap te slepen om de doos vervolgens te knuffelen.

Misschien was het schuldgevoel, een moeder-zoon dingetje of de cassière die ons door de intercom verzocht om naar de kassa te komen, maar ik kreeg het niet over mijn hart om die doos uit hun kleine armpjes te trekken. Ze moesten over een paar minuten al de spenen bij de kassa achterlaten,dit verdriet kon ik ze niet ook nog aan doen. Met een giga glimlach liepen ze naar de kassa, gaven de spenen zonder te knipperen af aan de cassière en liepen de deur uit. Ik heb nog met een brok in  mijn keel de spenen achter de kassa zien verdwijnen en liep wat bezorgd naar de auto. Het deed me toch wel wat, het zijn nu geen kleine ventjes meer maar grote jongens. Toen ze nog heel klein waren, kon ik ze niet snel genoeg groot hebben en nu ze ineens op het gewenste formaat zijn, komt het toch onverwacht hard bij me binnen.

 

En toen kwam het grote moment…

 

De duplo bleek een goede investering, ze hebben tot ver na bedtijd de mooiste treinroutes neergelegd . Ze wilden niet eten, drinken of snoepen. En toen kwam het grote moment… ze hebben 10  minuten troosteloos gehuild en geroepen voor de speen. Ik heb ze zelden zo verdrietig gezien! Kort daarna zijn ze met een stuk duplo in bed gaan liggen en meer dan dat was het niet. De volgende dag heb ik niks meer gehoord over de speen.  Het duurde slechts 10 minuutjes, ze waren er duidelijk klaar voor.

 

middagdut speen mama to the max

 

Ik kan je een hele lijst aan tips geven hoe je het beste  afscheid kunt nemen van de speen; geef  hem door aan de volgende baby, hang de speen in een boom, leg hem onder het kussen voor de tandenfee,  saboteer het week-gesabbelde ding met wat handig knipwerk, maar wat je ook doet, BLIJF CONSEQUENT. Als je eenmaal de stap zet, kan de speen niet meer terug ingezet worden als troost of slaapmiddel. Geef je hem in een zwak moment toch terug dan wordt het de volgende keer nog veel moeilijker om de definitieve stap te zetten (en het is ontzettend verwarrend voor de afkicker)

 

We vallen ‘ineens’ weer in een nieuwe fase en ik realiseer me heel goed dat ze groot geworden zijn.

 

De spenen waren niet het enige waar we afscheid van moesten nemen. De middagdut ging automatisch met de spenen mee. Het was voor de jongens absoluut niet meer zo lekker om even te gaan snoezen in bed zonder speen. Bij elke poging kreeg ik een hele harde NEE te horen en een enorm protest in tweevoud. Boh wat missen we die middagdut! De jongens hebben hem duidelijk nog nodig, elke middag tegen 16 uur storten ze volledig in en is alles stom. En ik kan die middagdut ook heel goed gebruiken voor het huishouden, de strijk of een stiekem dutje op de bank.

We vallen ‘ineens’ weer in een nieuwe fase en ik realiseer me heel goed dat ze groot geworden zijn. Nu zijn het grote mannen van bijna drie zonder speen en zonder extra slaapje. Ik heb zelden een emotioneel momentje gehad  tijdens een mijlpaal van de jongens, maar bij deze had ik toch een tissue nodig. Iets langer dan tien minuutjes, ik was er duidelijk nog niet klaar voor!

 

Volgende stap; zindelijkheidstraining! Ik sta open voor suggesties 😀

 

 

Mandy

In het kort; Mandy, 35 jaar, 15 jaar samen met Bart en moeder van drie; meisje Tess van zes en een setje jongens, Mats & Raf van vier jaar oud. Met dit gezelschap woon ik in het zonnige zuiden des Lands bovenop een berg. Tijdens mijn laatste zwangerschap maakte ik noodgedwongen een carrière-switch van parttime apothekersassistente naar fulltime thuisblijfmoeder. In mijn vrije tijd kruip ik graag achter de naaimachine om mijn creativiteit los te laten. Behalve chaotisch ben ik o.a. huishoudmanager, chauffeur, kinder-haarstyliste en anti-sport.

2 Reacties op “
Daag speen, daag middagdut

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!