Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Chaos ten top…


16 januari 2016


<

Zaterdagmorgen en ik zit op de bank. Zelf geloof ik het nog niet, maar ik hoef helemaal niets. Dat is zoooo raar, maar ik geniet. Althans, dat probeer ik. Totdat mijn blik af dwaalt naar de voeten van Yves. Wow… zijn teennagels… Gast!? vraag ik, uit welke horrorfilm kom jij gestapt. Snel naar boven en pas weer naar beneden als je het allemaal geregeld hebt! En vervolgens besef ik me dat zelfs ik, jaja ik geef het toe, steekjes heb laten vallen..

Het is de dag voor oud op nieuw als ik besluit dat ik wel even op een stoel, op mijn tenen, de rand van de zonwering kan afvegen.. Maar met een net te gladde schoen en een net te fragiel stoeltje ga ik dus gewoon onderuit. In een poging om mezelf op te vangen staat mijn been hetzelfde als mijn ogen.. de ene helft recht en de andere helft de andere kant uit. Auw…. Scheldwoord scheldwoord…. Maar uiteraard ben ik allang blij dat niemand het heeft gezien en vastbesloten als ik kan zijn hervat ik gewoon mijn werkzaamheden. Totdat het een paar uren verder is en ik gewoon niet meer op mijn been kan staan, laat staan lopen! Gelukkig dat mijn lieve vriendin Daantje nog even met me langs de huisartsenpost was gegaan en langs de apotheek zodat ik erna rustig met het pootje omhoog op de bank kon gaan liggen en dat was het dus ook echt weer iets voor mij om zo het oude jaar af te sluiten, want immers had ik op het werk er vorig jaar ook uitgelegen, omdat me iemand van de scooter had af gereden en ik een dikke 2 maanden niet kon lopen, ik vervolgens eruit had gelegen omdat ik een traptrede gemist had en ik 3 weken niet kon lopen. Hoe kun je het nieuwe jaar dan beter beginnen als met de benen omhoog te liggen en niets te doen, ik bedoel, ik had immers toch niets beters te doen!!

Pillen, drukverbandje om de knie, druppeltjes en werken…

Boh wat baal ik dan enorm en als dat niet genoeg is, mocht ik nog een oorontsteking verwelkomen, rechteroor, het linkse was net beter. En schijn ik allergisch te zijn voor de diclofinac. Maar ja, er zijn ergere dingen denk ik dan. We gaan gewoon door. We stoppen met die gekke pillen, drukverbandje om de knie, druppeltjes in het oor en we gaan gewoon werken.

Nog helemaal niet realiserend dat ik helemaal niet meer zo aardig ben thuis, ik me irriteer over de i-phones, i-pad en ps3 en 4. Nogal snel op die korte tenen van me getrapt ben en zelfs de hond, het arm dier, stom naar me zit te kijken als ik een raffel scheldwoorden op hem af vuur omdat hij zoals gewoonlijk me in de weg loopt. Ik geen zin meer heb in de afwas, was of strijk. De rolstoel niet meer uit de auto haal omdat het te veel werk voor me is, waardoor Gabriel, Yves en Jerome maar opgevouwen achterin moeten huizen. Uitgaan al helemaal geen optie meer is omdat ik het liefst om half negen in bed lig.

IMG_6399

Totdat ik ’s nachts al hyperventilerend wakker ging schrikken. Niet gedacht dat mijn hart zo hard kon kloppen. Tenminste kan me niet herinneren dat het ooit zo tekeer was gegaan. Gewoon in mijn slaap, nog niet eens met een aanleiding. Misschien moet ik toch maar eens wat advies van andere gaan aannemen..

Een paar dagen thuis blijven…

Zo komt het dus dat ik de volgende dag mijn werkgever vraag of ik een paar dagen thuis kan blijven. Natuurlijk kan dat. Zonder dat hij daarover hoeft na te denken zegt hij dat het geen probleem is en dat ik vooral rustig aan moet doen. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar wat ben ik met mijn neus in de boter gevallen, zoals men dat zegt. Wat ben ik blij dat ik bij de intratuin maastricht werk. Wat een begrip dat deze twee broers tonen voor de situatie waar ik en mijn gezin ons in bevinden. Waar vind je dat dan nog. Buiten het feit dat zij een bloeiende zaak runnen, staat het wel en wee van hun personeel ook hoog in het vaandel. En als je deze balans hebt gevonden en ook nog in stand weet te houden, dan verdien je, om in de termen te blijven, echt een bloemetje! Even buiten gebruik..

Een paar dagen thuis. Direct begin ik met grootse plannen. Alle kasten wil ik opruimen, de zolder mag eens stofvrij worden gemaakt, de wasmachine en droger mogen ook wel naar de zolder, zonnebanken, want ik moet ontspannen. Ik moet naar de ikea, want ik moet leuke dingen doen, daar kikker je van op.. En ook wil ik naar de cinema, thermea 2000, uit eten, met de kids discozwemmen en wandelen op de sint pietersberg met Louis! Jep, moet te doen zijn..

Maar de waarheid is dat de eerste nacht Jerome niet alleen zijn bed, maar ook zijn vloer, het portaal, mijn vloer en mijn bed besloot onder te spugen. Ik vanaf 02:00 uur dus wakker bleef om te wassen, dweilen en Jerome gerust te stellen.. En dat verhaaltje zich ’s morgens gewoon herhaalde. En alhoewel hij ’s middags nog zo wit was als een deur, ietwat slapjes op de benen en moe voor tien, hebben Thomas en ik hem toch maar op sleeptouw genomen naar de revalidatie.

IMG_6395

En weer pep ik mezelf op. Kom op Wen, wat ben je een zielepoot. Het is allemaal even wat veel, akkoord, maar om nu zo het lood in de schoenen te hebben? Je hebt een paar dagen vrij, Jerome heeft geen buikgriep, maar de kuluyuk was hem waarschijnlijk toch niet zo goed bekomen en last but not least gaan we voor de eerste keer de prothese passen voor de ooh zo fantastische-weliswaar puberende kanjer die je bij je hebt.  Het is allemaal niet zo zwart hoor..

En met het hoofd omhoog en de schouders recht wandelen we richting ergo. Om vervolgens naar de hydrotherapie te gaan en dan naar de fysio. En dan, dan mag Thomas voor het eerst zijn rechter prothese passen. Een mijlpaal waar we naar uit hebben gekeken..

Maar hoe verder de middag vordert hoe lamlendiger Jerome word. Tussen alle regels door valt hij in slaap en draag ik hem van gang naar gang. Als dan ook nog mijn telefoon gaat en ik zie het nummer van de school van Yves, gaat mijn gevoel weer met me op de loop Mam, klinkt het aan de andere kant van de lijn. En dan kan dat er ook nog wel bij. Yves heeft kiespijn, of hij gehaald kan worden. Story of my life.

Even krijg ik het niet gehandeld allemaal..

Positiviteits-goeroe, het-kan-altijd-erger-mens, realistisch schepsel, het lachebekje en zonnestraaltje, maar nu even niet. Tranen in mijn ogen, Jerome op mijn arm, Thomas voor me in de rolstoel, lopend naar de orthopedisch instrument maker. Wat is er toch met me aan de hand? Waarom krijg ik het even niet gehandeld allemaal… Waar is mijn realiteitsbesef? En waar schijnt in godsnaam de zon, want daar wil ik heen!

Depressief ben ik niet, want als Thomas voor het eerst staat op zijn nieuwe been word het warm in mijn hart en voel ik pure blijdschap. Hij is de nuchterheid zelf. Waar ik extrovert zit te klappen op de stoel, 50 foto’s maak en het letterlijk uit schreeuw van geluk zit hij introvert met een glimlach op zijn gezicht en zegt bescheiden dat hij nog niet weet hoe hij zich voelt. Het is al avond als hij bekend dat het toch wel een vreemde gewaarwording was.

IMG_6402

Als we naar huis rijden bedenk ik me dat we maar een stukje vis gaan halen bij de visboer om de hoek. Zo hebben ze mooi allemaal even wat lekkers gehad en kan ik met alle gordijnen dicht, de telefoon op stil lekker even weg dommelen op de bank. Want, bedenk ik me, het is gewoon het slaap tekort. Ja, ik zoek nog steeds naar redenen waarom ik in die dip zit, terwijl ik natuurlijk allang weet waardoor het komt. De spreekwoordelijke boog staat te lang te gespannen. Maar ja, eigenwijs als ik ben wil ik er niet aan geloven. Wen?, tegen wie ben je nu aan het praten? vraagt de visboer. Holy moly, het word dus echt tijd dat ik thuis kom. Bovenstaande bedacht ik me niet alleen, ik zei het zelfs hard op. Hoe gek kun je zijn?

Dus, ik zit dus in de achtbaan. Het is er eentje, ik zeg het je. Maar ik laat me er niet uit slingeren. Gewoon gaan slapen en morgen is een nieuwe dag. En elke nieuwe dag is een nieuwe kans..

De nieuwe morgen begint voor ons bij de tandarts. Yves zijn kies gaat eruit. Ik blijf erbij, dat het door de chemo komt. Yves heeft bizar slechte tanden en dat terwijl de mondhygiëne stukken beter is dan het knippen van de teennagels. –grinnikt nu zelf even-  Maar als de kies er eenmaal uit is en hij heeft een aantal uurtjes geslapen om vervolgens voor twee dagen te eten, gaat het alweer stukken beter met hem. Jerome is ook weer naar school en Thomas heb ik al 3 keer gebracht en gehaald, omdat hij tussenuren had en hij me als een echte puber sommeerde op te halen..

Zie je wel Wen, dat de nieuwe morgen alweer beter is als de dag van gisteren. En alhoewel ik nog niets heb kunnen af strepen op mijn to-do list deze vier vrije dagen, ik helemaal geen zin meer heb in ikea, cinema of sint pietersberg, voet het heerlijk om thuis te zitten. Op de bank, ogen open en ogen dicht. En nog steeds in de pyjama, ondanks dat het al 16:00 uur is. Natuurlijk met de foute “huissokken” aan. Niets doen. Wauw.. Dat is lang geleden zeg.

IMG_6404

Totdat de achtbaan weer op het punt staat om over het hoofd te gaan en ik toch even samen de kamers wil omgooien boven of tracht met de strijk te beginnen, wacht zullen we anders gourmetten straks? Chaos ten top, tenminste in mijn hoofd, maar het zal ook wel weer overgaan en voor nu laat ik het maar gewoon gebeuren. Ik zie de kids naar me kijken, volgens mij zijn ze blij als ik maandag weer aan het werk ga. Just kidding. Heerlijk vinden ze het dat ik er gewoon ben.  Zelfs als ik het niet zie zitten, scheld of huil, maar ook als ik het allemaal wel zie zitten en zingend of dansend door de kamer ga. Altijd schijnen ze me te begrijpen. Altijd ben ik hun superheld, altijd zijn ze net zo trots op mij als ik op hun. Dat is toch het mooiste dat een moeder zich kan wensen.

En op de valreep van deze blog vraagt deze weegschaal zich dus af of het dipje niet gewoon komt omdat ze al zeven hele dagen niet meer heeft gerookt….

 

Liefs, Wendy

 

 

Woonverzekering Image Banner 300 x 250

Wendy-Luyten

Hallo! Mijn naam is Wendy Luyten. Maastricht is waar ik geboren en getogen ben en ik ben net 36 jaar geworden. Trotse moeder van 4 lieve stoere jongens. Én getrouwd met intratuin Maastricht, waar ik met heel veel plezier werk. Een toepasselijke spreuk bij mij en mijn gezin is wel; het leven is een feest, maar je krijgt het niet cadeau! Enjoy!

3 Reacties op “
Chaos ten top…

  1. Wat ben je toch een gekkie!!! Als ik je blog lees lijkt het net of ik naast je zit of loop het voelt zo echt en echt als jezelf. Fijn om te horen dat je rust hebt gekregen dit is zeker wat af en toe nodig is om de achtbaan weer te smeren. Mooie foto van Thomas dat ziet er goed uit ik ben erg benieuwd!!! Xxxxxxxx

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!