Lees nu: “Disney On Ice” presenteert Magisch IJsfestival [WINACTIE]

Wat als je de geboorte van je baby mist?


15 februari 2016


baby, hand
<

We vieren dit weekend de eerste verjaardag van Emma, een bijzonder moment. Het jaar is super snel voorbij gegaan en er is zoveel gebeurd! Ik kan het niet helpen maar de afgelopen dagen denk ik veel aan een jaar geleden. De laatste weken van mijn zwangerschap maar vooral de bevalling van de baby komt vaak voorbij in mijn gedachte. Ik kan me alles nog zo goed herinneren van die dag en de dagen daarna maar helaas het moment waarop onze dochter ter wereld kwam niet…

Verrassing

Mijn lief en ik wisten al voordat ik überhaupt in verwachting was dat we het geslacht van ons ongeboren kindje niet wilde weten. En toen ik eenmaal zwanger was veranderde dat niet. Het leek ons beiden zo bijzonder om na 9 maanden eindelijk te horen of we een dochter of een zoon hadden gekregen. Het moest hoe dan ook een verrassing blijven en bij elk bezoek aan de verloskundige of bij een pretecho gaf ik aan dat ik het geslacht absoluut niet wilde weten. Ik verheugde me enorm op die ene zin: gefeliciteerd mevrouw H. met uw prachtige dochter of; gefeliciteerd, het is een jongetje!

 

Het was een prachtige ervaring

 

Ik kijk met gemengde gevoelens terug op mijn bevalling

Vaak hoor ik vrouwen zeggen: “het was een prachtige ervaring” of “het was zo puur en natuurlijk” nou, dat zal allemaal best maar heel eerlijk gezegd vond ik het verschrikkelijk. Laat ik even heel duidelijk voor opstellen dat het “moeder worden” ook voor mij het mooiste moment van mijn leven is en dat ik mijn dochter voor geen goud zou willen missen. Nee, ik heb het puur en alleen over de bevalling.

Het begon allemaal op een vrijdag in januari om 5 uur ‘s ochtends. Na 2 weken van voorweeën, niet kunnen slapen omdat mijn buik in de weg zat en rusteloosheid werd ik wakker van een lichte pijn in mijn buik. Ik wist het zeker, de pijn die ik voelde was anders dan alle andere pijntjes die ik gevoeld had tijdens mijn zwangerschap. Dit was hét moment. Ik besloot om mijn lief nog maar even te laten slapen want hij kon de slaap vast goed gebruiken. Na een paar uur besloot ik hem wakker te maken en de verloskundige te bellen op aanraden van een vriendinnetje. Ik vergeet nooit meer dat ze tegen me zei: bel nou maar, straks gaat het allemaal heel snel en dan moet je alsnog thuis bevallen. En als ik iets niet wilde… Nou, een vooruitziende blik had ze in ieder geval niet.

De verloskundige kwam langs en zij gaf aan dat ik nog wel een paar uurtjes thuis kon blijven, als de pijn erger werd dan zouden we richting ziekenhuis gaan. Rond het begin van de middag werd de pijn heftiger en zijn we samen met de verloskundige naar het ziekenhuis gereden.

baby

Ruggenprik

In het geboorteplan had ik al duidelijk aangegeven dat ik een ruggenprik wilde en dus was het wachten op de anesthesist. Tot zo ver leek het allemaal nog op een normale bevalling.

Nadat de ruggenprik gezet was merkte ik al vrij snel dat het gevoel in mijn benen niet gelijk was. Mijn rechterkant bleef gevoelig terwijl mijn linkerkant volledig verdoofd was. Na dit aangegeven te hebben bij de verpleging werd de anesthesist er weer bij gehaald. Waarschijnlijk zat de ruggenprik iets meer naar de linkerkant en daarom moest het slangetje even een klein stukje teruggehaald worden, misschien dat de verdoving dan ook beter naar de rechterkant van mijn lichaam kon. Helaas hielp dat niet en werd de hoeveelheid verdovend middel continue opgevoerd. Ook mijn ontsluiting wilde maar niet door zetten, zelfs na uren van weeën opwekkers bleef ik steken op 4 cm. Ondertussen lag ik al ruim 7 uur in het ziekenhuis en was ik al 17 uur verder sinds die ochtend. De gynaecoloog hield mij en de baby scherp in de gaten en samen met hem en een team van anesthesisten werd besloten om de eerste ruggenprik te verwijderen en een tweede poging te doen. Terwijl ik in een weeën storm zat moest ik op de rand van het bed gaan zitten, zo stil mogelijk. Ik hoor de artsen nog zeggen: geef het een kwartiertje en dan voelt u helemaal niks meer, dit zal absoluut werken. De artsen vertrokken uit de kamer en ook dit keer wist ik al gelijk dat het niet zou werken. De weeën werden heftiger, mijn rechterbeen werd met de minuut dikker, 6 cm ontsluiting en een pijn die ik mijn hele leven niet meer vergeet. Helaas had ik gelijk, ook de 2e ruggenprik deed zijn werk niet. En de artsen konden daar niks aan veranderen.

“Zij was de allerliefste”

Het zal ondertussen 01.00uur s nachts geweest zijn en ik weet nog zo goed dat ik de zuster aan haar arm vast had en haar vroeg hoe lang deze ellende nog zou duren. Zij was de allerliefste.

Rond 03.30uur kwam de gynaecoloog nog een keer bij ons kijken, hij zag dat het niet goed ging. Ik was volledig uitgeput en ik bleef steken op 6 cm ontsluiting. Hij nam de beslissing dat het tijd was om de baby te halen, een keizersnede. Opeens leek alles super snel te gaan. Voordat ik er erg in had lag ik op de operatietafel met mijn lief aan mijn zijde. De gynaecoloog keek me aan en zei: mevrouw H. als u straks wakker wordt dan bent u moeder geworden van een prachtige baby.

Mijn dochter is uiteindelijk om 04.42 uur geboren.

Helaas hebben de artsen mij een volledige narcose moeten geven omdat de ruggenprikken niet werkten. Hierdoor heb ik het moment waar ik mijn hele zwangerschap naar uit had gekeken niet bewust meegemaakt. Ik heb de geboorte van mijn eigen dochter gemist.

Vaag kan ik me nog herinneren dat “iemand” zei: u heeft een dochter maar het lijkt in de verste verte niet op hoe ik het me had voorgesteld. Achteraf bleek dit de gynaecoloog te zijn geweest.

baby vader

Na een paar uur op de verkoeverkamer werd ik naar de verloskamer gebracht en daar zag ik haar voor het eerst, in de armen van haar vader, uren nadat de artsen haar op de wereld hadden gezet.

Vrede

De eerste paar dagen heb ik daar veel moeite mee gehad. Ik ben niet de eerste die haar vast heeft mogen houden, ik heb haar niet zelf op de wereld gezet en ik ben niet de eerste die haar ooit bij haar naam genoemd heeft. Nu een jaar later, heb ik er vrede mee. Het is nou eenmaal zo gegaan en ik ben de trotse mama van een kerngezonde dochter.
Liefs uit Manilla,

Balou

Bespaar continu

Balou

Hoi, ik ben Balou. Sinds 3 augustus 2015 woon ik samen met mijn lief en 8 maanden oude dochtertje in Manilla op de Filipijnen. Een expat mama dus. Mijn lief en ik hebben elkaar ontmoet in Australië, hij Canadees en ik Nederlandse. En na 8 jaar zijn we afgelopen januari de trotse papa en mama geworden van onze dochter Emma. In mijn blogs neem ik jullie mee in het leven van een “newborn” expat mama. Alle leuke, en minder leuke kanten van het leven aan de andere kant van de wereld ga ik met jullie delen.

Reactie op “
Wat als je de geboorte van je baby mist?

  1. Wat doet het mij goed om dit te lezen!
    Ik denk/dacht er ook zo over.

    Ik heb mijn popje wel pas de ochtend nadien ontmoet. En daar voelde ik mij ook echt niet goed bij! Als ik dit zei bekeek iedereen me raar en kreeg ik opmerkingen als het zijn wel babyblues of haar hormonen zijn waarschijnlijk nog niet te goed gekomen …

    Ik ben echt blij dat ik echt niet de enige ben die het hier moeilijk mee had!

Deel je ideeën

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Insiders list

Sta jij al op onze mailinglijst? Meld je aan en blijf op de hoogte van alle MttM updates!